ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ

 

Και συνεχίζεται στη γειτονιά μας το έγκλημα  των  Ισραηλινών. Οι οποίοι διαπράττουν όλα αυτά που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο θα χαρακτηρίζονταν εγκλήματα πολέμου εις βάρος των παλαιστινίων με την ανοχή και συνδρομή του δυτικού ιμπεριαλισμού  στου οποίου τους σχεδιασμούς η αστική μας τάξη σχεδόν περιχαρής συμμετέχει.  

        Και συνεχίζεται στη χώρα μας να επιδεικνύεται από την πολιτική μας ηγεσία μια  τέτοιας έκταση σκόπιμη πολιτική αφέλεια και απροκάλυπτος ιδεολογικός τυχοδιωκτισμός, ώστε  να δικαιολογούνται  οι επιλογές της, ενώ δυο πόλεμοι μαίνονται, η οικονομία γονατίζει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και η δολοφονική αυταρχικότητα της εξουσίας σε όλες τις εκφάνσεις της διαχέεται στην καθημερινότητά μας, ιδίως των πιο περιθωριοποιημένων όπως οι τσιγγάνοι.

         Γι’ αυτό και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη εναντίον της ακρίβειας, με αυστηρά μηνύματα στις πολυεθνικές ότι η Ελλάδα δεν είναι μπανανία για ν’ αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων τους και  οι …αυτοψίες του σε σούπερ μάρκετ για επισκόπηση τιμών σε τρόφιμα ή οι δηλώσεις του υπουργού ανάπτυξης  Κ. Σκρέκα για ανάπτυξη της χώρας με ρυθμό τριπλάσιο έως τετραπλάσιο σε σχέση με τον αντίστοιχο της ευρωζώνης εντάσσονται στα παραδοσιακά πολιτικά τεχνάσματα που οι κατέχοντες την εξουσία χρησιμοποιούν για να παραπλανούν. Έτσι επιδεικνύουν σθένος και αγωνιστικότητα, επιβεβαιώνουν την ικανότητά τους να είναι αποτελεσματικοί προς όφελος του λαού, αλλά προπάντων εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους προς τους πολλούς που εξαθλιώνει η πολιτική τους. Γι’ αυτό και δεν είναι φειδωλοί σε δηλώσεις για εξάντληση κάθε δημοσιονομικού περιθωρίου που υπάρχει για να στηρίξουν όλους εκείνους που έχουν ανάγκη. Αγαπημένη μεταφορά είναι ότι θα ξύσουν τον πάτο του βαρελιού.  

          Η πολιτική ηγεσία της  χώρας μοιάζει να έχει θέσει ως στόχο να αποσπάσει από την πλειοψηφία τη συναίνεση στις πιο απάνθρωπες πολιτικές της θεωρούμενες ως απόλυτη φυσική αναγκαιότητα και την αποδοχή της επιχείρησης ολοκληρωτικού πνιγμού κάθε αντίστασης σ’ αυτές.

           Γι’ αυτό το σκοπό είναι σύνηθες άτομα και ομάδες εξουσίας να εγκαταλείπουν πολιτικές θέσεις που είχαν πριν ενστερνιστεί για χάρη άλλων, ανάλογα με τις θέσεις που υπερασπίζονται, συντηρώντας ένα ρευστό και νεφελώδες πολιτικό τοπίο, όπου τίποτε δεν διακρίνεται και όλα συγχέονται. Και δεν είναι μόνο ο Α. Γεωργιάδης, αν και το πιο κραυγαλέο, τυπικό δείγμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς, όταν αναζητούνται διέξοδοι πολιτικά ευκαιριακές, πηγαίνοντας από το ένα άκρο στο άλλο, καλλιεργώντας τον πολιτικό φανατισμό της ευκαιρίας και δικαιώνοντας στην τελική  μια ακροδεξιά πολιτική.

