ΦΡΑΚΤΑΛ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

 

Στη χώρα μας μοιάζει αυτήν την περίοδο, με την απεργία της 28^ης Φεβρουαρίου,  όλες οι δράσεις και σκέψεις να επικεντρώνονται στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών,  που μπορεί να  φαίνεται σαν αποκομμένο από τις διεθνείς πολιτικές ανακατατάξεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. 

            Η απληστία του κεφαλαίου για πρώτες ύλες, ενέργεια, παντός είδους διευκολύνσεις, για κέρδη, για συνεχή κέρδη,  που ξαναμοιράζει τον κόσμο και χαράζει σφαίρες επιρροής και σύνορα, σε μικρογραφία βρίσκει την έκφρασή του και στο έγκλημα των Τεμπών. Το ξεπούλημα δημόσιων οργανισμών αντί ευτελούς τιμήματος σε επιχειρήσεις που αδιαφορούσαν για τη βελτίωσή τους κι ενδιαφέρονταν μόνο για αύξηση των κερδών τους, εξασφαλίζοντας μάλιστα κρατική χρηματοδότηση, ήταν επιταγές καπιταλιστικών συμφερόντων που εξυπηρετούσαν οι κυβερνήσεις. Και είναι τα  ψέματα για τις αγορές και τον ανταγωνισμό που θα προωθούσαν αποτελεσματικότητα και καινοτομία που αποκαλύφτηκαν με το έγκλημα των Τεμπών με τον πιο τραγικό τρόπο.  Και δεν αφορά αυτή η αποκάλυψη μόνο το σιδηρόδρομο, αλλά κάθε καπιταλιστική επιχείρηση που δεν μπορεί παρά να ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη της. Και είναι βέβαια και η αστική μας  κυβέρνηση της οποίας οι  μεθοδεύσεις και οι παραλείψεις της  αποκάλυψαν μια πρωτοφανή, το λιγότερο,  αμέλεια, σχεδόν εχθρική,  προς το λαό που εκπροσωπεί, περιοριζόμενη κι εδώ σε επικοινωνιακά τεχνάσματα που την έφεραν απέναντι σχεδόν με το σύνολο του πληθυσμού, ενεργώντας από την αρχή ως ένοχος που θέλει να κρύψει στοιχεία ενοχοποίησης του.

         Και ο Ντ. Τραμπ,  που με την ισχύ της στρατιωτικής του υπεροχής ξαναμοιράζει την τράπουλα ανάμεσα στους συμμάχους, δεν προσπαθεί για άλλο παρά για τον αμερικανικό καπιταλισμό, μ’ έναν μάλιστα κυνισμό αντίστοιχο της απροκάλυπτης αναλγησίας  των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Με τον ίδιο κυνισμό η   ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ  Τζ. Βανς στη διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, που αιφνιδίασε αρκούντως δυσάρεστα τους Ευρωπαίους,  αποκάλυψε τους καινούργιους συσχετισμούς  δυνάμεων στην διατλαντική συμμαχία. Περίσσευε σ’ αυτού το λόγο η υποκρισία με όσα έλεγε για χάσμα αξιών μεταξύ των περισσότερων στην Ευρώπη και της κυβέρνησης Τραμπ. Μ’ έναν λόγο που χαϊδεύει τ’ αυτιά  των πληθυσμών της Δύση, που ψάχνουν σωτήρες και φαντάζονται ότι αλλάζει και όχι ότι συνεχίζεται η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ,  όταν κάνει κριτική στην εργαλειοποίηση του δικαστικού σώματος, στη διάβρωση της ελευθερίας του λόγου, στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, στην αδιαφορία για τη θέληση των πολιτών, ο Βανς απεικονίζει μια ήπειρο που έχει χάσει το δρόμο της. Σίγουρα βέβαια όχι αυτόν που νομίζουν πολλοί εξαθλιωμένοι και μη της Ευρώπης. Στην κυρίαρχη ρητορική πρωτίστως όλα είναι θέμα ηθικής  και πρωτίστως ο σωστός δρόμος είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, που δεν χρειάζεται να ονοματίζεται, αφού θεωρείται πια φυσική διαδικασία. Εξάλλου, ακόμα και  για το ΝΑΤΟ η ίδρυσή του στον Ψυχρό Πόλεμο προβαλλόταν  ως έκφραση της αποφασιστικότητας των ΗΠΑ να υπερασπιστούν τις κοινές δυτικές αξίες. Τώρα όμως, που κατά Τραμπ αυτές οι αξίες δεν είναι  πλέον κοινές, ο ηθικός σκοπός του ίδιου του ΝΑΤΟ εξαφανίζεται, κι ας αναλάβουν το κόστος οι Ευρωπαίοι. Για ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και  καπιταλιστικά συμφέροντα ούτε λόγος βέβαια να γίνεται, ενώ η πολιτική του Τραμπ δεν παρεκκλίνει ούτε χιλιοστό από την εξυπηρέτησή τους, με τους ίδιους στόχους με τους προκατόχους του. Ενώ αγνοείται ένας στρατιωτικός πόλεμος και μια γενοκτονία, τα πυρά που εκτοξεύτηκαν σ’ έναν πολιτιστικό πόλεμο ανάμεσα σε Ευρώπη και ΗΠΑ μοιάζουν να είναι άσφαιρα, προπέτασμα καπνού, για να συσκοτίσουν νέες προτεραιότητες των ΗΠΑ. Η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζεται ως ισότιμος εταίρος κι ο αποκλεισμός της από τις συνομιλίες για το Ουκρανικό επιβεβαιώνουν την κυριαρχία των ΗΠΑ, που μοιάζει να συγκεντρώνει τις δυνάμεις της για τον επίφοβο αντίπαλο, την Κίνα.

          Η κυβέρνηση Τραμπ  λέει τώρα  ότι η Ουκρανία θα πρέπει να εγκαταλείψει εδάφη και φιλοδοξίες για ένταξη στο  ΝΑΤΟ, προκειμένου να εξασφαλίσει μια ειρηνευτική συμφωνία και μάλιστα ότι η επιστροφή στα σύνορα της Ουκρανίας πριν από το 2014 είναι ένας μη ρεαλιστικός στόχος. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα ήταν ζωντανοί αν οι ΗΠΑ δεν μεθόδευαν αυτή τη σύγκρουση, δεν τροφοδοτούσαν αυτόν τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων. Για τρία χρόνια τόσο η ένταξη στο ΝΑΤΟ όσο και η ανακατάληψη των εδαφών που χάθηκαν από τη Ρωσία διακήρυτταν Ευρωπαίοι μαζί με τον ανεκδιήγητο πρόεδρο της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι, που σε όλο το δυτικό κόσμο λάτρευαν, ότι ήταν ο στόχος. Κι όλα αυτά μοιάζουν να ήταν ένα δόλωμα με ένα μόνο στόχο, να χρησιμοποιηθεί η Ουκρανία για να αιμορραγήσει η Ρωσία. Η οποία τα δικά της καπιταλιστικά συμφέροντα  υπεράσπιζε με το αίμα των χιλιάδων που χάθηκαν στα μέτωπα του πολέμου και τώρα πιθανόν θα δώσει  ανταλλάγματα για την ειρήνη που δεν θα λαμβάνουν και πολύ υπόψη το δικό της λαό.  Ήταν ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, με την Ουκρανία να αγωνίζεται για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, οπότε φυσικά θα είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία που θα θέσουν τους τελικούς όρους, όχι η Ουκρανία. Αυτή δεν καλείται realpolitik; Όσο για την  Ευρώπη, πρόσφερε τις εκδουλεύσεις που της ζήτησαν και πια οι ΗΠΑ δεν την χρειάζεται.  

           Και τώρα, θα γίνει μεταξύ καπιταλιστών διαπραγμάτευση για ειρήνη, που θα παρέχει στις ΗΠΑ πρόσβαση στον σημαντικό ορυκτό πλούτο σπάνιων γαιών της Ουκρανίας, όχι αυτή τη φορά για να συνεχίσει τον πόλεμο, αλλά για να πληρώσει για μια μεταπολεμική «ασπίδα ασφαλείας» που θα προμηθεύσουν οι ΗΠΑ, σύμφωνα με το σχέδιο του προέδρου Τραμπ. Η Ουκρανία καταστράφηκε, κάηκε, τεμαχίστηκε, ξεπουλήθηκε για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, ΗΠΑ, ΕΕ, με την τελευταία να  παρακάμπτεται χωρίς να επωφελείται και Ρωσία, που  καταφέρνει να διατηρήσει την ισχύ της.  

         Και φαίνεται εκ των υστέρων τόσο εύκολο να είχε αποφευχθεί όλη αυτή  η καταστροφή. Αυτός ο πόλεμος προκλήθηκε, και προκλήθηκε σκόπιμα, μόνο για να μετακινηθούν μερικά πιόνια στη μεγάλη σκακιέρα, για να βοηθήσουν τις ΗΠΑ να εξασφαλίσουν την πλανητική κυριαρχία.

    «Όμως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους/ Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα./ Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους/καθώς ο γιος από τη μάνα»