ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Τα κόμματα της ονομαζόμενης άκρας δεξιάς στην Ευρώπη, με τα ποικίλα ονόματα, Κόμμα των Ελευθέρων στην Αυστρία, Εναλλακτική για τη Γερμανία, Λέγκα του βορρά στην Ιταλία, Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία δεν χάνουν τη δύναμή τους σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Παρά τις ποικίλες πολιτικές διαδρομές και ονομασίες διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που χαρακτηρίζονται, με μια ρευστή έννοια, ακροδεξιοί μοιάζει να υποστηρίζουν κάποια κεντρική και επαναλαμβανόμενη επιχειρηματολογία. Στην οποία περιλαμβάνεται μια έντονη ξενοφοβική ευαισθησία, που έχει ως αποτέλεσμα τη συχνή προσφυγή σε αντιμεταναστευτικά θέματα, μια ισχυρή συνιστώσα που αναφέρεται στον τομέα του νόμου, της ασφάλειας και της τάξης, ένα σύνθετο οικονομικό πρόγραμμα που φιλοδοξεί να συνδυάσει τον νεοφιλελευθερισμό με τον προστατευτισμό. Αυτοί οι ακροδεξιοί σχηματισμοί έχουν αρκετή πολιτική ευελιξία για να μην υποστηρίζουν μια έξοδο από το καθεστώς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και  δεν αποδέχονται ότι είναι πολιτικοί κληρονόμοι των κομμάτων  φασιστικού τύπου του μεσοπολέμου. Προς το παρόν, εκμεταλλεύονται, με την υπόσχεση της ασφάλειας του εθνικισμού,  τους φόβους που γεννούν  η παγκοσμιοποίηση των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών ανταλλαγών, η οικοδόμηση υπερεθνικών μορφωμάτων, η κινητικότητα των πληθυσμών.

       Η έκρηξη της οικονομίας των υπηρεσιών, η διάσπαση της αγοράς εργασίας, οι θέσεις εργασίας χαμηλής ειδίκευσης δημιούργησε μια στρατιά εργαζομένων που ζουν στην ανασφάλεια και τη φτώχεια. Σ’ αυτόν τον τύπο καπιταλισμού, πιο ατομικιστικό και παγκοσμιοποιημένο, οι ακροδεξιοί σχηματισμοί υπόσχονται ένα προστατευτικό κράτος με μείωση των ανισοτήτων, επιφυλάσσοντας κάποιους μηχανισμούς του κοινωνικού κράτους μόνο στους υπηκόους, κατηγορώντας τους μετανάστες για την αποσταθεροποίηση της αγοράς εργασίας και τη μείωση των πόρων του κράτους πρόνοιας. Έχει ξεπεραστεί εκείνος ο βιομηχανικός καπιταλισμός με την άμεσα ισχυρή κρατική ρύθμιση που  είχε γεννήσει μια κοινωνία με ομοιογενείς τάξεις, την εργατική και αγροτική από τη μια και την αστική από την άλλη. Συγχρόνως είχε διαμορφώσει δυο πολιτικούς  κόσμους της αριστεράς και δεξιάς, ο πρώτος αρθρωμένος γύρω από το κομμουνιστικό κόμμα και τη σοσιαλδημοκρατία και ο άλλος γύρω από την εκκλησία και τους αστούς, τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, που αναπαρήγαγαν ισχυρές διακριτές πεποιθήσεις.

       Οι εκλογές στη Γαλλία ήταν ενδεικτικές για τις τάσεις στο πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης. Στις εκλογές αυτές τα παραδοσιακά κόμματα της δεξιάς και αριστεράς καταγκρεμίστηκαν, αφού είχαν εξαφανιστεί εδώ και χρόνια οι διαχωριστικές τους γραμμές, αφήνοντας χώρο για να εμφανιστούν πάνω στις αγωνίες και νοσταλγίες των λαϊκών μαζών κόμματα ακροδεξιά με την υπόσχεση της ασφάλειας και κόμματα υποτίθεται τεχνοκρατικά με την υπόσχεση της τεχνοκρατικής διαχείρισης των προβλημάτων.   Η αριστερά και η δεξιά δίνοντας την εντύπωση  ότι συμφωνούν στα ουσιαστικά, με τους κύριους πολιτικούς σχηματισμούς τους να  μοιράζονται σε μια οιονεί θεσμική συναίνεση τα λάφυρα της εξουσίας έχασαν την αξιοπιστία τους. Κι έτσι η  απογοήτευση του κόσμου από τα συστήματα αντιπροσώπευσης, που αποκαλύφτηκαν πως μόνο την κυρίαρχη τάξη αντιπροσωπεύουν,  οδηγεί σε απώλεια πολιτικών προσανατολισμών. Στη Γαλλία, μια υποβαθμισμένη εκδοχή της συναινετικής δημοκρατίας, το ίδιο το σύστημα παγίδευσε για πολλοστή φορά τους ψηφοφόρους στο δίλημμα εκλογής ανάμεσα σε ένα δημοκρατικό κόμμα με ακροδεξιά πολιτική και ένα ακροδεξιό κόμμα που διακηρύττει τη δημοκρατικότητά του. Και στην πραγματικότητα οι εκλογές της Γαλλίας έδειξαν ότι το σύστημα ως μόνη εναλλακτική έχει το φασισμό. Και κάθε φορά ενεργοποιείται αυτός ο φόβος για να υπάρχει συναίνεση στην εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής.

       Εξάλλου, έχοντας εξουδετερωθεί η κομμουνιστική ιδεολογία ως εναλλακτική στον καπιταλισμό και εκφοβίζοντας με την προώθηση ως μοναδικής εναλλακτικής  στην ανασφάλεια του καπιταλισμού μορφές φασισμού με μεταμφίεση ακροδεξιών κομμάτων, οι λαϊκές μάζες αναζητούν τον ταξικό βηματισμό τους.

        Και στη χώρα μας που η κομμουνιστική κληρονομιά των αγώνων συνεχίζει να είναι ζωντανή σε κάθε εργατική κινητοποίηση,  διαδήλωση και απεργία, το αντιφασιστικό κίνημα κατάφερε να εξαφανίσει από την κοινοβουλευτική ζωή το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, παρά τις προσπάθειες της κυρίαρχης εξουσίας να της εξασφαλίσει νομιμότητα. Φωνές συστημικές από το κοινοβούλιο ή τα ΜΜΕ, από την αρχή της οικονομικής κρίσης, όπως  δήλωση Α. Λοβέρδου που τη χαρακτήριζε αυθεντικό ακτιβιστικό κίνημα ή  προώθησή της από ΜΜΕ σε εκπομπές όπως του Σ. Θεοδωράκη, προσπάθησαν να την εντάξουν απενοχοποιημένα στο πολιτικό σύστημα. Και μπορεί η απόφαση του εφετείου να την κατατάσσει στις εγκληματικές οργανώσεις, όμως οι φασιστικές ιδέες και πρακτικές μοιάζει να διαχέονται σε μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου. Εξάλλου η Ν. Δημοκρατία φαίνεται να μην έχει πρόβλημα, παρά τις διακηρύξεις της περί του αντιθέτου, να ενσωματώσει ακροδεξιές αντιλήψεις, αν όχι και φασιστικές, όπως αποδεικνύει και η προώθηση σε θέσεις υπουργικές τριών μελών Ν.  του Μ. Βορίδη, Α. Γεωργιάδη, Θ. Πλεύρη, με παρελθόν έως και φασιστικό.

         Και σ’ όλη την Ευρώπη, και στη χώρα μας, η καταστολή εντείνεται και γενικεύεται, τα εργασιακά δικαιώματα συρρικνώνονται, η εξαθλίωση διευρύνεται και οι φασιστικές πρακτικές εδραιώνονται. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η απεργία των λιμενεργατών της COSCO, με απεργοσπάστες και αμέτρητες δυνάμεις καταστολής, δεν αφήνει αμφιβολία ότι όσο αυξάνονται οι αντιδράσεις η πολιτική ηγεσία δεν θα περιορίζεται στα πολιτικά μέσα να επιβάλλει την υπεροχή της. Η οργάνωση και ενότητα είναι λοιπόν μονόδρομος για να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι τις επιθέσεις της κυρίαρχης τάξης.