ΠΟΛΕΜΟΣ ΟΛΟΓΥΡΑ

 

Και η Δύση ετοιμάζεται για πόλεμο μ’ έναν ύπουλο τρόπο που θέλει να εντάξει σε μια κανονικότητα την πολεμική της οικονομία. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπή Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σπεύδει να καταδικάσει την παραβίαση του πολωνικού και ευρωπαϊκού εναέριου χώρου από τη Ρωσία, σύμφωνα με τις πολωνικές καταγγελίες, διαβεβαιώνοντας ότι «η Ευρώπη θα υπερασπισθεί κάθε τετραγωνικό εκατοστό του εδάφους της». Οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις, πέρα από τα εγκλήματα  τους προς τους Παλαιστίνιους και βομβαρδισμούς σ’ όλες τις γειτονικές χώρες,  τις προηγούμενες μέρες βομβαρδίζουν κτίριο κατοικιών στη Ντόχα, σε μια προσπάθεια να δολοφονήσουν αξιωματούχους της Χαμάς, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί για να συζητήσουν αμερικανοισραηλινές προτάσεις κατάπαυσης του πυρός

        Και  οι λαοί της Ευρώπη, σ’ ένα μεγάλο ποσοστό, εφησυχασμένοι από τα 80 χρόνια ειρήνης στην ήπειρο, αφού ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας ελάχιστα τους επηρέασε, ακόμα και τις διαμαρτυρίες τους ενάντια στη βασιλεία του τρόμου του Ισραήλ που φτάνει μέχρι την πόρτα τους περισσότερο τις βλέπουν ως αλληλεγγύη στους κατατρεγμένους παρά και ως αρχή ενός αγώνα επιβίωσης των ίδιων. Κι ίσως γι’ αυτό η μαζικότητά και αγωνιστικότητα  των κινητοποιήσεων  δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τα κρίσιμα όρια που προκαλούν το φόβο στους κυβερνώντες. 

      Βέβαια, η κυρίαρχη προπαγάνδα κάνει τα πάντα, με μια διαστρεβλωμένη γλώσσα που δεν κατονομάζει τα πράγματα, ώστε να εξωραΐζεται φτιασιδωμένη η σκληρή πραγματικότητα, για να μην αναγνωρίζονται οι αιτίες που τη διαμορφώνουν, διευκολύνοντας μια προσαρμοστικότητα και ανοχή  που θα καταπνίξει κάθε ίχνος φρονήματος που εξεγείρεται. Και ογδόντα χρόνια από την ήττα του ναζισμού αποκαλύπτεται ότι αυτός ήταν ο έσχατος στόχος για την αποκαθαρμένη αστική τάξη που υψώνει αντιφασιστικά μνημεία, οργανώνει γιορτές αδελφοσύνης με λέξεις συμφιλίωσης και στοχοποιεί πια  πάλι ξεκάθαρα ως εχθρό της τον κομμουνισμό.  Και είναι σαν να επαναλαμβάνεται εκείνη η εσκεμμένη αφέλεια  των τότε  κυβερνώντων, όταν επέτρεπαν τον στρατιωτικό εξοπλισμό του ναζισμού, η βολική άγνοια των τότε ναζιστών  και συνοδοιπόρων τους που δεν ήξεραν τίποτε για τα στρατόπεδα θανάτου, που δεν αντελήφθησαν τίποτε από τις θηριωδίες. Μόνο που καμιά δικαιολογία από ένα ειδυλλιακά χρωματισμένο εθνικό συναίσθημα, καμιά διαβεβαίωση μιας υστερογενούς μεταμέλειας  για τα ναζιστικά θύματα δεν αμβλύνουν τις κτηνωδίες των ναζιστών. Οι οποίοι είναι ευρωπαίοι, Γερμανοί, που γνώρισαν αναγέννηση και διαφωτισμό και συμβάλαν τα μέγιστα στη δημιουργία του ευρωπαϊκού πολιτισμού, φτάνοντας την ανθρώπινη εκμετάλλευση στα πιο εγκληματικά άκρα,  μέσα στην Ευρώπη, εξυπηρετώντας μέχρι τέλους τον καπιταλισμό.

        Ογδόντα χρόνια από την ύψωση του σφυροδρέπανου στο Βερολίνο το παρελθόν ρίχνει βαριά τη σκιά του στο παρόν. Το Αουσβιτς δεν μπορεί με τίποτε να διαγραφεί από την ευρωπαϊκή ιστορία. Κι ενώ έχει γίνει πια αναπόσπαστο στοιχείο του δυτικού πολιτισμού, ο ιδεολογικός μηχανισμός της Ε.Ε μοιάζει να τον αντιμετωπίζει ολοφάνερα σαν  μια …κακιά στιγμή του. Ώστε να μπορεί, αφού εξαφανίστηκαν πια τα ερείπια, πάλι ν’ αρχίσουν να χρησιμοποιούνται  οι  παλιές συνταγές για έλεγχο και εκμετάλλευση  και να καλλιεργείται η αυταπάτη ότι θα ήταν δυνατό να οικοδομηθεί  κάπου πάνω στα παλιά θεμέλια του καπιταλισμού της εκμετάλλευσης μια υποτίθεται  νέα κοινωνία με τους ίδιους όρους.

