Καθώς η επιδημία βρίσκεται σε
έξαρση, με το ποσοστό θανάτων απ’ αυτή σε υψηλά επίπεδα, η κυβέρνηση επιμένει να
αναφέρεται σε επιδημία ανεμβολίαστων, επιρρίπτοντας σ’ αυτούς την ευθύνη για
την αναποτελεσματική αντιμετώπιση της, ώστε η διχαστική πολιτική της να
ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό που διαιρεί και αποπροσανατολίζει. Η κατάρρευση
όμως του συστήματος υγείας, που υποχρηματοδοτούμενο και με περιορισμένο προσωπικό παλεύει ν’ ανταποκριθεί στη λαίλαπα
της covid-19, η
αποτυχημένη προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει για την αναγκαιότητα του
εμβολιασμού, η μετατροπή του ζητήματος
υγείας σε ζήτημα καταστολής, η αύξηση των τιμών ενέργειας με περαιτέρω
φτωχοποίηση του πληθυσμού δημιουργεί ένα μείγμα εκρηκτικό, που είναι πολύ
αμφίβολο αν στη διαχείρισή του επαρκούν πια τα επικοινωνιακά παιχνίδια.
Γιατί όσο διατηρείται
η επείγουσα κατάσταση με την εξάπλωση της επιδημίας αποκαλύπτονται οι ταξικές
διαφορές ακόμα και στο θάνατο και την αρρώστια. Το να είσαι άρρωστος και να μην
έχεις την αγωνία αν μπορείς ν’ ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις της νοσηλείας
ή να μη σε βασανίζει η σκέψη τι θα
γίνουν οι δικοί σου, στην πραγματική ζωή μοιάζει πια να είναι πολυτέλεια. Η άρχουσα τάξη όμως, που ζει μέσα στην πολυτέλεια, δεν το αντιλαμβάνεται και
γι’ αυτό περιορίζεται σε κούφια λόγια, παρηγορητικά κι εφησυχαστικά, ίσα για να
μη γίνονται επικίνδυνες για τα συμφέροντά της οι υποτελείς τάξεις. Έτσι όμως,
με τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές της κυρίαρχης
εξουσίας στο υγειονομικό ζήτημα, που το μετέτρεψε σε ζήτημα αστυνομικού ελέγχου,
καταλήγει να γίνεται αναξιόπιστος ο λόγος της. Κι αυτή η αναξιοπιστία έρχεται
να προστεθεί στη κρίση εμπιστοσύνης προς
τις διαδοχικές κυβερνήσεις της τελευταίας
δεκαετίας, εξαιτίας της λιτότητας και της
μείωσης του βιοτικού επιπέδου που επέβαλλαν. Και καταλήγει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που, μέσα στην ημιμάθεια
και την οργή, νιώθουν να απειλείται από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές η επιβίωσή τους,
ν’ αντιμετωπίζει με απόλυτη καχυποψία αλλά και ανορθολογισμό κάθε λόγο και
δράση που προέρχεται από την κυρίαρχη εξουσία.
Με
καχυποψία λοιπόν αντιμετωπίζει ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού συνολικά την πολιτική
αντιμετώπιση της επιδημίας, κι αυτό εκφράζεται ξεκάθαρα με την άρνηση εμβολιασμού. Θεωρούν τους εαυτούς τους ενημερωμένους και προσεκτικούς
και η άρνηση του εμβολίου συνιστά γι’ αυτούς
και μια πράξη αντίστασης που αποσκοπεί στη διατήρηση του ελέγχου της ζωής τους,
που όμως σε όλα τα επίπεδα έχει ρημάξει. Πιστεύοντας πως πολιτικοί και
επιστήμονες έχουν αμφίβολα κίνητρα και χειραγωγούν τα γεγονότα, πολλοί απ’
αυτούς δεν αισθάνονται καν ότι οι απόψεις τους αμφισβητούνται από επιστημονικά
στοιχεία και στατιστικές. Επειδή λοιπόν πολλοί άνθρωποι κατανοούν τον
εμβολιασμό μέσω της προσωπικής εμπειρίας, καθώς τα επιστημονικά γεγονότα
αναφέρονται συχνά μόνο σε στατιστική μορφή, χωρίς να συσχετίζονται με την άμεση εμπειρία τους, δεν τους πείθουν. Επιπλέον,
τα γεγονότα παρουσιάζονται από τη σκοπιά των επιστημόνων που τα παρήγαγαν ή
προέρχονται από εκπροσώπους των μέσων ενημέρωσης ή της κυβέρνησης, κάτι όμως που
απαιτεί εμπιστοσύνη σε αυτούς τους θεσμούς για να γίνονται πιστευτά. Η μείωση όμως
της εμπιστοσύνης αυξάνει την καχυποψία προς
αυτούς και ενισχύει σε μερικούς
ανθρώπους το φόβο ότι παγιδεύονται για
να χάσουν τον έλεγχο της ζωής τους.
