ΧΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ

 

Είναι που  ένα πλειοψηφικό τμήμα  της κοινωνίας θεωρεί το ίδιο το αστικό κράτος εκφραστή και εγγυητή του γενικού συμφέροντος, γι’ αυτό  και απορεί και απογοητεύεται όταν διαπιστώνει εν τοις πράγμασι τη νομιμοποίηση των διαδικασιών εκμετάλλευσης του. Για να μην μετατραπεί λοιπόν σε οργή και δράση η απορία και απογοήτευση,  όλοι όσοι βρίσκονται στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης, από κυβέρνηση μέχρι ΜΜΕ, θέλουν να πείσουν τα λαϊκά στρώματα για το ενδιαφέρον τους.

         Κι έτσι, για άλλη μια χρονιά  από τη μια η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού στην αντιμετώπιση των φωτιών  ήταν ενδεικτική του τρόπου λειτουργίας του κράτους, από την άλλη, η ρητορική των κυβερνώντων που δικαιολογούσε παραλείψεις και ολιγωρίες τους επαναλάμβανε επιχειρήματα χιλιοειπωμένα και εστίαζε σε σημεία που εξυπηρετούσαν την πολιτική τους.

          Έτσι, σε ανάρτησή του μετά τις συλλήψεις ανθρώπων που κατηγορούνται για την πυρκαγιά της  Αχαΐας ο Κ. Μητσοτάκης έσπευσε να υποσχεθεί ότι η Πολιτεία «δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να παίζει με τις ζωές και τις περιουσίες των συμπολιτών μας» γιατί η «ατιμωρησία τελειώνει εδώ» και να εκφράσει τη βεβαιότητά του «ότι αντίπαλός μας δυστυχώς δεν είναι μόνο η κλιματική κρίση. Είναι και ο ανθρώπινος παράγοντας, είτε από αμέλεια είτε από πρόθεση». Το να καυχιέται ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που αποδεικνύεται τουλάχιστον αναποτελεσματική στην πυροπροστασία δασών και αστικών περιοχών  για τις πάνω από 300 συλλήψεις για εμπρησμούς σε δάση είναι ενδεικτικό της  κατεύθυνσης  της πολιτικής του στην καταστολή και εκφοβισμό. Κι επιπλέον, με τη  σπουδή του να κάνει επίδειξη ανελαστικότητας στην εφαρμογή του νόμου αποφεύγει ν’ απολογηθεί για τη διαρκή ανικανότητα που επιδεικνύει η κυβέρνησή του στον περιορισμό των πυρκαγιών, ενώ κλείνει με κατανόηση το μάτι σ’ ένα ακροατήριο ακροδεξιό που την αυταρχικότητα της εξουσίας διαλαλεί σαν λύση για τα προβλήματα.

          Μόνο που οι αστυνομικές μεθοδεύσεις και οι  δικαστικές ενέργειες  που καταλήγουν, με αμφισβητούμενα στοιχεία,  στην  προφυλάκιση  νεαρού που κατηγορείται για εμπρησμό, προκαλούν προβληματισμούς για τις σκοπιμότητες μιας  πολιτείας, και των συν αυτή, που θέλει να δείξει άμεση αποτελεσματικότητα με την ανεύρεση παραβατικών ανθρώπων για  την απόδοση ευθύνης για την καταστροφική πυρκαγιά. Έχοντας μάλιστα υπόψη και την προηγούμενη περίπτωση 11μηνης προφυλάκισης ως εμπρηστή ενός εθελοντή στη μεγάλη φωτιά της Βαρυμπόμπης το 2021, που αθωώθηκε τελικά, η καχυποψία για τις καυχησιολογίες  του πρωθυπουργού και τις ενέργειες της αστυνομίας και της δικαιοσύνης μοιάζει να είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

         Σε κάθε πυρκαγιά, από την εκτελεστική εξουσία εκπορεύεται μια κεντρική γραμμή που στοχεύει στην υπεράσπιση των ενεργειών της, ακόμα και της αδράνειάς της.  Τη μια είναι η κλιματική αλλαγή που προκαλεί φωτιές σε όλο τον πλανήτη, την άλλη οι εμπρηστές, την παράλη η ανευθυνότητα των πολιτών που αφήνουν ακαθάριστα τα οικόπεδά τους. Και όλα αυτά για να κρύψουν την έλλειψη πρόληψης, σχεδιασμού κι ένδειας μέσων πυρόσβεσης, αφού τίποτε απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να αποφέρουν άμεση κερδοφορία.

