«ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ»

      Πολλά απ’ αυτά που είχαμε πιστέψει μετά τη μεταπολίτευση, ιδέες που φλόγισαν το λαό τη δεκαετία ΄40 -΄50,  τα προσαρμόσαμε στους καινούργιους όρους ζωής, με μια θαυμαστή πλαστικότητα,  που μας επέτρεπε να κυλάμε μέσα και από τις πιο μικρές χαραμάδες, αναζητώντας υποσχέσεις για πραγμάτωση επιτυχίας. Μια τέτοια χαραμάδα θεωρήσαμε και το μνημόνιο  που θα μας έβγαζε στο ξέφωτο της επιτυχίας – ως δια μαγείας καλύτερο κράτος, καλύτερη οικονομία κλπ. Εκπαιδευτήκαμε τόσα χρόνια να εκτιμάμε την επιτυχία και, ένα χρόνο μετά,   το μνημόνιο αποδείχτηκε απλά και σίγουρα αποτυχία.

     Και βγήκαμε στους δρόμους. Πολλοί από μας μάλιστα, ξεντυθήκαμε, μες την αφέλειά μας,  αηδιασμένοι από  το ψέμα και την ασυνέπεια των πολιτικών,  από το πολιτικό σχήμα και φροντίσαμε  να αποζημιωθούμε  για ό τι αφήσαμε,  με το να φιλοξενηθούμε στο διπλανό μαγαζί και να ενδυθούμε το σχήμα του  απολίτικου και αδέσμευτου.  Κάθε πίστη σε κάτι σταθερό και απόλυτο πολλοί από μας την αποκρούσαμε σαν ένα  ψέμα και σαν μια δειλία. Κι έτσι γέμισαν οι πλατείες.

     Την ίδια στιγμή, συνεχίζεται, σχεδόν μονότονα και πανευρωπαϊκά,   όλα τα δεινά  από τις αδιέξοδες για τους λαούς οικονομικές επιλογές , όλες τις μνησικακίες από τις καταστροφές που προκάλεσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι αντίζηλες δυνάμεις, οι κυνικοί  κεφαλαιοκράτες, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού,  οι εκμεταλλευτές της αθλιότητας  των λαών και οι υπηρέτες τους, να τα έχουν  επιδέξια δεσμεύσει, πειθαρχήσει, κινητοποιήσει, εναντίον των δικαιωμάτων και της ποιότητας της  ζωής των λαών, ως  μόνων  υπεύθυνων  για την τρομερή αγωνία ενός παρηκμασμένου συστήματος που θέλει να τους δέσει στο πτώμα του και να τους παρασύρει στο θάνατο.

     Στην Ελλάδα βιώνουμε εδώ κι ένα χρόνο τη ραγδαία επιδείνωση των όρων ζωής μας σε όλα τα επίπεδα. Ο κλονισμός ολόκληρης της ελληνικής  οικονομίας , η ανεργία,  η ανέχεια γεννά το φόβο στους κυβερνώντες  μη παραδοθεί  το σώμα της χώρας  στη εισβολή όλων των «μικροβίων» της αναταραχής. Και τι μπορεί μετά να σταματήσει  τη μεγάλη επιδημία των εξεγέρσεων, που μπορεί να κρίνει αποφασιστικά χρεωκοπημένους πολιτικούς οργανισμούς; Προτεραιότητα λοιπόν έχει η  εξουδετέρωση κάθε είδους   αντίδρασης.

     Χθες ο Γεώργιος Παπανδρέου και η ηγετική του ομάδα  αναδείχτηκαν οι  νικητές σ’ αυτό το παρηκμασμένο σύστημα. Η ασπόνδυλη ευλυγισία τους  κατόρθωσε να τρυπώσει σε κάθε γωνιά του και να το διαποτίσει με τη μυρουδιά τους που θυμίζει βάλτο. Η ελάχιστη δυνατή ιδεολογία τους  ήλπιζαν να εξασφαλίσει την ελάχιστη δυνατή, αν όχι κοινωνική, τουλάχιστον κομματική συναίνεση. Η εθνική συναίνεση  που επίσημα η ίδια η εξουσία την  ενθαρρύνει είναι  μια καλά υπολογισμένη πρόταση για εξουδετέρωση των ιδεολογικών εξεγέρσεων.          

         Χθές, η απόλυτη διαμεσολάβηση της πραγματικότητας μέσα από τα μέσα ενημέρωσης εδραίωσε, αλλά συζητήσιμο αν έπεισε,  τους  νέους τρόπους  πολιτικής συμπεριφοράς που στηρίζονται  στην πειθώ και τη χειραγώγηση.  Οι κυβερνώντες θέλουν να προφυλάγονται από  τα χτυπήματα, φτιάχνοντας ένα μαλακό  κουκούλι  από επικοινωνιακά τεχνάσματα γύρω από τις αποφάσεις και τις πράξεις τους.

         Χθες ο πρωθυπουργός απέδειξε ότι επικοινωνεί   αντί, όχι πια να κυβερνά, αλλά να διαχειρίζεται την εξουσία, ή καλύτερα ότι τη διαχειρίζεται δια της επικοινωνίας.  Για ώρες τα μέσα ενημέρωσης επέβαλλαν μια ψευδή θεώρηση της πραγματικότητας, έπαιξαν με τα ένστικτα και τις επιθυμίες  μας, προετοίμαζαν κλίμα για «ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις», ώστε στο τέλος να εισπραχτεί ως κάτι συγκλονιστικό,  αυτό που είναι ουσιαστικά ασήμαντο, ο ανασχηματισμός.

       Η κυβέρνηση, μέσω διαρροών, ημιεπίσημων πληροφοριών,   διακηρύττει  ότι, υπεράνω των μικροπολιτικών φιλοδοξιών και επιδιώκοντας το συμφέρον του τόπου,  αποδέχεται κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία και μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός θυσιάζεται δίνοντας την θέση του σε πρόσωπο κοινής αποδοχής. Όλοι θέλουν να πάρουν ό τι  μπορεί να παρθεί. Ο καθένας τους όμως το θέλει αυτό με τα μέσα  του και για  προνομιακό του όφελος.  Έτσι, μετά από ώρες, (διαβουλεύσεων, προετοιμασιών για το διάγγελμα;) κατέληξε ο πρωθυπουργός  στην επιλογή του ανασχηματισμού.

      Μ’ αυτόν τον τρόπο η Νέα Δημοκρατία κράτησε το ρόλο της αντιπολίτευσης, ώστε,σε περίπτωση που η όποια αντίδραση ενταθεί, να γίνει πιο εύκολα διαχειρίσιμη, με όφελος της ίδιας.  Το δε ΠΑΣΟΚ θεωρεί πια ότι έδωσε αποδείξεις της αγάπης του στην πατρίδα, αφού προτίμησε, έστω και θεωρητικά, τη σωτηρία της από την εξουσία. Συμπέρασμα, το «μεσοπρόθεσμο» και όποια άλλα μνημόνια υπογράψει η κυβέρνηση, αποβλέπουν   στη σωτηρία της πατρίδας και φυσικά είναι μονόδρομος.

      Ολο αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι  δεν έγινε  παρά για να μας παρασύρει να δεχτούμε την κατάσταση όπως είναι, θεωρώντας  ότι άλλαξε.

    Ήταν  η απάντηση στις χθεσινές  κινητοποιήσεις;