ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε. Έχω ήδη δώσει εντολή στον Υπουργό Οικονομικών να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες. Και οι εταίροι μας θα συνδράμουν άμεσα και αποφασιστικά, ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά. Άλλα και να στείλουν και ένα ισχυρό μήνυμα στις αγορές, ότι η Ε.Ε. δεν παίζει και προστατεύει το κοινό μας συμφέρον και το κοινό μας νόμισμα»

Από τη δήλωση  του Παπανδρέου στις 24/4/2010  για την ανακοίνωση της προσφυγής  της Ελλάδας  στο μηχανισμό στήριξης

«Τους ζητήσαμε να βοηθήσουν και τιμάμε στο ακέραιο τις δεσμεύσεις μας. Δεν ζητήσαμε όμως από κανέναν να παρεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας. Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν τον ρόλο τους. Και αυτό θα το καταστήσουμε σαφές σε όλους τους εταίρους μας.

«Έχουμε ανάγκη αλλά έχουμε και όρια. Και τα όρια της αξιοπρέπειάς μας δεν τα διαπραγματευόμαστε με κανέναν. Εντολές παίρνουμε μόνο από τον ελληνικό λαό.

» Η κυβέρνηση επανειλημμένως έχει τοποθετηθεί για την ανάγκη αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, με όρους διαφάνειας, ώστε αυτή να συνεισφέρει στην ανάπτυξη αλλά και στη μείωση του δημόσιου χρέους…»

Από τη δήλωση του Πεταλωτή τις πρωινές ώρες  στις 11/2 2011  για τη συνέντευξη της τρόικας την προηγούμενη  στις τρεις

     Τελικά, στο μόνο που μένει σταθερή η  κυβέρνηση  είναι ότι αναδεικνύεται φορέας μιας ιδεολογίας για τη οποία η απόλυτη αξία είναι η «επικοινωνία», που γίνεται αντιληπτή αυτόνομα και ως αυτοσκοπός.

     Σε μια καθοριστική στιγμή για τον ελληνικό λαό, ο πρωθυπουργός του, δέκα μήνες πριν,  για να του ανακοινώσει τη δραματική απόφαση που θα  άλλαζε άρδην τη χώρα επέλεξε το  σκηνικό καλοκαιρινών  διακοπών για να  παρουσιάσει την απόφαση της κυβέρνησής του ως σωτήρια για τη χώρα – μόνο σαμπάνιες που δεν μας προέτρεψε ν’ ανοίξουμε για  την στιγμή που ήρθε και «το χρόνο που δεν μας δίνουν οι αγορές, αυτόν τον χρόνο να μας τον δώσει η απόφαση που πήραμε όλοι μαζί οι ηγέτες των χωρών της Ευρώπης για να στηριχθεί η Ελλάδα».  

      Το περιτύλιγμα  και μια δόση ονείρου  είναι απαραίτητα για να γίνει ελκυστικό το  «πολιτικό  προϊόν», ακριβώς όπως λειτουργεί η διαφήμιση ενός καταναλωτικού προϊόντος. Αυτό που ενδιαφέρει πια δεν είναι η ίδια η πολιτική απόφαση,  αλλά η  ακαθόριστα χρωματισμένη και ανέμελη   ατμόσφαιρα που θέλησαν να  δημιουργήσουν οι κρατούντες   απ’  αυτό το αποτραγικοποιημένο και εκθεατρισμένο σκηνικό που στήθηκε για την ανακοίνωση.

     Πριν δυο μέρες, με   τη συνέντευξη της η τρόικα υποκατέστησε  τους έλληνες υπουργούς. Με καθυστέρηση σχεδόν δώδεκα ωρών,  ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αφού μέτρησε η κυβέρνηση αντιδράσεις, έβγαλε ανακοίνωση για να «υπερασπιστεί» την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού και της κυβέρνησής του.  Και σ’ αυτήν την περίπτωση, το μόνο που ενδιέφερε την κυβέρνηση είναι ο αντίκτυπος στον ελληνικό λαό, και όχι οι δράσεις ή  οι λόγοι της τρόικας, αφού εξάλλου σ’ αυτην  απροκάλυπτα λογοδοτεί η κυβέρνηση δέκα μήνες  τώρα.

     Ο   Παπανδρέου και η κυβέρνησή του κάνει χρήση μιας επίπλαστης γλώσσας δίχως σχέση με την πραγματικότητα, δίχως άμεση επαφή με τα προβλήματα του παρόντος. Ταυτίζουν  την εμβάθυνση  της πολιτικής  και της δημοκρατίας με την εμβάθυνση της επικοινωνίας. Κυρίαρχη πάντα, και σ’ αυτήν την περίπτωση με απροκάλυπτο τρόπο,  η επικοινωνία, που ανάγεται σε αυτοδύναμη αξία, γιατί εγγυάται ότι τα πάντα είναι ανταλλάξιμα. Και τα πάντα είναι ανταλλάξιμα, επειδή τα πάντα έχουν αναχθεί στη λογική της χρησιμοθηρίας.

      Το ακόμα πιο τραγικό βέβαια είναι ότι θέλουν να μας πείσουν ότι ο πιο  ωφελημένος, πολύ μακροπρόθεσμα βέβαια, από όλες αυτές τις πολιτικές ενέργειες  θα  είναι  ο ελληνικός λαός. Επειδή όμως υπάρχει περίπτωση να μην το  πολυκαταλαβαίνει "ο κυρίαρχος λαός",  μέσα σ’ όλα τα καθήκοντα ανέλαβε κι  αυτό η κυβέρνηση με τους πρώην και νυν σοσιαλιστές της και σοσιαλίζοντες, να τον  διαφωτίσει.

        Ο  Παπανδρέου  και η κυβέρνησή του διακατέχεται από παιδαγωγικό οίστρο, μια μανία επίδειξης των καλών προθέσεών τους, θεωρώντας ότι η πολιτική είναι ζήτημα πειθούς, αποκάλυψης της αναγκαιότητας των μέσων σε σχέση με σκοπούς που ανακηρύσσουν καθολικά αποδεκτούς (π.χ. προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης), περιβολής με γοητεία της λειτουργίας των νόμων και των περιορισμών τους, ενώ θεωρούν ότι η αληθινή ζωή και τα αληθινά προβλήματα φιμώνονται από τις ιδεολογικές κατασκευές. Οι διαφορές προγραμμάτων και λόγων εξαφανίζονται, μόνο τα ρητορικά σχήματα, που αποσκοπούν στο να διανθίσουν την τεχνική γλώσσα, μπορούν να ποικίλλουν. Ουσιαστικά έχουμε την πολιτική των μέσων επικοινωνίας, την πολιτική θέαμα, που όμως δεν είναι τυχαία γεγονότα που ήλθαν να συσκοτίσουν  τη γνήσια δημοκρατική αντιπαράθεση ούτε είναι αρρωστημένες παρενέργειες του συστήματος των μέσων ενημέρωσης επί του πολιτικού συστήματος, σαν να υπάρχουν σύνορα που χωρίζουν το τεχνητό  από το αυθεντικό, την πολιτική από την επικοινωνία, την εξουσία από τη γλώσσα.  Αυτό το παιχνίδι επικοινωνίας, που έχει φτάσει στο απόγειό του με την κυβέρνηση Παπαντρέου, είναι η ίδια η πολιτική, ένα εμπορεύσιμο αγαθό, δεν κρύβει τίποτε άλλο, αυτό είναι το ουσιώδες.

      Από τη στιγμή που οι πολιτικοί απεκδύθηκαν του ρόλου τους και επικαλούνται ως μόνη νομιμοποίηση εκείνη  της διαχειριστικής τους αρμοδιότητας δεν μπορούν όχι μόνο να αναλάβουν πολιτική δράση αλλά ούτε πολιτικό λόγο να αρθρώσουν.

     Όσο όμως επιδεινώνεται η οικονομική και κοινωνική κατάσταση θα απαιτείται κάτι περισσότερο από πραγματείες για πράσινη ανάπτυξη, ατομική αυτονομία κλπ. Ισως αναγκαστούν οι πολιτικοί και οι τοποτηρητές τους να αντιληφθούν πως η ηρεμία η βασισμένη στην αδιαφορία και τη συμφωνία επί του ελαχίστου δυνατού κοινωνικού συμβολαίου είναι απατηλή. Μπορούμε να τους αναγκάσουμε να το αντιληφθούν. Η Αίγυπτος έδειξε το δρόμο.