         Συγχρόνως, η κυβέρνηση επαίρεται γιατί  μπορεί  για το δίλημμα που μόνη της βάζει, άνθρωποι ή πράγματα, να έχει στη διάθεση της την πλατφόρμα που με ένα μήνυμα δίνει εντολές εκκένωσης. Γίνεται λοιπόν δευτερεύον το ζήτημα την πυρόσβεσης, αφού δίνεται η εντύπωση ότι το κέντρο της προσοχής της πολιτείας γίνεται ο ίδιος ο άνθρωπος. Όλα κρίνονται από τους απειλούμενους από τη φωτιά και είναι ατομική τους ευθύνη να σωθούν και της κυβέρνησης απλά να τους ειδοποιήσει να τρέξουν να φύγουν. Μόνο που, όπως επεσήμανε και ο δήμαρχος Πάτρας Κ. Πελετίδης και γι’ αυτό λοιδορήθηκε από τους κυβερνώντες,  όταν δεν υπάρχει σχέδιο τότε η εκκένωση των περιοχών είναι απλά εγκατάλειψη. Μια εγκατάλειψη που αφήνουμε στην ουσία τα πάντα στην μοίρα τους. Γιατί η εκκένωση είναι προληπτικό μέτρο που πρέπει να το ακολουθεί συγκεκριμένη δράση ανάλογα με την απειλή και με αντίστοιχα σχέδια. Με την υπερβολική χρήση του 112 γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί το πολιτικό κόστος από την αναποτελεσματικότητα στην κατάσβεση των πυρκαγιών, δίνοντας την εντύπωση της άμεσης ανταπόκρισης, ώστε να αποσπάται η προσοχή από κυβερνητικές ανικανότητες στην πρόληψη και καταστολή των πυρκαγιών και στις ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα. Κι έτσι να δίνεται μια ψεύτικη εικόνα για την ετοιμότητα της κυβέρνησης και να συγκαλύπτεται η αδιαφορία της για την ποιότητα ζωής των πολιτών όταν δεν θα τους έχει απομείνει τίποτε.

         Τα τελευταία χρόνια μάλιστα η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την τεχνολογία με τέτοιο τρόπο που θυμίζει τους Ισπανούς κατακτητές κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας στην Αμερική, όταν με τη χρήση ευτελών αντικειμένων, όπως γυάλινες χάντρες, καθρεφτάκια κλπ.  προσπαθούσαν να εξαπατήσουν και να χειραγωγήσουν τους ιθαγενείς πληθυσμούς. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο για τα ακραία φαινόμενα παρουσιάζει ως πανάκεια για την αντιμετώπισή τους μαγικούς αριθμούς, αλλά και για πολλά κοινωνικά προβλήματα διαφημίζει διάφορες πλατφόρμες που δήθεν τα λύνουν. Βέβαια  η τεχνολογία διευκολύνει και βελτιώνει  τη ζωή μας, αρκεί όμως η χρήση της να κατευθύνεται σ’ αυτόν τον σκοπό. Όταν λοιπόν υπάρχει έλλειψη γιατρών όσες πλατφόρμες κι αν θέσει σε λειτουργία η κυβέρνηση τα ραντεβού με γιατρούς που δεν υπάρχουν δεν μπορεί να αυξηθούν.

