ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

    Σπάνιο πράγμα να βρεθούν ηγεμονικές ομάδες που  να παραχωρούν εξαιτίας  των  λαϊκών διεκδικήσεων  ένα μέρος από την εξουσία τους και να έχουν  τόση φρόνηση, ώστε να παρατήσουν  μόνοι  τους ό,τι  θ’ αναγκαστούν  με την πίεση των πραγμάτων να στερηθούν υστερότερα, γιατί πάντα πιστεύουν ότι έχουν την δυνατότητα και ικανότητα να υπερασπιστούν το σύστημά τους… μέχρι να φθαρούν και να πέσουν – και φυσικά ούτε το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο στη χώρα μας  αποτελεί εξαίρεση. Αντίθετα,  τρομοκρατούν  τις λαϊκές μάζες, εξάπτουν το φανατισμό και τους φόβους προβάλλοντας την απειλή κινδύνων και εκμεταλλεύονται τα λαϊκά πάθη. Η αντικατάσταση του υπουργού Οικονομικών, στην κυβέρνηση Παπανδρέου,   τη μόνη διαφοροποίηση που έφερε  ήταν ο βερμπαλιστικός, δογματικός, γεμάτος θεατρινίστικο εγωισμό  λόγος του Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος ακατάσχετα  δημοκοπεί, θέλοντας να δώσει την εντύπωση ότι αγωνίζεται για να υπερασπίσει  μια δικαιότερη κατανομή οικονομικών βαρών, που είναι φυσικά αναπόφευκτα, ενώ στην πραγματικότητα  αγωνίζεται να υπερασπίσει την κυριαρχία του συστήματος  και βοηθά να θεμελιωθεί  η νέα μορφή του για να το σταθεροποιήσει.  Οι προνομιούχες τάξεις αναζητούν κάθε φορά καινούργια μέσα δύναμης  - π.χ. ο προβοκατόρικος ρόλος κουκουλοφόρων - μέσα από το φόβο τους μη τους αφαιρέσουν τα παλιά.Τελικά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι δεν θα   καταλήξουν να κάνουν εγκλήματα για τη σωτηρία τους.

     Εκ παραλλήλου,  η κυβερνητική εξουσία έχει κάθε συμφέρον να δείχνει ότι συνεργάζεται με λαϊκές ομάδες,  αφού έτσι  θα μπορούσε  να φανεί ότι ανανεώνεται η εξουσία της  ή να στρέψει τη μια κοινωνική τάξη εναντίον της άλλης  για  να αποφύγει τις οδυνηρές συνέπειες της όποιας αντίδρασης ή εξέγερσης.  Εξάλλου δεν παραλείπει  η κυβέρνηση να θέλει να δίνει την εντύπωση ότι κάνει οικονομίες για ν’  αποτραπεί η χρεωκοπία, με την οποία συνεχώς απειλεί ολόκληρη την κοινωνία. Μόνο που  είναι εικονικές οι οικονομίες αυτές και γι’  αυτό  δεν έχουν κανένα άμεσο αντίχτυπο, αφού το μόνο που κάνουν είναι να μην αφήνουν καμιά πηγή του τόπου αστράγγιστη.

      Συγχρόνως η αδυναμία των πολιτικών ηγετών, τόσο των εγχώριων όσο και της Ευρωπαϊκής  Ένωσης,   να κατανοήσουν τις πραγματικές διαστάσεις των επιπτώσεων από τις  αποφάσεις που παίρνουν,  τους εμποδίζουν να εκπονήσουν σχέδια που να ανταποκρίνονται στην ανάγκη των καιρών, ακόμα και μέσα στα πλαίσια των δικών τους συμφερόντων. Σοφίζονται λοιπόν δικαιολογίες για όλα  και δείχνουν ότι δεν έχουν κατανοήσει ότι τελειώνει ο ρόλος τους εκεί που τελειώνουν οι ιδέες τους. Απειλούν με το χάος, τρομοκρατούν λαούς και συνεχίζουν να μιλούν για δημοκρατία.

     Οι εγχώριοι πολιτικοί μας πάλι – κυβέρνηση, μείζονα αντιπολίτευση με ουρά το κόμμα του Καρατζαφέρη -  συναγωνίζονται στις εκδηλώσεις πατριωτισμού και εκκλήσεις για εθνική ενότητα.  Η εθνική ενότητα όμως, που επίσημα η κυρίαρχη εξουσία  ενθαρρύνει, είναι  μια καλά υπολογισμένη πρόταση, την οποία  πιπιλίζει το στόμα των πολιτικών, που τα μεγάλα αφεντικά των οικονομικών συγκροτημάτων  έχουν εγκαταστήσει μέσα στη  βουλή, για να νομιμοποιήσουν  την εκμετάλλευσή τους και να μεταδίνουν στους εκμεταλλευομένους μαζί με τα ψίχουλα των  δικαιωμάτων την  δημοκρατική αποδοχή των αποφάσεών τους. Οι εργαζόμενοι όμως πια  δεν παίρνουν τίποτε, μόνο δίνουν. Η δημοκρατία των πλουσίων είναι πάντοτε έτοιμη  να ρίξει πάνω στο λαό με τα σφιγμένα ζωνάρια, το μάννα της ελευθερίας, των δικαιωμάτων και των νόμων- με την προϋπόθεση ότι τα ελέγχουν. Προτρέπουν αυτούς που εκμεταλλεύονται και τους εκμεταλλευόμενους να αλληλοκατανοηθούν, εκείνους που ληστεύονται να θυσιάσουν τα αγαθά τους για τα ωραία μάτια της ευημερίας … που θα έρθει. Χρειάζεται γι’ αυτό περισσότερη ρητορική. Και ο  Βενιζέλος τη διαθέτει. Χρειάζεται όμως και ένας ιδεαλισμός που ο Παπανδρέου ξέρει να προβάλλει όχι βέβαια και να τον αποδεικνύει έμπρακτα - δεν δίστασε να διαγράψει τον διαφωνούντα βουλευτή Π. Κουρουμπλή επειδή έπραξε κατά συνείδηση. Κάθε κοινωνική ομάδα όμως έχει και το δικό της  ιδεαλισμό, που δεν είναι γραμμένος στον ίδιο τόνο. Για να μη βρίσκονται σε δυσαρμονία και για να αποκαταστήσουν τη συναυλία πρέπει ν’  αγγίζονται  κι άλλες χορδές, ιδιαίτερα εκείνες του φόβου και του κοινού συμφέροντος- και να πάλι  προβάλλει ο πατριωτισμός.  Από την άλλη μεριά, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση   έρχεται να συντονίσει  την αρμονία των μεγάλων ψαριών, γιατί  είναι αυτά που δίνουν τον τόνο. Είναι οι κύριοι του ποταμού όπου όλοι οι εργαζόμενοι είναι τα μικρά ψαράκια. Έχουν συμφέρον λοιπόν όλα τα μεγάλα ψάρια  να συνεταιριστούν για να αμυνθούν εναντίον εκείνων που μπορεί να απειλήσει το κελάρι τους. Γι΄ αυτό και η έκδηλη ικανοποίηση της καγκελαρίου της Γερμανίας που ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο στην Ελλάδα. Τα κελάρια συνεχίζουν να φυλάγονται και στην Ελλάδα Ο κόσμος που έχει κυρτωμένη τη ράχη κάτω από το βάρος της προνομιούχας τάξης δεν άλλαξε μεν  καβαλλάρη    αλλά   το πλήθος των χημικών που έπεσαν στο Σύνταγμα δείχνει το  φόβο του συστήματος  μήπως κάποια στιγμή όλος αυτός ο κόσμος  πηδήξει ό ίδιος πάνω στη σέλλα.

     Εγχώριοι κι ευρωπαίοι  πολιτικοί με τους γραφειοκράτες της Ε.Ε δείχνουν ότι έχουν χάσει το δεσμό τους με την κοινωνική πραγματικότητα, δεν καταλαβαίνουν τίποτε κι εξακολουθούν να ρητορεύουν, να διαφωνούν, να διατάζουν,  απαιτώντας, με κάθε μέσο,  να μη διαψεύδεται η εικόνα του κόσμου που έχουν σχηματίσει.  

   Οι ψευδαισθήσεις όμως ποτέ δεν κρατούν πολύ

ΤΑ ΡΕΣΤΑ

   

      Δέκα μέρες  μετά  συνεχίζουν οι φιλότιμες προσπάθειες,  και με την αρωγή  μέρους των ΜΜΕ,  για να φανεί ότι, με τον   ανασχηματισμό  της  κυβέρνησης και την ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών από τον Ευ. Βενιζέλο, διαλύθηκαν  η δυσφορία, οι  ενστάσεις  κι αντιρρήσεις  των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έδιναν την εντύπωση  πως επεδίωκαν  αλλαγές στην κυβερνητική πολιτική. Επιδιώκεται μάλιστα να λαξεύσουν ένα προφίλ του Βενιζέλου,  πιο φιλολαϊκό, δυναμικό  και αποφασιστικό. Ο ίδιος καταβάλλει  ιδιαίτερες προσπάθειες γι’ αυτό με τις δηλώσεις που αναπαράγουν τα ΜΜΕ, όπως «Δεν επεξεργάσθηκα εγώ το Μεσοπρόθεσμο και δεν με εκφράζει η αναλογία εσόδων-δαπανών. Θα ρίξω όλο το βάρος στην φοροδιαφυγή και σε ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα», η  «Είναι πολυ εύκολο να διατυπώνει κανείς  σκληρή κριτική για φορολογικά μέτρα που είναι από τη φύση τους δυσάρεστα για τους πολίτες. Δεν πρόκειται όμως περί αυτού. Πρόκειται για υπαρξιακά αναγκαίες σωστικές κινήσεις.» Μ’ αυτόν τον τρόπο θέλει να πείσει από τη μια για τις δικές του και της κυβέρνησης διαπραγματευτικές ικανότητες  αφήνοντας υπονοούμενα για τις ικανότητες του προκατόχου του κι από την άλλη να υπογραμμίσει  για μια ακόμη φορά το νομοτελειακό χαρακτήρα των κυβερνητικών επιλογών.  Κι όλα αυτά για να κερδηθεί λίγος χρόνος,  τόσος, όσο για να νομιμοποιηθεί και τυπικά η αποδοχή και εφαρμογή του λεγόμενου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος.

      Οι ενέργειες της κυβέρνησης αυτούς τους 21 μήνες αποδεικνύει, αν μη τι άλλο, τον δικό της περιορισμένο πολιτικό ορίζοντα, που είναι εγκληματικά βραχύς- ούτε μήνας πια.

      Το πρόβλημα είναι ότι οι πολιτικοί μας, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία,  παρόλο που είχαν συγκλίνει, κυρίως  των δυο εναλλασσόμενων στην εξουσία  κομμάτων, γύρω από ένα ελάχιστο πρόγραμμα,  και τόνιζαν το διαχειριστικό χαρακτήρα της πολιτικής τους, στοχεύοντας  απλώς στην αποτελεσματικότητά  της, δεν κατάφεραν ούτε καν σ’ αυτά  με επιτυχία  να ανταποκριθούν.

      Σίγουρα,  ο πολιτικός είναι σε μόνιμη κούρσα με το χρόνο και η φύση κάθε ενέργειάς του εξαρτάται από  το αν πραγματοποιήθηκε στη σωστή στιγμή, ή πολύ νωρίς, ή πολύ αργά.    Η κυβέρνηση Παπανδρέου, με όλες τις μεταλλάξεις της, κάθε φορά αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να επιβιώσει στην κούρσα με το χρόνο και δίνει την εντύπωση ότι οι αποφάσεις της  είναι αργοπορημένες αντιδράσεις στο  χείμαρρο των γεγονότων, ανίκανη να ξεπεράσει τον ορίζοντα του συστήματος που δημιουργεί, ή κι απλώς αποδέχεται,  με τη δραστηριότητά της.  Έτσι φαίνεται ότι  μπορεί να λύσει μό­νο εκείνα τα προβλήματα που μπαίνουν στην οπτική της  γωνία, ή τα  προσάρμοσε με τέτοιο τρόπο στις ικανότητές της,  για να μπορέσει να τα καταλάβει.

 Από  τους πρώτους μήνες  διακυβέρνησης έδινε την εντύπωση ότι  προσπαθούσε  να τα μεταφέρει όλα στο επίπεδο της, στο πεδίο της τεχνικής, της ωφελιμότητας και του άμεσου απο­τελέσματος. Επειδή σκεφτόταν  για την πραγμα­τικότητα με τα σχήματα της επικοινωνίας -χειραγώγησης, της ωφελιμότητας  και της κυριαρχίας, θεωρούσε  πραγ­ματικό μόνο εκείνο με το οποίο μπορούσε να κυρι­αρχήσει, να χειραγωγήσει και να αξιοποιήσει, (αποδοχή  οικονομικής κατάστασης και προτεινόμενων  μέσων διαχείρισής της)   και όλο τ' άλλο (ανάλυση αιτίων, εναλλακτικές προτάσεις κλπ) θεωρούσε  ότι  αποσυντίθεται και σκορπίζεται σαν μη πραγματικό

Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, παρά τη φλύαρη ρητορική  τους,  αποδεικνύονται  ότι το μόνο που μπορούσαν  ήταν  να προωθούν, μέσα από εκβιαστικά διλήμματα,  αυτούσια προτεινόμενες από Ευρωπαίους συγκεκριμένες πολιτικές  σε οικονομικά προβλήματα, ενώ παρουσιάζονταν   αδύναμες  σε σχέση με την πραγματικότητα που ξεπερνάει τους ορίζοντές τους. Κάθε φορά αυτό που εμφάνιζαν για τελικό και λυμένο αποδεικνυόταν  σαν απλή προσωρινότητα.

