ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ

 

Η αγωνιστική κινητοποίηση στο λιμάνι της Σύρου που εμπόδισε ισραηλινούς τουρίστες να κατέβουν από το κρουαζερόπλοιό τους  προκάλεσε διπλωματική κινητοποίηση με επιτιμητικό τηλεφώνημα   του υπουργού των εξωτερικών του Ισραήλ Γεδεών Σααρ  προς τον Έλληνα υπουργό εξωτερικών  Γ. Γεροπετρίτη. Η υποτελής  πολιτική της κυβέρνησής μας, που ελπίζοντας σε οφέλη της κυρίαρχης τάξης δεν τολμά ούτε φραστικά να καταδικάσει την εγκληματική πολιτική του Ισραήλ, εκφράστηκε και από  τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Π. Μαρινάκη που μίλησε για φασισμό και ρατσισμό και ζήτησε την επιβολή νόμου και τάξης. Για ν’ ανταποκριθεί άμεσα  ο υπουργός Προστασίας του Πολίτης Μ. Χρυσοχοΐδης  που απείλησε ότι σε αντίστοιχα περιστατικά θα ενεργοποιείται ο αντιρατσιστικός νόμος. Και φυσικά  δεν παρέλειψαν πέραν των  υπουργών και λοιποί παρατρεχάμενοι να καταδικάζουν τη διαμαρτυρία, να εκτοξεύουν κατηγορίες  για αντισημιτισμό και να υπενθυμίζουν την ανάγκη για αύξηση των τουριστών, αποσυνδέοντας τον τουρισμό από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

          Να λοιπόν, που η …βαριά μας βιομηχανία, ο τουρισμός, επιστρατεύεται για να δικαιολογήσει τη δουλική πολιτική της κυβέρνησης και στην πραγματικότητα  αποδεικνύεται μια ιδιαίτερη ευάλωτη δραστηριότητα. Η οποία μάλιστα απαιτεί, για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητά της, να δίνεται προτεραιότητα στους αμφίβολους οικονομικούς στόχους, αδιαφορώντας για κάθε έννοια δικαιοσύνης, ακόμα και πολιτικής αξιοπρέπειας.

         Επειδή ο τουρίστας ταξιδεύει με τον πολιτισμό του, είναι, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζει ή δεν το θέλει, ο de facto εκπρόσωπος της χώρας από την οποία προέρχεται. Και οι ισραηλινοί, αυτοί οι στρατιώτες που σφαγιάζουν Παλαιστίνιους και στέλνονται σε διακοπές για να ξεκουραστούν, μεταφέρουν στις χώρες που πάνε για τουρισμό εκείνες τις αξίες που ενστερνίζεται το κράτος τους και τους επιτρέπουν να συμπεριφέρονται με κτηνωδία. Η κινητοποίηση λοιπόν εκδήλωνε την απόρριψη αυτών των «αξιών», αυτών των συμπεριφορών.

         Αντί όμως για επανεξέταση των μεθόδων και διαδικασιών λειτουργίας του τουρισμού, τους στόχους προτεραιότητάς του με αφορμή την κινητοποίηση στη Σύρο, έσπευσαν κυβερνώντες και οι συν αυτοίς σε καταδίκη της κινητοποίησης και  σε απολογία τους για την ολιγωρία να αποτρέψουν τη διαμαρτυρία ή τουλάχιστον να τιμωρήσουν όσους διαμαρτύρονταν. Καταλήγουν ακόμα και μεταξύ τους ν’ αντάλλασσαν κατηγορίες, όπως μεταξύ Α. Σκέρτσου και Μ. Πυργιώτη, προσπαθώντας να εμφανιστούν βασιλικότεροι του βασιλέως στην καταδίκη κινητοποιήσεων εναντίον της γενοκτόνου πολιτικής του Ισραήλ.

           Επαίρεται η κυρίαρχη εξουσία επειδή  έχει μετατραπεί όλη η Ελλάδα σ’ ένα απέραντο τουριστικό θέρετρο, με υποαμειβόμενες θέσεις εργασίας και μέλλον εξαρτώμενο από τις διαθέσεις και τις πολιτικές κρατών που μας …προμηθεύουν τουρίστες. Η έπαρση του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη για τα  «ήρεμα νερά στο Αιγαίο», που, με μια αμφισβητούμενη διπλωματία με άδηλα αποτελέσματα, έχει καταφέρει, στηρίζεται στη διαφημιζόμενη ασφάλεια η οποία  έχει γίνει πολιτική και οικονομική επιταγή της διακυβέρνησής του. Ο τουρισμός υπερπροστατευόμενος, γίνεται το επίκεντρο της  οικονομίας,  αφού ο τουρισμός και οι συναφείς μ’ αυτόν δραστηριότητες  κατέληξαν να συνεισφέρουν περισσότερο από  το 30% στο ΑΕΠ.

