ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

 

Κι αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει ακόμα η πίστη στο αστικό αξίωμα των δικαιωμάτων της ισότητας, ελευθερίας και άλλων ηχηρών, όταν γύρω μας βλέπουμε ότι ο καθημερινός άνθρωπος τα αποστερείται όλο και περισσότερο. Φαίνεται πως για κάθε άνθρωπο που δεν είναι προνομιούχος να ανήκει στην κυρίαρχη τάξη κανένα δικαίωμα δεν είναι δεδομένο. Τίποτε δεν του ανήκει, πρέπει κάθε πράγμα να το καταχτά από την αρχή, κάθε μέρα. Και τα δικαιώματα μοιάζει να είναι μια επινόηση πονηρής απάτης της αστικής τάξης για να επικυρώσει τα λάφυρα της περασμένης της νίκης, στη σύγκρουσή της με τις εκμεταλλευόμενες τάξεις, εφησυχάζοντας τους φόβους τους για να εξουδετερώσει τη δύναμή τους. Και τώρα τα χρησιμοποιεί για να θησαυρίζει ελέγχοντας τη δυναμική των αγώνων τους κάθε φορά με επίκληση σε δικαιώματα που η ίδια καταπατά.

          Η ιδέα ότι οι δυτικές δημοκρατίες υποστηρίζουν τις αξίες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να είναι μια από τις πιο επιτυχημένες απάτες στις οποίες έχουμε πέσει. Οι δυτικές δημοκρατίες καλλωπίζονται με τα δικαιώματα, ενώ  καταπατούν κάθε ένα από αυτά στα αστικά κράτη τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν διεκδικήσεις των εργαζομένων τους ή και  σε κάθε άλλη χώρα όταν δεν υποκύπτει στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους. Κάθε πόλεμος τους που διεξάγεται στο όνομα της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή της ελευθερίας είναι ένα ψέμα. Τα κέρδη, η εξουσία, η επέκταση τους είναι τα αληθινά κίνητρα και όσοι δεν το συνειδητοποιούν πιστεύουν σ’ αυτή την απάτη. Χρησιμοποιώντας  τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία κ.λπ., η Δύση είναι  το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται. Δεν είναι μια δύναμη καλού παρά μόνο στις φαντασιακές αναπαραστάσεις της κυρίαρχης εξουσίας που αναπαράγονται παντού. Και είναι μακρύς ο κατάλογος που το επιβεβαιώνει. Όπως για παράδειγμα η αδιαφορία της για τα εγκλήματα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη.     

Στη λωρίδα της Γάζας το Ισραήλ βομβαρδίζει παλαιστίνιους και η ευαίσθητη Δύση που διακηρύττει την υποστήριξή της σε  δίκαιο και ανθρώπινα δικαιώματα έχει στρέψει τα μάτια της μακριά από την Παλαιστίνη, αδιαφορώντας ακόμα κι αν σκοτώνονται μικρά παιδιά. Αν είχαν γίνει οι βομβαρδισμοί από τη Ρωσία θα ήταν απίστευτη η δημοσιογραφική κάλυψη και οι καταδίκη τους, σε όλους τους τόνους,  από τις δυτικές κυβερνήσεις ατέλειωτες. Είναι που ποτέ η  κυρίαρχη εξουσία των ιμπεριαλιστών δεν νοιάζεται για δίκαιο και  ανθρώπινο πόνο, αλλά απλά προσποιείται, όταν έτσι μπορεί να ενισχύσει έναν συγκεκριμένο σκοπό που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, όπως εξασφάλιση κερδών, έλεγχο πόρων, ενίσχυση ιμπεριαλιστικών στόχων, στρατηγική αποσταθεροποίηση κλπ. Γιατί να υπάρχει συμπαράσταση στους Παλαιστίνιους όταν η απελπισία τους δεν έχει επιπτώσεις στα συμφέροντα της Δύσης, που έχει συμφωνήσει με το Ισραήλ και δεν έχει αισθανθεί καμιά συνέπεια για την εγκατάλειψη του παλαιστινιακού λαού στις εγκληματικές του ενέργειες; Το οποίο Ισραήλ δεν ξεχνά να εκμεταλλεύεται το ολοκαύτωμα χρησιμοποιώντας το ως  δικαιολογία για όλα τα εγκλήματά του, αρνούμενο να παραδεχτεί ότι το κακό που κάνει στους Παλαιστίνιους δεν είναι μικρότερο από αυτό που έπαθαν οι εβραίοι στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο από τους ναζί.  

