ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 Κι αφού έπαιξε η κυβέρνηση  την κολοκυθιά με την Τουρκία με τους κατατρεγμένους σε νησίδα του Έβρου, για το ποιος έχει την ευθύνη διάσωσής τους, επαναλαμβάνοντας ότι δεν ανήκει στην ελληνική επικράτεια η νησίδα εγκλωβισμού τους, μετά τις διεθνείς προεκτάσεις που πήρε το ζήτημα  παραδέχτηκε ότι εντοπίστηκαν στην ελληνική επικράτεια. Ο υπουργός Μετανάστευσης Ν. Μηταράκης με δήλωσή του προσπαθεί να αποποιηθεί κάθε ευθύνη για την αδιαφορία του  ελληνικού κράτους, όπως αρνείται τις κατηγορίες για επαναπροωθήσεις,  κατηγορώντας την Τουρκία για την κατάστασή τους και επιμένοντας στις διαφορετικές ημερομηνίες εισόδου τους στην ελληνική επικράτεια.

          Στην πραγματικότητα η Ελλάδα είτε υποκρινόμενη την αφελή σε ζητήματα ανθρωπιστικά είτε την απειλούμενη από τους κατατρεγμένους δεν αποκλίνει από τις κατευθυντήριες γραμμές της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. Οι πρόσφυγες και η αντίδραση σε αυτούς αποκαλύπτουν μερικές πολύ παλιές και πολύ ισχυρές πρακτικές ευρωπαϊκής υπεροχής, απηχήσεις του αποικιακού παρελθόντος της, που συμμερίζεται και η Ελλάδα ως φτωχή συγγενής.  Γι’ αυτό και όσοι ισχυρίζονται  ότι είναι προοδευτικοί φιλελεύθεροι ή αριστεροί και προσβλέπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως εγγύηση μιας ανθρωπιστικής πολιτικής στο μεταναστευτικό, στην πραγματικότητα αποδέχονται την αντιμετώπιση του ζητήματος εστιάζοντας στην κυριαρχία, όπως και Ε.Ε, με στομφώδη όμως ρητορική για ανθρώπινα δικαιώματα.                                                                                            Γιατί παρά το πασιφανέστατο,  ότι οι διακρίσεις και οι καταχρήσεις που βασίζονται στο καθεστώς μετανάστευσης είναι ακύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε μεγάλο βαθμό οι κυβερνητικές πρακτικές σε χώρες της Ε.Ε συνεχίζουν με εύσχημες δικαιολογίες να προβαίνουν σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά των μεταναστών και προσφύγων.  Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από την Ε.Ε οι μεταναστευτικές ροές αμφισβητεί τους ευρωπαϊκούς κανόνες και κανονισμούς, αλλά κυρίως τις υποτιθέμενες αξίες του διαφωτισμού και του ανθρωπισμού της. Και φάνηκε αυτό ξεκάθαρα όταν ήρθε αντιμέτωπη με τη μαζική φυγή από τα δεινά και τον θάνατο χιλιάδων κατατρεγμένων,  η οποία προκλήθηκε  και από ευρωπαϊκές κυβερνητικές πολιτικές δεκαετιών ή και αιώνων.

           Καθώς η Ε.Ε έχει θέσει τον έλεγχο της μετανάστευσης στο επίκεντρο των διεθνών πολιτικών της και των σχέσεων της με τρίτες χώρες, επιμένοντας σε συμφωνίες ελέγχου των συνόρων, για να εμποδίσει τη διέλευσή τους σ’ αυτήν, συνοριοφύλακες έχουν αναπτυχθεί σε όλη την Ευρώπη, τα  σύνορά της έχουν στρατιωτικοποιηθεί. Παρέχονται εξοπλισμός και χρηματοδότηση σε καταπιεστικές αστυνομίες και δυνάμεις ασφαλείας, εκτρέποντας τους απαραίτητους πόρους από επενδύσεις σε υγεία, εκπαίδευση και θέσεις εργασίας. Αυτό ικανοποιεί τόσο τους εχθρικούς ρατσιστικούς πολιτικούς στην Ευρώπη όσο και τους φαινομενικά πιο φιλελεύθερους πολιτικούς που επί του πρακτέου δεν αντιμετωπίζουν το ζήτημα διαφορετικά. Γι’ αυτό και η ικανοποίηση με την οποία ο Ν. Μηταράκης  ανακοίνωσε την επέκταση του φράχτη στον Έβρο κατά 80 χιλιόμετρα βρήκε ανταπόκριση σχεδόν συνολικά από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο.           Η αναμέτρηση της Ευρώπης με τους απελπισμένους, τους «άθλιους της γης» μοιάζει στην ουσία με  μια αναμέτρηση με την εικόνα που προβάλλει για τον εαυτό της, με τις αντιφάσεις και τα άλυτα ερωτήματα του καπιταλισμού, του ανήκειν και της εθνικής ταυτότητας που κάνουν αυτή την ήπειρο ταυτόχρονα για τους απελπισμένους  ελκυστική και εχθρική.  Οι μακρινές πια συγκρούσεις έχουν έρθει στην καρδιά της Ευρώπης και οι υλικοί όροι που τις πυροδοτούν κρύβονται στις διαφορές πολιτισμού και θρησκείας που  γίνονται πεδία μάχης, όπου διεξάγονται αγώνες για την ταυτότητα, μένοντας στο απυρόβλητο και στη σκιά ο καπιταλισμός και οι ιμπεριαλισμοί. Ενισχύονται φόβοι και ανασφάλειες των αυτόχθονων της ευρωπαϊκής ηπείρου στη βάση της διαμόρφωσης της πίστης στην ευρωπαϊκή υπεροχή, η οποία απειλείται, κι έτσι πυροδοτείται η επιθετικότητα ενάντια στους νεοεισερχόμενους, ακόμα περισσότερο από τότε που η πτώση του βιοτικού επιπέδου της Δύσης επεκτείνεται σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

           Στη χώρα μας, χώρα μεταναστών και προσφύγων, το δηλητήριο του ρατσισμού σταλιά σταλιά όλη τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης διαπότισε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού και αναζήτησης υπεύθυνων για την εγχώρια εξαθλίωση. Το μίσος για τους μετανάστες, το αίσθημα ανασφάλειας μαζί με τη δημιουργία φόβου ακυβερνησίας  και εξόδου από ευρωζώνη ή ανταπόκρισης στις ευρωπαϊκές πολιτικές αποτέλεσαν και αποτελούν βασικούς πυλώνες επιβίωσης του συστήματος. Ακόμα και η αποδοχή ως ελληνικού θριάμβου στον αθλητισμό των διακρίσεων των μεταναστών περισσότερο  αποδεικνύει τον άτσαλα κρυμμένο ρατσισμό του κυρίαρχου πολιτικού λόγου παρά την πρόθεσή του για ενσωμάτωση του διαφορετικού. Χρησιμοποιείται η  νίκη των μεταναστών σαν καθρέφτης της αυτοεικόνας του κι έτσι υποκρίνεται ανεκτικότητα και αποδοχή.

        Και στη χώρα μας χρόνια τώρα η περιφρόνηση και το μίσος στους αδύνατους με το θαυμασμό και το φόβο προς τους ισχυρούς είναι στην πραγματικότητα ο βασικός άξονας του συστημικού πολιτικού λόγου. Το ότι αγνοούνται, παραβιάζονται, καταστρέφονται βασικές αξίες ανθρωπισμού στα σύνορα δεν αποτελεί μια κατάσταση εξαίρεσης, αλλά συνδέεται με πολιτικές επιλογές για τον ίδιο τον ιστό της κοινωνίας στο εσωτερικό της. Και απόδειξη ότι πια απόλυτα φυσικά ο μέσος  ακροδεξιός εκφράζει άφοβα τα ρατσιστικά και  φασιστικά του ιδεολογήματα μετά από δεκαετίες ηθικής και ιδεολογικής απονομιμοποίησης που είχε επιβληθεί μετά την ήττα του ναζισμού, ενώ η αντικομμουνιστική προπαγάνδα τείνει να γίνει κυρίαρχη. Κι έτσι συν τω χρόνω διευρύνονται τα όρια αυτών που παλιότερα θεωρούνταν μη επιτρεπτά ακόμα και στις αστικές δημοκρατίες, σχεδόν σε όλα τα πεδία  όπου η κυρίαρχη εξουσία είναι απόλυτα προστατευμένη εξαιτίας της απόλυτης δύναμής της, που δεν διστάζει να επιδείξει αδιαφορώντας για την όποια νομιμότητα, ακόμα και με αστικούς όρους.