ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ

Εν μέσω ραγδαίας εξάπλωσης της  πανδημίας Covid-19 η διάσωση ζωών και η μείωση της μετάδοσης της νόσου στον πληθυσμό διακηρύττεται σαν η πρώτη προτεραιότητα των κυβερνήσεων, των διεθνών οργανισμών,  ακόμα και της επιχειρηματικής κοινότητας. Αυτό σημαίνει πως η αντιμετώπιση του ιού απαιτεί  αποφασιστικές παρεμβάσεις για τη δημόσια υγεία που θα ενισχύουν τις  υποδομές της και  θα εξασφαλίζουν το απαιτούμενο προσωπικό. Εννιά μήνες όμως μετά την εμφάνιση της πανδημίας, με το αναμενόμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας να απειλεί τις ζωές μας, η κυβέρνησή μας, και σ’ ένα μεγάλο βαθμό και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μοιάζει να αιφνιδιάζεται και να περιορίζεται και πάλι στην επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας.

            Στα  επικοινωνιακά τεχνάσματά της συμπεριέλαβε, με την αντίστοιχη προβολή στα ΜΜΕ, και την εθελοντική μετάταξη νοσηλευτών από διάφορα νοσοκομεία της χώρας σε νοσοκομεία της χειμαζόμενης Θεσσαλονίκης, με τον ίδιο τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη να περιγράφει την πράξη τους «Οι νοσηλεύτριες και ο νοσηλευτής που μετέβησαν στη Θεσσαλονίκη εθελοντικά άφησαν τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους για να βοηθήσουν συνανθρώπους που τους έχουν ανάγκη» και να την αξιολογεί ως «βαθιά πατριωτική».

              Στη χώρα μας οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004 ήταν η ευκαιρία, εκτός των άλλων, και για την εισαγωγή και ανάπτυξη του εθελοντισμού ως ιδέας και δράσης, που έκτοτε επιδιώκεται σε κάθε είδους δραστηριότητα. Καθώς ο εθελοντισμός στα καπιταλιστικά κράτη συνδέεται με το ιδιωτικό κεφάλαιο και εκφράζει την κοινωνική συναίνεση σε επιλογές του κεφαλαίου, γίνεται μια ιδιαίτερα επιθυμητή δραστηριότητα και οι εθελοντές συμβάλλουν σημαντικά στην οικονομική ευημερία του κεφαλαίου, η οποία διαφορετικά θα απαιτούσε πληρωμένους πόρους. Γι’ αυτό και η  αναγκαιότητα του εθελοντισμού προβάλλεται ως πολιτικό καθήκον, αφού  η διάθεση κοινωνικής προσφοράς χρησιμοποιείται για εξοικονόμηση πόρων και συγχρόνως για χειραγώγησή της σε κατευθύνσεις κοινωνικής συμμετοχής και δράσης που  εξυπηρετούν τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Κάθε είδους οργανισμοί που προσφέρουν κοινωνικές και υγειονομικές υπηρεσίες, εκπαίδευση, πολιτισμό, αναψυχή, θρησκευτικές και πολλές άλλες υπηρεσίες ωφελούνται από τις ώρες εθελοντισμού. 

            Αυτόν τον εθελοντισμό είναι που επικαλούνται οι κυβερνώντες και στην εποχή της πανδημίας, απαιτώντας την  αλληλεγγύη των λαϊκών στρωμάτων προς το κεφάλαιο, όπως αυτό εκπροσωπείται από την πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό θα πρέπει οι εργαζόμενοι να υπερβάλλουν εαυτούς για να καλύψουν την ανεπάρκεια των συστημάτων υγείας, να περιορίσουν τις υλικές τους ανάγκες έως εξαφανίσεως για να συνεχίσει να κερδοφορεί το κεφάλαιο, χωρίς να διεκδικούν, χωρίς να απαιτούν, μόνο να συναινούν στις επιλογές και αποφάσεις της κυρίαρχης εξουσίας.

         Διαθέτοντας στην υπηρεσία της η κυρίαρχη εξουσία το σύνολο των ΜΜΕ μπορεί να διαμορφώνει την εικόνα της πραγματικότητας που την ευνοεί και όπου συγκλίνουν οι συλλογικές προβολές του φανταστικού, αποκαθαρμένες όμως από  συγκρούσεις και αντιπαλότητες. Στόχοι και σκοποί αποσπώνται από την πραγματικότητα των συγκρούσεων, συνδέονται  με παροδικά συναισθήματα που χτίζουν μια τεχνητή συλλογική συνείδηση πάνω στην οποία πατά ο εθελοντισμός που προπαγανδίζει η κυρίαρχη εξουσία και σ΄ αυτή την προσομοίωση πραγματικότητας δεν έχει να κάνει με την ταξική αλληλεγγύη και προσφορά, αλλά με τη συναίνεση προς την κυρίαρχη εξουσία. Αυτού του είδους ο εθελοντισμός έχει διαβρώσει το σύνολο των συμπεριφορών, έχει δημιουργήσει μια πλασματική αντίληψη της πραγματικότητας και καταφέρνει να παρουσιάζεται σαν ενσάρκωση ενός ιδανικού, όπου όλοι θα προσφέρουν οικειοθελώς τις υπηρεσίες τους σε μια κοινωνία ισότητας, για να περιορίζονται οι ζημιές του κεφαλαίου -το τελευταίο επιμελώς αποκρύπτεται. 

          Οι συγκρούσεις όμως και τα ταξικά συμφέροντα  δεν καταργούνται ως δια μαγείας στον πραγματικό κόσμο. Γι’ αυτό  η κυρίαρχη εξουσία εν μέσω της πανδημίας συνεχίζει να ολιγωρεί για τη δημόσια υγεία, ενώ δείχνει ιδιαίτερη μέριμνα για την επιδείνωση της δημοκρατικής διακυβέρνησης που ολισθαίνει προς τον αυταρχισμό.

          Οι απαγορεύσεις λοιπόν, με πρόσχημα την πανδημία, για κινητοποιήσεις  στην επέτειο του Πολυτεχνείου, τις αντιδράσεις και διαμαρτυρίες των λαϊκών στρωμάτων στην  επιβολή των πολιτικών επιλογών της άρχουσας τάξης ήθελαν να καταστείλουν. Το κράτος οργανωμένα με ενίσχυση του νομικού οπλοστασίου, πάνοπλο με τις δυνάμεις καταστολής του σε δράση, συνεπικουρούμενο στην προπαγάνδα του από τα ΜΜΕ καταπατεί δικαιώματα, παραβιάζει διακηρύξεις, αθετεί υποσχέσεις.

         Απέναντι όμως στην κρατική δύναμη, που ανεπιφύλακτα πια αποκαλύπτει την συμπόρευση της με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, μόνο η οργανωμένη πειθαρχία του λαϊκού κινήματος μπορεί να αντιπαρατεθεί. Γι’ αυτό ήταν τόσο σημαντικές οι κινητοποιήσεις του ΚΚΕ στην επέτειο του Πολυτεχνείου, πέρα από το συμβολικό τους χαρακτήρα που έσπαγε με αφοβία και σιγουριά της απαγορεύσεις ενός αυταρχικού κράτους. Γιατί ήταν η δική του επίδειξη δύναμης του λαϊκού παράγοντα,  που τολμά, οργανώνει, ακόμα και κοροϊδεύει την κρατική εξουσία. Η  οποία  εξουσία δια των εκπροσώπων της ψελλίζει δικαιολογίες κυρίως για να κρύψει την ανεπάρκειά της στη σύγκρουσή της με το λαϊκό παράγοντα, για να μη φανούν οι αδυναμίες της και πάψει να εμπνέει φόβο.

          Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδης σε μια καθόλου πειστική επίκληση ανεκτικότητας και σεβασμού της δημοκρατίας, με διαφοροποιήσεις ανάμεσα σε πολιτικές εκδηλώσεις και πορείες προσπάθησε να δικαιολογήσει την αδυναμία της αστυνομίας να αποτρέψει τη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην αμερικάνικη πρεσβεία από τη μια και το όργιο βίας και καταστολής στο οποίο αυτή επιδόθηκε στη δεύτερη συγκέντρωσή του στην Ομόνοια από την άλλη. Γιατί η ήττα της πολιτικής ηγεσίας την ημέρα της επετείου θα πρέπει να καλυφθεί παντοιοτρόπως, να μην αναθαρρήσει ένας λαός εξουθενωμένος και απογοητευμένος. 

            Μόνο που οι εικόνες των συγκεντρώσεων του ΚΚΕ δεν μπορούν να σβηστούν και δείχνουν την κατεύθυνση που οι εργαζόμενοι πρέπει ν’ ακολουθήσουν. Κι αυτή οδηγεί στην απεργία της 26ης Νοεμβρίου. 

         Απέναντι σ’ ένα πάνοπλο κράτος μόνο η οργάνωση με το κόμμα της εργατικής τάξης μπορεί να κάμψει τη δύναμη των κυβερνήσεων, οι οποίες με το πρόσχημα της πανδημίας περιορίζουν θεμελιώδη δικαιώματα και αναστέλλουν ελευθερίες.