         Τέτοιες κινήσεις και δηλώσεις ιδεολογικού τυχοδιωκτισμού και πολιτικής ασάφειας τον τελευταίο καιρό κυριάρχησαν στην κατ’ όνομα αξιωματική αντιπολίτευση του 17%, το ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν είναι μόνο ο νεοεκλεγείς αρχηγός του Σ. Κασσελάκης που συμπεριφέρεται σαν διευθυντής επιχείρησης απαιτώντας  αποτελέσματα από τους υπαλλήλους του, δηλ. τα μέλη του κόμματος, και διαβεβαιώνει για την δική του ικανότητα να βρίσκει λύσεις καταφεύγοντας σε τέτοια τρυκ για να αποκρύψει την ιδεολογική του ένδεια και την απουσία οράματος που διανοίγει προοπτικές. Είναι και οι διαφωνούντες, είτε αποχωρήσαντες από το κόμμα είτε διαπραγματευόμενοι την παραμονή τους σ’ αυτό, που θέλουν, εν ονόματι μιας αριστεράς που καπηλεύτηκαν, να υποκρίνονται ότι προασπίζονται μια ιδεολογική πρωτοπορία όταν το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να συσκοτίσουν τις ταξικές και αγωνιστικές προοπτικές του λαϊκού κινήματος. Σε μια εποχή όμως πολλαπλών κρίσεων με τους πολέμους όλο και να μας πλησιάζουν και διευρυμένου αυταρχισμού, που η συμβολή της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν καθοριστική, η  αναφορά υπουργών εκείνης της κυβέρνησης όπως ο Ε. Τσακαλώτος και η Ε. Αχτσιόγλου στην ιστορία της αριστεράς ή σε νικηφόρα προοπτική της ριζοσπαστικής αριστεράς μοιάζει να αφορά μόνο την καρικατούρα της.

          Όλα τα στοιχεία της συντήρησης με τα οποία ενσταλάζεται στην ψυχή των ατόμων η ιδεολογία της εκάστοτε καθεστηκυίας κοινωνίας και εξασφαλίζεται έτσι η προσχώρηση τους στον τρόπο ζωής αυτής της κοινωνίας τα έχουμε δει να βρυκολακιάζουν, να εισβάλλουν και να κατακλύζουν αυτό που ονομάζονταν  προοδευτική, ανανεωτική αριστερή αντίληψη, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, κι εκφράζονταν από τη σοσιαλδημοκρατία. Μόνο που η σοσιαλδημοκρατία απέτυχε να προσφέρει τίποτε για πάνω από 100 χρόνια, εκτός από  καπιταλιστική μιζέρια και ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό δεν είναι πιο εμφανές από ό, τι στη χώρα μας , όπου κάθε υπόσχεση και ευσεβής πόθος έγινε  ανοιχτή προδοσία με την κυβέρνηση Τσίπρα. Προσπάθησε ακόμα και ως αντιπολίτευση να περιορίσει το λαϊκό κίνημα σε έναν μικροπρεπή κοινοβουλευτισμό, ικετεύοντας για ψίχουλα,  να οδηγήσει  στην υποστήριξη κάθε ιμπεριαλιστικού πολέμου, να αποδυναμώσει, διαιρέσει και αποπροσανατολίσει το κίνημα των εργαζομένων. Είναι το δίδυμο αδελφάκι της δεξιάς Ν.Δ που θέλει να εκτείνεται μέχρι το περίφημο, και πάντα προς αναζήτηση, κέντρο. Και καθώς πια εξεμέτρησε το ζην,  με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, μη μπορώντας πια να πείθει και να παραπλανά δοκιμάζονται άλλοι σχεδιασμοί.

         Γι’ αυτό και το κυβερνών κόμμα της Ν.Δ και τα δυο σοσιαλδημοκρατικά συγκοινωνούντα κόμματα της αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με όλο το συρφετό των μικρών ακροδεξιών κομμάτων καταβάλλουν προσπάθειες να ισορροπήσει το πολιτικό σύστημα, χωρίς εκπλήξεις  και απρόοπτα, εφευρίσκοντας αντίπαλους μεταξύ τους.  Είναι που η κυρίαρχη τάξη στη χώρα μας, έχοντας απειληθεί η εξουσία της από τους κομμουνιστές   πάντα παίρνει τα μέτρα της,  όσο συνεχίζει να υπάρχει ένα εκατόχρονο Κομμουνιστικό Κόμμα με ιστορία ζυμωμένη με τους αγώνες και τις ελπίδες του λαού που φαίνεται  τώρα τελευταία να διευρύνεται η απήχησή του.

       Γιατί  η απαίτηση ν’  αλλάξει  η ζωή μας προβάλλει με μύριους  τρόπους. Και καθώς  διανύουμε φάση  παρακμής των αστικών πολιτικών κομμάτων που αδυνατούν να το εκφράσουν,  μπορεί όμως κανείς  αντίστροφα ν’ αφουγκραστεί τον αχό από το κίνημα αμφισβήτησης που βρίσκεται σε ανιούσα. Οι λαϊκές αντιδράσεις στην εθνοκάθαρση στη Γάζα είναι μια ένδειξη. Κι αν σαν άτομα αισθανόμαστε αδύναμοι να συλλάβουμε και να αντιδράσουμε στην πολυπλοκότητα των σημερινών εξελίξεων,  σαν συλλογικά όμως υποκείμενα έχουμε  μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος που εμπνέει και οργανώνει το λαϊκό κίνημα.