ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

 

 Δυο απεργίες το τελευταίο διάστημα, των διανομέων στην e-food και των εργαζομένων στους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ της ΣΕΠ, θυγατρικής της κινεζικής εταιρείας COSCO μετά το θάνατο εργαζομένου σε εργατικό δυστύχημα, κατάφεραν, με την πίεση που άσκησαν στην εργοδοσία, να γίνουν αποδεκτά σε μεγάλο βαθμό τα αιτήματα των εργαζομένων. Και αναδείχτηκε και πάλι η δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι, που βέβαια δεν θα την οικοδομήσει ο αυθορμητισμός τους,  αλλά η οργάνωσή τουςμέσα στα ταξικά συνδικάτα.    

      Κι ενώ η κυρίαρχη εξουσία δεν παραλείπει να  αποτίει φόρο τιμής σε αγώνες που αφορούν συγκρούσεις παλιού τύπου, εμφανίζοντας  μια προοδευτικότητα φιλολαϊκή,  εύκολη και κυρίως εφησυχαστική, αφού αναφέρεται σε παλιές μορφές σύγκρουσης όπως απαγορεύσεις σε δικτατορικό καθεστώς, αποπροσανατολίζοντας  τους εργαζόμενους, συγχρόνως παίρνει τα μέτρα της για να διαλύσει κάθε προοπτική οργανωμένης αντίδρασης  των εργαζομένων, και ιδιαίτερα το δικαίωμα στην απεργία. Ο νόμος 4808/21 του υπουργού εργασίας Κ. Χατζηδάκη, μαζί με τη διάταξη που η υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Ε.  Αχτσιόγλου πρόσθεσε στο άρθρο 8 του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982, αυτόν τον στόχο έχει.

       Βέβαια, στα μεταπολιτευτικά χρόνια η απεργία έπαψε να  είναι απαγορευμένη, δικαιώνοντας αγώνες και θυσίες δεκαετιών. Ο  κυρίαρχος πολιτικός λόγος όμως δεν έπαψε να  προπαγανδίζει ότι  η απεργία στρέφεται ενάντια όχι στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, αλλά των άλλων εργαζομένων. Γι’ αυτό  πολλές φορές, όποια κοινωνική ομάδα αντιδρά, γιατί θίγονται τα συμφέροντά της χρησιμοποιώντας μέσα που μπορεί πρόσκαιρα να φαίνονται  ότι συγκρούονται  με άλλων κοινωνικών ομάδων, άμεσα ενεργοποιούνται  τα αντανακλαστικά του κοινωνικού αυτοματισμού  με συνεπικουρία της κυβερνητικής προπαγάνδας.

       Τα τελευταία χρόνια μάλιστα  οι εργαζόμενοι σε μεγάλο βαθμό καταλήγουν να ενστερνίζονται αυτήν την άποψη και επαναλαμβάνουν παραινέσεις για αναζήτηση νέων μοντέλων κινητοποίησης, που ο συμβολικός τους χαρακτήρας προβάλλεται ως εναλλακτική πρόταση αγώνα. Μόνο που με τέτοιες συμβολικές κινητοποιήσεις παγιδεύονται οι εργαζόμενους σε απραξία και παραδοχή της κατάστασής τους, εξαρτώμενοι από την καλή διάθεση των εργοδοτών.   Κι έτσι ξεχνάμε ότι η απεργία συνεχίζει να εμπνέει φόβο στους κυβερνώντες, γιατί ξεχάσαμε πώς είναι να απεργούμε οργανωμένοι, πειθαρχημένοι, έτοιμοι για δράση, αλληλέγγυοι η μια κοινωνική ομάδα στην άλλη.     Φτάνουμε στο σημείο να επαναλαμβάνουμε τις κυρίαρχες απόψεις ότι αυταπατώμεθα όταν με αγωνιστικές κινητοποιήσεις διεκδικούμε ό,τι δικαιούμαστε και καταλογίζουμε μάλιστα σ’  αυτούς που επιμένουν ότι υπερεκτιμούν τη σημασία της απεργίας. Οι  δυο  λοιπόν τελευταίες απεργίες, των εργαζομένων στην e-food  και την COSCO,  μας ξαναθύμισε  τη δύναμη της απεργίας με τον καλύτερο τρόπο, γιατί ακριβώς έγιναν αποδεκτά αιτήματα των εργαζομένων.