         Από την εποχή που η  κατάθεση του  προϋπολογισμού του 2009 σε στικάκι από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου θεωρήθηκε πρωτοποριακή, αντικατοπτρίζοντας τη στροφή στην ψηφιοποίηση, φάνηκε ότι η χρήση της τεχνολογίας από την εξουσία έχει για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα, εκτός κι αν εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα. Την στιγμή που εκείνος ο προϋπολογισμός με το υψηλό έλλειμμα έδειχνε την επικίνδυνη οικονομική διαχείριση των κυβερνήσεων, ο πρόεδρος της Βουλής Φ.Πετσάλνικος δείχνοντας το στικάκι χαριτολογούσε που «όμως σ’ αυτό περιέχεται ο προϋπολογισμός».

           Κι όλα αυτά κι άλλα τόσα γίνονται όταν είναι επιτακτική η ανάγκη χειραγώγησης και εκφοβισμού για κατευνασμό και καταστολή όποιων  αντιδράσεων μπορεί να προκαλούν οι  κρατικοί θεσμοί. Οι οποίοι επανειλημμένα πασιφανέστατα αποδεικνύονται  να μην είναι  καν ουδέτεροι απέναντι στην κοινωνία, αλλά να κάνουν χάρες και να μην  υπάρχει ουσιαστική ούτε και τυπική ισονομία, αλλά ένα ανάγλυφο προνομίων όπου δεν χωράνε άλλοι από την κυρίαρχη τάξη και κάποιους παρατρεχάμενους.  Και   αποκαλύπτεται η φενάκη της  συμβιβαστικής φόρμουλας που το αστικό κράτος πρόσφερε στα λαϊκά στρώματα, για να κάνει πιο φιλικό τον καπιταλισμό σ’ αυτά με την ανάπτυξη του κράτους πρόνοιας και να τους αποσπάσει τη συναίνεση στην καπιταλιστική διαχείριση της εξουσίας.

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΡΙΚΗ

 

Ατέλειωτους μήνες το Ισραήλ έχει αφήσει τους κατοίκους της Γάζας να λιμοκτονούν, με την …διακριτική βοήθεια και ευγενική ανοχή των καπιταλιστικών δημοκρατιών της Δύσης. Οι οποίες δημοκρατίες επικαλούμενες αντισημιτισμό αντιμετωπίζουν με σκληρή καταστολή  τις λαϊκές  διαμαρτυρίες ενάντια σ’  αυτή τη γενοκτονία, καθώς   αυξάνονται σ’ όλο τον κόσμο. Ενδεικτικό για την αγριότητα της καταστολής  των υποστηρικτικών στην Παλαιστίνη κινητοποιήσεων και κυρίως της προσπάθειας νομιμοποίησης  της απαγόρευσής τους είναι ο χαρακτηρισμός από τις Βρετανικές αρχές ως τρομοκρατικής της οργάνωσης Palestine Action και της σύλληψης στο Λονδίνο κοντά 500 υποστηρικτών της που διαδήλωναν με την αιτιολογία της εκδήλωσης υποστήριξης σε απαγορευμένη οργάνωση.

       Συγχρόνως, καθώς  η ίδια η Γάζα έχει μετατραπεί σε κρανίου τόπος, καθώς χιλιάδες παιδιά ή πέθαναν από την πείνα ή σφαγιάστηκαν από τις ισραηλινές βόμβες  ο υποκριτικός ανθρωπισμός των ηγετών της Δύσης προσποιείται ότι στέλνει βοήθεια στους κατατρεγμένους.

        Ο δικός μας πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, με το θράσος που περισσεύει σε όλους τους αλαζόνες ηγέτες της Δύσης, μας πληροφορεί σε ανάρτησή του για τις ρίψεις ειδών διατροφής στη Γάζα με σκάφη της πολεμικής αεροπορίας και δεν ξεχνά να διαβεβαιώσει για την ανάληψη πρωτοβουλιών «για την άμεση διακοπή των εχθροπραξιών» και «ανεμπόδιστη ροή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα». Κι έτσι παραδέχεται ότι η πείνα είναι ένα θεμιτό όπλο πολέμου και παρά τα ηχηρά λόγια, στην πραγματικότητα περιφρονεί αυτός και οι ομόλογοί του όλες τις  απαγορεύσεις του διεθνούς δικαίου για προσάρτηση εδαφών, αναγκαστική μετακίνηση ανθρώπων και χρήση λιμού ως όπλο. Και βέβαια η  κυβέρνηση της αστικής μας τάξης στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει κάποια πλεονεκτήματα στα συμφέροντά της  δεν σταματά να προωθεί συνεργασίες στην ενέργεια και άμυνα   με το Ισραήλ, όπως το Πρόγραμμα Αμυντικής Συνεργασίας.

       Αν και η ασφαλής και επείγουσα πρόσβαση της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα είναι σίγουρα σημαντική, όμως ο τρόπος που γίνεται δεν δείχνει παρά την υποκρισία των ηγετών για να μπορέσουν να δικαιολογηθούν που έχουν επιτρέψει τα συνεχιζόμενα εγκλήματα πολέμου  κατά των Παλαιστινίων. Υπάρχουν μαρτυρίες για Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν και για εκατοντάδες που τραυματίστηκαν από πακέτα βοήθειας που ρίχτηκαν από τον αέρα. Στην πραγματικότητα οι ρίψεις από αέρος δίνουν πολύ λίγη βοήθεια, ενώ χιλιάδες φορτηγά βοήθειας περιμένουν στα σημεία διέλευσης και  εμποδίζονται από το Ισραήλ να εισέλθουν στη Γάζα.  

       Στις διακηρύξεις των ηγετών της Δύσης και στα δυτικά μέσα ενημέρωσης  επιδιώκεται η παρουσίαση της κατάστασης  της Γάζας ως αποτέλεσμα ανθρωπιστικής κρίσης να σβήσει τις πολιτικές και ιστορικές ρίζες του πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της ιστορικής συνενοχής της Ευρώπης και ΗΠΑ,  συνολικά της Δύσης. Γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι ηγέτες τονίζουν συνεχώς το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα. Παρόλο που  οι αναφορές μαρτύρων από το εσωτερικό της Γάζας κάνουν λόγο για συνεχή βομβαρδισμό, θανάτους αμάχων και εκτοπισμό, στέρηση προμηθειών τροφίμων, νερού, καυσίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης. Εθελοτυφλούμε αν αντιμετωπίζουμε τη Γάζα μόνο σαν μια ανθρωπιστική κρίση. Αυτό που συμβαίνει εκεί είναι μια πολιτικά επικυρωμένη επίθεση στο όνομα μάλιστα της δικαιοσύνης, της ασφάλειας και του «ποτέ ξανά», στοχευμένη σε πολιτικές υποδομές και ανθρώπους οι οποίοι τιμωρούνται γιατί κατοικούν σε λάθος τόπο και  λόγω δεκαετιών κατοχής και αποκλεισμού αδυνατούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπ. Νετινιάχου ανυποχώρητος μαζί με το υπουργικό συμβούλιο ασφαλείας του Ισραήλ  υπερασπίζεται το σχέδιο κατάληψης της πόλης της Γάζας, σαν τον καλύτερο τρόπο τερματισμού του πολέμου. Και όλα αυτά  με την υποστήριξη της Δύσης, παρά τις χλιαρές, γενικές δηλώσεις των ηγετών της. Εξάλλου  η συνεργασία με το Ισραήλ γίνεται επ’ ωφελεία και της Δύσης, τόσο για προώθηση ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών όσο και οικονομικών συναλλαγών.  Πανεπιστήμια συνεργάζονται σε έρευνες, ΗΠΑ και ΕΕ χρηματοδοτούν εξοπλιστικές  εταιρείες,   όλα να κατευθύνονται στην πολεμική ενίσχυση του Ισραήλ. 

