ΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΑ

 Σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό -Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, αφού τονίζει τον ιδιαίτερα θετικό ρόλο της Ελλάδας στις σημερινές συνθήκες με τον πόλεμο της Ουκρανίας, σχετικά με τις ελληνοτουρκικές διαφορές συστήνει διάλογο και προτρέπει τις δυο χώρες να δείξουν αυτοσυγκράτηση, απέχοντας από προκλητικές δηλώσεις ενώ στο πρόβλημα με την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Φινλανδίας και Σουηδίας κατανοεί και τις ανησυχίες των Τούρκων περί τρομοκρατίας. Η κυβέρνησή μας λαλίστατη με εθνικοπατριωτικές κορώνες για εσωτερική κατανάλωση, αντέδρασε με κατανόηση σ’ αυτές τις δηλώσεις, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γ. Οικονόμου να παραδέχεται ότι «είναι γνωστή η στάση του ΝΑΤΟ και του γενικού γραμματέα του». Συγχρόνως τα ΜΜΕ με εμπρηστικό λόγο αναφέρονται στις ασκήσεις των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, στο οποίο σενάριο της άσκησης περιλαμβάνονται αποβατικές ενέργειες σε νησιά, παραλείποντας όμως  να αναφέρουν  τη συμμετοχή σ’ αυτές 37 χωρών, ανάμεσά τους και η αμερικανική.

        Εξάλλου και η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να αμβλύνει τις αντιφάσεις στη ρητορική της, που από τη μια θεωρεί ότι η Τουρκία απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της χώρας  και από την άλλη δεν αμφισβητεί το ΝΑΤΟ και την ένταξη της Ελλάδας σ’ αυτό, με το σκεπτικό της ενίσχυσης της ασφάλειάς μας. Και η λεκτική ένταση αυξάνεται ανάμεσα στις δυο χώρες, σχετικά  με  μια σειρά ζητημάτων που αφορούν εδαφικές διεκδικήσεις και  δικαιώματα ενεργειακής εξερεύνησης στο Αιγαίο Πέλαγος. Η τουρκική κυβέρνηση απειλεί να αμφισβητήσει  την ελληνική κυριαρχία σε πολλά από τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου εάν δεν αποστρατικοποιηθούν, με την ελληνική κυβέρνηση να επικεντρώνεται περισσότερο στην χρησιμοποίηση των απειλών  για να συσπειρώσει γύρω από την πολιτική της τους πολίτες παρά για να τις αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.  

        Κι έτσι ξανά το έθνος χρησιμοποιείται ως ενοποιητικός παράγοντας που υπερνικά τους ταξικούς διαχωρισμούς.  Όσο βαθαίνει το ταξικό χάσμα τόσο η αστική τάξη θα απευθύνεται στο λαό και θα εξυψώνει το αστικό της συμφέρον, το συμφέρον του αποκλειστικού της κέρδους, σε εθνικό συμφέρον, προσπαθώντας να παρασύρει όλους τους εργαζόμενους και ο εθνικός αγώνας να πάρει τη μορφή αγώνα όλου του λαού. Γιατί αν ο εθνικισμός στην αυγή της εδραίωσης του καπιταλισμού πήρε τη μορφή πολιτικού κινήματος που οδήγησε στην ίδρυση εθνικών κρατών, ως μέρος της διαδικασίας της αστικής επανάστασης που σάρωνε τις προκαπιταλιστικές μορφές και ευνοούσε τις συνθήκες για τη δημιουργία της εργατικής τάξης, στα χρόνια μας  εστιάζοντας  στην εθνική ενότητα υπονοείται ότι αυτό που μας  ενώνει είναι πιο σημαντικό από αυτό που μας χωρίζει, εξαφανίζοντας έτσι τις ταξικές διαιρέσεις. 

      Μόνο που αυτές τις ημέρες, ενώ οι  τουρκικές προκλήσεις, για τις οποίες η πολιτική μας ηγεσία μάλλον αναλώνεται σε ερμηνεία τους σχεδόν ψυχολογικού χαρακτήρα,  γίνονται αφορμή για να ανεβαίνουν οι εθνικιστικοί τόνοι και να επαναλαμβάνει η κυβέρνησή μας την ικανότητά της να μας προστατέψει χειραγωγώντας μας, συγχρόνως δεν ξεχνά την κύρια αποστολή της. Την εξασφάλιση του συμφέροντος της κυρίαρχης τάξης, την οποία κατά βάση εξυπηρετεί. Απόδειξη κραυγαλέα, η ψήφιση της τροπολογίας στη βουλή σχετικά με τη ΛΑΡΚΟ που απολύει, επί της ουσίας, τους 1060 εργαζόμενους της. Στα πλαίσια της μετατόπισης της διαχείρισης σε κάθε επιχείρηση και υπηρεσία από το κράτος στο ιδιωτικό κεφάλαιο,  και στη ΛΑΡΚΟ οι μεθοδεύσεις για την εκποίησή της κατέληξαν στην τροπολογία που η κυβέρνηση παρουσιάζει σαν την καλύτερη δυνατή εξέλιξη, που μάλιστα εξασφαλίζει το εργασιακό μέλλον  στους εργαζόμενους και ενδυναμώνει τη ΛΑΡΚΟ.

       Κι αν το σύνολο των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης καταψήφισαν την τροπολογία κατηγορώντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης ή την ανάλγητη και ανίκανη ηγεσία, με βολές κατά του Κ. Χατζηδάκη και Χ. Σταϊκούρα, το ΚΚΕ αντιμετώπιζε την πολιτική της κυβέρνησης και  στη ΛΑΡΚΟ ως μέρος της στρατηγικής επιλογής στης αστικής τάξης της χώρας που ταυτίζεται με τις αποφάσεις της ΕΕ.  Ο αγώνας στη ΛΑΡΚΟ, πάνω από δυο χρόνια τώρα,  με τις δυνάμεις του ΚΚΕ να μπαίνουν μπροστά, δείχνει ότι, με όλες τις οπισθοχωρήσεις και απογοητεύσεις,  μπορεί η εργατική τάξη να γίνει οδηγός της κοινωνικής χειραφέτησης. Η ύπαρξη του ΚΚΕ είναι καθοριστική για να αντιδρούν οι εργαζόμενοι  ως συνειδητή πολιτική δύναμη, ξαναβρίσκοντας την κοινωνική και πολιτική τους συνοχή, δρώντας ως τάξη. 

       Οι επισημάνσεις του Π. Πολίτη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα είναι διαφωτιστικές.

 (…)Πάντα με πρωτοβουλία και εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ μπήκαν μπροστά στο ξεκίνημα του αγώνα σε όλες τις καμπές του, με πρωτοβουλία και εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Γιατί απ' τη μακρόχρονη πείρα του γνωρίζει ότι κανένας αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί αν δεν γίνει υπόθεση πλατιών τμημάτων των εργαζομένων.

Δεν εγκατέλειψε τις θέσεις του. Ούτε υπέκυψε σε ηττοπαθείς απόψεις που καλλιεργούνταν από διάφορες πλευρές.

Οι δυνάμεις του Κόμματος στον χώρο δεν υποτάχθηκαν στον αρνητικό συσχετισμό. Με υπομονή και σκληρή δουλειά, με πειθώ αλλά και με οξυμένη διαπάλη όταν χρειάστηκε, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη συσπείρωση άλλων τίμιων αγωνιστών εργαζομένων, που είχαν και έχουν και αυτοί τη δική τους σημαντική συμβολή, να παίρνονται οι αποφάσεις για τις κινητοποιήσεις απ' τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Κλειδί αποτέλεσαν η καλή επεξεργασία των αιτημάτων, η παρακολούθηση των εξελίξεων, η έγκαιρη ενημέρωση των εργαζομένων, η διαμόρφωση της πειστικής επιχειρηματολογίας, η αποκάλυψη της υπονομευτικής δουλειάς της κυβέρνησης και των άλλων δυνάμεων. Οι κατάλληλες μορφές αγώνα, με αποφάσεις των ίδιων των εργαζομένων.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε και παίζει το Συντονιστικό των σωματείων της ΛΑΡΚΟ και η εξασφάλιση της ενιαίας στάσης απέναντι σε υπονομευτικές προσπάθειες, σε διασπαστικές κινήσεις. (…)

Αντικειμενικά σ' αυτήν τη φάση του αγώνα συνυπάρχουν τόσο η θέληση να μην υπάρξει υποχώρηση όσο όμως και η κούραση. Υπάρχουν οι μηχανισμοί της κυβέρνησης που παραπληροφορούν, τρομοκρατούν, αλλά και καθησυχάζουν, λέγοντας ότι «αν παραιτηθείτε θα έρθουν οι επενδυτές και θα ξεκινήσει η κανονικότητα».

Εύκολα μπορεί να πει ο εργαζόμενος «να παραιτηθούμε, να τελειώνουμε και ό,τι θέλει ας γίνει».

Από την άλλη, η πρωτοπορία έχει διευρυνθεί κι έχει πλέον τη δική της πείρα.

Η κυβέρνηση και οι επενδυτές θα εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια μήπως και αποσπάσουν τη συναίνεση των εργαζομένων και αν δεν τα καταφέρουν θα προχωρήσουν μονομερώς.

Αν προχωρήσουν στα σχέδιά τους αποσπώντας τη συναίνεση των εργαζομένων οι εργαζόμενοι θα το βρουν μπροστά τους για τις επόμενες δεκαετίες.

Αν περπατήσουν μονομερώς, ο αγώνας θα συνεχιστεί, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τώρα θα ξεκινήσει. (…)

Η συνολική πείρα που βγαίνει από τον 29 μηνών αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ είναι κατάκτηση για κάθε εργάτη, για να μην το βάλει ποτέ κάτω, για να βλέπει διέξοδο και να συμμετέχει ο ίδιος στην κατεύθυνση ανατροπής του σάπιου συστήματος που ζούμε.»