Είναι αξιοπερίεργο
ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικά με τα εμβόλια γίνεται ανταλλαγή προσωπικών
ιστοριών και είναι για πολλούς αυτός ο
κυρίαρχος τρόπος για να διαμορφώσουν τις απόψεις τους σχετικά με την αξιοπιστία
και την ασφάλεια των εμβολίων. Έτσι οι άνθρωποι, σε ομάδες που δημιουργούνται
γι’ αυτό τον σκοπό, δίνουν νόημα στα γεγονότα και αμφισβητούν τις ερμηνείες
τους συγκρίνοντάς τα με τη δική τους εμπειρία.
Μόνο που η
απόρριψη μιας αντικειμενικής πραγματικότητας (πολλοί υποστηρίζουν πως δεν
υπάρχει ο ιός), η απαίτηση οι προσωπικές απόψεις να έχουν το ίδιο βάρος με την
επιστημονική γνώση, ως μια άποψη κι αυτή, δεν είναι μια τάση που εμφανίστηκε ξαφνικά
στον καιρό της επιδημίας, αν και τώρα απέκτησε διακριτά χαρακτηριστικά.
Χρόνια τώρα θεωρίες
συνωμοσίας μπλέκονται δειλά με θεωρίες μεταμοντέρνες περί ταυτοτήτων και
εξουσίας και διαμορφώνουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ενισχύει τον ατομικισμό
και εκθειάζει το αυθόρμητο.
Εδώ και κοντά
μισό αιώνα, από την κυρίαρχη ιδεολογία υποστηρίζεται
μαζί με τον άκρατο υποκειμενισμό, που
αναδεικνύει, χωρίς κριτήριο, όλες τις απόψεις, και η απόρριψη μιας
αντικειμενικής αλήθειας, αποθεώνεται η
διάσπαση της κοινωνίας σε πολυάριθμα κομμάτια με υποκείμενα που περιστασιακά
συσπειρώνονται για μεμονωμένα ζητήματα διευρύνοντας
σε μια τυπική διάσταση τα δικαιώματα, ανακαλύπτεται
η εξουσία σε όλες τις σχέσεις που τέμνουν το σύνολο της κοινωνίας, στις ιεραρχίες,
το σεξ, στα συστήματα γνώσης κλπ., που δεν κατέχεται από καμιά τάξη. Καθώς λοιπόν η υλική πραγματικότητα διαλύεται
και αντιμετωπίζεται ως άθροισμα τυχαίων
κι ασύνδετων γεγονότων, οι κοινωνικές διεργασίες δεν κατανοούνται, απαξιώνεται κάθε
συλλογικότητα και το άτομο αυτονομείται απέναντι των άλλων, θα δημιουργούνται
οι προϋποθέσεις για να εξαπλώνεται ο
φόβος και η ανασφάλεια. Και μέσα σ’ αυτά
τα πλαίσια είναι δυνατόν να συναντηθούν οι καχύποπτοι προς την εξουσία, οι αρνητές του εμβολιασμού
με τους αρνητές της απογραφής, και οι φοβισμένοι από την πολυπλοκότητα του
κόσμου, οι εθνικιστές που αναζητούν στον εθνικισμό ένα σταθερό σημείο αναφοράς
με τους θρησκόληπτους που ο θεός τα λύνει όλα.
Κι αν τώρα απαξιώνονται
οι αντιεμβολιαστές από τον κυρίαρχο λόγο, όμως οι συμπεριφορές τους σε μεγάλο βαθμό συνάδουν με όλες αυτές τις
νέες εκδοχές της αστικής σκέψης που θέλουν να νομιμοποιήσουν τις μορφές της καπιταλιστικής
κυριαρχίας, παρακάμπτοντας την ταξική κυριαρχία και εκμετάλλευση, την ίδια την υλική πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου