ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

              Εξάρθρωση κυκλώματος τοκογλύφων στη Θεσσαλονίκη ...
           Αιχμές Γ. Προβόπουλου για την απραξία της κυβέρνησης Παπανδρέου τους πρώτους μήνες διακυβέρνησής της,  παρόλο που είχε ενημερωθεί για την οικονομική κατάσταση…
          Κατηγορίες του Κ. Σημίτη για την ανεπαρκή προετοιμασία της κυβέρνησης Παπανδρέου στο θέμα του μνημονίου που χαρακτηρίζει  «πολιτικά μοιραία λάθος»…
            Δικογραφία κατά του πρώην πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, και του πρώην υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Παπακωνσταντίνου, στον Άρειο Πάγο από τον   οικονομικό εισαγγελέα, Γρηγόρη Πεπόνη για τεχνητή διόγκωση του  ελλείμματος του 2009…
         Ειδήσεις των τελευταίων ημερών που αλληλοσυμπληρώνονται και δείχνουν τη ρευστότητα των καταστάσεων, καθώς ανάμεσα στα οργανωμένα συμφέροντα και την πραγματική κατεύθυνση αυτών των συμφερόντων από τη μια, και τις ανάγκες της κοινωνίας, που υποτίθεται έκφραση τους  φιλοδοξούν να είναι οι  θεσμοί, από την άλλη, υπάρχει μεγάλος  βαθμός  αγεφύρωτης αντίθεσης, που σε επίπεδο επικοινωνίας γίνονται προσπάθειες να καλυφθεί.
        Μια τέτοια προσπάθεια τελευταία  γίνεται για να διασωθεί η  πολιτική των μνημονίων. Η μηδενική αποτελεσματικότητα τους,  ως προς τους διακηρυγμένους  στόχους, θα πρέπει να δικαιολογηθεί, για να  μπορέσει να συνεχιστεί με μια νέα μορφή.
         Χαρακτηριστικό, γενικά, της  πολιτικής δραστηριότητας  των κυβερνώντων είναι ότι κατά κανόνα υποστηρίζει τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης και για τον λόγο αυτό προσανατολίζεται στα πρότυπα, αξίες, κανόνες, οφέλη της τάξης αυτής. Μάλιστα, με το να προβάλλονται   τα  γνωρίσματα και συμφέροντα της συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης σαν γνωρίσματα και συμφέροντα συλλογικής δραστηριότητας όλης της κοινωνίας δεν τ΄ αναγνωρίζουμε σαν έκφραση μονόπλευρων συμφερόντων  της κυρίαρχης  τάξης.
         Και μέσα όμως στην ηγεμονική  πολιτική τάξη υπάρχει η διάσταση του ανταγωνισμού, που μπορεί να λάβει πολλές μορφές και να αναδυθεί σε διάφορους τύπους  πολιτικών σχέσεων. Βέβαια,   οι πολιτικές  πράξεις της κυρίαρχης τάξης  αποβλέπουν  να διασφαλίζουν  και τις εναλλακτικές λύσεις  για τα συμφέροντά της μέσα σ’ ένα περιβάλλον  ελεγχόμενης σύγκρουσης και  ποικίλων  ίσως διαφορών, που στην πραγματικότητα  όμως όλα θα  συντείνουν να διασφαλίζουν  τα προνόμιά της.  Οι  όποιες συγκρούσεις ποτέ δεν θα ξεπερνούν ένα όριο πέραν του οποίου θα μπορούσε να απειληθεί η ηγεμονία της κυρίαρχης τάξης
           Τα δυο κόμματα εξουσίας  στη χώρα μας συγκροτούσαν  τη βασική αντίθεση στην οποία, για ιστορικούς περισσότερο λόγους,   άφηναν κι ελάχιστο χώρο και στον αριστερό λόγο. Με τη συγκυβέρνηση του ΄89 έγινε προσπάθεια για πλήρη  αφομοίωσή  του.  Η μετέπειτα μοναχική πορεία του ΚΚΕ διέσωσε, μέχρις ένα σημείο,  τον κομμουνιστικό λόγο, όπως  αποδεικνύεται με την ύστερη γνώση που έχουμε αποκτήσει.
          Στον καιρό του μνημονίου ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία  δραστηριοποιούνται συμπληρωματικά, υπάκουοι εντολοδόχοι  των κυρίαρχων οικονομικοπολιτικών κέντρων και οι δυο, με τη … βοήθεια και του Καρατζαφέρη. Τώρα που η πολιτική του μνημονίου αποτυχαίνει θέλουν να την παρουσιάσουν σαν μια … εξατομικευμένη επιλογή του Γ. Παπανδρέου. Πριν δυο χρόνια ούτε ο Κ. Σημίτης ούτε ο  Γ. Προβόπουλος θεώρησαν υποχρέωσή τους, όπως τώρα, να επέμβουν. Για να διασωθεί η πολιτική των μνημονίων,  ο πιο εύκολος δρόμος είναι να χρεωθεί σε πρόσωπα η κακή διαπραγμάτευσή τους και μάλιστα με τη βοήθεια της δικαιοσύνης.
          Φαίνεται πως  δεν χρειάζεται πια ο Γ. Παπανδρέου, καθώς  οι καινούργιες καταστάσεις που έχει  διαμορφώσει το μνημόνιο    λίγο πολύ έχουν συντελεστεί, έχουν δηλ. περάσει σιγά – σιγά, έχουν αφομοιωθεί, η κοινωνία έχει προσαρμοστεί σ’ αυτές. Πιθανόν και η εγχώρια επαρχιώτικη αστική μας τάξη να θεωρείται από τα κυρίαρχα κέντρα τόσο αναλώσιμη όσο και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι- ακόμα κι αν  επιμένει μέχρι τέλους να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους και αναπαράγει το λόγο τους.
         Η ίδια βέβαια εγχώρια ηγεμονική τάξη συνεχίζει να  υπονοεί σε κάθε λόγο της  ότι  δεν υπάρχει θέση για πολιτική κοινωνικών συγκρούσεων. Η κρισιμότητα των στιγμών απαιτεί να ενεργούμε ως μια κοινωνία ώριμη, ενωμένη, χωρίς πολιτικές διαιρέσεις και ύποπτες κοινωνικές αντιθέσεις.  Όποιες  κοινωνικές συγκρούσεις εκδηλώνονται προτιμάται να τους δίνονται  ηθικά χαρακτηριστικά.
         Η  μετατροπή του πολιτικού λόγου σε ηθικιστικό μας απομακρύνει από τις πραγματικές αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων. Ετσι διευκολύνονται και οι στραυροφορίες εναντίον της διαφθοράς και της διαπλοκής που υποκαθιστούν την πολιτική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των ταξικών αντιπάλων. Η απροθυμία των κυβερνώντων  να δώσουν πολιτική διάσταση στα προβλήματα αναδύει εμφανώς την τάση να ευνοείται  το πεδίο της δικαιοσύνης  και να εναποτίθεται στο νόμο να βρει τη λύση σε κάθε είδους διαμάχες, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ίδια τη δομή του  συστήματος.
     Το κύκλωμα των τοκογλύφων στη δικαιοσύνη
     Δικογραφία κατά του Γ. Παπανδρέου στον ΄Αρειο Πάγο.
Λεπτομερείς  πληροφορίες, στα όρια του κουτσομπολιού, επισκιάζουν τις πραγματικές  πολιτικές διαστάσεις των γεγονότων.
      Η υποκατάσταση του πολιτικού από το νομικό πεδίο δίνει την ψευδαίσθηση της αντικειμενικότητας και της αμεροληψίας στην επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων,  που περισσότερο απαιτούν ηθική καταδίκη παρά πολιτική αντιμετώπιση. Και βέβαια ούτε λόγος για ταξική  σύγκρουση.