ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ

 

Η αντιπαράθεση σχετικά με τις υποκλοπές, στη συζήτηση για το νομοσχέδιο για την ΕΥΠ στη Βουλή, μεταξύ του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης  περιλάμβανε  αρνητικούς χαρακτηρισμούς σε υψηλούς τόνους και αλληλοκατηγορίες με έντονο ύφος, επικεντρωμένους στα πρόσωπα των δυο ομιλητών, ένα είδος λεκτικής μονομαχίας. Αμφότεροι υπερασπίζονται, ακόμα κι όταν κονταροχτυπιούνται με  θεατρικό πάθος, τη δημοκρατική  πρόσοψη του αστικού κράτους, γι’ αυτό και δεν διαφωνούν επί της ουσίας, αποδεχόμενοι, όπως ο γ.γ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας επεσήμανε,  τον πυρήνα του νομοσχεδίου και της αστυνομικής κρατικής βίας και αυθαιρεσίας που είναι η ένταση της καταστολής για την αντιμετώπιση του εχθρού-λαού.

           Η κυρίαρχη τάξη δεν φαίνεται να έχει κανένα δισταγμό να χρησιμοποιήσει, όταν κρίνει πρόσφορο, τον βίαιο κρατικό της μηχανισμό για να συντρίψει κάθε αντίθεση ή και μόνο αμφισβήτηση της εξουσίας της και όλες οι ενέργειές της θεωρούνται κατάλληλες και νόμιμες, όταν μάλιστα αυτή η αντίθεση μπορεί να δικαιολογηθεί ότι θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Στη Βουλή σήμερα, ευθυγραμμισμένος μ’ αυτή τη  λογική, ο  Κ. Μητσοτάκη παραδέχτηκε  ότι η «εθνική ασφάλεια πρέπει να είναι διαρκής και μόνιμη προτεραιότητα», προσπαθώντας να πείσει ότι η «δημοκρατική ευαισθησία» θα πρέπει να συνοδεύεται και από εθνική, εμπλέκοντας και το μεταναστευτικό στις εθνικές απειλές που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Αλλά και η αντιπολίτευση του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς παρόλο το όνομά της και το φορμαλιστικά αντισυμβατικό  της λόγο με άρωμα της πάλαι ποτέ αριστεράς, συμφιλιωμένη πλήρως μ’ αυτήν την ιδεολογία, συμβάλλει στην απόκρυψη του πραγματικού προσώπου της αστικής μας δημοκρατίας. Για  παράδειγμα, σύμφωνα και με τον πρόεδρό της Α.Τσίπρα είναι κυρίως οι επιλογές του Κ. Μητσοτάκη που αλλοιώνουν την  εικόνα της  και όχι  βέβαια οι προϋποθέσεις και το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της.    

Με την κυβέρνηση λοιπόν  και την αντιπολίτευση να συγκρούονται σχεδόν μόνο επί προσωπικού επιπέδου, οι λεγόμενες δεξιές και αριστερές πολιτικές διαλύονται σε ένα δυσδιάκριτο εθνικό χυλό. Οι περισσότερες από τις πολιτικές που παρουσιάζονται ως αριστερές εναλλακτικές είναι στην πραγματικότητα απλώς ο ισχυρισμός ότι θα τα πάνε καλύτερα σε αυτό το θέμα από την προηγούμενη κυβέρνηση, ό,τι κι αν έκανε. Η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά ανταγωνίζονται για να αποδείξουν ποιος θα είναι ο πιο σκληρός στη μετανάστευση, ο πιο δραστικός στη μείωση των φόρων για τους πλούσιους και την κοινωνική πολιτική, ο πιο αποτελεσματικός στην αστυνομική καταστολή. Και φυσικά  ταυτίζονται στις πολιτικές που ευνοούν την αύξηση της απορρύθμισης της αγοράς και τη μείωση των εγγυήσεων των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

 Όλο το φάσμα των αστικών κομμάτων δείχνει την αποφασιστικότητά του να καταπολεμήσει αόριστες απειλές που ξεχνά να προσδιορίσει επακριβώς, γιατί όσο πιο ασαφείς και πανταχού παρούσες είναι, τόσο το καλύτερο και τόσο ευκολότερο να τις συμπεριλάβει κάτω από την ομπρέλα της ασφάλειας και της εθνικής απειλής. Έτσι, η  κρατική εξουσία έχει συνδέσει τους τσιγγάνους, τους "παράνομους" μετανάστες, τους τρομοκράτες χωρίς χαρτιά με όλες τις απειλές, εσωτερικές και εξωτερικές, της αστικής ηρεμίας. Και δείχνει τη δύναμή της, πέρα από τα λόγια, με πραγματική κρατική δράση ή κάνοντας επιχειρήσεις σε καταυλισμούς τσιγγάνους ή συλλαμβάνοντας μετανάστες ή φυλακίζοντας όσους χαρακτηρίζει τρομοκράτες ή πυροβολώντας ταραξίες. Και βέβαια, ο ρυθμός και η ένταση μιας τέτοιου είδους αστυνόμευσης συνδέεται λιγότερο με πραγματικές απειλές και περισσότερο με την αποτυχία των κυβερνήσεων να παράσχουν βασικές θέσεις εργασίας και να εξασφαλίσουν τους όρους για  κοινωνική προστασία.