Συγχρόνως, από την αρχή της ελληνικής κρίσης  έχουμε να κάνουμε από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με συνεπικουρία και της κυβέρνησής μας,  με μια περίπτωση «αυτοεξιδανίκευσης», η καταδίκη δηλ. των «κακών ελλήνων» από τα ευρωπαϊκά  οικονομικά κέντρα, χρησίμευσε για την συγκρότηση ενός δίπολου,  με τους κακούς έλληνες από τη μια και από την άλλη τους καλούς ευρωπαίους, κυρίως  Βόρειους,  τους  πολιτικά άμεμπτους, που ακολουθούν  τους κανόνες που έχουν θεσπιστεί μέσα από συνθήκες της Ε.Ε και γι’  αυτό δεν απειλούνται από οικονομική καταστροφή. Ο διαστροφικός αυτός μηχανισμός επιτρέπει σ’  ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των Ευρωπαίων να καταξιώσουν  την πολιτικά ορθή συμπεριφορά τους, χωρίς αξιόλογες αντιδράσεις στις αποφάσεις της εξουσίας,  μέσα  όμως από μια πράξη απόρριψης – αυτών των λαών, που ως άφρονες, νωθροί, διεφθαρμένοι επιβιώνουν, όπως πιστεύουν, εις βάρος τους. Μέχρι τώρα αυτός ο μηχανισμός αναδείχτηκε πολύ αποτελεσματικός για την κινητοποίηση των παθών και τη δημιουργία ενότητας μεταξύ αυτών των ευρωπαίων κατοίκων που νιώθουν  ότι διατηρούν και υπερασπίζονται την ποιότητα ζωής τους  μέσα από την ίδια τη διαδικασία του αποκλεισμού των άλλων.

Την ίδια στιγμή, στη χώρα μας,  ουσιαστικά δεν επιτρέπεται στους εργαζόμενους να έχουν πολιτικό ρόλο, γιατί, πέρα από εκβιαστικά διλήμματα, οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες και  δεν ξέρουμε επακριβώς και στην κατάλληλη στιγμή  τι πραγματικά συμβαίνει. Μας αρνούνται, και μεις το αποδεχόμαστε, τη δυνατότητά μας να ερμηνεύουμε αυτόνομα, και με βάση το δικό μας νου, τις πληροφορίες και στην πραγματικότητα αυτή την αναπαλλοτρίωτη δραστηριότητα την επιτελεί  η κυβέρνηση αντί για μας και στο όνομά μας.

Η κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι παίζει τα ρέστα της. Φτάνουμε σε ένα οριακό σημείο, όπου συναρθρώνονται  φόβοι και αισθήματα δυσαρέσκειας που δεν γνωρίζουμε ποια μορφή αντίδρασης μπορεί να διαμορφώσουν. Ισως γι’  αυτό αρχίζει ο εκφοβισμός να είναι πια απροκάλυπτος (σενάρια για χρεωκοπία με αναφορά σε τάνκς του Πάγκαλου).

Τώρα, όσο κουραστική κι αν είναι η επανάληψη,   μπορεί  και πρέπει να είναι καθοριστικός ο ρόλος της Αριστεράς, που θα πρέπει να διεισδύει στο ουσιαστικό και να αποκαλύπτει τις βάσεις από τις οποίες θα προκύψει ο τρόπος δράσης και σκέψης μας για να απελευθερωθούμε από τις αυταπάτες μας και να αντιδράσουμε.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΝΑ ΔΙΛΗΜΜΑ

      Διαβάζουμε στον  τύπο ότι  το Υπουργείο Εξωτερικών  καλεί  Έλληνες και πλοία να μη συμμετάσχουν στον στολίσκο ακτιβιστών προς τη Λωρίδα της Γάζας και μάλιστα  υπογραμμίζεται στην ανακοίνωση ότι «η χάραξη και άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας είναι ευθύνη της κυβέρνησης, με γνώμονα την προώθηση των συμφερόντων της Ελλάδας».

      Η κυβέρνηση Παπανδρέου  επικαλείται το εθνικό συμφέρον, για να αποτρέψει τη συμμετοχή ελλήνων ακτιβιστών, συμμορφούμενη με τη βούληση της ισραηλινής κυβέρνησης. Για θεμελίωση  μάλιστα των επιλογών της επιστρατεύει βασικές κατηγορίες της πολιτικής που η ίδια θεωρεί, σ’ άλλες περιπτώσεις, ανενεργές,  όπως  το  εθνικό συμφέρον. Κάθε φορά που τα επιχειρήματα εξαντλούνται η κυβέρνηση ανασύρει «το εθνικό συμφέρον» για να μπαλώσει την επιχειρηματολογία της ή να επιβάλει τις αποφάσεις της (μηχανισμός στήριξης).

     Η ανακοίνωση του ΥΠΕΞ αποκαλύπτει  έναν  τρόπο ιδεολογικής  χειραγώγησης  που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση. Η πίεση από τον Νετανιάχου μένει στο σκοτάδι και προβάλλεται η έκκληση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ,(διεθνής οργανισμός, το κύρος του οποίου η Ελλάς δεν αμφισβητεί) ενώ η «αντικειμενική» διαπίστωση για την πρόθεση της ισραηλινής κυβέρνησης και η φροντίδα της ελληνικής κυβέρνησης για τις ανθρώπινες ζωές  δικαιολογούν την απόφαση της να διακηρύξει τη διαφωνία της με αυτές τις ενέργειες. Ο λόγος της κυβέρνησης και σ΄ αυτήν την περίπτωση δεν είναι διαφορετικός από το λόγο που αρθρώνει για το μνημόνιο. Η αδυναμία του ελληνικού κράτους να προστατεύσει τους πολίτες του παίρνει μορφή εκβιαστικού διλήμματος  -υπευθυνότητα,(άρα όχι συμμετοχή στην αποστολή) ή ανάληψη ευθυνών, (άρα κίνδυνος για τη ζωή) και βεβαίως ξεχνιούνται όλες οι αξίες  για κοινωνική αλληλεγγύη η ανθρωπιστικό καθήκον. Δεν μπαίνει μάλιστα στον κόπο ούτε να δημιουργήσει,  για να προτείνει, κάποιες νέες, έστω και απατηλές, αξίες και πρότυπα, αλλά ανασύρει τις ίδιες σταθερές αξίες που επικαλέστηκαν, για να δικαιολογήσουν εγκληματικές πολλές φορές επιλογές τους, όλοι οι  μεταπολεμικοί κυβερνώντες της χώρας.

