Τετάρτη 31 Μαρτίου 2021

ΑΛΛΟΘΙ ΚΑΙ ΦΡΟΥΔΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

 

Κι αφού καταδικάστηκε η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται από την κυρίαρχη εξουσία και τους παρατρεχάμενους της, όταν πλήθαιναν οι διαμαρτυρίες για την αύξηση της αστυνομικής βίας, ακολούθησε η ενοχοποίηση των διαδηλώσεων για την αύξηση των κρουσμάτων, ακόμα κι όταν  αυτή δεν επιβεβαιωνόταν από τη γεωγραφική κατανομή. Συγχρόνως η οικονομία απαιτεί, κι ενώ δεν φαίνεται ακόμα αποκλιμάκωση της εξάπλωσης της πανδημίας, δημοσιογράφοι και υπουργοί αναφέρονται όλο και περισσότερο στις  προτάσεις για άνοιγμα δραστηριοτήτων από την επόμενη εβδομάδα, με την επισήμανση πάντα πως είναι οι ειδικοί, που θα αποφασίσουν. Δηλ.  αυτή η πολυπληθής επιτροπή εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Υγείας που δίνει περισσότερο την εντύπωση ότι χρησιμοποιείται με τις ανακοινώσεις της για να δίνει κύρος στις προειλημμένες αποφάσεις της κυβέρνησης, παρά που προτείνει μέτρα με επιστημονικά κριτήρια.

        Η πανδημία αποδεικνύεται η ώρα της εκτελεστικής εξουσίας. Καθώς ισχυρίζεται πως προσπαθεί να ελέγξει τον όλεθρο που προκαλείται από την πανδημία  δικαιολογεί μ΄ αυτήν όλα τα μέτρα έκτακτης ανάγκης που λαμβάνονται και τα οποία έχουν περισσότερο αστυνομικό χαρακτήρα παρά υγειονομικό. Το αυταρχικό κράτος επιστρέφει με τις μόνιμες οδηγίες εδώ και ένα χρόνο να τεθούν οι πολίτες του σε κατ’  οίκον περιορισμό. Η αστική μας δημοκρατία εμφανίζεται πολύ εύθραυστη στην πρώτη κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Με μια αδικαιολόγητη συρρίκνωση  θεμελιωδών ελευθεριών, όπως ο περιορισμός των διαδηλώσεων που ήρθε για να μείνει,  αλλά και  την ολιγωρία για την υγειονομική περίθαλψη, η εκτελεστική εξουσία ουσιαστικά  έχει την κύρια ευθύνη όχι μόνο για την πλημμελή αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά και για μια εκκολαπτόμενη ανθρωπιστική και   κοινωνική κρίση όχι λιγότερο καταστροφική από την  COVID-19.  

Η  μεγάλη ανησυχία της κυρίαρχης εξουσίας για τη «δημόσια υγεία» αποδεικνύεται ένα πρωτοφανές προπαγανδιστικό αριστούργημα. Η πανδημία COVID-19 χρησιμοποιείται ως άλλοθι και δικαιολογεί την αυταρχική πολιτική συμπεριφορά σε όλα τα καθεστώτα της Δύσης που θεωρούνται  καθιερωμένες φιλελεύθερες δημοκρατίες με ισχυρές συνταγματικές προστασίες των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Η αυταρχική διακυβέρνηση στο όνομα της παρέμβασης στη δημόσια υγεία στο παρόν πλαίσιο χαρακτηρίζεται από διαφορετικούς συνδυασμούς κυβερνητικής και διοικητικής υπέρβασης, που περιλαμβάνει  υιοθέτηση υπερβολικών και δυσανάλογων μέτρων έκτακτης ανάγκης,  παράκαμψη θεμελιωδών ελευθεριών, αποτυχία σε διαφανή λήψη αποφάσεων, συγκεχυμένη επιστημονική αιτιολόγηση στη λήψη αποφάσεων, ακόμη και αναστολή αποτελεσματικού δημοκρατικού ελέγχου.

Τα παραδείγματα αντιφατικών δηλώσεων, ατεκμηρίωτων αποφάσεων και δημαγωγικών καταγγελιών πολλά. Κατά την έναρξη του σχολικού έτους, στην  προσπάθεια του ο καθηγητής Γκ. Μαγιορκίνης να δικαιολογήσει  την πυκνότητα των μαθητών στις τάξεις που αποδέχτηκε το υπουργείο δηλώνει ότι η αύξηση τάξεων και εκπαιδευτικών αυξάνει εστίες μετάδοσης. Ο καθηγητής Β. Τσιόδρας συμβουλεύει αποφυγή του συνωστισμού γιατί δεν μπορούν να γίνουν επενδύσεις αυτή τη στιγμή σε μέσα μεταφοράς. Η καθηγήτρια Β. Παπαευαγγέλου κρίνει πως είναι μικρό το ποσοστό των ασθενών, κάπου 20% που χάνουν τη ζωή τους εκτός ΜΕΘ. Ο υπουργός Προστασίας Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδης τον Νοέμβριο, μετά την επέτειο του πολυτεχνείου, αποφαίνεται πως δεν μεταδίδεται ο ιός στην ατμόσφαιρα, για να δικαιολογήσει τους αμέτρητους αστυνομικούς που χωρίς μέτρα προστασίας είχαν κατακλύσει την Αθήνα, ενώ πριν από τον την επέτειο του Πολυτεχνείου απειλούσε πως «οι δρόμοι και οι διαδηλώσεις κουβαλάνε ιό και γεννάνε αρρώστια», για να δικαιολογήσει την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Ο υπουργός επικρατείας Γ. Γεραπετρίτης για να υποστηρίξει πως οι ΜΕΘ δεν είναι λύση στο πρόβλημα της πανδημίας αποφαίνεται πως μεγαλύτερος αριθμός ΜΕΘ συνεπάγεται μεγαλύτερο αριθμό νεκρών. Ο υφυπουργός Ν. Χαρδαλιάς από τη Θεσσαλονίκη στις αρχές Φεβρουαρίου καταγγέλλει «διάφορους ασυνείδητους και αμελείς» που ενισχύουν τη διασπορά του ιού που θα εμποδιστούν σ’ αυτήν τους την προσπάθεια. Ο υπουργός Ν. Γεωργιάδης, τέλη Ιανουαρίου,  στοχοποιεί τους νεαρούς που «μπορούν να πάρουν στο λαιμό τους επιχειρήσεις των γονέων τους» για το συνωστισμό που αυξάνει την εξάπλωση της επιδημίας. Πρόσφατα, η χρήση χημικών από την αστυνομία στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των υγειονομικών  για την  απόλυση του προέδρου του σωματείου του νοσοκομείου «Αγιος Σάββας» Κ. Καραραχιά όπως και η άρνηση του Β. Κικίλια να συναντήσει αντιπροσωπεία τους είναι συμπεριφορές της εκτελεστικής εξουσίας των  τελευταίων μηνών που επιβεβαιώνουν τον αυταρχικό της  ρόλο.   

Με λίγα λόγια, η πανδημία έχει χρησιμεύσει ως ισχυρή δικαιολογία όχι μόνο για την εφαρμογή αποτυχημένων μέτρων, αλλά και για τον αυταρχισμό της κυβέρνησης και την αύξηση της καταστολής. Η επιβολή απαγόρευσης της κυκλοφορίας, η κλιμάκωση της επιτήρησης των πολιτών ενισχύονται από απειλές ποινικής κύρωσης, από πρόστιμα έως φυλάκιση παρά τα σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα, τη βιωσιμότητα και την αναλογικότητα των εγκριθέντων μέτρων. Και η κυβέρνηση, παρόλο που οι γιατροί καταγγέλλουν την κατάρρευση του συστήματος υγείας   συνεχίζει να αρνείται να παίρνει τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας μη επιτάσσοντας τον ιδιωτικό τομέα υγείας.

           Αν και η βελτίωση της υγιεινής, η δυνατότητα για  μέτρα ταχείας αντίδρασης και οι ειδικές ιατρικές πρόοδοι έχουν δώσει στην ανθρωπότητα νέα εργαλεία για να αντισταθεί στις επιδημίες, όμως στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής αυτό που κυρίως ενδιαφέρει και καθορίζει τις δράσεις της κυρίαρχης εξουσίας είναι πάντα το κόστος της πανδημίας.

          Γι’ αυτό και οι συνέπειες της επιδημίας δεν κατανέμονται εξίσου σε ολόκληρη την οικονομία και κοινωνία. Ορισμένοι τομείς μπορεί να ωφεληθούν οικονομικά, ενώ άλλοι θα υποφέρουν δυσανάλογα. Οι φαρμακευτικές εταιρείες που παράγουν εμβόλια, αντιβιοτικά ή άλλα προϊόντα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση της επιδημίας είναι μεγάλοι κερδισμένοι. Οι μεγάλες εταιρείες που ενισχύονται από το δημόσιο χρήμα (όπως π.χ   η κρατική ενίσχυση με τη μορφή άμεσης επιχορήγησης προς την Aegean ύψους 120 εκ. ευρώ) μπορούν να ισοσταθμίσουν τις οικονομικές απώλειες. Οι ευάλωτοι πληθυσμοί, ιδίως οι φτωχοί, υποφέρουν δυσανάλογα, καθώς ενδέχεται να έχουν λιγότερη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, να χάσουν την εργασία τους και να εξανεμιστούν και οι ελάχιστες  αποταμιεύσεις  τους για την προστασία από την οικονομική καταστροφή. Με τα κλειδώματα και τις απαγορεύσεις οι μικρές επιχειρήσεις  και μικρομαγαζάκια επιβαρύνονται με υψηλό κόστος που απειλεί τη βιωσιμότητά τους κι ας πίστευαν πολλοί απ’ αυτούς, στον καιρό της ευμάρειας, πως από τις πολυεθνικές τις χωρίζει ένα καλό σχέδιο για επέκταση και ελπίδα για δανεισμό.  

            Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός φροντίζει να καλλιεργεί ελπίδες με δηλώσεις για το Εθνικό Σχέδιο  Ανάκαμψης, σ’  ένα άλμα στο μέλλον, αποφεύγοντας την τωρινή  πραγματικότητα που συγκρούεται με την επικοινωνιακή εικόνα την οποία κυβέρνηση και ΜΜΕ  θέλουν να επιβάλλουν. Οι αγώνες όμως των εργαζομένων δεν σταματούν με  ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: