ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

 

Στην επέτειο των 74 χρόνων από την ίδρυση του ΝΑΤΟ επισημοποιείται  και η είσοδος της Φινλανδίας στη συμμαχία ως 31^ο μέλος, ενώ  διακηρύττεται ότι και με την  ένταξη της Σουηδίας  όσο το δυνατό πιο γρήγορα, η Συμμαχία θα είναι ισχυρότερη για να διασφαλίσει την ασφάλεια του ευρωατλαντικού χώρου και δίνονται υποσχέσεις και για είσοδο της Ουκρανίας στη συμμαχία μετά την ήττα της Ρωσίας. Η Ρωσία  από τη μεριά της βλέπει, και είναι,  την ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ ως μια επίθεση στην ασφάλεια της. 

Και κάπου μακριά από κάμερες και φωτογραφίες, στρατιώτες και άμαχοι αποδεκατίζονται, με την προπαγάνδα ένθεν κακείθεν να  προσπαθεί όλα αυτά να τα δικαιολογήσει με την υπόσχεση  της μελλοντικής δικαιοσύνης και ειρήνης που θα γεννηθεί από τις σημερινές αδικίες και σφαγές.

        Το ΝΑΤΟ μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που δεν μπορούσε πια να επικαλείται  ως επιχείρημα για το λόγο ύπαρξής του τον κομμουνιστικό κίνδυνο, αποκάλυψε, με τις απροκάλυπτες δολοφονικές επεμβάσεις του ανά τον κόσμο χωρίς μάλιστα το πρόσχημα του κομμουνισμού, το βασικό ρόλο του ως ιμπεριαλιστικής και αντεπαναστατικής οργάνωσης, στην υπηρεσία των ΗΠΑ.

Ουσιαστικά, από το 1945 υπάρχει ο κυρίαρχος ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, ενώ μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης επιτεύχθηκε η πραγματική παγκοσμιοποίηση του διεθνούς καπιταλισμού, εκτός από μερικά φυλάκια όπως η Κούβα και η Β. Κορέα. Με την επιβίωση της Ρωσίας και Κίνας και ανάδειξή τους σε ανταγωνιστές των ΗΠΑ, εμφανίζεται το ενδεχόμενο  της αμφισβήτηση της δύναμης των ΗΠΑ, οι οποίες βέβαια δεν μπορεί να το επιτρέψουν. Αν δεν κατανοηθεί λοιπόν ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ δεν μπορεί να κατανοηθεί ο σύγχρονος κόσμος.  Και η  Ουκρανία αποτελεί παράδειγμα που καταδεικνύει την ανάγκη να αναγνωριστεί η κεντρική θέση των ΗΠΑ στις παγκόσμιες υποθέσεις, για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα.

Εξάλλου στη χώρα μας η κυρίαρχη εξουσία έχει συνδέσει τα συμφέροντά της με αυτά των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα την άμεση εξάρτηση από τις ΗΠΑ της  εξωτερικής μας πολιτικής και κατ’ επέκταση και της εσωτερικής. Γι’ αυτό και στην προ μηνός επίσκεψη του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ Α. Μπλίτκεν η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έκρυψε την ικανοποίησή της που αναγνωρίστηκε ως πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο  να καμαρώνει που «Οι δικές μας σχέσεις με τις ΗΠΑ είναι πολλά κεφάλαια μπροστά από αυτά που προσπαθεί να κατοχυρώσει η Τουρκία, αν και όποτε τα κατοχυρώσει». Επομένως, προσδεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ είναι οι πολιτικές τους επιλογές που μας επηρεάζουν και μέσα από το δικό τους πρίσμα ο κυρίαρχος λόγος στη χώρα μας δικαιολογεί τις πολιτικές επιλογές της αστικής μας ηγεσίας. Αν θέλουμε όμως να κατανοήσουμε την πραγματικότητα θα πρέπει να ξεφύγουμε από τον ασφυκτικό κλοιό του κυρίαρχου λόγου που την παραποιεί.

Γι’ αυτό πρέπει να ξεφύγουμε από την απεικόνιση του συγκεκριμένου πολέμου ως πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Σίγουρα είναι αυτό, αλλά είναι και κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι ουσιαστικά ένας πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, με το Κίεβο ως πληρεξούσιο. Στρατηγικά, είναι προϊόν της προσπάθειας των ΗΠΑ να αποδυναμώσουν τη Ρωσία, σε μεγάλο βαθμό μέσω της επέκτασης του ΝΑΤΟ. Είναι κρίσιμο να συνειδητοποιηθεί αυτό, για να κατανοηθεί αυτός ο πόλεμος, καθώς αυτός ο πόλεμος είναι πολύ πιθανό ο προπομπός μιας πιο γενικευμένης σύγκρουσης με στόχο την Κίνα.

Η «αυτοκρατορία» των ΗΠΑ διαφέρει από τις προηγούμενες, γιατί το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου βρίσκεται υπό την κυριαρχία τους ή της επιρροή τους. Οι ΗΠΑ οραματίζονται ένα μόνιμο μονοπολικό κόσμο υπό την κυριαρχία τους, ώστε σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία κανένας άνθρωπος, είτε στην παραγωγική είτε στην καταναλωτική του πλευρά, να μην μπορεί να αγνοήσει τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Παρά την αδηφάγα όμως ορμή τους οι ΗΠΑ παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως δίκαιο ή ισότιμο σύμμαχο, ο οποίος αρνείται κάθε σκέψη για κυριαρχία, ισχυριζόμενος μάλιστα ότι μάλλον με απροθυμία, αλλά με γενναιοδωρία, παρέχει την απαραίτητη ηγεσία. Επειδή η σημαία των ΗΠΑ δεν κυματίζει παρά μόνο στις πρεσβείες και τις στρατιωτικές βάσεις που φιλοξενούνται από τους υποτιθέμενους συμμάχους τους, δεν σημαίνει ότι δεν τους αντιμετωπίζουν ως de facto αποικίες τους. Κατά συνέπεια, σε οποιαδήποτε ανάλυση των παγκοσμίων υποθέσεων αναγκαστικά η εστίαση γίνεται στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, γιατί αυτές είναι ο κυριότερος παίκτης, είτε άμεσα είτε μέσω των υφισταμένων τους,  χωρίς να σημαίνει ότι είναι ο μοναδικός παράγοντας. 

Ενώ  όμως τίποτε σημαντικό δεν συμβαίνει στον κόσμο χωρίς τη συμμετοχή τους, αυτή η εμπλοκή είναι κρυμμένη και ο ρόλος τους συγκαλύπτεται ή παραμορφώνεται από τον τεράστιο και σε μεγάλο βαθμό  επιτυχημένο προπαγανδιστικό μηχανισμό τους. Οι ΗΠΑ δεν αποδέχονται την ιμπεριαλιστική πολιτική τους, για την οποία κάθε φορά έχουν τους δικούς τους μύθους που την δικαιολογούν. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου ήταν η αντικομμουνιστική σταυροφορία το κυρίαρχο θέμα, στη συνέχεια, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την καπιταλιστική στροφή της Κίνας, επίκεντρο της προπαγάνδας της έγινε η ανθρωπιστική παρέμβαση και η τρομοκρατία, ενώ ο συγκεκριμένος πόλεμος στην Ουκρανία προβάλλεται σαν σύγκρουση ανάμεσα στη δημοκρατία και τον αυταρχισμό. Η ανθρωπιστική παρέμβαση, η ανθρωπιστική βοήθεια,  η ευθύνη προστασίας παρέχουν όλα ένα βελούδινο γάντι για να καλύψουν τη σιδερογροθιά του ιμπεριαλισμού. Πάντα θεωρείται ότι η πολιτική των ΗΠΑ καθοδηγείται από καλές προθέσεις. Στην πραγματικότητα η έμμεση κυριαρχία έχει ανυψωθεί σε κύριο τρόπο λειτουργίας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, καθώς αρνείται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός την ίδια την ύπαρξή του κι επειδή  έχει παγκόσμια εμβέλεια μπορεί να οικειοποιείται για τον εαυτό του τον τίτλο της διεθνούς κοινότητας, χρησιμοποιώντας το ως καμουφλάζ.

Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ δημιουργεί μια φανταστική πραγματικότητα και συντηρεί διάφορους μύθους προς όφελός του.  Όπως είναι ο μύθος της ανυπαρξίας του, ο μύθος της επιθυμίας του για ειρήνη και σταθερότητα, ο μύθος της προσήλωσής του στο διεθνές δίκαιο. Ο βασικός μύθος που καλλιεργείται  είναι η επιθυμία των ΗΠΑ για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, την οποία θα πρέπει να υπερασπίζονται από κοινού με χώρες που συμμαχούν μαζί τους από το φόβο των κοινών εχθρών. Οι σύμμαχοι και εταίροι των ΗΠΑ αξιοποιούνται κατά κύριο λόγο σε υπερεθνικές οντότητες, με το ΝΑΤΟ, που ελέγχεται από τις ΗΠΑ, να είναι το κύριο μέσο, που συμπληρώνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Ενώ  οι εχθροί, από το σοβιετικό μπλοκ, παλιότερα, ως το κινέζικο επεκτατισμό ή την ισλαμική τρομοκρατία, είναι πάντα εγγενώς επιθετικοί, αποτελώντας απειλή για όλους και όχι μόνο για τις ΗΠΑ. Κι έτσι ο μιλιταρισμός και η μόνιμη πολεμική οικονομία δικαιολογούνται και θεωρούνται απαραίτητοι.

Αν λοιπόν ο πόλεμος μοιάζει με ηφαιστειακή έκρηξη που την προσοχή μας αιχμαλωτίζει η θεαματική εκτόξευση της λάβας,  όπως οι εικόνες φρίκης στον πόλεμο, όμως η πραγματική δράση και η αιτία της βρίσκονται βαθιά μέσα στη γη. Και στον πόλεμο οι αφορμές και οι μάχες μπορεί να είναι πολλαπλές και ορατές, αλλά στο βάθος όλο και περισσότερο είναι ο ιμπεριαλισμός ο στρατηγικός μοχλός της σύγκρουσης.  

Με τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι μόνο οι λαοί της Ουκρανίας και Ρωσίας που βιώνουν πόνο, αλλά και οι λαοί της Ευρώπης υποφέρουν αντιμετωπίζοντας ένα μέλλον πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αναταραχής που προκαλείται από τον πληθωρισμό, την ενεργειακή ανασφάλεια, τους εξοπλισμούς. Και όλος  αυτός ο πόνος γίνεται συνειδητή προσπάθεια επικοινωνιακά να κρυφτεί πίσω από ηχηρές δικαιολογίες υπεράσπισης του διεθνούς δικαίου ή αποναζιστικοποίησης, προκειμένου να συγκαλυφτεί η σύγκρουση συμφερόντων των ανταγωνιστικών κρατών που παρασύρει τους λαούς στον όλεθρο.