     Ο Γ. Παπανδρέου και ως  πρωθυπουργός  ανακαλύπτει  τον επίκαιρο χαρακτήρα λέξεων χιλιοειπωμένων, όπως ανθρώπινα δικαιώματα, ανοχή, αλληλεγγύη, άμεση δημοκρατία  κλπ και προσπαθεί να οριοθετήσει ουδέτερους τομείς, μη πολιτικοποιημένους, αντιπαραθέτοντας την κοινωνία των πολιτών στο κράτος η την πολιτιστική πολυφωνία στην εθνική ιδεολογία. Έτσι θέλει   να δώσει την εντύπωση ότι με τις ενέργειές του δεν επιχειρεί να  θέσει σε εφαρμογή κάποιες αποφάσεις, που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, ασκώντας εξουσία πάνω στην κοινωνία, αλλά να ικανοποιήσει τα αιτήματα της κοινωνίας συμβιβάζοντας και προσπαθώντας να συγκλίνει τις  διαφορετικές διεκδικήσεις. Με το λόγο του οργανώνει έναν κόσμο σχεδόν χωρίς αντιφάσεις, όπου όποιος υπακούει στους κανόνες του μπορεί να τον διαχειριστεί, να ελαχιστοποιήσει τους αστάθμητους παράγοντες και να αναδείξει τα αληθινά αιτήματα των πολιτών. Θέλει να ταυτίζει κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα με ζητήματα ηθικής. Όταν όμως απειλείται η αποτελεσματικότητα  των πολιτικών επιλογών του επιστρατεύεται η φαρέτρα με τα παραδοσιακά ιδεολογικά εργαλεία, στην περίπτωση μας το εθνικό συμφέρον.

     Η προσπάθεια για κατανόηση της πολιτικής συμπεριφοράς της κυβέρνησης και η ανίχνευση του είδους της πολιτικής της βοηθούν ν’ αναγνωρίσουμε τις άρρητες πολιτικές της αποφάσεις από την πρακτική έκφρασή τους.

    Στην ανακοίνωση  του ΥΠΕΞ,  όπου αναγνωρίζεται  ότι η  κατάσταση στη Γάζα είναι  μόνο ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα αποφεύγοντας τη σύνδεσή του με  τον τρόπο άσκησης πολιτικής του Ισραήλ στην περιοχή, ή και γενικότερα της Δύσης, αποκαλύπτονται οι   σχέσεις   και εξαρτήσεις της χώρας μας με το κράτος του Ισραήλ. 

     Η κυβέρνηση νομιμοποιείται να ασκεί εξωτερική πολιτική που θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Έωλος μένει ο τρόπος που προσπαθεί να την ασκήσει, καλύπτοντας την αδυναμία της με εκφοβιστικά επιχειρήματα και μάλιστα προς τους πολίτες της.

   Τελικά περιορίζεται  τόσο το κράτος, όσο να μη μπορεί να προσφέρει κοινωνικές υπηρεσίες στους πολίτες του,  αλλά διατηρείται  για να μπορεί να  επιβάλλονται πολιτικές επιλογές που διαμορφώθηκαν στο ημίφως.

ΑΓΟΝΟ ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ;

      Για να γίνουν αποδεκτές από μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού   οι όποιες πολιτικές επιλογές  των κυβερνώντων, και ιδιαίτερα  στον οικονομικό τομέα,  πάντα προετοιμάζονται από διανοούμενους, που βοηθούν να σχηματιστεί η γενική άποψη  όλων των ανθρώπων και κατά συνέπεια η αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής.

     Μετά το Μαρξ όμως, τα εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για την  ερμηνεία  του σύγχρονου   πολιτικοοικονομικού  συστήματος βοηθούν να κατανοήσουμε πώς   οι πολιτικές σχέσεις  επιδρούν πάνω στην οικονομική κίνηση και  συγχρόνως να διαπιστώσουμε πόσο είναι  αναμφισβήτητο, ότι  πριν  επιδράσουν πάνω σ’ αυτή την κίνηση δημιουργήθηκαν απ’ αυτή. Οι οικονομικοκοινωνικές συνθήκες  θεωρούνται    κινητήριες δυνάμεις νέων κοινωνικών ιδεών και συστημάτων σκέψης, που φυσικά στηρίζονται και σε προγενέστερο διανοητικό υλικό.

      Αφού η  επιρροή λοιπόν του θεωρητικού λόγου και η επίδρασή του στην πρακτική ζωή των ανθρώπων  είναι καθοριστική και φυσικά  και  η ευθύνη αυτών που τον εκφέρουν και τον διαμορφώνουν,  πολιτικές ομάδες, οικονομικές οργανώσεις,  ό τι  δηλ. συνηθίζεται  να ονομάζεται «δεξαμενή σκέψης» δανείζουν ιδέες σε κόμματα, πολιτικούς  για να αυτοερμηνεύσουν τις ενέργειές τους  και να χαράξουν τις στρατηγικές τους.

     Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού κυριάρχησαν θεωρητικά  οικονομικά συστήματα, σχεδόν σ’ όλες τις χώρες, που   δικαίωναν την απελευθέρωση της οικονομίας και τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα.

      Στη χώρα μας η  υπογραφή του μνημονίου  έχαιρε για  πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μιας απίστευτης ευμένειας  από την πλειονότητα του κόσμου της διανόησης, η οποία απέφευγε, εκτός εξαιρέσεων, να προχωρήσει σε σοβαρή κριτική του.

      Ένα χρόνο μετά, οι συνέπειές του μνημονίου αρχίζουν να λειτουργούν ως κριτήρια διαχωρισμού των κοινωνικών ομάδων και υποχρεώνουν πολλούς να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Αν πριν από το μνημόνιο αρκούσε οι διάφοροι στοχαστές  να θέτουν απλώς ερωτήματα, τώρα είναι επιτακτική ανάγκη να δώσουν κι απαντήσεις. Συνεχίζουν βέβαια οι περισσότεροι να διστάζουν, να ταλαντεύονται,  να ποντάρουν ίσως και στις δυο πλευρές, να παραμονεύουν, να περιμένουν ποια πλευρά θα είναι η πιο δυνατή. Το παιχνίδι είναι να είσαι και να θέλεις μαζί με τον πιο δυνατό, ένα λεπτό πριν να γίνει ο πιο δυνατός.

     Το οριακό σημείο επιλογών,  στο οποίο τείνουμε,  ίσως υποχρέωσε τον   τελευταίο καιρό ανθρώπους  των «Γραμμάτων και Τεχνών» να υπογράφουν διακηρύξεις  είτε προτροπής για επιτάχυνση των  κυρίαρχων πολιτικών επιλογών («τολμήστε» των 32) είτε συμπαράστασης   στις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης  ( κείμενο των 11 πανεπιστημιακών) είτε   κατανόησης των λαϊκών αντιδράσεων και προτροπής για δημιουργία  μετώπου αντίστασης ( κείμενο των 105 διανοούμενων)

      Ανάμεσά τους ψάχνεις να βρείς ποιους τους χαρακτηρίζει  η  εντιμότητα του λόγου τους. Ακόμα κι αν είναι δύσκολο,  ξεχωρίζουν κάποιοι,  για να αναρωτηθείς αν αρκεί πια η ύπαρξη μεμονωμένων φωνών να καλύψει τις συγχορδίες  προπαγάνδας τόσων χρόνων.