      Ελάχιστοι αγώνες όμως  αποδίδουν άμεσα. Εκπαιδευμένοι  οι περισσότεροι εργαζόμενοι  στην ταχύτητα της απόδοσης  οποιασδήποτε ενέργειάς μας,  είμαστε προκατειλημμένοι προς την άμεση αποτελεσματικότητα της αντίδρασής μας. Όταν λοιπόν σε αποφάσεις που στρέφονται εναντίον μας δεν θεωρούμε ότι οι κινητοποιήσεις μας έχουν άμεση αποτελεσματικότητα, μοιρολατρικά τις αποδεχόμαστε και αδρανούμε. Αυτή η ηττοπάθεια καλλιεργείται χρόνια τώρα από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, ακριβώς για να αποτρέπει κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζομένων.

      Γιατί ιδιαίτερα σε εποχές κοινωνικής όξυνσης, ακόμα κι αν γίνονται αγώνες που αρκούνται σε μικρά αιτήματα μπορούν  αυτοί να λειτουργήσουν σαν δεξαμενή ενέργειας, από όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να  αντλήσουν καινούργια δύναμη. Κάθε μάχη των εργαζομένων μπορεί να οδηγεί κάθε στιγμή σε μεμονωμένες διαμάχες, εδώ κι εκεί,  από τις οποίες όμως δεν είναι διασφαλισμένο ότι δεν μπορούν να εκραγούν απίστευτοι πολιτικοί αγώνες σε τεράστια κλίμακα. Και αυτό η κυρίαρχη τάξη δεν το θέλει. Πρέπει λοιπόν να πειστεί η εργατική τάξη ότι μπορεί να ξεφύγει την εξαθλίωση μόνο αν εμπλακεί σε ατέρμονους διαλόγους με την εργοδοσία ή αν αποδεχτεί το μικρότερο  κακό που της προτείνεται, υπονομεύοντας την οποιαδήποτε δράση του εργατικού κινήματος. Εξάλλου κάθε αγωνιστική κινητοποίηση φοβίζει και μόνο γιατί μπορεί να ανεβάσει την ταξική συνείδηση και σε τμήμα της εργατικής τάξης που δεν έχει ταξική συνειδητοποίηση.

     Αυτές λοιπόν που κατηγορούνται σαν παλιές μορφές πάλης των εργαζομένων δεν είναι ξεπερασμένες ούτε και ανώδυνες για το σύστημα, ιδίως όταν η συμμετοχή σ’  αυτές είναι μαζική. Είναι με την απεργία που παίρνει επιθετικά χαρακτηριστικά η αντίδραση των εργαζομένων, η προσπάθεια  για οικοδόμηση της ταξικής αλληλεγγύης, της διατήρησης  και προώθησης από τους εργαζομένους της ικανότητας για σκέψη, για  διαμόρφωση ταξικής  ενιαίας συνείδησης  και για  ενίσχυση της αγωνιστικής αισιοδοξίας. Κι αυτό είναι ένα βήμα  για την ακύρωση  του πρότυπου που οικοδομείται και αναπαράγεται από τους μηχανισμούς της κυρίαρχης τάξης  και εσωτερικεύεται ασυνείδητα, αυτό του ανήμπορου ανθρωπάκου, του αναδιπλωμένου στον εαυτό του, με μπόλικη φτώχεια και αδυναμία αντίδρασης. Γιατί επιτέλους,  πρέπει να πάψει ο καθένας να έχει απέναντί του το  πρόβλημά του, να πιστεύει ότι είναι μια μοναχική μοναδικότητα και ότι με διάφορους τρόπους μπορεί σε ατομικό επίπεδο να ξεφύγει, είτε με τη θεά τύχη είτε με την απώλεια της αξιοπρέπειάς του είτε με το ζαρώνει φοβισμένος  στο χώρο του για να γίνεται αόρατος και να περιμένει τον από μηχανής θεό.