Η πόλη της Γάζας εξαφανίζεται ολοσχερώς, με κτίρια που
ανατινάζονται από τον ισραηλινό στρατό και μια μαζική προσφυγιά χιλιάδων ανθρώπων να συμβαίνει αυτή
τη στιγμή. Και καθώς έχει φροντίσει η κτηνωδία του ισραηλινού στρατού να
μην έχουν απομείνει σχεδόν καθόλου
δημοσιογράφοι για να καλύψουν τη φρίκη, στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα
πόσοι έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί κατά τη διάρκεια
της εκστρατείας εξόντωσης του Ισραήλ που αποσκοπούσε από την αρχή στην κατοχή
και την εθνοκάθαρση. Τα δυτικά όμως μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να
ψάχνουν δικαιολογίες στην αυτοάμυνα για τις θηριωδίες του Ισραήλ και δυτικά κράτη τώρα που σβήνεται από το χάρτη αναγνωρίζουν Παλαιστινιακό κράτος,
Στις ΗΠΑ με πρόσχημα τη δολοφονία
του φασίστα Τσάρλι Κερκ ο πρόεδρος Τραμπ προωθεί την ίδρυση ενός είδους Υπουργείου αλήθειας για τον περιορισμό του
λόγου σε έναν προτεινόμενο νόμο με το όνομα του
δολοφονηθέντα. Στην πραγματικότητα βέβαια, στο όνομα καταπολέμησης της
προπαγάνδας επιδιώκεται να δοθεί στην κυβέρνηση η άνευ προηγουμένου εξουσία να
ορίζει τι επιτρέπεται να δημοσιοποιούν ειδησεογραφικά πρακτορεία, εταιρείες ή
απλοί άνθρωποι. Ο πρόεδρος Ντ. Τραμπ χρησιμοποιεί τη δολοφονία του Κερκ ως
πρόσχημα για ήδη σχεδιασμένες καταστολές κατά πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Στη χώρα
μας ύπουλα αλλά συστηματικά η ποικιλότροπη εξάρτηση των μέσων ενημέρωσης από
την κυβέρνηση Μητσοτάκη γενίκευσε τη μονοφωνία τους, σε σημείο πολλές φορές,
χωρίς προσχήματα, να μετατρέπονται σε φερέφωνα της κυβέρνησης.
Σε όλη τη διαφημιζόμενη δημοκρατική Δύση δεν κρύβεται η τάση του καπιταλισμού, που
τα συμφέροντά του εξυπηρετεί το πολιτικό προσωπικό κάθε χώρας, να βασίζεται σε
φασιστική ρητορική και τακτικές για να διατηρήσει τον έλεγχο. Αντιμετωπίζοντας
οικονομική και πολιτική αστάθεια που απειλεί τα κέρδη της, η καπιταλιστική τάξη
επιστρατεύει για άλλη μια φορά, με
διάφορες μορφές, τον φασισμό. Το
κεφάλαιο φυσικά, είχε πάντα τον έλεγχο, αλλά τώρα οι απειλητικές συνθήκες ανταγωνισμού
και οικονομικών διακυβευμάτων το υποχρεώνουν να ασκήσει τον έλεγχο πιο
απροκάλυπτα, ακόμα και χωρίς ιδιαίτερη μεταμφίεση, αλλά με επίχρισμα φιλελεύθερης
δημοκρατίας. Δεν υπάρχει βέβαια καμιά ανάγκη να καταφεύγει σε απαρχαιωμένες,
από τις δεκαετίες του ’60 και ’70, δικτατορίες, γιατί με το νομικό
οπλοστάσιο της αστικής διακυβέρνησης
εύκολα μπορεί να τις αφομοιώσει σε απειράριθμους διακανονισμούς της όπου απαγορεύσεις και λογοκρισίες
συγχωνεύονται γλυκά με δικαιώματα και απολαβές. Στη διαφημιζόμενη δημοκρατική Ευρώπη το πολιτικό κουκλοθέατρο των
διαφορετικών αστικών κομμάτων που μπορούν να επιλέξουν οι πολίτες υπάρχει μόνο
για να τους παραπλανεί, ενισχύοντας την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, ανεξάρτητα
από το ποιο κόμμα κερδίζει κάθε φορά τις εκλογές.
Κι εκείνο το δείπνο που παρέθεσε
ο βασιλιάς της Μ. Βρετανίας στον πρόεδρο Τραμπ, όπου βασιλιάδες, τραπεζίτες και
επιχειρηματίες της τεχνολογίας κάθονται στο ίδιο τραπέζι είναι η πιο παραστατική εικόνα της εξουσίας που θέλει να κανονίζει τους λογαριασμούς των λαών ανά τη γη.
