ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΝΤΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

 

Δυο χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών, η  ολιγωρία, η απροθυμία, το λιγότερο, και η ενοχή, το πιο πιθανό,   της εκτελεστικής εξουσίας στην αναζήτηση των αιτίων οδήγησε σε συνεχείς παλινδρομήσεις διακηρύξεων και συμπεριφορών της. Η  επίμονη έρευνα όμως των συγγενών των θυμάτων για την αποκάλυψη του ρόλου κυβέρνησης και  σιδηροδρομικής επιχείρησης, της Hellenic train, σ’ αυτό το έγκλημα τροφοδότησε  την  καχυποψία, τουλάχιστον,  της μεγάλης πλειοψηφίας για τις προθέσεις και τις σκοπιμότητες της κυβέρνησης και ενίσχυσε τη βεβαιότητα της συγκάλυψης. Η οργή και η κρίση εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση οδήγησε στην παλλαϊκή συγκέντρωση του προηγούμενου μήνα, που φοβίζοντας την κυβέρνηση και τους παρατρεχάμενους της την ωθεί τώρα εσκεμμένα, και με ποικίλους τρόπους, να υπονομεύσει για να αποτρέψει τις απεργιακές συγκεντρώσεις στην επέτειο των δυο χρόνων από  το τραγικό έγκλημα.

          Κατ’ αρχάς, χρησιμοποιώντας κλασικά  την τρομοκράτηση για συμμετοχή στην απεργία, όπως με την επίδοση απόλυσης σε  εργαζομένη στο εργοστάσιο τροφίμων «Καλλιμάνη» και τη σύλληψη από την αστυνομία μελών του Εργατικού Κέντρου Πάτρας που την υπερασπίστηκαν. Επιπλέον, επιστρατεύοντας διανοούμενους, δημοσιογράφους και πολιτικούς, που παντοιοτρόπως έχουν προσδεθεί εμφανώς ή και διακριτικά αν όχι στο άρμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη αλλά στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων μιας αστικής εξουσίας που πρωτίστως την ενδιαφέρει η απρόσκοπτη εξυπηρέτηση ταξικών της συμφερόντων, για να γίνει κύριο μέλημα τους τις τελευταίες ημέρες η απαξίωση και αποτροπή οργανωμένων διαμαρτυριών και συμμετοχών στις συγκεντρώσεις της Παρασκευής με σωματεία, πολιτικές οργανώσεις και κόμματα. Οι αναφορές στις πλατείες των αγανακτισμένων είναι ενδεικτικές των στόχων όλων αυτών που προσπαθούν να αποτρέψουν τις διαδηλώσεις,  επισείοντας κινδύνους αυτών των κινητοποιήσεων, προβάλλοντας το δίλημμα Μητσοτάκη ή χάος,   με την υπενθύμιση της κατάληξης των πλατειών στην κυβέρνηση Τσίπρα και στο τρίτο μνημόνιο. Συγχρόνως όμως απαξιώνουν και κάθε κινητοποίηση και διαμαρτυρία υποκρινόμενοι άγνοια των λόγων που τις προκαλούν, εκθειάζοντας την αστική μας δημοκρατία και υπεραμυνόμενοι μιας δικαιοσύνης, της οποίας την ανεξαρτησία από την εκτελεστική εξουσία δυσκολεύονται και οι ίδιοι να αποδείξουν.  

         Κυβερνητικοί και παρατρεχάμενοι εκφράζουν κατ’ επανάληψη την εμπιστοσύνη τους προς την δικαιοσύνη διαβεβαιώνοντας την ανεξαρτησία της από την εκτελεστική εξουσία, ενώ διαψεύδονται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκης.  Ο οποίος για το θέμα των Τεμπών με την επιστολή του στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ι. Ντογιάκο πριν δυο χρόνια, προτρέπει να αναθέσει την υπόθεση «στο υψηλότερο δυνατό ανακριτικό επίπεδο» και «το πόρισμα τη επιτροπής  (για) να καταστεί μέρος της δικογραφίας», μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων για τα αίτια του δυστυχήματος που ο ίδιος διόρισε, επεμβαίνοντας έτσι απροκαλύπτως στο έργο της δικαιοσύνης.

