Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

"ΤΟΛΜΗΣΤΕ"

          Σπανίζουν οι άνθρωποι, οι οργανώσεις, τα κόμματα,  που η  εντιμότητα του λόγου τους  να είναι εγγυημένη από την  αξιοπρεπή δοκιμασία που πέρασαν όταν  δρούσαν η τουλάχιστον πρόβαλλαν κάποιες αντιστάσεις,  έστω και σε θεωρητικό επίπεδο, στις εποχές της ευμάρειας.  Η εποχή του μνημονίου αρχίζει να αποκαλύπτει τις πραγματικές στρατηγικές κομμάτων,  τους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές ανθρώπων,  οι οποίοι πια δεν μπορούν να διακηρύσσουν το διαχωρισμό της  ελευθερίας του πνεύματος  από το καθήκον που έχει  ο πολίτης να πειθαρχεί η ακόμα και να μη παίρνει θέση και ούτε μπορούν  πια να αποκρύπτουν την αδυναμία τους  αυτή με τη δικαιολογία της  σύνεσης.
       Το ότι διαμορφώθηκε αυτού του τύπου η κοινωνία, σίγουρα βοήθησαν οι παραγωγοί ιδεών που συνηθίζουμε να ονομάζουμε διανοούμενους. Με τη διαφορά ότι τα τελευταία χρόνια εξαφανίστηκαν ή τουλάχιστον δεν είναι στο προσκήνιο οι παραγωγοί πρωτότυπων ιδεών και  οι πνευματικοί ηγέτες έχουν αντικατασταθεί από εμπόρους και μικροδιανομείς  ετοίμων ιδεών. Ποια παραγωγή ιδεών είχαμε την τελευταία εικοσαετία που έφθασε  στο ευρύ κοινό και το βοήθησε να κατανοήσει την κοινωνική πραγματικότητα που ζούσε; Οι περισσότεροι από τους διανοούμενους ήταν μάλλον χειριστές ιδεών και δεν ενδιαφέρονταν να καινοτομούν ή να αναλύουν, αλλά μάλλον να παίζουν το ρόλο του έμπορου της διανόησης, που διατυπώνει το κυρίαρχο μοντέλο σκέψης  και εκφράζει τις βασικές συναινετικές αξίες. Από την εποχή του Ζολά η κυρίαρχη στάση των διανοούμενων ήταν η απόρριψη της υπάρχουσας κοινωνικής οργάνωσης.  Στα χρόνια μας   όμως οι περισσότεροι διανοούμενοι δικαιώνουν το υπάρχον μοντέλο  διακυβέρνησης και το πρόβλημα πια μετατίθεται στην υπεράσπιση την κεντρικής τάξης πραγμάτων που απαιτεί συναίνεση,  ενάντια σε φυγόκεντρες  τάσεις όποιας μορφής, εν ονόματι του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας.
        Ένα χρόνο τώρα οι περισσότεροι διανοούμενοι - πανεπιστημιακοί, λογοτέχνες κλπ. -  δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να βγουν από τη βολική τους ουδετερότητά πίσω από το τείχος των βιβλίων τους, οι περισσότεροι  μάλιστα επαναπαύονταν στον ηδονισμό της σκέψης, χωρίς διάθεση για δράση   και μάλλον επεδείκνυαν  αδιαφορία για τα βάσανα ανέργων και μισθοσυντήρητων. Ένα χρόνο μετά καταλήγουμε με ντροπή να διαπιστώνουμε πως κι οι σκληρότεροι  χαρακτηρισμοί εναντίον της τάξης των διανοούμενων δεν είναι αρκετοί.
       Και ξαφνικά,  σε μια στιγμή που ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων προσπαθεί  να οργανώσει, αμήχανα κι αδέξια, κάποια αντίδραση,  που δρομολογείται η μόνιμη παραμονή μας σε μηχανισμούς «στήριξης»,   μαζεύτηκαν καμιά δεκαπενταριά  από τα «γράμματα και τις τέχνες» και λίγοι παραπάνω από την «ακαδημαϊκή-επιστημονική κοινότητα» για  να προτρέψουν τους κυβερνώντες να... τολμήσουν  και να εργαστούν «σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή που «σε  συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία». Εν ολίγοις τους προτρέπουν ν’ ακολουθήσουν ασυζητητί τις οδηγίες του μνημονίου, του όποιου κάθε φορά προγράμματος επιβάλλεται από τους Ευρωπαίους  κυρίαρχους. Οι υπογράφοντες μιλούν για ανασυγκρότηση  και εναρμονίζονται με την επικρατούσα εξουσία, απορρίπτοντας  κάθε κριτικό ριζοσπαστισμό, κάθε στάση αμφισβήτησης. 
     Πολλοί απ’ αυτούς που  υπογράφουν είχαν συμμετάσχει στην προσπάθεια που εδώ και χρόνια είχε ξεκινήσει και  λεγόταν «εκσυγχρονισμός» και «αποϊδελογικοποίηση» είτε  ανακαλύπτοντας  και με πάθος θέλοντας να αποδείξουν τις βλαβερές συνέπειες του μαρξισμού και κάθε είδους αντίστασης (Καλύβας) είτε υπερασπιζόμενοι  έναν πολιτικό ορίζοντα που περιοριζόταν στη διαχείριση των αντιφάσεων και την καθημερινή αγανάκτηση στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας (Μουζέλης).    
         Βέβαια, καθοριστική επίδραση  αυτή η δήλωση  δεν έχει. Είναι όμως ένα σύμπτωμα και απόπειρα δικαιολόγησης αυτών που συμβαίνουν και κυρίως  αυτών που θα συμβούν. Ενώ προσπαθούν να απαξιώσουν κάθε αντίδραση στο όνομα της  «εθνικής ανασυγκρότησης»  συγχρόνως οριοθετούν διαχωριστικές γραμμές με κριτήριο την   ευθύνη απέναντι στη χώρα.
      Συγχρόνως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος  με περισσό θράσος χαρακτηρίζει  Γκοτζαμάνηδες τους αριστερούς  και παριστάνοντας τον γενναίο δηλώνει ότι « κανένας με τις τραμπούκικες και φασιστικές μεθόδους, ασχέτως αν ονομάζεται κατ' επίφαση αριστερός, θα μας σταματήσει, γιατί αυτή η δημοκρατική παράταξη την οποία εκφράζει το ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλά χρόνια ακριβώς έχει και μνήμη και μέλλον μπροστά της".
      Η δήλωση των  32  και οι χαρακτηρισμοί  για την Αριστερά του  Πεταλωτή  σηματοδοτούν την χάραξη των  διαχωριστικών γραμμών και την καλυμμένη έκφραση του ανομολόγητου φόβου τους. Είναι η αριστερά με τις ιδέες, την οργάνωσή της, τους στόχους της  που τους φοβίζει για  αντίπαλος. Γι’ αυτό από τους 32 προβάλλεται το νεφέλωμα του εθνικού συμφέροντος και ο Πεταλωτής ταυτίζει το δεξιό παρακράτος του  ΄60 με την Αριστερά.
      Μόνο που η Αριστερά, και κυρίως το ΚΚΕ, σαν να  αυτοτιμωρείται, στέκει στη γωνία, συνεχώς απολογείται και δηλώνοντας  τη νομιμοφροσύνη του προσπαθεί να αποδείξει  την αθωότητά του νομιμοποιώντας έτσι  τις αυθαίρετες κατηγορίες του Πεταλωτή.
      Μοιρασμένοι σε πλατείες, πορείες, αντισυγκεντρώσεις, προσπαθούμε  να αρθρώσουμε  μια πολιτική απάντηση στην πρόκληση της κυβερνητικής εξουσίας. Η ώρα του ΚΚΕ είναι τώρα.  Θα τολμήσει;