     Οι περισσότεροι διανοούμενοι  έχουν υποχρεωθεί σε τόσους συμβιβασμούς που πια δέχονται το πολιτικό σύστημα όπως είναι  και δεν αντιδρούν στη δήμευση των ελευθεριών, αρκεί  ο κόσμος να τους δέχεται, να ξέρει τα προϊόντα τους  και να τα πληρώνει

      Το  ίδιο το πανεπιστήμιο  βρίσκεται σε κατάπτωση σήμερα, όχι λόγω  των αξιολογήσεων ή αυτοαξιολογήσεων, αλλά εξαιτίας της εξάρτησής του από τα ίδια οικονομικά κέντρα της κεντρικής εξουσίας. Και τώρα, που η φωνή του όπου φτάνει, στο πολύ κόσμο,  απαξιώθηκε και από τις δικές του ενέργειες και από την κεντρική εξουσία, κοντεύει να καταντήσει  ζητιάνος.  Και  το εξωφρενικό είναι ότι  δέχεται τη ζητιανιά του δίχως να κατηγορεί κανέναν ξεκάθαρα και με ευθύνη. Ακόμα και τώρα δεν τολμά   να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του με συγκεκριμένες πράξεις. Δεν τολμά οργανωμένα να πάρει θέση στα τεκταινόμενα. Όλα  αυτά τα χρόνια έχουν αναδείξει  το πανεπιστήμιο σαν τον καλλίτερο  υπηρέτη της εξουσίας. Λες και μοναδικό του έργο ήταν να προμηθεύει  υπουργούς στην εκάστοτε κυβέρνηση,  ενδεδυμένους με το κύρος του πανεπιστημιακού. Σχολές ή τμήματα δεν τολμούν υπεύθυνα ούτε ανάλυση της υπάρχουσας κατάστασης να κάνουν, που να έχει μια εγκυρότητα. Οι περισσότεροι « πανεπιστημιακοί δάσκαλοι» προσαρμόζουν στα γεγονότα τις ιδέες,  ώστε να τα  εξηγούν καλύτερα, δικαιώνοντας σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν  τις κυρίαρχες  πολιτικές επιλογές. Αποκωδικοποιούνται και ερμηνεύονται  μόνο αυτά τα γεγονότα που αντιστοιχούν στις προσδοκίες ή κατηγορίες  των ιδεολογιών που θέλουν να δικαιώσουν. Τόσα χρόνια  τώρα  υπάρχει μια τόσο φανερή τύφλωση μπροστά σε γεγονότα που η αλήθεια τους είναι αυταπόδεικτη, που δεν ξέρει κάποιος  αν αυτό γίνεται εξαιτίας ενός εγωκεντρισμού όπου παγιδεύονται και τα καλύτερα  πνεύματα ή εξαιτίας της απροθυμίας για σύγκρουση με κυρίαρχα κέντρα.

     Έχοντας μετατραπεί οι περισσότεροι διανοούμενοι  σε εμπόρους της διανόησης θεωρούν ότι αποστολή τους  δεν είναι να καινοτομούν, να αναλύουν  και να παίρνουν θέση.   Γι΄ αυτό και οι περισσότεροι δικαιώνουν παντοιοτρόπως το κυρίαρχο  θεωρητικό  μοντέλο  και εξυψώνουν τη φιλοσοφική κριτική σε αυτοσκοπό.  Είναι νευρόσπαστα  στα χέρια  της εξουσίας, που οι σπάγκοι  που τα  κουνούν είναι μπερδεμένοι, γιατί και η οικονομικοπολιτική  εξουσία είναι ένας γίγαντας με πολλά κεφάλια που το ένα αντιμάχεται το άλλο.  Δεν ενδιαφέρονται να ασχοληθούν  με τη φιλοσοφία και την πάλη των ιδεών όχι μόνο για τις ιδέες καθαυτές αλλά για να μπορέσουν έτσι να πάρουν μέρος στους  έμπρακτους κοινωνικούς αγώνες της εποχής τους.

     Ενας μικρός αριθμός  διανοουμένων, πάντοτε σχεδόν οι ίδιοι, έχουν  κάποια διάθεση  για να διαμαρτύρονται. Οι διαμαρτυρίες τους όμως είναι ισχνές και μονότονες  και  δεν βρίσκουν καμία απήχηση. Επαναλαμβάνονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα  μαζί με τα εγκλήματα που καταγγέλλουν και καταλήγουν να  μην τις παρατηρεί κανείς

      Ελάχιστοι   από τους διανοούμενους σε μια τέτοια οριακή συγκυρία   τολμούν να εκφράσουν έναν άλλο πολιτικό ορίζοντα και να βοηθήσουν όλο αυτό τον λαό που παραπαίει φοβισμένος να κατανοήσει το υπάρχον πολιτικοκοινωνικό σύστημα, τη φύση του, τις συνθήκες,  τους σκοπούς που απορρέουν απ’ αυτές.

    Σε ποιο χωράφι θα φυτρώσει ο λόγος που θα γίνει κινητήρια δύναμη της πράξης;

ΣΧΕΔΟΝ …ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

       Οδεύουμε προς ένα οριακό σημείο, όπου πια κανείς δεν μπορεί  να ταλαντεύεται. Έχει κανείς την αίσθηση ότι όλο και περιορίζεται ο χρόνος, όπου  οι ακαδημαϊκές συζητήσεις έχουν  κάποιο νόημα. Στο τέλος, η  στοίχιση σε στρατούς  θα γίνει αναγκαστική εκ των πραγμάτων.

        Ακόμα,  βέβαια, το παρόν  είναι μόνο γκρίζο  και απειλητικό. Ακόμη, όσοι πιστεύουν ότι ανήκουν σε  προνομιούχα τάξη  χαίρονται  κακομοίρικα τα καλά της. Αλλά ο  φόβος  μας έχει κυριεύσει όλους, αν και  και στους περισσότερους  το ιδανικό τους  δεν πάει πιο  μακριά από το να γίνουν πάλι  ό τι ήταν και οι κατά μια γενιά πριν από αυτούς την τελευταία εικοσαετία.

    Υπάρχουν όμως κι αυτοί   που κοπιάζουνε από κάτω, που η ζωή γι’ αυτούς είναι  μια αιώνια ρόδα που γυρνάει μέσα στη νύχτα. Και ο  κόσμος είναι αλλιώτικος όταν τον κοιτάς από πάνω κι αλλιώτικος  όταν τον κοιτάς από κάτω. Μόλις πατάς το πόδι σου στο στρατόπεδο της φτώχειας  τότε ανακαλύπτεις τον κόσμο.  Όταν τα μέσα της ζωής αρχίζουν να γίνονται δύσκολα,  αυτό που έχει σημασία είναι με ποιο τρόπο θα γίνει η υπονόμευση αυτού του κόσμου για να είναι δυνατό το άνοιγμα μιας διεξόδου. Η υπόσχεση, «στερήσου τώρα, αργότερα θα παραχορτάσεις», δεν μπορεί τότε κανέναν να καθησυχάσει.

         Όσο η πολιτικοοικονομική  κατάσταση χειροτερεύει, η κυρίαρχη τάξη, για να σιγουρέψει τα οφέλη και τις νοθείες της, μη μπορώντας  πια να αρκεστεί στους  νόμους, που πάνω τους στηρίζεται η δημοκρατία της, θα τους παραβιάζει. Και  τότε  υπάρχει φόβος να αναποδογυρίσει  η ίδια τη δημοκρατία της και να  καταφύγει  είτε σε   υποστηριχτές μιας παλιάς τάξης σκουληκοφαγωμένων αρχών, κόμματα ή και πρόσωπα - πολλοί από τους οποίους βγαλμένοι  από το λαό θα έχουν  σκληρή μασέλα και  δυνατό σβέρκο που θα πουλήσουν στην υπηρεσία των αδυνατισμένων κυρίων  (στα καθ’ ημάς το ΛΑΟΣ σαν κόμμα και ακροδεξιές οργανώσεις, τύπου ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ,  διευκολύνονται μόνο, προς το παρόν, στην παρέμβασή τους στην πολιτική και κοινωνία )  είτε σε αποστάτες του αριστερού κινήματος  που θα εδραιώσουν τη σύγχυση από ιδέες ρητορικές, παραμορφωτικές της πραγματικότητας.  Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, εκτός από διάφορα άλλα αριστερά μορφώματα, εδώ και καιρό, παίζει εν μέρει αυτό τον ρόλο,  φέρνοντας τεράστια σύγχυση στις μεγάλες λαϊκές μάζες. Ο ίδιος ο πρόεδρός του επιφορτίστηκε να πείσει  τον κόσμο για… κορυφαίες αλήθειες,  που τους δίνει τα χαρακτηριστικά «τιτάνιου εθνικού  έργου», όπως βιώσιμη οικονομία , διαρθρωτικές  αλλαγές, που γι΄  αυτές ο λαός  οφείλει  να … καταστραφεί ως το τέλος. Η φωνή του, παρόλο το μειλίχιο τόνο,  γιόμισε τα αυτιά του κόσμου.

        Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Η ίδια η Ευρώπη ακυρώνει  το δικό της  καύχημά, τη δημοκρατία της. Η δημοκρατία προδίδεται  απ’  αυτούς  που δήθεν την υπηρετούσαν, κοινοβούλια, κόμματα, υπουργούς.  Ξεσκίζουν  μόνοι τους το ψέμα ενός πολιτεύματος που καμάρωνε για φιλελευθεροποίηση, όσο οι καταχρήσεις του  μπορούσαν να πραγματοποιούνται ελεύθερα και οι εξαρτήσεις του να λειτουργούν απρόσκοπτα. Για την ώρα χρειάζεται το φόβο και την οικονομική εξαθλίωση  για να τις εξασφαλίσει. Εκλεγμένοι πρωθυπουργοί της Ευρώπης και της χώρας μας υποτάσσονται σε αποφάσεις  οικονομικών κέντρων που βρίσκονται στο μισοσκόταδο, μη ελεγχόμενες από λαϊκή βούληση,  και βαφτίζονται αγορές.  Η επιμονή τους να επικαλούνται την αποστεωμένη πρόοδο, που οι προπάπποι τους είχαν κατακτήσει, για να επιβάλλουν προοδευτικά σ’ όλους τους λαούς συνθήκες εργασίας του 19^ου αιώνα,  είναι εγκληματική.

       Οι πολιτικοί με τους πάτρωνές τους αποδεικνύεται ότι   παίζουν στα δάχτυλα τις χορδές των αντιδράσεων των μαζών, ξέρουν το μυστικό γι’ αυτό, για τις αδυναμίες, πάθη, μανίες του πλήθους.  Κραδαίνουν με την πιο μεγάλη μεγαλοπρέπεια τις  υψηλότερες συγχορδίες της δημοκρατίας, των κάθε  είδους ιδεολογιών που καλύπτουν, προκαλούν, ξεσηκώνουν τις αρετές  και τα κρυμμένα ελαττώματα, για να οδηγήσουν το πλήθος εκεί που θέλουν.

         Όταν όμως η εξαθλίωσή γίνει η σκοτεινή φυλακή μας, μια φυλακή γυμνή από ελπίδες, τότε η  έσχατη απελπισία μας θα στραφεί με μίσος εναντίον αυτής της φυλακής, αυτών των τοίχων που μας πνίγουν, προκαλώντας το χάος. Η αποδοχή ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ο παραγκωνισμός  της  ιδέας της λαϊκής κυριαρχίας, η δημιουργία αντιπολιτικού κλίματος  μπορεί σε καιρούς  στοιχειώδους ευμάρειας να συμβάλλουν  στην κυριαρχία των ηγεμονικών ομάδων, σε καιρούς  όμως  οικονομικής κρίσης   αυξάνουν την απειλή για έκφραση της όποιας λαϊκής αντίδρασης  με βίαιο και ανοργάνωτο  τρόπο.  Όσο στενεύει ο ορίζοντας προοπτικών  τόσο πιο πιθανή  μοιάζει μια βίαιη, ανεξέλεγκτη σύγκρουση  που θα δώσει προς στιγμή την εντύπωση ενός συλλογικού,  έστω και βίαιου, ξεκινήματος, που υπάρχει όμως κίνδυνος η ίδια η βία του να το εξαντλήσει. Όσο η συνειδητοποίηση του κοινού αγώνα είναι μηδενική τόσο πολλαπλασιάζεται ο κίνδυνος για αύξηση της αμοιβαίας βιαιότητας ατόμων ή των ομάδων που υποβλέπονται  και είναι έτοιμοι να καταστρέψουν τα πάντα.

    Στο τέλος όλοι θα πάρουμε, εκ των πραγμάτων, θέση μάχης.

   Ο ρόλος της αριστεράς είναι να βοηθήσει να διακρίνουμε το τι αξίζει να αγωνίζεσαι,  για ποιο σκοπό και με ποιους συντρόφους.  Και ύστερα,  αποφασίζουμε ελεύθερα.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ 15ης ΙΟΥΝΙΟΥ

Σήμερα έφθασε στο κολοφώνα της η πολιτική με όρους επικοινωνίας, δηλαδή ο τρόπος άσκησης πολιτικής στη χώρα εδώ και δέκα χρόνια και βάλε...

Σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο το πολιτικό σύστημα έκανε κάτι σαν τούμπα 360 μοιρών για να σταθεί απολύτως απαράλλαχτο στα πόδια του.

Εντυπωσιακή χορευτική κίνηση:

Χθες αργά η αποχώρηση Λιάνη και οι δηλώσεις Αθανασιάδη.

Σήμερα το πρωί η έκτακτη συνάντηση με τον Παπούλια (ενώ ούτως ή άλλως υπήρχε προγραμματισμένο ραντεβού για αργότερα)

Με αφορμή αυτό η αναστολή της απεργίας των ΜΜΕ.

Ελάχιστη ώρα μετά την αναστολή της, το ξέσπασμα των επεισοδίων.

Για πρώτη φορά τέτοια εμμονική αναφορά σε αυτά στις ζωντανές συνδέσεις των καναλιών. Στη μετάδοση του Mega, ο παρουσιαστής διέκοπτε τη ροή του λόγου του και των παρεμβάσεων ανά δυο λεπτά για να αναφερθεί στους "μπαχαλάκηδες" και στα "μπάχαλα" ενώ η οθόνη δεν έδειχνε και τίποτα ιδιαίτερο - θα έλεγα πως από άποψη έντασης επεισοδίων, η σημερινή πορεία στην Αθήνα δεν ήταν κάτι ακραίο. Μάλλον χαμηλής έντασης ήταν.

Επιπλέον, να πλανάται στον αέρα η "απόφαση" των "αγανακτισμένων" για περικύκλωση της βουλής το βράδυ (ενώ η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου είχε ήδη αναβληθεί για τέλη του μήνα), σε στυλ "το βράδυ έρχεται το τέλος του κόσμου, η λύση θα πρέπει να βρεθεί πριν νυχτώσει"

Υπέροχα τεχνητή δημιουργία κλίματος έκτακτης ανάγκης, ώστε να δικαιολογείται η συζήτηση περί κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Και έπειτα, όσο είναι σε εξέλιξη η συνάντηση Παπανδρέου - Σαμαρά, διαρροές στο δελτίο του Mega από βουλευτή της ΝΔ που είναι αποκλεισμένος λόγω επεισοδίων και συνομιλεί στο κινητό με το κανάλι και τον Σαμαρά, διαρροές για το τι πρόκειται να απαιτήσει ο Σαμαράς για να συναινέσει. (Άραγε, με τέτοια χαλαρότητα διεξάγονται οι διαβουλεύσεις για μια συγκυβέρνηση;)

Και ύστερα φήμες - το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να αποδεχθεί τους όρους της ΝΔ. Να προτείνει η ΝΔ πρωθυπουργό (φημολογία μάλιστα για τον αντιπρόεδρό της Δήμα), να αποσυρθεί ό,τι νόμος (ιθαγένεια) δεν αρέσει στη ΝΔ. (Άραγε, είναι συνηθισμένο το κυβερνών κόμμα να γίνεται αυτοβούλως το δουλικό του μείζονος αντιπολιτευτικού του σχηματισμού;)

Ένα γουστόζικο σκετσάκι που κραυγάζει πως το μόνο σίγουρο είναι π ω ς δ ε ν υ π ά ρ χ ε ι περίπτωση για συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Όπως και επιβεβαιώνεται με τα βραδινά διαγγέλματα Παπανδρέου και Σαμαρά.

Αυτό που κατά τη γνώμη μου διημείφθη σήμερα ήταν μια πρόβα ώστε να μετρηθεί - σε όρους αποδοχής από την κοινή γνώμη - η δυναμική του χαρτιού της συγκυβέρνησης.

Το ευνοϊκό έδαφος για αυτό διαμορφώνεται εδώ και ένα μήνα με τους αγανακτισμένους: Εθνική ενότητα, καταδίκη των κομμάτων (και άρα σε δεύτερο επίπεδο, της ύπαρξης διαχωριστικών γραμμών που καθιστούν ανίερες κάποιες πολιτικές συμπράξεις), ανάγκη για αλλαγή (αίτημα που παρά τις πολλές εκατοντάδες ώρες αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων [sic] παραμένει τόσο κενό περιεχομένου και στόχευσης όσο και την πρώτη στιγμή)

Κανείς δε θέλει εκλογές. (Ο Σαμαράς ψέλλισε κάτι γιατί έπρεπε να ψελλίσει - το απαιτούσε η αληθοφάνεια του σεναρίου). Κανείς δε θέλει εκλογές γιατί εφόσον είναι πλέον δ ε δ ο μ έ ν η η χρεωκοπία (δεν μπορεί να μην είναι δεδομένη στη χώρα με τη μικρότερη πλέον πιστοληπτική αξιοπιστία παγκοσμίως), η σύντομη πορεία που έχει περισσέψει προς αυτήν δεν έχει πλέον σημασία.

Αυτό που τώρα και ήδη έχει τη μέγιστη σημασία είναι η επόμενη μέρα της και η διαχείριση της. Η σημερινή πρόβα εκεί αποσκοπεί - στο να ψηλαφιστούν τα όρια για το κατά πόσο το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο, τα δυο αστικά κόμματα (και με όσους "ηλίθιους" προθυμοποιηθούν - σήμερα δήλωσε παρούσα η Δημ. Αριστερά, [οι φασίστες εννοείται είναι εγγυημένοι]), θα μπορέσουν να ηγηθούν και την ημέρα της καταστροφής και την επόμενη.

Με αυτό τον τρόπο η καταστροφή δε θα μπορεί να νοηθεί ως απόρροια των πολιτικών επιλογών. Θα γίνει μοίρα, εξωγενές γεγονός, που έτυχε να μας συμβεί και που με καρτερία ο κατεστημένος δικομματισμός αντιμετώπισε πριν, τώρα και μετά.

Σήμερα τα αστικά κόμματα προλείαναν το έδαφος για την οσονούπω ένωσή τους. Χάρη σε αυτή θα αυξήσουν την επιφάνειά τους και τη δύναμη της άνωσης τους, ώστε το τεράστιο κύμα που θα έρθει, να τα ανασηκώσει και έπειτα, όταν φύγει για να χτυπήσει αλλού, να τα αφήσει και πάλι κάτω, ήρεμα.

Αυτό βέβαια είναι η μία διάσταση - η αυτοσυντήρηση και διάσωση του υπάρχοντος και κατεστημένου πολιτικού προσωπικού.

Η άλλη είναι, πως μετά τη χρεωκοπία θα χρειαστεί πραγματική και σκληρή καταστολή. Η αστική τάξη, ενιαία, θα πρέπει να χαράξει και περιφρουρήσει τα συμφέροντα της στο νέο σκηνικό. Και τότε δε θα ναι καιρός για παιχνιδάκια με τους πληγωμένους μικροαστούς.

Ιδίως αν αυτοί έχουν στο εντωμεταξύ αγανακτήσει πραγματικά, καθ' οτι το πρωί της καταστροφής θα διαπιστώσουν πως δεν είναι πλέον μικροαστοί αλλά έχουν γίνει αυτό που τόσο φοβούνται και ξορκίζουν τώρα στις πλατείες, δηλαδή πρώην μικροαστοί και ούτε καν προλετάριοι. Νεόπτωχοι και περιττοί...

Σήμερα όλοι κοιτάξαμε την τελευταία παράσταση στην αρένα της πολιτικής επικοινωνίας. Αύριο αρχίζουν οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας...

«ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ»

      Πολλά απ’ αυτά που είχαμε πιστέψει μετά τη μεταπολίτευση, ιδέες που φλόγισαν το λαό τη δεκαετία ΄40 -΄50,  τα προσαρμόσαμε στους καινούργιους όρους ζωής, με μια θαυμαστή πλαστικότητα,  που μας επέτρεπε να κυλάμε μέσα και από τις πιο μικρές χαραμάδες, αναζητώντας υποσχέσεις για πραγμάτωση επιτυχίας. Μια τέτοια χαραμάδα θεωρήσαμε και το μνημόνιο  που θα μας έβγαζε στο ξέφωτο της επιτυχίας – ως δια μαγείας καλύτερο κράτος, καλύτερη οικονομία κλπ. Εκπαιδευτήκαμε τόσα χρόνια να εκτιμάμε την επιτυχία και, ένα χρόνο μετά,   το μνημόνιο αποδείχτηκε απλά και σίγουρα αποτυχία.

     Και βγήκαμε στους δρόμους. Πολλοί από μας μάλιστα, ξεντυθήκαμε, μες την αφέλειά μας,  αηδιασμένοι από  το ψέμα και την ασυνέπεια των πολιτικών,  από το πολιτικό σχήμα και φροντίσαμε  να αποζημιωθούμε  για ό τι αφήσαμε,  με το να φιλοξενηθούμε στο διπλανό μαγαζί και να ενδυθούμε το σχήμα του  απολίτικου και αδέσμευτου.  Κάθε πίστη σε κάτι σταθερό και απόλυτο πολλοί από μας την αποκρούσαμε σαν ένα  ψέμα και σαν μια δειλία. Κι έτσι γέμισαν οι πλατείες.

     Την ίδια στιγμή, συνεχίζεται, σχεδόν μονότονα και πανευρωπαϊκά,   όλα τα δεινά  από τις αδιέξοδες για τους λαούς οικονομικές επιλογές , όλες τις μνησικακίες από τις καταστροφές που προκάλεσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι αντίζηλες δυνάμεις, οι κυνικοί  κεφαλαιοκράτες, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού,  οι εκμεταλλευτές της αθλιότητας  των λαών και οι υπηρέτες τους, να τα έχουν  επιδέξια δεσμεύσει, πειθαρχήσει, κινητοποιήσει, εναντίον των δικαιωμάτων και της ποιότητας της  ζωής των λαών, ως  μόνων  υπεύθυνων  για την τρομερή αγωνία ενός παρηκμασμένου συστήματος που θέλει να τους δέσει στο πτώμα του και να τους παρασύρει στο θάνατο.

     Στην Ελλάδα βιώνουμε εδώ κι ένα χρόνο τη ραγδαία επιδείνωση των όρων ζωής μας σε όλα τα επίπεδα. Ο κλονισμός ολόκληρης της ελληνικής  οικονομίας , η ανεργία,  η ανέχεια γεννά το φόβο στους κυβερνώντες  μη παραδοθεί  το σώμα της χώρας  στη εισβολή όλων των «μικροβίων» της αναταραχής. Και τι μπορεί μετά να σταματήσει  τη μεγάλη επιδημία των εξεγέρσεων, που μπορεί να κρίνει αποφασιστικά χρεωκοπημένους πολιτικούς οργανισμούς; Προτεραιότητα λοιπόν έχει η  εξουδετέρωση κάθε είδους   αντίδρασης.

     Χθες ο Γεώργιος Παπανδρέου και η ηγετική του ομάδα  αναδείχτηκαν οι  νικητές σ’ αυτό το παρηκμασμένο σύστημα. Η ασπόνδυλη ευλυγισία τους  κατόρθωσε να τρυπώσει σε κάθε γωνιά του και να το διαποτίσει με τη μυρουδιά τους που θυμίζει βάλτο. Η ελάχιστη δυνατή ιδεολογία τους  ήλπιζαν να εξασφαλίσει την ελάχιστη δυνατή, αν όχι κοινωνική, τουλάχιστον κομματική συναίνεση. Η εθνική συναίνεση  που επίσημα η ίδια η εξουσία την  ενθαρρύνει είναι  μια καλά υπολογισμένη πρόταση για εξουδετέρωση των ιδεολογικών εξεγέρσεων.          

         Χθές, η απόλυτη διαμεσολάβηση της πραγματικότητας μέσα από τα μέσα ενημέρωσης εδραίωσε, αλλά συζητήσιμο αν έπεισε,  τους  νέους τρόπους  πολιτικής συμπεριφοράς που στηρίζονται  στην πειθώ και τη χειραγώγηση.  Οι κυβερνώντες θέλουν να προφυλάγονται από  τα χτυπήματα, φτιάχνοντας ένα μαλακό  κουκούλι  από επικοινωνιακά τεχνάσματα γύρω από τις αποφάσεις και τις πράξεις τους.

         Χθες ο πρωθυπουργός απέδειξε ότι επικοινωνεί   αντί, όχι πια να κυβερνά, αλλά να διαχειρίζεται την εξουσία, ή καλύτερα ότι τη διαχειρίζεται δια της επικοινωνίας.  Για ώρες τα μέσα ενημέρωσης επέβαλλαν μια ψευδή θεώρηση της πραγματικότητας, έπαιξαν με τα ένστικτα και τις επιθυμίες  μας, προετοίμαζαν κλίμα για «ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις», ώστε στο τέλος να εισπραχτεί ως κάτι συγκλονιστικό,  αυτό που είναι ουσιαστικά ασήμαντο, ο ανασχηματισμός.

       Η κυβέρνηση, μέσω διαρροών, ημιεπίσημων πληροφοριών,   διακηρύττει  ότι, υπεράνω των μικροπολιτικών φιλοδοξιών και επιδιώκοντας το συμφέρον του τόπου,  αποδέχεται κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία και μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός θυσιάζεται δίνοντας την θέση του σε πρόσωπο κοινής αποδοχής. Όλοι θέλουν να πάρουν ό τι  μπορεί να παρθεί. Ο καθένας τους όμως το θέλει αυτό με τα μέσα  του και για  προνομιακό του όφελος.  Έτσι, μετά από ώρες, (διαβουλεύσεων, προετοιμασιών για το διάγγελμα;) κατέληξε ο πρωθυπουργός  στην επιλογή του ανασχηματισμού.

      Μ’ αυτόν τον τρόπο η Νέα Δημοκρατία κράτησε το ρόλο της αντιπολίτευσης, ώστε,σε περίπτωση που η όποια αντίδραση ενταθεί, να γίνει πιο εύκολα διαχειρίσιμη, με όφελος της ίδιας.  Το δε ΠΑΣΟΚ θεωρεί πια ότι έδωσε αποδείξεις της αγάπης του στην πατρίδα, αφού προτίμησε, έστω και θεωρητικά, τη σωτηρία της από την εξουσία. Συμπέρασμα, το «μεσοπρόθεσμο» και όποια άλλα μνημόνια υπογράψει η κυβέρνηση, αποβλέπουν   στη σωτηρία της πατρίδας και φυσικά είναι μονόδρομος.

      Ολο αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι  δεν έγινε  παρά για να μας παρασύρει να δεχτούμε την κατάσταση όπως είναι, θεωρώντας  ότι άλλαξε.

    Ήταν  η απάντηση στις χθεσινές  κινητοποιήσεις;