ΦΕΡΕΛΠΙΔΕΣ ΝΕΟΙ

Μετά από σχεδόν οκτώ χρόνια οικονομικής λιτότητας δεν υπάρχει πια αμφιβολία όχι μόνο για τη μονιμότητα της κατάστασης, αλλά και για την σκληρότητα της ταξικής επίθεσης.  Η ανάγκη των καπιταλιστών για αύξηση του κέρδους με την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων κάνει την καπιταλιστική επίθεση μόνιμη και όλο και πιο ανάλγητη, ενώ η ταξική αντιπαλότητα δεν αφήνει περιθώρια στους ταξικούς αντιπάλους να μεταμφιεστούν.

Κι ενώ το ΠΑΜΕ καλεί σε καθημερινή πολύμορφη δράση-απάντηση στο πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα της 3ης «αξιολόγησης», με αιχμή το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος και τους πλειστηριασμούς, και μαζική συμμετοχή στην απεργία των Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων και στις απεργιακές συγκεντρώσεις στις 12 του μήνα, η ΓΣΕΕ με ανακοίνωσή της, πέρα από την κριτική που ασκεί στην κυβέρνηση, καλεί «σε αγωνιστική ετοιμότητα και συσπείρωση όλους τους εργαζόμενους» χωρίς να προσδιορίζει το είδος των κινητοποιήσεων ούτε βέβαια το χρόνο. Το είδος του αγώνα της συγκεκριμενοποίησε  την ημέρα κατάθεσης του πολυνομοσχεδίου  με υπόμνημα που  απέστειλε στους βουλευτές ζητώντας τους να  πράξουν το καθήκον τους κατά το σύνταγμα, καταψηφίζοντας από το πολυνομοσχέδιο το τμήμα που αφορά στον τρόπο κήρυξης της απεργίας, και περιορίζοντας τη δική της αγωνιστική κινητοποίηση σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας τη Δευτέρα στις 6 το απόγευμα στο Σύνταγμα.

Από την άλλη, ανάμεσα στις καθημερινές αγωνιστικές δράσεις του ΠΑΜΕ, την παραμονή κατάθεσης του πολυνομοσχεδίου, ήταν και η εισβολή μελών του  στο υπουργείο Εργασίας όπου ήλθαν σε αντιπαράθεση με την υπουργό  Ε. Αχτσιόγλου. Μέρος της  κριτικής για την ενέργεια αυτή του ΠΑΜΕ ανακάλυψε πολιτικά παιχνίδια του ΚΚΕ σε μια προσπάθεια να κερδίσει δυσαρεστημένους από το ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρους, διαγράφοντας όλες τις προηγούμενες κινητοποιήσεις του, ένα άλλο εξέφρασε την πικρία του για τους …τραμπουκισμούς του κόμματος.

 Μια τριετία τώρα,  η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χρησιμοποιώντας ένα αριστερό λεξιλόγιο συνεχίζει καθημερινά με την πολιτική της να διαμορφώνει όρους και συσχετισμούς σε βάρος της εργατικής τάξης. Πρωτίστως ενδιαφέρεται να  οπλίζει το αστικό κράτος με όλα τα νομικά όπλα, ώστε οι καπιταλιστές να ξανοιχτούν χωρίς  προσκόμματα στη μετωπική επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, ευελπιστώντας πως έτσι θα  εξασφαλιστεί  η  προϋπόθεση  ότι η κάθε είδους αντίδραση θα εξασθενίσει σε σημείο που να επιτρέπει οποιοδήποτε χτύπημα.  

Γι’ αυτό και από τη χτεσινή εισβολή των μελών του ΠΑΜΕ δεν έχουν καμιά σημασία οι σχολιασμοί της υπουργού Θ. Φωτίου πως «δεν ζητήθηκε καν να υπάρξει συζήτηση»,  όταν η ίδια η αρμόδια υπουργός κατηγορηματικά απάντησε πως δεν αποσύρεται το νομοσχέδιο. Κι αν έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το βίντεο που κυκλοφόρησε, αυτό είναι η  συμπεριφορά της νεαράς υπουργού, που με φανερή αμηχανία προσπαθεί να δείξει, από θέση ισχύος,  πως αποστασιοποιείται από τα τεκταινόμενα στο χώρο του γραφείου της. Στα πλαίσια της ορθής πολιτικά συμπεριφοράς προσπαθεί με  αρκετή νευρικότητα να αρθρώσει ένα λόγο, που στρέφεται εναντίον των μελών του ΠΑΜΕ, στον τρόπο εισόδου τους, στην αδυναμία συζήτησης μαζί τους, ενώ η μοναδική στιγμή που ο λόγος της αποπνέει βεβαιότητα είναι στην άρνησή της για απόσυρση του νομοσχεδίου.  Κι αυτές οι καταγραφές συμπεριφοράς δεν γίνονται για να δοθούν ψυχαναλυτικές ερμηνείες στις δράσεις  πολιτικών προσώπων που θα βοηθήσουν στην κατανόηση των πολιτικών γεγονότων. Εξάλλου όλα αυτά τα χρόνια γνωρίζουμε πως όλοι οι υπουργοί ως αναλώσιμοι διεκπεραιωτές ειλημμένων αποφάσεων, εκπορευομένων από τα  κέντρα καπιταλισμού, αντικαθίστανται πολύ εύκολα, χωρίς βέβαια να καθίστανται γι’ αυτό λιγότερο υπεύθυνοι για τα έργα τους,  και επομένως  η προσωπική τους συνεισφορά έχει να κάνει με την αποφασιστικότητά τους και  περισσότερο με τον λεκτικό εξωραϊσμό αυτών των αποφάσεων.

     Αν λοιπόν η συμπεριφορά της υπουργού τραβά το ενδιαφέρον είναι γιατί θεωρείται  ενδεικτική, και ως ένα βαθμό αντιπροσωπευτική, μιας μεγάλης κατηγορίας νέων ανθρώπων, γόνων που προέρχονται από  μικροαστικά  και μεσοαστικά στρώματα, με λαμπρές, κατά τα αστικά πρότυπα των τελευταίων χρόνων, σπουδές, πολύγλωσσων και πολυταξιδεμένων, που διανύουν την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους και πάνω τους οικοδομήθηκαν οι νέοι αστικοί μας μύθοι, για αναξιοποίητα ταλέντα, προδομένη γενιά, καταξιωμένους στο εξωτερικό επιστήμονες. 

Η σύγκριση με συμπεριφορά της ίδιας υπουργού, προς πρώην εργαζόμενους της coca cola σε εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ με τον επαναστατικό του λόγο επέλαυνε προς την εξουσία, σε βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, και όπου εμφανίζεται να μιλά, εν είδει απαγγελίας μάλιστα,  πως «το δίκαιο το φτιάχνουν οι λαοί, δεν το φτιάχνουν οι τεχνοκράτες της τρόικα» και προτρέπει «ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι, αν σηκώσουμε το κεφάλι αυτοί θα είναι σκυφτοί», είναι καθοριστική για την βιοθεωρία και κοσμοθεωρία όλων αυτών των φερέλπιδων νέων. Με νύχια και με δόντια δίνουν τον αγώνα τους για να αναρριχηθούν στην κοινωνική κλίμακα κι εδώ βρίσκεται η ταξική διαφοροποίηση με χιλιάδες άλλους που αγωνίζονται απλώς για την επιβίωσή τους.

Κι αν κάποτε η άγνοια ήταν συνυφασμένη με την έλλειψη μόρφωσης, στα χρόνια μας αποκαλύπτεται πόσο ανίδεοι περί των κοινωνικών πεπραγμένων μπορούν να είναι και νέοι με βαριά βιογραφικά.  Δεν θεωρούν πως είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που μπορεί ακόμα και να τους αποκλείει από την αγορά εργασίας ή να τους υποβιβάζει στην κοινωνική κλίμακα, αλλά η κακή λειτουργία του, οι ανάξιοι πολιτικοί κλπ. Κι αποδεικνύεται και πως  η μόρφωση, όταν βυθιζόμαστε να μάθουμε και να αναλύσουμε τα πάντα για το τίποτε, μπορεί να είναι μόνο ταξική και να στενεύει τους ορίζοντες αντί να τους διευρύνει. Κι εξηγεί γιατί η αναζήτηση στη νεολαία, ανεξαρτήτως ταξικών χαρακτηριστικών,   νέων πρωταγωνιστών της επαναστατικής διαδικασίας στις προηγούμενες δεκαετίες οδήγησε σε απογείωση από αντικειμενικές πραγματικότητες.

Η κρίση επομένως δεν είναι ίδια για όλους, δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις σε όλους. Η κλίμακα διαφοροποίησης των επιπτώσεων κυμαίνεται από την Ε. Στάη που αναγκάζεται, μάλλον λόγω κοινωνικής αλληλεγγύης όπως κυνικά παραδέχεται, να οδηγεί η ίδια και να μη χρησιμοποιεί οδηγό,  και τους νέους αυτούς που όταν  στρέφονται εναντίον του πολιτικοοικονομικού  συστήματος είναι στις περιπτώσεις που δεν τους αναγνωρίζεται η αξιοσύνη τους ως τους αποκλεισμένους από βασικά υλικά αγαθά που καταφεύγουν στη ποικιλοτρόπως εμφανιζόμενη φιλανθρωπία.  

Μπορούμε λοιπόν ακόμα να αμφισβητούμε τον ταξικό χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης και να πιστεύουμε πως με φιλανθρωπίες και ελεημοσύνη,  χωρίς αγώνα, θα εξασφαλίσουμε μια αξιοπρεπή ζωή;