        Το Ισραήλ όμως θα πνιγεί  στα δικά του ψέματα, μαζί με τους ηγέτες της Δύσης Το Ισραήλ χρησιμοποιεί συνεχώς λέξεις όπως «εκκένωση» ή «μετεγκατάσταση», για να μην παραδεχτεί  την αναγκαστική και παράνομη εκτόπιση του παλαιστινιακού λαού. Η Δύση  δικαιολογεί τις θηριωδίες του κράτους δολοφόνου  μιλώντας για αυτοάμυνα. Κι επειδή η πραγματικότητα τους διαψεύδει, γι’ αυτό και ο ισραηλινός στρατός  δολοφονεί δημοσιογράφους, σχεδόν 260 από την αρχή της εθνοκάθαρσής τους, για να μην μεταδίδουν πληροφορίες για τα εγκλήματά τους.  Και κάθε φορά καταφεύγει σε δικαιολογίες  κατηγορώντας τους  σαν τρομοκράτες της Χαμάς, όπως  τον 28χρονο δημοσιογράφο του Al Jazeera Άνας αλ Σαρίφ που τον δολοφόνησε σε μια βάναυση προσπάθεια να αποσιωπήσει την αλήθεια. Και η Δύση με τις δημοσιογραφικές της ενώσεις και τις διακηρύξεις της για την ελευθερία της έκφρασης σιωπά ένοχα.

        Αυτή η γενοκτονία είναι μια αδιάκοπη προσβολή της νοημοσύνης μας. Τα ψέματα που το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του πρέπει να προσποιούνται ότι πιστεύουν γίνονται τόσο γελοία που η υποστήριξη του Ισραήλ αποτελεί πλέον πράξη δημόσιας ταπείνωσης και αυτοεξευτελισμού. Τα δικά τους ψέματα βλάπτουν τη δημόσια εικόνα τους που υποτίθεται προορίζονται να προστατεύσουν. Και όταν, όπως στα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποκαλυφτεί όλη η φρίκη στο νεκροταφείο της Γάζας κανένας ειδικός, πολιτικός, δημοσιογράφος, απλός πολίτης δεν μπορεί να  ισχυρίζεται ότι  δεν ήξερε.  Όλοι ξέρουν. Ξέρουν ότι το Ισραήλ λέει ψέματα.

        Το Ισραήλ δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται το ολοκαύτωμα των Εβραίων για να δικαιολογεί τα αποτρόπαια  εγκλήματά του. Και ούτε είναι καν λογικός συμβιβασμός οι υποκριτικές προτροπές ευρωπαίων πολιτικών προς τον Νετανιάχου για σεβασμό διεθνών νόμων και προστασία της ζωής των αμάχων. Δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτό ότι η έκθεση ενός άμαχου πληθυσμού σε βομβαρδισμούς, αποκλεισμούς και εντολές έξωσης μπορεί να είναι δίκαιη και θεμιτή.

      Η ιστορία δεν ξεκινά στις 7 Οκτωβρίου 2023. Ο αναγκαστικός εκτοπισμός έχει γίνει μέρος της ζωής των Παλαιστινίων από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ μετά τον Δεύτερο Πόλεμο και συνέβαλε αποτελεσματικά στην επέκταση των οικισμών και την προσάρτηση παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ. Αυτό που συμβαίνει πρέπει να τοποθετηθεί στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο του αποικισμού και της αντιαποικιακής αντίστασης και είναι στρουθοκαμηλισμός οποιοσδήποτε στη Δύση να εκπλήσσεται που οι συνθήκες απόλυτης βίας, κυριαρχίας, ασφυξίας και ελέγχου εκ μέρους του Ισραήλ μπορεί να παράγουν με τη σειρά τους βία που αντιστέκεται.Η Γάζα έχει γίνει ένα νεκροταφείο για παιδιά, οι σκοτωμοί συνεχίζονται κάθε μέρα, και ο λιμός εξοντώνει έναν ολόκληρο λαό. Σε έναν λογικό και δίκαιο κόσμο, αυτό θα ήταν αφόρητο και απαράδεκτο για όλους μας. Αντ' αυτού,  σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα προηγούνται, η αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη και οι προσπάθειες για την καταπολέμηση της βίας κατά των αμάχων φιμώνονται και καταπιέζονται ολοένα και περισσότερο. 

         Το δημόσιο αίσθημα όμως έχει στραφεί ανεπανόρθωτα εναντίον του κράτους δολοφόνου και των απανταχού της γης συνεργατών του καθώς τα μάτια των ανθρώπων ανοίγουν στην αλήθεια για το τι συμβαίνει στη Γάζα. Και όσο το ανείπωτο έγκλημα  θα αποκαλύπτεται  όλο και περισσότεροι απολογητές αυτής της φρίκης θα προσπαθούν να διασώσουν ό,τι έχει απομείνει από την κουρελιασμένη αξιοπιστία τους. Η αλήθεια αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται κατανοητή. Οι λαοί συνεχίζουν να πιέζουν, συνεχίζουν να αγωνίζονται, συνεχίζουν να αντιστέκονται.

 

ΠΑΡΑΚΜΗ ΜΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ;

 

Κι αυτές τις τελευταίες μέρες οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης στη Βουλή για να προστατέψει τους πρώην υπουργούς Βορίδη και Αυγενάκη, να μην ερευνηθούν για το αδίκημα της απιστίας στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, ευτέλισαν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και απαξίωσαν τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. 

         Σκάνδαλα που βαφτίζονται σκευωρίες, ολιγωρίες κυβερνητικές που κρύβονται πίσω από πομπώδη ψέματα, ανάλγητες πολιτικές που δικαιολογούνται από την αναγκαιότητα των καταστάσεων αποκαλύπτουν όλη την παρακμή του πολιτικού μας συστήματος. Δεν φαίνεται κανείς να στρέφεται εναντίον της αστικής μας δημοκρατίας, αλλά ο μετασχηματισμός της σε διαδικαστική δημοκρατία δεν σταματά. Τα απομεινάρια της διατηρούν τη μορφή λειτουργίας της, για να καμαρώνουν οι αστοί της για την ελεύθερη, ανοιχτή και πλουραλιστική κοινωνία,  ενώ υπονομεύονται όλοι οι θεσμοί της, όταν δεν παραβιάζονται κατάφωρα. Γίνεται πια φανερό ότι το αστικό κράτος δεν είναι η έκφραση της βούλησης της πλειοψηφίας του λαού, αλλά των συμφερόντων της άρχουσας αστικής τάξης, ενώ ο κοινοβουλευτικός μηχανισμός ανταποκρίνεται μόνο υπέρ των συμφερόντων αυτής της τάξης. Κυβερνητικά και εταιρικά  συμφέροντα εμφανίζονται αλληλένδετα και ανατροφοδοτούμενα, πάντα με επίκληση στο λαό. 

        Η λέξη βέβαια Δημοκρατία παραμένει πάντα δελεαστική στην πολιτική, ακόμα κι αν δεν λειτουργεί προς όφελος των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά αλλά μόνο για την άρχουσα τάξη. Το κοινοβουλευτικό σύστημα της αστικής μας δημοκρατίας διακηρύττει ότι με τη θεμελιώδη θέσπιση της νομικής και πολιτικής ισότητας ο δρόμος είναι ανοιχτός, χωρίς την ανάγκη περαιτέρω επαναστατικών αναταραχών για όλες τις εξελίξεις που οδηγούν σε έναν καλύτερο τρόπο συνύπαρξης των ανθρώπων και σε μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση. Κι αυτές τις τελευταίες δεκαετίες όλο και πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτεται αυτό το γιγάντιο ψέμα. Η πολιτική και νομική ελευθερία αντιστοιχεί σ’ αυτό που είναι το πραγματικό οικονομικό μέτρο των κοινωνικών σχέσεων, στην ελευθερία να πουλάει κανείς την ίδια του την εργασία, η οποία είναι ουσιαστικά μια συνθήκη σκληρής αναγκαιότητας για τους περισσότερους ανθρώπους, μια συνθήκη που δεν προσφέρει άλλη εναλλακτική λύση εκτός από την πείνα.

        Το πιο συχνό είναι να θεωρείται η λειτουργία της αστικής  δημοκρατίας ως προϊόν της επιλογής των εκλογέων.  Με αυτή την έννοια, η ανάπτυξή της γίνεται αντιληπτή ως αποτέλεσμα έξυπνης επιλογής και ορθολογικής οργάνωσης της συλλογικής αλληλεπίδρασης, ενώ  η αποδυνάμωσή της ως αποτέλεσμα λανθασμένων ενεργειών. Και βεβαίως οι οικονομικοί όροι δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη, γιατί η κυρίαρχη ιδεολογία προωθεί την ιδέα της δημοκρατίας ως τη δύναμη των πολλών, που λειτουργεί προς όφελος των κατώτερων στρωμάτων. Και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ η απαίτηση για πλήρη ελευθερία της αγοράς, η επιδίωξη  συρρίκνωσης  της δύναμης των συνδικάτων αποκάλυψαν  μια  αστική δημοκρατία  στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου με επίκεντρο τράπεζες και  επιχειρήσεις, με  όλη τη σφαίρα της οικονομίας εμφανώς εκτός δημοσίου ελέγχου. Και τα κόμματα, παρά τις μεταμφιέσεις τους σε σοσιαλιστές ή σοσιαλδημοκράτες χάνουν την επιρροή τους στις μεγάλες μάζες, αφού ομογενοποιούνται με φιλελεύθερα και ακροδεξιά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. 

        Και στη χώρα μας οι πολιτικές της άρχουσας τάξης, όπως εφαρμόζονται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη τα τελευταία χρόνια και με ολοένα και ταχύτερο ρυθμό, εξελίσσονται προς μορφές αυστηρού ελέγχου, μονοπρόσωπης ηγεσίας και εξαιρετικά συγκεντρωτικών δομών. Το επικοινωνιακό επιτελείο του Κ. Μητσοτάκη το ονόμασε επιτελικό κράτος, που εγκαταλείποντας τη φαινομενική ανοχή στις πολιτικές ιδέες και οργανώσεις, κραυγαλέο παράδειγμα  οι αντιδράσεις της στο θέμα των διαμαρτυριών για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη,  υιοθετεί μια μέθοδο αυταρχικής διακυβέρνησης, καθιερώνοντας ολοένα και πιο συγκεντρωτικά δίκτυα σχέσεων και αλληλεξάρτησης σε κάθε τομέα. Και δεν είναι μόνο η άμεση εξάρτηση από τη βούληση του πρωθυπουργού, δεν είναι μόνο οι  υπηρεσίες και λειτουργίες του κρατικού μηχανισμού που ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης τις μετέφερε κάτω από τη δική του εποπτεία. Είναι κυρίως συνολικά οι πράξεις των κυβερνώντων που επιβεβαιώνουν  τη διατήρηση της  ιεραρχίας ενός πελατειακού κράτους, αν και το αρνούνται με κούφιες ιδεολογικές διακηρύξεις, για  την εφαρμογή ενός κλειστού συστήματος ελέγχου των οικονομικών διαδικασιών και ακινητοποίησης κάθε διαδικασίας διαφάνειας. Κι έτσι οι μάζες χάνουν έτι περαιτέρω την εμπιστοσύνη τους στα αστικά κόμματα και αυτά χάνουν την μαζική τους προέλευση. Δεν χάνουν όμως  την επαφή με την πελατεία τους, την αναπτύσσουν κιόλας δίνοντας ψίχουλα από τα αποφάγια της κυρίαρχης τάξης. Τι άλλο από τα αποφάγια μιας κυρίαρχης τάξης, που επιδιώκει με τους δικούς της όρους την εκμετάλλευση του πρωτογενούς τομέα, με εξαφάνιση των μικροκαλλιεργητών, είναι η διασπάθιση  των επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ.

        Η ανάπτυξη των μονοπωλιακών μορφών του καπιταλισμού βυθίζουν ολόκληρους πληθυσμούς σε τρομερές κρίσεις, και όχι μόνο οικονομικές, όπως στη χώρα μας πριν 15 χρόνια. Η δημοκρατία μας χρησιμοποιείται  για να συναινούν οι μεγάλες μάζες στην κυριαρχία του συστήματος κερδοφορίας και ελέγχου. Από παντού κέρδος.  Η ιδιωτικοποίηση  της ενέργειας με τον δήθεν ανταγωνισμό των εταιρειών, παρά τις διακηρύξεις περί του αντιθέτου, έχουν φτάσει τις τιμές της στα ύψη, ενώ ασυστόλως πηγαινοέρχονται από εταιρικές σε κυβερνητικές θέσεις και τούμπαλιν οι αξιωματούχοι και είναι  η ιδιωτικοποίηση και υποχρηματοδότηση του σιδηροδρόμου που προκάλεσε το έγκλημα των Τεμπών.  Δημόσια αγαθά έχουν μετατραπεί σε επενδυτικά προϊόντα, η κεφαλαιοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος ενισχύει διεθνείς χρηματαγορές.

            Και κάπως έτσι υπονομεύονται τα θεμέλια ακόμα και της αστικής δημοκρατίας, στην οποία οι τάξεις που κατέχουν τα μέσα παραγωγής  ήταν αναγκασμένες να λαμβάνουν υπόψη τις απαιτήσεις των μαζών, όσο αυτές με ταξική συνείδηση οργανώνονταν σε συνδικάτα και αγωνίζονταν. Οι εκμεταλλευόμενες τάξεις εξαπατήθηκαν όμως ύπουλα, ακολούθησαν τυφλά τους ειδικούς των υπνωτικών φράσεων, κόμματα με μεταμφίεση φιλεργατική, σοσιαλδημοκράτες, και ως εκ τούτου έχασαν την πίστη τους στη δική τους δύναμη, στη δύναμη των δικών τους οργανώσεων, των συνδικάτων τους. Και χωρίς ταξική συνείδηση, σε μεγάλο ποσοστό, δεν αναγνωρίζουν ούτε το Κομμουνιστικό Κόμμα σαν δικό τους κόμμα, ακόμα κι αν εκτιμούν το ρόλο του στην πολιτική ζωή. Κι όταν με την οικονομική κρίση αποκαλύφτηκε ο ρόλος τους και κατέρρευσαν ακόμα και τα χαρακτηριζόμενα αριστερά κόμματα όπως ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, οι μεγάλες μάζες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στα αστικά κόμματα και αυτά έχασαν τη μαζικότητα τους. Πιστεύοντας το εκλογικό σώμα, που επιμένει να αναθέτει στα αστικά κόμματα τις πολιτικές αλλαγές υπέρ των εργατικών τάξεων, ότι όποιο αστικό κόμμα ή υποψήφιους κι αν επιλέξει θα εξακολουθήσει να έχει το ίδιο αποτέλεσμα, αφού οι εκλογές δεν δίνουν καμιά εναλλακτική λύση, το ίδιο το σύστημα  πια αναζητά εναγωνίως και πειραματίζεται με κόμματα και προσωπικότητες που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν ένα πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση, που αν δεν πείθει πλέον δεν θα μπορεί να ελέγχει, για να ασκείται η ίδια πολιτική της κυρίαρχης τάξης. 

         Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη η δυσωδία της πολιτικής και οικονομικής ζωής δεν οφείλεται ούτε σε ανικανότητα ούτε σε προσωπική διαστροφή κυβερνώντων. Το σύστημα έτσι λειτουργεί. Και όταν μπορεί δωροδοκώντας με αποφάγια ν’ αποφύγει αντιδράσεις το κάνει. Δεν ορρωδεί  προ ουδενός και οι κυβερνώντες στα καπιταλιστικά κράτη δεν διστάζουν να οδηγήσουν τους λαούς ακόμα και σε αιματηρές σφαγές αν το απαιτούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Ο καπιταλισμός  όχι μόνο λογικά χρειάζεται την ένοπλη βία για να ξεπεράσει τις κρίσεις του, αλλά χρησιμοποιεί και παράγει βία σε κάθε φάση της ανάπτυξής του.