2 σχόλια:

YNGOU είπε...

Σε διαβάζω πολύ καιρό. Σήμερα όμως ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτω από το κείμενο σου. Νιώθω τόσο επιτακτικά την ανάγκη να κάνω κάτι, να βγω στο δρόμο, να στρέψω της δράση μου μ α ζ ι με άλλους ε ν α ν τ ι α σε κάτι. Χωρίς αυτό το "μαζί" να είναι ένα συνοθύλευμα, χωρίς αυτό το "ενάντια" να είναι ένα ευχολόγιο ή μια κατάρα.
Οι δυναμικές αυξάνονται, το σημείο βρασμού για την κοινωνία μας έχει φτάσει, και όμως δεν υπάρχει ακόμα η πολιτική δύναμη για να στρατευθούμε όχι πίσω της, δίπλα της, με αυτήν.
Και όμως, κανείς δε φαίνεται ικανός (ή ίσως ακόμα χειρότερα - όλοι θέλουν να φαίνονται ανίκανοι γιατί αν κάτι έκανε ο εκσυγχρονισμός είναι όλοι να θέλουν να είναι ή να νιώθουν, αυταπατόμενοι ή όχι, κόμμάτι αυτού του πολυσυλλεκτικού, φιλελεύθερου, life style στάτους κβο).
Δεν υπάρχει κανείς..
Ελπίζω το ΚΚΕ τουλάχιστον, τουλάχιστον αυτό να δώσει επιτέλους το σύνθημα της δράσης.

Προλύτης είπε...

Πολλοί συμμερίζονται αυτές τις αγωνίες σου