        Και φτάσαμε ογδόντα χρόνια μετά τις  ναζιστικές θηριωδίες, αυτές να επαναλαμβάνονται από το αγαπημένο παιδί της Δύσης το Ισραήλ με τη χρηματοδότησή της και την αμέριστη υποστήριξή της. Και πάλι η προσποιητή άγνοια για τις κτηνωδίες του ή το πολύ μια υποκριτική αποστασιοποίηση που συμβουλεύει μετριοπάθεια. Όπως η πρόταση της προέδρου της Κομισιόν που προτείνει κυρώσεις κατά των «εξτρεμιστών» υπουργών της κυβέρνησης Νετανιάχου, προσποιούμενη ότι η εγκληματική δράση  της είναι συνέπεια απλώς προσωπικών πολιτικών αποφάσεων.

        Τόσο καιρό, ακόμα   και οι  αποδείξεις για τις φρικαλεότητες που καταγράφονται σε φωτογραφίες και βίντεο γίνεται με δεκάδες τρόπους προσπάθεια να δικαιολογηθούν ή να αποσιωπηθούν. Έτσι π.χ. η γενοκτονία που διαπράττεται υπό το βλέμμα ολόκληρου του κόσμου δεν έχει απασχολήσει τις διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες και δεν τίθεται θέμα αποκλεισμού των ομάδων του Ισραήλ από αθλητικές διοργανώσεις, όπως συνέβη άμεσα με τη Ρωσία εξαιτίας της εισβολής της στην Ουκρανία.  Κι αυτό αντικατοπτρίζει τις γεωπολιτικές σχέσεις ισχύος και τις επιλογές των διεθνών οργανισμών, ενισχύοντας τη διαπίστωση ότι βεβαίως και ο αθλητισμός δεν είναι καθόλου ένας απολιτικός χώρος. Είναι η κατάσταση των διεθνών σχέσεων που καθορίζει την αθλητική τάξη πραγμάτων. Και η πολιτική εμπλοκή του αθλητισμού είναι δεδομένη και  έχει και ιστορία, όχι μόνο στα φασιστικά καθεστώτα του μεσοπολέμου, αλλά και στη δημοκρατία των φυλετικών διαχωρισμών στις ΗΠΑ. Η αποδοχή λοιπόν σε διεθνείς οργανώσεις ισραηλινών ομάδων είναι μια πολιτική πράξη.

        Τελευταία βέβαια,  καθώς το Ισραήλ  ενεργεί πια με κατάφωρη περιφρόνηση κάθε θεσμού, διεθνούς οργανισμού και όποιων κανόνων δικαίου,  με τις λαϊκές διαμαρτυρίες ανά τον κόσμο να συνεχίζονται  και  η υποστήριξη μιας ενεργού γενοκτονίας να γίνεται όλο και πιο ευρέως απαράδεκτη, αναγκάζονται οι δυτικές κυβερνήσεις να ψελλίζουν μια αμφιλεγόμενη αποδοκιμασία των ισραηλινών εγκλημάτων, δίνοντας την εντύπωση της εγκατάλειψης αυτής της φαινομενικά παράλογης υποστήριξης. Και βέβαια δεν παραλείπουν ποτέ να χαρακτηρίζουν τρομοκράτη όποιον με οποιονδήποτε τρόπο αντιδρά  σε σχέδια των ιμπεριαλιστών,  σε όποιον αντιστέκεται, ζητώντας σε υψηλούς τόνους την καταδίκη, όπως τελευταία με την ένοπλη επίθεση Παλαιστινίων σε επιβάτες λεωφορείου στην Ιερουσαλήμ.

         Η επίθεση στη Γάζα δεν είχε ποτέ ως στόχο την απομάκρυνση της Χαμάς. Ήταν πάντα η απομάκρυνση των Παλαιστινίων. Οι Δυτικοί ηγέτες προσποιούνται ότι δεν το γνωρίζουν αυτό και προωθούν την εσφαλμένη αντίληψη ότι το Ισραήλ ουσιαστικά ενεργεί καλή τη πίστει στις διαπραγματεύσεις και ότι το μόνο εμπόδιο είναι η αδυναμία του Ισραήλ και της Χαμάς να συμφωνήσουν με επιτυχία σε όρους. Και μόνο η συμμετοχή των δυτικών ηγετών σε αυτή τη μαζική εξαπάτηση, ενώ αρνούνται να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα για τον τερματισμό της γενοκτονίας, ισοδυναμεί με συμμετοχή στη γενοκτονία. Δεν ρίχνουν τις βόμβες ούτε πυροβολούν, αλλά βοηθούν στο να διασφαλιστεί ότι θα συνεχιστεί να βρέχει θάνατο και καταστροφή στους Παλαιστίνιους προς εξυπηρέτηση καπιταλιστικών συμφερόντων και πραγματοποίηση ιμπεριαλιστικών σχεδίων.