ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ

      Όσοι εδώ και καιρό, ιδιαίτερα στα κάθε  είδους μέσα ενημέρωσης,  έχουν ξεκινήσει και μιλούν για την αναγκαιότητα  αναβάθμισης της πνευματικής  ζωής του τόπου, όχι μόνο  βοηθούν στην μετατόπιση του προβλήματος,  που είναι καίρια πολιτικό  και  οικονομικό,  αλλά δίνουν  και άλλοθι  σε κάθε μορφής εξουσία  ότι ασκείται κριτική και μάλιστα σκληρή στις επιλογές της.  Βέβαια, χωρίς να το καταλάβουν, με το να λειτουργούν σαν μεταπράτες έτοιμων ιδεών, αποδεικνύουν  ότι στο δημόσιο λόγο έχουν εξαφανιστεί οι μεγάλοι παραγωγοί ιδεών που θ’ ανέλυαν, θα καινοτομούσαν, θα τολμούσαν να προτείνουν ρηξικέλευθες οδούς για την κατεύθυνση του λαού.

        Ο επικοινωνιακός λόγος της κυβέρνησης Παπανδρέου  φαίνεται  άξιος συνεχιστής της σχολής του Γκαίμπελς σε σημείο που ακόμη και μετά δεκατρείς μήνες η κυριαρχούσα αντίληψη για την αναγκαιότητα των επιλογών της να γίνεται πιστευτή και να αδρανοποιεί  κάθε ενέργεια της πλειονότητας του λαού.

       Έτσι,  μετά τη συνέντευξη (23Νοεμβρίου 2010) της επιτροπής επιτήρησης, που καλείται τρόικα, ανέλαβαν δημοσιογράφοι να μεταθέσουν το  πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα, που εκδηλώνεται καθαρά ταξικά, σε πρόβλημα γενεών.

       Αποδεχόμενοι όλοι,  χωρίς αντίπαλο λόγο,   τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, καταναλώνονται τόνοι επιχειρημάτων  για να πειστούμε τόσο για την αχρηστία μιας μεγάλης ομάδας λαού, αυτή του δημοσίου τομέα,  και την αντιπαλότητά της με μια άλλη, μ’ αυτή του ιδιωτικού τομέα, ενώ  αποσιωπώνται τα κοινά ταξικά συμφέροντά τους.  Αυτός ο αλληλοσκοτωμός ξεκίνησε αρκετά οργανωμένα αν και  σε πιο «light» εκδοχή από την εποχή  των κυβερνήσεων Σημίτη. Στις ημέρες του Γ. Παπανδρέου έγινε το κατεξοχήν εργαλείο για  επιβολή των επιλογών της.

     Το έσχατο σημείο, μέχρι τώρα βέβαια, είναι η μετατροπή της σε αλληλοσκοτωμό γενεών. Αφού στις ΔΕΚΟ οι μετατάξεις θα θεωρούνται προσλήψεις τίθεται το πρόβλημα: Θα είναι σωστό   άνθρωποι μεγάλης ηλικίας χωρίς μάλιστα προσόντα να μετατάσσονται και να στερούν έτσι θέσεις εργασίας από νέους ανθρώπους με προσόντα που ξεκινούν τώρα τη ζωή τους;

     Και βεβαίως, επειδή οι μετατασσόμενοι και δυνάμει απολυόμενοι θα είναι μερικές χιλιάδες ενώ αυτοί που θα ελπίζουν ότι μπορούν να  περιμένουν μια θέση στον ήλιο μερικές εκατοντάδες χιλιάδες,  οι απολύσεις στις ΔΕΚΟ θα γίνουν σε λίγο καιρό με τη σύμφωνη γνώμη  της πλειονότητας ενός λαού φοβισμένου και  ανίκανου να αρνηθεί να μπει σε τέτοια ψευτοδιλήμματα.

    Ας μη μας διαφεύγει  ότι  κατά μία ειρωνική συγκυρία, ο άμεσος, ορατός και μεγάλος κίνδυνος τις περισσότερες φορές μπορεί να  δρα ευεργετικά, να ενεργοποιεί  και να πολλαπλασιάζει την ισχύ  μας. Τις περισσότερες φορές όμως   κινδυνεύουμε  να αλωθούμε και  να υποταχτούμε όχι  με μετωπική επίθεση αλλά με αργή, σιωπηλή, ύπουλη χρονοβόρα αλλά διαβρωτική διείσδυση που παραλύει τ’ ανακλαστικά μας, γιατί αποκρύπτει την αμεσότητα του κινδύνου.

    Ο εκφασισμός της κοινωνίας  και η επιβολή αυταρχικής εξουσίας δεν  γίνεται πια με τις παραδοσιακές μεθόδους αλλά κυρίως μέσα από το φόβο … το φόβο… το φόβο…. παντού διάχυτο πουθενά συγκεκριμένο και απτό…

    Σε μια ταινία της δεκαετίας του ’60  «Με τη λάμψη στα μάτια» οι γερμανοί κατακτητές υποχρέωσαν τον ήρωα που ενσάρκωνε ο ηθοποιός Λαυρέντης Διανέλλος  να διαλέξει ποιο από τα δυο παιδιά του  θα σώζονταν από το εκτελεστικό απόσπασμα. Ο ήρωας μας  υπερέβη το δίλημμα αυτό με το θάνατό του.

   Εμείς θα αποδεχτούμε  τέτοιου είδους διλήμματα;