Κι αν μοιάζει για  την κυβέρνηση Μητσοτάκη η δικαιολόγηση  της πολιτικής της  να φτάνει στα όρια του κυνισμού, να υπερασπίζεται επιλογές της χωρίς να ενδιαφέρεται ακόμα κι αν η πραγματικότητα την διαψεύδει είναι γιατί είναι σίγουρη ότι έχει τη δύναμη να την  επιβάλλει. Κι αυτή η σιγουριά, αλλά συγχρόνως και η αδιαφορία της για τους πολίτες,  φάνηκε τις τελευταίες ημέρες με την ψήφιση του νόμου για τη Δευτεροβάθμια Υγειονομική Περίθαλψη που ενταφιάζει το δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ, τον χειρισμό του συμβάντος με τον βαρύ τραυματισμό του 16χρου τσιγγάνου από αστυνομικό της ομάδας Δίκυκλης Αστυνόμευσης μετά από καταδίωξη, επειδή δεν πλήρωσε βενζίνη 20 ευρώ, ακόμα και με την αποστασιοποίηση από το περιστατικό με την έκρηξη λέβητα σε σχολείο των Σερρών και το θανάσιμο τραυματισμό μαθητή.

Όλα τα αστικά κόμματα και στο διάστημα της προεκλογικής εκστρατείας και της διακυβέρνησής τους δεν σταματούν να προσποιούνται ψευδώς ότι έχουν πραγματικές λύσεις στα προβλήματα των λαϊκών μαζών, και μάλιστα προς όφελος τους, παρουσιάζοντας τελικά μια λύση εντελώς ευθυγραμμισμένη με τις αξίες με τις οποίες  λειτουργούν πραγματικά, εκείνες δηλ. του καπιταλισμού. Μόνο που έχοντας την εμπειρία δεκαετιών χειραγώγησης των μαζών έχουν αποκτήσει τη σοφία να παραπλανούν και εφησυχάζουν κολακεύοντας.

               Εν ολίγοις, η δυτική λεγόμενη φιλελεύθερη δημοκρατία ισχυρίζεται ότι προσφέρει ελευθερία και ασφάλεια, ενώ στην πράξη προσφέρει μόνο την ψευδαίσθηση τους. Χρησιμοποιεί την πιο εξελιγμένη μηχανή προπαγάνδας που επινοήθηκε ποτέ για να κάνει τους ανθρώπους να υπακούουν στα τυφλά τους χειριστές της, ενώ τα κινούμενα σχέδια για την ελευθερία ζαλίζουν το κεφάλι τους. Κι όπως στα χρόνια της μοναρχίας θα μπορούσαν να επικριθούν πολλοί άνθρωποι γύρω από το μονάρχη αλλά όχι ο ίδιος, κάτι παρόμοιο και σήμερα συμβαίνει, απλώς αντικαθιστώντας το στέμμα με τον καπιταλισμό. Το όλο νόημα της ύπαρξης μιας τόσο εξελιγμένης μηχανής προπαγάνδας είναι ότι μπορεί κανείς να περιορίσει την ελευθερία του λόγου τόσο όσο και σε ένα πολίτευμα που θα χαρακτηριζόταν  «δικτατορία», ενώ δεν χρειάζεται πάντα να χρησιμοποιήσει φυσική καταστολή.

            Στις δυτικές δημοκρατίες  διδασκόμαστε για  τα κακά ξένα «καθεστώτα» που  δεν αφήνουν τους ανθρώπους τους να επικρίνουν την κυβέρνησή τους, ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι δυτικοί είναι εκπαιδευμένοι να μην επικρίνουν ποτέ την πραγματική  κυβέρνησή τους. Αντίθετα, έχουν εκπαιδευτεί να επικρίνουν τις παραπλανητικές διχοτομίες, τις ψευδείς κομματικές αντιπαραθέσεις και όχι την πραγματική εξουσία των καπιταλιστικών συμφερόντων, προσηλώνοντας την προσοχή τους στο ψεύτικο κουκλοθέατρο της Βουλής. Κι έτσι μαθαίνουν να επικρίνουν τις μαριονέτες των αστικών κομμάτων και ποτέ αυτούς που πραγματικά ασκούν την εξουσία, τα εκμεταλλευτικά καπιταλιστικά συστήματα που υποστηρίζονται από όλα τα αστικά κόμματα.

            Γι’ αυτό και οι θεατρικές αντιπαραθέσεις στη  Βουλή δεν μπορούν να κρύψουν τη συνταύτιση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ στη διαμόρφωση εκείνων των θεσμικών πλαισίων που ωφελούν την άρχουσα τάξη, προωθώντας τις ίδιες πολιτικές εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων ανεξάρτητα από το ποιος έχει την κυβερνητική εξουσία.