        Τις τελευταίες δεκαετίες όλο και πιο ξεκάθαρα φαίνεται ότι παρά τις διακηρύξεις τους οι δυτικές δημοκρατίες δεν πέτυχαν καμιά από τις αξίες για τις οποίες πολέμησαν οι λαοί στον Β παγκόσμιο. Χρησιμοποιούν όμως  το αποτέλεσμα, ότι νίκησαν το φασισμό,  του Β παγκοσμίου πολέμου ως απόδειξη ότι  τις υποστηρίζουν. Κι αυτό έχει μετατραπεί σε πίστη που μεγάλο μέρος των λαών πιστεύουν τυφλά. Κι ας αποκαλύπτεται συνεχώς ότι οι αληθινές αξίες των αστικών μας δημοκρατιών είναι το ψέμα, η υποκρισία ή ο εκβιασμός.

        Για παράδειγμα, η χώρα μας όλο και αποδεικνύεται ότι είναι ένα κράτος που ουσιαστικά οι περίφημες αρχές της αστικής δημοκρατίες τείνουν ούτε και τύποις να μην εφαρμόζονται. Το τελευταίο μάλιστα συμβάν με τις τηλεφωνικές υποκλοπές είναι ενδεικτικό πόσο υποκριτικά η διακυβέρνηση της κυρίαρχης τάξης παριστάνει τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Το μαγνητοσκοπημένο μήνυμα του πρωθυπουργού σχετικά μ’ αυτό το σκάνδαλο, χαρακτηριστικό παράδειγμα βερμπαλισμού και κενολογίας σε πολιτικό λόγο, που αδιαφόρησε για οποιαδήποτε επιχειρηματολογία  που να έχει τουλάχιστον μια λογική συνέπεια και να δικαιολογεί τις ενέργειές του, είναι μια απόδειξη του τρόπου που η εξουσία της αστικής μας δημοκρατίας  αντιμετωπίζει τους πολίτες της. Οι επικριτικές κραυγές εναντίον της κυβέρνησης για καταπάτηση δικαιωμάτων και κουρέλιασμα των θεσμών την αφήνει παγερά αδιάφορη όταν μπορεί με επικλήσεις σε κινδύνους, νομιμοφανείς διαδικασίες και άλλα παρόμοια να εστιάζει σε ατομικές συμπεριφορές και με υποσχέσεις να παραπλανά και να εκτονώνει.

       Είναι γιατί σε μεγάλο βαθμό οι εκμεταλλευόμενες τάξεις στη Δύση περνούμε τη ζωή μας δουλεύοντας, ψωνίζοντας, καταναλώνοντας, διαβάζοντας, ψηφίζοντας και  με συμπεριφορά, ομιλία και σκέψη όπως θέλει η κυρίαρχη εξουσία, ακόμα και όταν εκφράζονται οι ανησυχίες μας ότι η κοινωνία μπορεί να κινδυνεύσει κάποια μέρα να γλιστρήσει σε έναν εφιάλτη. Και εννοούμε τότε να μην λειτουργούν οι  θεσμοί ή να μην εφαρμόζονται οι νόμοι της αστικής δημοκρατίας. Και καταναλώνουμε πολύ χρόνο μ’ αυτές τις ανησυχίες χωρίς ιδιαίτερες κινητοποιήσεις, ακριβώς επειδή  δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι βιώνουμε στην παρούσα κατάστασή μας.

Αν πιστεύουμε  ότι δεν οδηγούμαστε σε  μια τρομακτική κοινωνία που χρόνο με το χρόνο μορφοποιείται, αρκεί να σκεφτούμε  ότι δεν υπάρχει κάτι που θέλει εις βάρος μας η κυρίαρχη τάξη και δεν το έχει.  Επειδή ακριβώς αποδεχόμαστε τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής, ένας ολόκληρος πολιτισμός είναι αφιερωμένος στο κέρδος της και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Δεν επιδιώκεται ο συλλογικός έλεγχος του νου, δεν χρησιμοποιείται η επιλογή ανάμεσα σε κόμματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντά της ως η πεμπτουσία της λαϊκής  κυριαρχίας;  Η δυσάρεστη πραγματικότητα είναι ότι ολόκληρος ο πολιτισμός μας έχει δημιουργηθεί για να ωφελήσει την άρχουσα τάξη, και εμείς πιστεύουμε ότι είναι φυσιολογικό επειδή έχουμε ρυθμιστεί να σκεφτόμαστε έτσι.

Κι ύστερα επαιρόμαστε για την ανεξαρτησία σκέψης και επιλογών επειδή αρνιόμαστε ότι η εναλλακτική στον καπιταλισμό είναι ο κομμουνισμός απαξιώνοντας τους κομμουνιστές που συνεχίζουν να αγωνίζονται, σχεδόν και πάλι οι μόνοι συνεχώς και με συνέπεια.