          Ο κυρίαρχος λόγος αρνείται φυσικά να δει  κι εκείνη την οπτική, είτε αρέσει είτε όχι, που συνδέει τα οργανωμένα ταξίδια με την ιδέα της κατάκτησης, με το αθώο πρόσχημα του μαζικού τουρισμού, που καταλήγει σε μια άλλη μορφή ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Πύρινους λόγους απαξίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης εκτοξεύουν   προς το πανελλήνιο υπουργοί, όπως ο Θ. Πλεύρης, για την χαρακτηριζόμενη εισβολή μερικών χιλιάδων κατατρεγμένων, την ίδια στιγμή που για χάρη των εκατομμυρίων ορδών από τουρίστες καταστρέφεται το  φυσικό περιβάλλον, αλλοιώνεται το πολιτιστικό παρελθόν, εκπαιδευόμαστε στην υπηρέτηση όποιων πληρώνουν.

         Μήπως λοιπόν θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτό το είδος τουρισμού, με τον τρόπο που οργανώνεται στη χώρα μας, μοιάζει μ’ ένα κατάλοιπο αποικιοκρατίας, επαναλαμβάνοντάς τις άνισες σχέσεις κυριαρχίας μεταξύ λαών και πολιτισμών, με το χάσμα να ενισχύεται από την τερατώδη δύναμη του χρήματος; Μήπως βιώνουμε μια τέτοια αίσθηση,  γι’ αυτό στη Β. Ελλάδα το πλήθος τουριστών από τις Βαλκανικές χώρες προβληματίζει  τους κατοίκους της που πίστευαν σε κυβερνητικές διακηρύξεις ότι η Ελλάδα, θυμίζοντας  τη μεγαλομανή Μαντάμ Σουσού,  υπερέχει οικονομικά και πολιτιστικά από αυτές και διαπιστώνουν ότι τώρα δεν κάνουν άλλο από το να ξεπουλάνε σε τιμή ευκαιρίας ό,τι μπορεί να αποφέρει κάποια χρήματα;

         Οι θεωρίες που επαναλαμβάνονταν για δεκαετίες, ότι τα ταξίδια και ο τουρισμός μπορούν να αποτελέσουν ελπίδα για μια υποθετική διαρκή ειρήνη έχουν διαψευστεί παταγωδώς, καθώς έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο συνεχούς γεωπολιτικής αστάθειας και ο τουρισμός φαίνεται να χάνει το πλεονέκτημά του, σαν το καλύτερο παράδειγμα μιας πιθανής ειρηνικής συνάντησης κατοίκων από διάφορες χώρες και καταλήγει να είναι μια σχεδόν υποτελής οικονομική συναλλαγή. Είναι που όσο οι σκανδαλώδεις ανισότητες που διέπουν την ιμπεριαλιστική τάξη συνεχίζουν το υπονομευτικό τους έργο σχεδόν παντού στον κόσμο, παραμένουν ελάχιστες ελπίδες να δούμε το ταξίδι να συμβάλλει σε μια συναδέλφωση λαών.  Ο  τουρισμός καταλήγει ένα σύγχρονο είδωλο της αποικιοκρατίας, με ρούχα πιο αξιοπρεπή, προθέσεις πιο ειρηνικές. Ακόμα και η  αναίσχυντη πρόταση του Τραμπ για μετατροπή της ισοπεδωμένης Γάζας σε Ριβιέρα της Μ. Ανατολής, ενώ χαρακτηρίζεται αδιανόητη από τη Δύση που επιτρέπει και βοηθά μάλιστα τη γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα, αποκαλύπτει την ιμπεριαλιστική πλευρά του τουρισμού.

         Το ταξίδι θα μπορούσε ίσως να γίνει πηγή στοχασμού για δράσεις συναδέλφωσης, ίσως  ακόμη και να τις προκαλέσει, αλλά σίγουρα δεν  μπορεί να αντικαταστήσει την κινητοποίηση των ανθρώπων ενάντια στις αδικίες και τις ανισότητες, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Ιδιαίτερα στα χρόνια μας που ο μαζικός τουρισμός φέρνει σε επαφή τους τουρίστες με κατασκευασμένα σκηνικά της πραγματικότητας των χωρών που επισκέπτονται, περιορίζοντας την επαφή με τους ιθαγενείς σε οικονομική συναλλαγή.

         Εξάλλου, η  ταξιδιωτική επιθυμία, μέσω της απαίτησης για αναζήτηση της ετερότητας, ουσιαστικά  σηματοδοτεί  την ομογενοποίηση που  επιβάλλει ό,τι ονομάζεται Δύση. Η οποία στην πραγματικότητα  διαδίδει τη δική της εικόνα ανά τον κόσμο, ανεχόμενη μόνο την εικόνα μιας απλοποιημένης διαφορετικότητας προσαρμοσμένης όμως στο δικό της μοντέλο και υπακούοντας πάντα στους όρους της παραγωγής, κατανάλωσης και κέρδους.