Τελικά, έχει γίνει αποδεκτό από την οργανωμένη κοινωνία και όλα τα όργανα με τα οποία εκφράζεται, θεσμοθετημένα η μη, πως η εξουσία των ονομαζόμενων αγορών έχει ντετερμινιστική, φυσική προέλευση κι αυτό έχει “φυσική” συνέπεια όχι μόνο να θεωρείται φυσικώς αδύνατη η όποια μεταβολή αλλά και να απαγορεύεται στους ανθρώπους ακόμα και απλώς να την περιορίζουν. Όποιες αποφάσεις λοιπόν λαμβάνονται θεωρούν δεδομένη την εξουσία τους κι επομένως το πολιτικό σύστημα που τις στηρίζει. Λες και βρισκόμαστε αιώνες πίσω όταν επικρατούσαν θεωρίες και πολιτικά συστήματα που παραδέχονταν πως κάθε εξουσία έχει θεϊκή προέλευση κι άρα απαγορεύει στους ανθρώπους να την περιορίσουν.
Το πρόβλημα είναι ότι την αντίληψη αυτή έχει εσωτερικεύσει η πλειονότητα των πολιτών στις δυτικές κοινωνίες , με αποτέλεσμα η όποια πολιτική δραστηριότητα τους να λαμβάνει ως δεδομένο και αμετάβλητο το υπάρχον πολιτικό και κοινωνικό σύστημα. Οι διεργασίες εσωτερίκευσης, μακροχρόνιες κι ανεπαίσθητες, των επικρατουσών ιδεολογιών κι αποδοχής, δεδομένης κι αναμφισβήτητης, των επιβαλλομένων πολιτικών ρόλων προσδιορίζουν τη συμπεριφορά των πολιτών.
Η ανυπαρξία ενός πόλου, πολιτικού ή κοινωνικού με ένα νέο όραμα για το μέλλον δυσχεραίνει την μορφοποίηση των προθέσεων των πολιτών. Η συνεχής αποσπασματική αναδρομή, με επιδοκιμασία μάλιστα κι έπαινο, σε ρηξικέλευθες κι επαναστατικές δράσεις κι ενέργειες προηγούμενων εποχών, που αφορούσαν συγκρούσεις άλλης ποιότητας και βαθμού χωρίς όμως να τις αναδεικνύουν, εντάσσεται σ’ αυτήν την προσπάθεια συγκάλυψης του καθορισμού των ιστορικών συντεταγμένων του κοινωνικοοικονομικού συστήματος με σκοπό την αποφυγή της ερμηνείας των σύγχρονων κοινωνικοοικονομικών συμφραζομένων.
Σε κάθε εορατσμό της επετείου του Πολυτεχνείου, η επίσημη ρητορική στην προσπάθειά της να απορροφήσει τους ιδεολογικούς κραδασμούς εκείνης της εξέγερσης αναφέρεται αναλυτικά σε ατομικά περιστατικά και οριοθετημένες κοινωνικές αναλύσεις που δεν θέλουν να αγγίζουν τη σημερινή πραγματικότητα παρά μόνο σε ένα επίπεδο αοριστολογικής ρητορικής που αφορά όπως λέει κι ο Μ. Αναγνωστάκης «ήρωες που σκοτώθηκαν σ’ άλλα χρόνια/…τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου»
Κι όμως τους ξέφυγε κάτι. Ο τρόπος εορτασμού της επετείου. Μη θέλοντας ήδη από την έναρξη του εορτασμού της να την ενσωματώσουν πλήρως στο επίσημο εθνικό εορτολόγιο ( η επικρατούσα ,μετά τη μεταπολίτευση, δεξιά πολιτική με την μεταμόρφωσή της σε νόμιμη κυβέρνηση υπό Κ. Καραμανλή) την άφησαν να εορτάζεται (μη μπορώντας η ηττημένη ιδεολογία της δεξιάς να την αποκηρύξει κι έτσι να διαλαλήσει την πολιτική της επικράτηση) ελπίζοντας στην ουσιαστική αφομοίωσή της σε μια ανώδυνη εορταστική εκδήλωση με υψηλή ρητορική.
Υποτίμησαν το βασικό όχημα έκφρασης του εορτασμού. Τη διαδήλωση. Και μια διαδήλωση από τη φύση της είναι δυναμική, απροσδιόριστη κι ανεξέλεγκτη.
Ναι, μπορούμε ν’ αντιδράσουμε. Εκμεταλλευόμενοι τις αντιφάσεις που υπάρχουν στο ίδιο το σύστημα και που τις έχει ανάγκη για να εξελιχθεί, όταν βέβαια τις ελέγχει. Μπορούμε να συνεισφέρουμε όλοι για να πάψουν να ελέγχονται από το σύστημα.
Ένα ατέλειωτος χείμαρρος από ανθρώπους στην πορεία για το Πολυτεχνείο δεν είναι μια αρχή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου