ΠΑΛΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

 

Στην Αργεντινή το εκλογικό σώμα ψήφισε πρόεδρο τον ακροδεξιό Μιλέι, ενώ στην Ολλανδία πλειοψήφησε  το  κόμμα του ακροδεξιού Γκέρτ Βίλντερς. Στο Δουβλίνο, με  αφορμή επίθεση με μαχαίρι εναντίον παιδιών, όταν διαδίδεται πληροφορία ότι ο δράστης είναι μετανάστης μουσουλμάνος το ξέσπασμα βίας,  που περιλάμβανε  καταστροφές και πλιάτσικο στην πόλη, από ομάδες τις οποίες ο αρχηγός της αστυνομίας χαρακτήρισε χούλιγκαν που οδηγούνται από την ακροδεξιά ιδεολογία, ήταν απρόσμενο και τεράστιο. Η φασιστική και ακροδεξιά ιδεολογία από την πολιτική ηγεσία των αστικών δημοκρατιών μας συνεχίζει να αποκηρύσσεται. Όπως λοιπόν κάθε φορά που η ακροδεξιά εκλέγεται ή   πλησιάζει επικίνδυνα  να ασκήσει πολιτική εξουσία ξαναρχίζουν οι αναλύσεις επί αναλύσεων περιγράφοντας το φαινόμενο και  επαναλαμβάνονται οι εκφράσεις ανησυχίας γι’ αυτό όπως και οι προσπάθειες διαφοροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος από αυτήν.  

       Ακροδεξιές επιλογές μοιάζουν να  προέρχονται από απόγνωση. Είτε στην Αργεντινή που μοιάζει να ψήφισαν ενάντια στα οικονομικά τους συμφέροντα από αντίδραση σε ένα status quo καταστροφικό για την εργατική τάξη είτε στην Ιρλανδία  που οι οικονομικές ανισότητες ευνοούν το ρατσισμό είτε στην Ολλανδία της ευμάρειας που το κυρίαρχο σύστημα έχει αποδεχτεί τους μετανάστες ως απειλή εστιάζοντας σ’ αυτούς σαν αιτία  κάθε αποτυχίας του. Παντού το κυρίαρχο σύστημα  κατευθύνει  το εκλογικό σώμα σε ακροδεξιές επιλογές. Αυτό που εκφράζεται στις κάλπες είναι κούραση, μια ψήφος διαμαρτυρίας ενάντια σε μια πολιτική ηγεσία που συστηματικά αφαιρεί όλα τα δικαιώματα και  ασκεί στην πραγματικότητα μια ακροδεξιά πολιτική επενδυμένη με ανθρωπιστική φρασεολογία. Ο πόνος από την παρατεταμένη και επιδεινούμενη οικονομική κρίση που δεν αφήνει καμιά διέξοδο οδηγεί σε επιλογές που διαφημίζονται για  αντισυστημικές, χρεώνοντας τα αδιέξοδα στο γείτονα μετανάστη ή τον διεφθαρμένο δημόσιο υπάλληλο ή τον φοροφυγά επαγγελματία.  Μόνο όπου υπάρχει ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που αντιστέκεται αυτή η ακροδεξιά ή φασιστική στροφή δεν έχει ελπίδα. Γι’ αυτό και είναι σημαντική η ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος που το οργανώνει και κατευθύνει.  

         Και στη χώρα μας,  τα αστικά πολιτικά κόμματα που όλα τους συνδέονται με την παρακμή της, αφού αυτά έχουν αναλάβει την καπιταλιστική διαχείριση, δυσκολεύονται να πείσουν. Γι’ αυτό  κάθε φορά θα πρέπει να μεταλλάσσονται ή να κλωνοποιούνται υποκρινόμενα αντισυστημικότητα ή εθνικισμό για να παραπλανούν. Η τελευταία, επιτυχής προσπάθεια παραπλάνησης ήταν η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφού εκτέλεσε το ρόλο του, εγκλωβισμού και αποδυνάμωσης λαϊκών αντιδράσεων για αποδοχή και συναίνεση στις επιβαλλόμενες πολιτικές επιλογές, δεν έχει και πολλούς λόγους να συνεχίζει την παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό, αφού πια δεν πείθει. Γι’ αυτό και τεμαχίζεται  εν μέσω ξεκατινιάσματος, με το εναπομείναν αναγνωρισμένο ως ΣΥΡΙΖΑ στη βουλή τμήμα του να παριστάνει την αξιωματική αντιπολίτευση με τον αγνώστου ταυτότητας πρόεδρό του Κασσελάκη να συνεχίζει εξαγγελίες για το μέλλον του κόμματος  σε μορφή σχολικής έκθεσης ιδεών. Και τα υπόλοιπα κομμάτια του επιχειρούν, ψελλίζοντας περί αριστεράς και αξιών, να επαναλάβουν το αφήγημα που  ο πρώην πρόεδρος Α. Τσίπρας  χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τόσο ασύστολα.

         Κι εν τω μεταξύ, παραπλανώντας και η Ν.Δ υπόσχεται οικονομική ευεξία τα επόμενα χρόνια. Προς το παρόν βέβαια  επιδεικνύει ένα φιλάνθρωπο προφίλ με το μοίρασμα επιδομάτων για οικονομικά ευάλωτους που συνοδεύονται από δανεική αριστερή ρητορική. Ακόμα και η νέα φορολογική επιδρομή που συνέπειά της θα είναι «ο θάνατος του εμποράκου» επενδύεται με φιλεργατικά χαρακτηριστικά. Ότι και καλά η φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων επαγγελματιών στερεί πόρους από παιδεία ή υγεία, ότι δεν είναι ηθικό να μην κατανέμονται εξίσου τα φορολογικά βάρη, πάντα βέβαια ξεχνώντας το μεγάλο κεφάλαιο που δεν φορολογείται ή στην καλύτερη περίπτωση αφήνεται στην καλή του πρόθεση, όπως η εθελοντική εισφορά των 40 εκατομμυρίων των εφοπλιστών που νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Συγχρόνως, συνεχίζεται η προσπάθεια διαίρεσης των εργαζομένων, για αποτελεσματικότερη χειραγώγηση. Διογκώνοντας παθογένειες κάθε τομέα εργασίας η κυβέρνηση ξεκινά …εκστρατεία για την εξυγίανσή του, δήθεν προς όφελος άλλων που προσπαθεί να προσεταιριστεί. Κι έτσι οι όποιες αντιδράσεις να συναντούν κοινωνική αποδοκιμασία, για να συνεχίζει η κυβέρνηση απρόσκοπτα και προς όφελος της κυρίαρχης τάξης την εφαρμογή της πολιτικής της. Όταν όμως  κάθε κομμάτι εργαζομένων που νιώσει την καπιταλιστική επίθεση συνειδητοποιήσει την ταξική του θέση και πάψει να στέκεται απέναντι από άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως συνέβη παλιότερα σε μεγάλη έκταση με τους ελεύθερους επαγγελματίες, τότε αρχίζει να αφυπνίζεται το εργατικό κίνημα.    

         Στην αναζήτηση των αιτίων για την άνοδο της ακροδεξιάς, τα συστημικά μέσα αποφεύγουν να την χρεώσουν στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της καπιταλιστικής επίθεσης που έχει γονατίσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και βεβαίως στην απογοήτευση που προκάλεσε αυτή η οπορτουνιστική  αριστερά, με όποια της μορφή, επειδή όπου εξελέγη πρόδωσε τις προσδοκίες των καταπιεσμένων.  

          Μόνο που η άνοδος των ψήφων για ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα δεν είναι απλώς ένα αυτόματο αντανακλαστικό της οικονομικής κρίσης, της λιτότητας και της αυξανόμενης ανισότητας. Η αναγωγή σε καθαρά οικονομικά ερμηνευτικά σχήματα της ανόδου της ακροδεξιάς οδηγεί σε μια στενή απάντηση που βρίσκει τη λύση μόνο  στην εκλογή κυβερνήσεων  κατά της λιτότητας και των περικοπών των μισθών, υπονομεύοντας την ανάγκη να αμφισβητηθούν οι φασιστικές οργανώσεις ή οι ρατσιστικές ιδέες που προωθούνται και τροφοδοτούν ενέργειες και δράσεις. Θα πρέπει η εστίαση να γίνει στον τρόπο που η κυρίαρχη τάξη με τα κόμματα που την εκπροσωπούν και μέσα ενημέρωσης που ελέγχει έχει ανταποκριθεί στις διάφορες κρίσεις μετακινώντας στο κέντρο της πολιτικής ατζέντας ρατσιστικά επιχειρήματα και κάνοντας αποδεκτές τις ιδέες της άκρας δεξιάς και του φασισμού.

          Όταν όμως  με το κόμμα της εργατικής τάξης το λαϊκό κίνημα  οργανώνεται για να γίνει ισχυρό και ρωμαλέο, τότε η απάντηση στην οικονομική κρίση μπορεί  να είναι η αλληλεγγύη και ο θυμός της εργατικής τάξης που να κατευθύνονται στην πλούσια και άρχουσα τάξη και τροφοδοτούν αγώνες.