Στη χώρα μας, που το ένα σκάνδαλο
διαδέχεται το άλλο, η κυβέρνηση και οι συν αυτή δεν παρουσιάζουν απλώς μια
εικονική πραγματικότητα όπου πρωθυπουργός και υπουργοί δεν φέρουν καμία ευθύνη,
αλλά επιμένουν σε αφηγήσεις που αποδεικνύονται τρωτές στο ψέματα. Το έγκλημα των Τεμπών με τις καταγγελίες
συγγενών των θυμάτων για ανορθόδοξο κλείσιμο της ανάκρισης, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ
με τον πρωθυπουργό να αποδίδει την εμπλοκή στελεχών της παράταξής του στη
μαζικότητα της, οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ με τα ψίχουλα παροχών στους
εργαζόμενους, ενώ προωθείται η 13ωρη ημερήσια απασχόλησή τους βρίσκονται στο
επίκεντρο της κυβερνητικής προπαγάνδας που υπονομεύει την αίσθηση της πραγματικότητας,
με στόχο η κυβερνητική πλειοψηφία να παραμένει υπεράνω κριτικής. Η δυστοπική
πραγματικότητα όμως, με την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι σαν έσχατη διαμαρτυρία για
την άρνηση της δικαιοσύνης να επιτρέψει εκταφή του γιου του που σκοτώθηκε στα
Τέμπη, με την άδικη προφυλάκιση των εθελοντών που κατηγορήθηκαν για εμπρηστές, με την κυβερνητική αδράνεια στην αντιμετώπιση της ευλογιάς των
αιγοπροβάτων και την αλαζονική αδιαφορία της ακόμα και να κρατήσει τα
προσχήματα μιας αντικειμενικότητας στις εργασίες της εξεταστικής επιτροπής για
τον ΟΠΕΚΕΠΕ, με τον διαστρεβλωτικό λόγο της υπουργού εργασίας Ν. Κεραμέως για τη
νομοθέτηση του 13ωρου ως αίτημα τόσο των
εργαζομένων όσο και των επιχειρήσεων, μοιάζει
να δημιουργεί ρωγμές στο κυβερνητικό αφήγημα που όλο και λιγότερο πείθει.
Και όσο
τα ψέματα πολλαπλασιάζονται, με την πραγματικότητα να τα διαψεύδουν, το
αποτέλεσμα δεν είναι το ψέμα να γίνεται πιστευτό, αλλά να χάνεται η πίστη στην
αλήθεια και το ακόμα πιο επικίνδυνο, οι άνθρωποι να γίνονται επιρρεπείς να πιστέψουν
οτιδήποτε ή να μην πιστεύουν τίποτε. Τα ψέματα δεν αντικαθιστούν την πραγματικότητα,
αλλά την υπονομεύουν, γιατί καταστρέφεται η έννοια με την οποία
προσανατολιζόμαστε στον πραγματικό κόσμο. Το συνεχές ψέμα από τη μηχανή
προπαγάνδας της κυβέρνησης οδηγεί σ’ έναν κυνισμό και διαμορφώνει έναν λαό που
ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να πιστέψει το χειρότερο, ανεξάρτητα από το πόσο
παράλογο είναι και θεωρώντας κάθε δήλωση ψέμα, ούτως ή άλλως, να μην αντιδρά αν
εξαπατηθεί. Ένας λαός όμως που δεν έχει πουθενά εμπιστοσύνη στερείται από την
ικανότητα όχι μόνο να δρα αλλά και να σκέφτεται και να κρίνει κι επομένως δεν
μπορεί ούτε καν να αποφασίσει. Κι έτσι η χειραγώγησή του είναι βέβαιη.
Η συσκότιση, με τη χειραγώγηση
των γεγονότων, του σαφούς ορίου που
διαχωρίζει το γεγονός από το ψέμα, η ολική υποκατάσταση της πραγματικότητας από
ψέματα και κατά συνέπεια η αμφισβήτηση
όλων των ισχυρισμών της αλήθειας οδηγεί σ’ έναν κυνισμό που αρνείται να πιστέψει
ότι υπάρχει στην πραγματικότητας ένας σταθερός πραγματικός κόσμος. Συγχρόνως όμως,
η υπονόμευση όλων των αξιώσεων για σταθερές και πραγματικές αλήθειες καθιστά
δυνατή τις συνεκτικές φαντασιώσεις που παραπλανούν και προωθεί ο κυρίαρχος λόγος. Οι κίνδυνοι από το μεταναστευτικό
είναι μια απ’ αυτές που προωθεί τόσο
ο Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ, όσο και ο Κ.
Μητσοτάκης στην Ελλάδα, αλλά και άλλοι ηγέτες στις αστικές μας δημοκρατίες. Γιατί
όλους αυτούς τους ενώνει, ακόμα κι αν τους χωρίζουν τα συμφέροντα, ο κοινός στόχος να χειραγωγήσουν πριν συνειδητοποιήσουν τη δύναμή
τους, τους λαούς, που φοβούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου