ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

 

Δεκαετίες τώρα ο εξωραϊσμός μιας ατομικής ελευθερίας που δεν υποτάσσεται πουθενά, αλλά τρέχει πίσω από μόδες και ανταγωνισμούς, η προβολή της ανεξαρτησίας του ατόμου που δεν δεσμεύεται από έναν μόνο τρόπο σκέψης, αλλά αποδέχεται για αιώνια την υπάρχουσα καπιταλιστική πραγματικότητα, διαμόρφωσε στην ιμπεριαλιστική Δύση τον δυτικό μικροαστό με την ακατανίκητη αποστροφή του στο συλλογικό. Γεμάτος έπαρση αντιμετωπίζει τον οργανωμένο αγώνα, και μάλιστα τον ταξικό,  ότι ταιριάζει μόνο σ’ ένα κοπάδι, που βέβαια αυτός αποστρέφεται, αφού αρνιέται να φυλακίσει το πνεύμα του μες τις προσωπίδες ενός δόγματος. Όλες αυτές οι ταξικές και ιδεολογικές διαιρέσεις είναι γι’ αυτόν  λουριά για δεμένα σκυλιά και όχι βέβαια για ελεύθερους ανθρώπους. Κι έτσι θέλοντας να σώσει τον πολύτιμο εαυτό του καταντά να τον χάνει μέσα στην ομοιομορφία μιας ξεπουλημένης ζωής στα οικονομικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης που αρνείται να δει. Και το περισσότερο είναι να καταλήγει απογοητευμένος και να νιώθει την πίκρα από την συναίσθηση της κοινωνικής ματαιότητας της ζωής του, ενώ το πιο συνηθισμένο  να μετατρέπεται σ’ αρπακτικό έτοιμο ν’ αρπάξει ό,τι ρετάλια του πετάνε. 

       Και όσο στη Δύση η αστική μας δημοκρατία ευνοημένη από την οικονομία, μια προνομιούχα οικονομία βασισμένη στην εξαθλίωση και τους πολέμους στον υπόλοιπο κόσμο, μπορούσε να επιτρέπει την πολυτέλεια μιας ιδεολογικής ελευθερίας που δεν της στοίχιζε καθόλου, ο μικροαστός με αυταρέσκεια μπορούσε να παριστάνει τον επαναστάτη, ενώ συγχρόνως θαύμαζε και μιμούνταν τον μεγαλοαστό που φιλοδοξούσε να γίνει. Η υποκρισία του δημοκρατικού μας κράτους επιδέξια ανεχόταν τα επαναστατικά παιχνίδια που περιορίζονταν σε συμβολικές κινήσεις, γιατί η ιμπεριαλιστική καπιταλιστική πολιτική έβρισκε σ’ αυτού  του είδους την αντιπολίτευση μια δικαίωση στα μάτια όλων, που εξασφάλιζε τη συναίνεση.

        Κι έτσι η δημοκρατία μας φουσκωμένη από ευγενικές αρχές παραπλανά, ενώ συγχρόνως ενισχύει έρποντες φασισμούς και στο εσωτερικό της συντηρεί πραιτωριανούς για την διατήρησή της. Για να συνεχίζουμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, ότι δεν αναγνωρίζουμε  την ψευτιά και απανθρωπιά ενός συστήματος που κυριολεκτικά δολοφονεί και εξολοθρεύει ό,τι το εμποδίζει. Μέσα στη μαλθακότητά μας προσπαθούμε να λησμονούμε και να υποκρινόμαστε τους ανίδεους, οι πεινασμένοι αγκαλιά με τους χορτάτους, υπνωτισμένοι από τις υποσχέσεις και τα ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι που δεν συμμετέχουμε.

        Με άπειρους τρόπους εξαπατόμαστε και  χειραγωγούμαστε και η έκταση της προπαγάνδας και της κυρίαρχης κατήχησης δεν μας επιτρέπει να έχουμε πλήρη συνείδηση για το τι πραγματικά συμβαίνει, δεν ξεχωρίζουμε τα γεγονότα από τη μυθοπλασία. Και όσο δεν κατανοούμε πώς λειτουργεί πραγματικά ο κόσμος μας δεν θα είμαστε σε θέση να αντιδράσουμε και να ενεργήσουμε για να οργανώσουμε συλλογικά την ανατροπή του καταπιεστικού συστήματος Ζώντας σε μια κοινωνία που ο πληθυσμός κατηχείται συστηματικά, ώστε να αποδέχεται την ανισότητα, την αδικία, τον ανελέητο ανταγωνισμό και όλα τα συναφή ως φυσιολογικά, αναπόφευκτα θα καταλήξει η κοινωνία ανάλγητη, χωρίς αλληλεγγύη, αλλά ούτε και αγωνιστική διάθεση για το μετασχηματισμό της.  Γι’ αυτό, σε μεγάλο βαθμό,  και δεν σείεται ο κόσμος από τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις, γι’ αυτό και δεν είναι μαζικές οι κινητοποιήσεις για ταξικές διεκδικήσεις.  Ακόμα και στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στη χώρα μας για τα Τέμπη περιορίζονταν οι περισσότεροι στο αίτημα της δικαιοσύνης, αποκομμένο και ανεξάρτητο από την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα που το προκαλεί.

       Αυτή την εποχή στην Μ. Ανατολή, όπου οι Ισραηλινοί δολοφονούν και λιμοκτονούν έναν άμαχο πληθυσμό για να του κλέψουν τη γη του μπροστά στα μάτια όλης της δημοκρατικής δύσης, βλέπουμε το ακρότατο σημείο που μπορεί να φτάσει τον άνθρωπο ένα σύστημα ελεεινό και ανάλγητο. Το Ισραήλ με τη γενοκτονία που διαπράττει, και την ελάχιστη εσωτερική αντίδραση από λίγους γενναίους κατοίκους του, αποδεικνύει ξεκάθαρα πόσο το πολιτικοοικονομικό σύστημα διαμορφώνει τις ζωές των ανθρώπων.

      Όλοι αυτοί οι ισραηλινοί που ανεβάζουν βίντεο και περηφανεύονται μάλιστα για τις αποτρόπαιες πράξεις τους δεν είναι κακοί λόγω καταγωγής ή λόγω θρησκείας. Πολλοί απ’ αυτούς είναι απόγονοι των κατατρεγμένων από τους ναζί εβραίων που συμπεριφέρονται στους Παλαιστίνιους όπως οι ναζί στους προγόνους τους. Αυτοί οι ισραηλινοί στρατιώτες, αυτοί οι ισραηλινοί πολίτες που περηφανεύονται για τις κτηνώδεις πράξεις τους έχουν χάσει κάθε ανθρωπιά, όπως οι ναζί πριν 80 τόσα χρόνια, γιατί ζουν σ’ ένα κράτος, μ’ ένα σύστημα που τους μετατρέπει σε τέρατα. Δεν υπάρχει κάτι εγγενώς κακό στον Ιουδαϊσμό ή την Εβραϊκή ταυτότητα που θα μπορούσε να κάνει ένα κράτος με επικεφαλής Εβραίους να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Αυτή η αποκτήνωση της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων του Ισραήλ είναι αποτέλεσμα της διαβίωσής τους  σε ένα γενοκτονικό κράτος απαρτχάιντ, η ύπαρξη του οποίου εξαρτάται από την κατήχηση του λαού του, ώστε να βλέπει τη γενοκτονία και το απαρτχάιντ ως κάτι καλό και φυσιολογικό. Το σύγχρονο Ισραήλ από την ίδρυσή του βασίζεται στην ιδέα μιας κοινωνίας με διαβαθμίσεις, όπου μια εθνοτική κοινότητα, των εβραίων,  κυριαρχεί πάνω στις άλλες, των αράβων, καθιστώντας την αδικία και ανισότητα εγγενές μέρος του συστήματος. Οι Ισραηλινοί έχουν ενστερνιστεί από τη γέννησή τους αυτό το άδικο πλαίσιο του απαρτχάιντ ως φυσιολογικό, κάτι που αναγκαστικά συνεπάγεται την εσωτερίκευση της αποδοχής για την  απανθρωποποίηση και την κακοποίηση της αδύναμης κοινότητας των Παλαιστινίων.

       Είναι αυτό το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα που για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης πριν 80 χρόνια έφτασε στο ακρότατο σημείο σκληρότητας και απανθρωπιάς με τη μορφή του ναζισμού. Κι αν τότε, μαζί με το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, την ΕΣΣΔ, που πάλευε να οικοδομήσει μια νέα κοινωνία και έναν νέο άνθρωπο και με τους λαούς που αντιστέκονταν στο φασισμό, αναγκάστηκε να  υποσχεθεί ένα «ποτέ πια» για  μια τέτοια φρίκη, δεν διστάζει και πάλι για τα ίδια συμφέροντα να εξαθλιώνει και αφανίζει τους ανθρώπους. Το Βερολίνο του ναζισμού αναβιώνει στο Ισραήλ της γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης.

        Ογδόντα χρόνια από την ημέρα, 9^η Μαϊου, της αντιφασιστικής νίκης των λαών, που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υψώθηκε στο Ράιχσταγκ, στο Βερολίνο, έχει εδραιωθεί η σύγχρονη αφήγηση στη Δύση. Η οποία παίρνει, σχεδόν αποκλειστικά,  τα εύσημα για τη νίκη ενάντια στους ναζί, ξαναγράφοντας την ιστορία για να μειωθεί  ο σοβιετικός ρόλος σε αυτή τη νίκη. Κι επειδή όμως  τα γεγονότα δεν διαγράφονται προτιμά πια να γιορτάζει η Ε.Ε την ημέρα της Ευρώπης, ενώ η Ρωσία του Β. Πούτιν με τις επιλεκτικές ιστορικές της επιλογές έχει μετατρέψει τον εορτασμό της σοβιετικής ήττας των Ναζί σε αποθέωση της δύναμης του καπιταλιστικού ρωσικού κράτους. Κι έτσι εορτασμοί όπως της 9^ης Μαΐου, που διαχειρίζονται πολιτικές μνήμης των κυρίαρχων ηγεσιών, ιδιαίτερα  της Ενωμένης Ευρώπης,  επιδιώκουν να παραπέμπουν μάλλον σε πολιτικές λήθης, που ενισχύουν αναγνώσεις της ιστορίας για να δικαιωθεί η συμμαχία των καπιταλιστικών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.