ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ…

Μέρες που είναι, Μ. Εβδομάδα των Παθών του Ιησού Χριστού κατά τον ορθόδοξο χριστιανισμό, σε μια χώρα που συνταγματικώς ορίζεται πως «επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού», το μεταφυσικό στοιχείο εισβάλλει στη ζωή μας με όλα του τα σύμβολα, τελετουργίες και μύθους. Κι αν μοιάζει κάποιες φορές εύκολο για τη βερμπαλιστική επαναστατικότητα να χλευάζει τη θρησκευτική πίστη, τις περισσότερες όμως φορές είναι δύσκολη η απαγκίστρωση, ζώντας σ’ ένα περιβάλλον εμποτισμένο σ’ αυτήν και σε συνθήκες που ευνοούν την εκκόλαψή της,  όταν η πολεμική κατευθύνεται σε τελετουργίες και σύμβολα χωρίς να επιχειρείται η  θεωρητική ανασκευή της.

        Οι θρησκευτικές μας αυταπάτες και ιδεοληψίες, που δίνουν παρηγοριά σε ένα αβάσταχτο παρόν κι ένα μέλλον απειλητικό,  δεν καταλήγουν παρά στη δικαίωση της ύπαρξης του κυρίαρχου   κοινωνικού συστήματος, γίνονται μέρος του συστήματος  υλικών και πνευματικών δεσμών που στηρίζεται σε καταπιεστικούς θεσμούς και εξαρτάται από τις ανάγκες και τους τρόπους παραγωγής εκείνους που ταυτίζονται με τις  αστικές κοινωνικές δυνάμεις.  Κι όταν κηρύττεται πως η σωτηρία για το χριστιανό περνά από την καταφρόνηση του υλικού κόσμου, πως  η μετά θάνατον κρίση του θεού γίνεται η μοναδική αλήθεια, πως η αντίσταση στην αδικία είναι αμάρτημα, τότε σαν φυσική συνέπεια απομένει στο χριστιανό  εγκαρτέρηση και η υποταγή.
         Η αρνητική λοιπόν αξία  του χριστιανισμού βρίσκεται ακριβώς στο ότι οι αντιλήψεις του σχετικά  με τη ζωή όχι μονάχα επέτρεψαν τη διατήρηση αλλά το αντίθετο, ενίσχυσαν τους θεσμούς εκείνους που διατηρούν την ανθρώπινη καταπίεση. Ακόμα και η χριστιανική αγάπη και ισότητα, άσαρκες και ιδεαλιστικές,  που δεν θεμελιώνονται σε υλικά βάθρα χάνουν κάθε ουσία, καταντούν έννοιες στείρες, αφηρημένες, όταν  δεν γίνονται όργανο απάτης στα χέρια των δυνατών.

     Γιατί αν σε θρησκείες και φιλοσοφίες δεν σπανίζουν  ουμανιστικές ιδέες ή και οράματα σοσιαλιστικά η υπόσχεση για  εκπλήρωσή  τους όμως περιορίζεται στο χώρο του πνεύματος. Και τα ηθικά παραγγέλματα του χριστιανισμού δεν κάνουν τίποτε άλλο, παραμένοντας αφηρημένα σύμβολα,  από το να σταθεροποιήσουν  τη θέση των εκμεταλλευτών. Κι έτσι  χρησιμοποιώντας τα η κυρίαρχη τάξη αλυσοδένει τους εκμεταλλευόμενους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Κι έτσι λόγια και πράξεις εκπροσώπων της εκκλησίας, όπως πχ. του μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας  Αμβροσίου με τον απαράδεκτο λόγο του εναντίον ομοφυλοφίλων,  ακόμα κι αν ουσιαστικά συγκρούονται με βασικές αρχές της χριστιανικής πίστης παίρνοντας τη μορφή ενάρετων κηρυγμάτων γίνονται αποδεκτά.

       Κι αν   η καταφυγή στη θρησκεία λειτουργεί σαν  μεταφυσικό βάλσαμο για τις πίκρες που γευόμαστε, δεν υπολείπεται σ’ αυτό και η δικαιοσύνη, που η προσφυγή σ’ αυτήν προσλαμβάνει στην κοινωνία μας θαυματουργικές ιδιότητες για  μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
        Και μέρες που είναι, με την αίτηση αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης του Α’ Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών  για τον Τάσο Θεοφίλου από τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Αγγελή,  όπως και πριν λίγο καιρό με την υπόθεση της Ηριάννας και την καταδίκη της με στοιχείο το χαμηλής ποσότητας και κακής ποιότητας δείγμα DNA, έρχονται στο προσκήνιο οι τρόποι που λειτουργούν  τα πράγματα ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Κάτι τέτοιες δικαστικές  αποφάσεις, όπου προέχει ο παραδειγματικός τους χαρακτήρας για να αποτραπεί κάθε απόπειρα αμφισβήτησης της κυρίαρχης εξουσίας, φέρνουν στο προσκήνιο τον πραγματικό χαρακτήρα των κοινωνικών και πολιτικών αξιών και των θεσμικών πρακτικών.  
        Και υπάρχει πάντα η δυνατότητα όταν απειλείται το άτρωτο του κύρους δομών και θεσμών,  όπως και με τη θρησκεία, να επιχειρείται να δικαιολογηθούν ενέργειες εξουσιαστικών φορέων που φανερώνουν ξεκάθαρα ταξική μεροληπτικότητα υπέρ των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης,  πως απορρέουν από ατομικές προθέσεις ή επιδιώξεις. Μ’ αυτόν τον τρόπο, οι διατυπωμένες αρχές που διακηρύττεται πως  προσδιορίζουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας στην αστική κοινωνία και πως δεν ευνοούν συγκεκριμένα συμφέροντα διασώζονται μέν αλλά όπως και στη θρησκεία σ’ ένα …υπερβατικό περιβάλλον.

       Θρησκεία και δικαιοσύνη γίνονται ιδεολογικά συγκοινωνούντα δοχεία. Και καθώς παραβλέπεται ο ιστορικός τους χαρακτήρας που καθορίζεται από τις συνθήκες της  ζωής των ανθρώπων, η απαίτησή μας για έναν αδέκαστο κριτή στρέφει από τη μια  τις ενέργειές μας στη συνεχή αναζήτησή του στις αίθουσες δικαστηρίων, χρεώνοντας την αποτυχία ανεύρεσής του σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, και από την άλλη την απελπισία μας στη θρησκεία και την ουράνια δικαιοσύνη. Η μεταφυσική εγκαθίσταται στη ζωή μας.