ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ;

     Τόσα λόγια, πολυπληθείς διαμαρτυρίες, ανέξοδες απειλές  και τίποτε που να υπονομεύει το  ίδιο το πολιτικοκοινωνικό σύστημα για να ανοιχτεί μια διέξοδος.

       Δυο βδομάδες τώρα πλήθη πάνε κι έρχονται στις πλατείες, οργανώσεις με υπέργηρους αρχηγούς μαλώνουν για τις πλατείες… κι όλα αυτά για να επιβεβαιωθεί πάλι και πάλι  πόσο η κυρίαρχη ιδεολογία ελέγχει τα πάντα, πόση σύγχυση ιδεών και ολοκληρωτική αντιστροφή των αξιών  έχει επιφέρει. Πλήθη κόσμου, και κυρίως νέοι, πιστεύουν, κι ίσως καλοπροαίρετα ότι, επειδή μετέφεραν τον καναπέ τους από το σαλόνι στις πλατείες,  γράφουν ιστορία, όπως οι ίδιοι αυτάρεσκα δηλώνουν. Κι αναρωτιέται κανείς πόσο εύκολα  μπορεί να εξουδετερωθεί η δυναμική του πλήθους  από το σύστημα, χωρίς αυτό μάλιστα να κουνήσει το δαχτυλάκι του. Βεβαιότητες που γεννήθηκαν  στο πέρασμα των χρόνων, για τη δυναμική που αναπτύσσουν τα πλήθη, που μόνο με την παρουσία τους  μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα, μάλλον διαψεύδονται και είναι όλο αυτό το πλέγμα εξουσίας που υπάρχει κίνδυνος να θριαμβεύσει και πάλι.

        Πως έχουμε φτάσει στο σημείο να είμαστε πέρα για πέρα πρόθυμοι να ανατρέψουμε μια κοινωνική κατάσταση  μόνο αν η ανατροπή της έχει πιθανότητες επιτυχίας, χωρίς να υποστούμε οι ίδιοι κάποια ζημιά;

        Τόσοι νέοι στις πλατείες και καταναλώνουν τόση ενέργεια, για να διαφυλάξουν το «ακηδεμόνευτο» των εκδηλώσεων και δεν καταλαβαίνουν ότι  με το να αρνούνται την  πολιτική οργάνωση, τις ταξικές αντιπαραθέσεις, ό τι έχει  έστω και ελάχιστο από άρωμα  κάποιας ιδεολογίας,  αποδεικνύουν  πόσο ρίζωσαν μέσα  στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ακόμη και στους πιο νέους, οι πεποιθήσεις της κυρίαρχης τάξης  που έχουν μεταλλαχτεί  πια  σε αδιαμφισβήτητες αλήθειες; Τι άλλο επεδίωκε όλο το σύστημα την τελευταία εικοσαετία από το να αποδεχτούμε  την  απολιτικοποίηση, τον ατομισμό, την επιδίωξη του κέρδους, την κατά περίσταση προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη φιλανθρωπία για πρόσκαιρη ανακούφιση κάποιων δεινών;

      Φαίνεται ότι οι περισσότεροι  στις πλατείες, πέρα από έναν ομιχλώδη πολιτικό συγκρητισμό, που ακούει στο όνομα «άμεση δημοκρατία»,  αποδέχονται στην πραγματικότητα και  όλες τις φιλοσοφικές, οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις που υπαγορεύουν  επιλογές σχεδόν καθολικά αποδεκτές, αν και ταξικές,  όπως  τον εμπορικό ορθολογισμό, την σχετική αδιαφορία απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα, την  ενίσχυση  της καπιταλιστικής λογικής, το αυτονόητο της επικράτησης για κριτήριο των πάντων το κέρδος.

    Τήκονται οι μεγάλες μάζες στις πλατείες, φθείρονται, ξοδεύονται σε μάταιες φιλονικίες, καταστρέφουν και απαξιώνουν  τις  σιωπηρές και επίμονες πειθαρχημένες πράξεις που προπαρασκευάζουν  την αληθινά οργανωμένη δράση.

   Μήπως   αυτό που απαξιώθηκε,  το κόμμα οδηγητής, είναι πια και το  ζητούμενο;

  Ο κίνδυνος  η πλατεία να γίνει καθρέφτης της κυρίαρχης ελληνικής σκηνής φαίνεται υπαρκτός.  Καθώς αναζητείται   μια ενοποιητική βάση όλου αυτού του ετερόκλητου πλήθους, που προς το παρόν η σύνδεσή του είναι σε βάση συναισθηματική,   έννοιες όπως έθνος, πατριωτικό καθήκον  μπορεί   να παίξουν αυτό το ρόλο. Κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος να στραφούν σε λάθος κατεύθυνση οι όποιες αγωνιστικές διεκδικήσεις

     Τη θέση των «δογμάτων», που πολλοί από τους  συγκεντρωμένους  της πλατείας δεν παραδέχονται,  την  έχουν  αναπληρώσει με μια κοινωνική ηθική,  που με το να της λείπει η βάση και η βεβαιότητα δεν  σημαίνει  ότι είναι λιγότερο στενή  και δογματική.  Συγκινητική  η φροντίδα για το περιβάλλον, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, για την οργάνωση επιτροπών κλπ. Όλα αποσπασματικά, αποκομμένα από  το πολιτικοοικονομικό περιβάλλον. Σχεδόν εμμονή έχει γίνει η αυτονομία και ανεξαρτησία από οργανωμένες συλλογικότητες.  Η άρνηση   των  παλιών  ιδεολογικών, ταξικών αντιπαραθέσεων γίνεται   προς όφελος, στην πραγματικότητα, του αδιαφοροποίητου, τυχαίου και μη ελεγχόμενου.

      Έναν ολόκληρο χρόνο καθυστέρησε για να διαμαρτυρηθεί η σιωπηλή πλειοψηφία. Η μαζικότητα της αντίδρασης γέννησε βάσιμες ελπίδες για έναρξη  μαζικών πράξεων αντίδρασης και  αγώνων… που όμως  ακόμα κυοφορούνται. Πολλοί δουλεύουν  γι’ αυτό  νυχθημερόν και επιμένουν. Κι ίσως αυτή η επιμονή είναι που κρατά ζωντανή την ελπίδα για μετάλλαξη  όλων αυτών που συμβαίνουν στις πλατείες.  

       Είναι απογοητευτικό να υποψιάζεται κανείς πως κινδυνεύει στις πλατείες  να αποδειχτεί το ανίκητο του   συστήματος, που αναδεικνύεται σαν  ένας μηχανισμός έντεχνης  μα απόλυτης καταστολής, μέσα από την εσωτερίκευση πεποιθήσεων, οι οποίες  γίνονται αποδεκτές ως αναντίρρητες και προφανείς.

    Οι  πλατείες έδωσαν την ελπίδα.  Ακολουθώντας όμως  όρους και κανόνες της κυρίαρχης εξουσίας, πιστεύοντας μάλιστα για το αντίθετο, και αρνούμενοι  την οργανωμένη  συλλογικότητα και τη στοχευμένη δράση,  υπάρχει κίνδυνος στο τέλος να δικαιολογηθεί  μια γενικευμένη μοιρολατρική στάση.

Και μετά τι;