ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

 

Σαρανταοκτώ χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όσο η περίοδος της χούντας με το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και λιγότερο πρόσφατη ιστορία, η αστική πολιτική μας ηγεσία δεν διστάζει να αναφέρεται σ’ αυτήν δοξολογώντας την, να τιμά  την επέτειο με μηνύματα για δημοκρατία και ενότητα, αποκόβοντας την δικτατορία από την εποχή μας,  από τις αιτίες που την προκάλεσαν, σαν ένα ιστορικό γεγονός, μια παρένθεση που έκλεισε. Στο μήνυμα του για το Πολυτεχνείο ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε γερασμένα συνθήματα και για την ανανέωση του νοήματος των λέξεων Ψωμί -Παιδεία- Ελευθερία, η πρόεδρος της Δημοκρατίας στο δικό της κάνει λόγο για θυσίες για ελευθερία και δημοκρατία, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προτρέπει να μείνουν στο παρελθόν οι διχασμοί και τα ψευτοδιλήμματα, με τους Έλληνες ενωμένους, ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τη δικαίωση των αγώνων της νεολαίας στην δημοκρατία που πρέπει να υπερασπιστούμε και οι νεκροί του Πολυτεχνείου αποτελούν τη ρίζα της. 

       Εν μέσω μιας υγειονομικής κρίσης πρωτόγνωρης που αλλάζει τους όρους διαβίωσής μας σ’  αυτά του τύπου τα μηνύματα,  κενολόγα και στομφώδη, μοιάζει να εξαϋλώνεται η ιστορία και το παρόν μας να παραμορφώνεται. Μη τολμώντας   η κυρίαρχη εξουσία να αντιπαρατεθεί  σε ένα λαϊκό κίνημα, αφού υπάρχει η δυνατότητα άλωσής του, ροκανίζει την ανατρεπτικότητά του εστιάζοντας στην εκπλήρωση του βασικού αιτήματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας, διαφορετικής από εκείνης του μετεμφυλιακού κράτους, βασισμένης σε όρους και κανόνες με τους οποίους λειτουργούσε η Δυτική Ευρώπη. Κάθε φορά λοιπόν με τα μηνύματα για ενότητα ή δικαίωση των αγώνων του Πολυτεχνείου η πολιτική μας ηγεσία προσπαθεί να σφετεριστεί όλους τους λαϊκούς αγώνες, ενώ ωραιοποιεί το παρελθόν αποκόπτοντάς το από τις ιστορικές καταβολές του, επιμένοντας σε αναμνήσεις που κολακεύουν το σύνολο των ανθρώπων της εξουσίας, χωρίς να φείδεται όμως θαυμασμού και για ατομικές πράξεις περισσότερο προσωπικής απελευθέρωσης και πολιτικής χειραφέτησης, αποκομμένες από συλλογικούς αγώνες, ανθρώπων που περιλαμβάνονται στο λαό.

        Κι αν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου των χρόνων εκείνων ήταν απών από κάθε πράξη αντίστασης, ήταν όμως παρών στα μεταδικτατορικά παλαϊκά ξεσπάσματα ενάντια στη χούντα, δημιουργώντας τους μύθους της καθολικής αντίστασης σ’ αυτήν. Ψάχνοντας στα επόμενα χρόνια δικαιωτικούς μύθους  εξαντλήθηκαν οι κριτικές για την ανύπαρκτη γενιά του Πολυτεχνείου και την εξαργύρωση στο δημόσιο βίο εκείνων των αγώνων από πρωταγωνιστές της εξέγερσης, φτάνοντας ακόμα και, εμμέσως και πλαγίως, στην απαξίωση της ίδιας της εξέγερσης και χρεώνοντας τους χωρίς δισταγμό ακόμα και τα δεινά της οικονομικής κρίσης. Και μοιάζει παράλογο να τολμούν ακόμα κι όσοι υποστήριζαν και υποστηρίζουν χούντες και φασιστικές πρακτικές να κρίνουν απαξιωτικά  εξεγερσιακά κινήματα, επειδή οι πρωταγωνιστές τους δεν ήταν αρκούντως επαναστατικοί ή ενσωματώθηκαν στο σύστημα, ακριβώς για να ισοπεδώνονται και μηδενίζονται όλοι οι αγώνες.  

       Μόνο που και η δυσαρέσκεια που πολλοί αριστεροί, αναθεωρητές μαρξιστές ή σοσιαλιστές αστοί,   εκφράζουν, γιατί δεν έχει υπάρξει μια πετυχημένη επανάσταση, γιατί δεν έχουν αποτέλεσμα όλοι οι αγώνες, καλλιεργεί την ηττοπάθεια αλλά και τη ματαιότητα για κάθε αγωνιστική δράση. Αντιμετωπίζοντας κάθε φορά την επαναστατική πραγματικότητα με ένα μείγμα αφόρητου ρομαντισμού και επιπόλαιης απαξίωσής της, πιστεύεται ότι η τέλεια επανάσταση δεν έχει ακόμη έρθει, ότι θα συμβεί σε μια ] ουτοπική στιγμή στο μέλλον. Τα κριτήρια για το τι συνιστά μια τέτοια ρομαντική στιγμή συνεχώς μετατοπίζονται, ανάλογα με τη θέση θεώρησης, αλλά όλα παραμένουν στο μέλλον, δεν έχουν ακόμη πραγματοποιηθεί, αναζητείται από το πουθενά μια αδιανόητη ποιοτική αλλαγή. Περιττό να ειπωθεί  ότι οι επιτυχημένες επαναστάσεις που συνέβησαν στον 20^ο αιώνα, ακόμα και η ρωσική επανάσταση,  θεωρείται ότι αποτυγχάνουν στη δοκιμασία, γιατί αναπόφευκτα προκάλεσαν θλίψη, προδόθηκαν, έχασαν την αίγλη τους, απομακρύνθηκαν από τα ρομαντικά επαναστατικά ιδανικά. Εν ολίγοις, «απέτυχαν». Και η κωδική λέξη για μια τέτοια «αποτυχία» είναι ο Στάλιν. Μόλις μια επανάσταση γίνει «σταλινική» - όπως έγιναν όλες σύμφωνα με τους δυτικούς μαρξιστές - τότε δεν είναι μια αληθινή επανάσταση. Οι σπόροι αυτής της αποτυχίας έχουν ήδη ενσωματωθεί στη στιγμή της ίδιας της επανάστασης. Για τη ρωσική επανάσταση, όπως και για κάθε επανάσταση, είναι πολύ δημοφιλής η διαπίστωση ότι η επανάσταση τρώει τα παιδιά της, όπου η άνοδος του Στάλιν αποτελεί την τελική «τραγωδία» της επανάστασης. Για να διαγραφεί μονοκοντυλιά η εκπληκτική επιβίωση και επιτυχία εκείνου του τιτάνιου αγώνα ενάντια σε όλες τις καπιταλιστικές δυνάμεις.

       Και κάπως έτσι μαθαίνουμε να υποτιμούμε τους λαϊκούς αγώνες, να μην ελπίζουμε στην ανατροπή μιας κατεστημένης πραγματικότητας που μας συνθλίβει.

        Όλα θεωρούνται αντικείμενο συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης,  οι ταξικές διαιρέσεις χάνονται και δεν υπάρχουν ταξικά συμφέροντα. Είναι οι πολίτες εργάτες και οι πολίτες κεφαλαιοκράτες που με καλή θέληση μπορούν να συνεννοηθούν, αφού το κεφάλαιο δίνει ό,τι μπορεί και γίνεται ό,τι θέλει η εργατική τάξη, αφού όλοι είμαστε πολίτες του ίδιου κράτους, ενωμένοι με κοινά συμφέροντα. Ο ταξικός αγώνας υποκαθίσταται από τη διαπραγμάτευση και μόνο απ’ αυτή. Αυτό που θα πρέπει να επιζητείται είναι να διευρυνθεί η εκλογική πελατεία. 

      Γι’ αυτό η απαξίωση των λαϊκών κινητοποιήσεων γίνεται  αναγκαίος όρος για την προσέλκυση μετριοπαθών ψηφοφόρων, ο πολυσυλλεκτισμός γίνεται  καθήκον του ανταγωνισμού που επιβάλλει η πολιτική αγορά.   Γι’ αυτό για όλα τα αστικά κόμματα στόχος γίνεται ο έλεγχος και το μπλοκάρισμα του μαζικού κινήματος, ο προσανατολισμός του σε πρακτικές που εντάσσονται αρμονικά στο στόχο της κατάκτησης της μεγάλης εκλογικής πλειοψηφίας και φυσικά δεν απειλεί τα συμφέροντας της κυρίαρχης τάξης. Γι’ αυτό και απευθύνει μηνύματα για το πολυτεχνείο όλο το φάσμα των αστικών κομμάτων, κολακεύοντας, οριοθετώντας και διαστρεβλώνοντας. Χωρίς όμως να γίνεται λόγος για την επικαιρότητα των μηνυμάτων του Πολυτεχνείου στον «αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της υποβάθμισης της παιδείας, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ στην περιοχή, ενάντια στην τρομοκρατία, την αστυνομική βία, τον κρατικό αυταρχισμό και την καταστολή».