          Με το εγκληματικό δυστύχημα  στα Τέμπη η αστική μας δημοκρατία αποκάλυψε την υποκρισία της. Η διάκριση των εξουσιών που αποτελούσε κατάκτηση της εποχής του διαφωτισμού για αποφυγή του κινδύνου υπερσυγκέντρωσης ισχύος στα χέρια του ηγέτη, θεωρούνταν για κάθε κράτος που αυτοχαρακτηρίζονταν ως κράτος δικαίου  εγγύηση ότι η εξουσία ελέγχεται και δεν αυθαιρετεί. Με το έγκλημα στα Τέμπη αποδεικνύεται ότι η επίκληση στη διάκριση των εξουσιών δεν γίνεται για την προστασία  από την ανεξέλεγκτη κρατική επιβολή, αλλά χρησιμοποιείται για  βασικό επιχείρημα υπέρ της διατήρησης της κρατικής εξουσίας ως ανεξέλεγκτης, με χειραγώγηση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Για όλες τις κυβερνητικές αυθαιρεσίες κάθε φορά λέγεται ότι  θα αποφανθεί η δικαιοσύνη, το δικαστικό σώμα της οποίας ελέγχεται από την εκτελεστική. Γι' αυτό και οι παραλείψεις και ολιγωρίες των δικαστών στο εγκληματικό δυστύχημα  των Τεμπών  είναι δύσκολο να θεωρηθούν τυχαίες.

            Η διασταύρωση ή και σύγχυση των εξουσιών επώδυνα διαπιστώθηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων την εποχή των μνημονίων,  επειδή είχαν και άμεση επίπτωση στην εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού. Τότε που  κυβερνιόταν η χώρα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που τα ανώτατα δικαστήρια επικύρωναν ως συνταγματικές, δικαιώνοντας σχεδόν πάντα τις κυβερνητικές αποφάσεις. Η ισχυρή εκτελεστική εξουσία υλοποιούσε τους στόχους της κυρίαρχης τάξης και το δικαστικό σύστημα εξασφάλιζε την ισχύ  της με τη συναίνεση των εκμεταλλευομένων τάξεων που συνέχιζαν να έχουν εμπιστοσύνη στην αστική δημοκρατία.

           Αυτό λοιπόν που τώρα φοβίζει την κυρίαρχη εξουσία είναι όχι μόνο το πλήθος αυτών που διαδηλώνουν, και το οποίο θα μπορούσε και να τιθασεύσει όπως ακριβώς έγινε με τους απολιτικούς αγανακτισμένους των πλατειών μέσω της σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η μετατροπή των φωνών οργής και διαμαρτυρίας σε πολιτικό λόγο. Η προκήρυξη απεργίας από τα ταξικά σωματεία την ίδια ημέρα της επετείου δείχνει μια διαφορετική κατεύθυνση από την απλή εκδήλωση και έκφραση μιας διάθεσης ή ψυχολογικής κατάστασης. Σε όλο αυτό το πλήθος με τις συγκεντρώσεις, απεργίες και κάθε είδους συλλογικές κινητοποιήσεις γίνονται διεργασίες που το κατευθύνουν σε ένα συνειδητό, οργανωμένο, πολιτικό ρόλο. Ο φόβος λοιπόν όλο αυτό το πλήθος να μετατραπεί από αντικείμενο πολιτικής χειραγώγησης με μαζική ψεύτικη συνείδηση, σε υποκείμενο πολιτικών συμβάντων ενεργοποιεί κυβερνητικά στελέχη με χυδαίο, φασιστικής κοπής, λόγο, όπως ο Α. Γεωργιάδης ή Μ. Βορίδης ή πανεπιστημιακούς, όπως ο Σ. Καλύβας,  με τον καμουφλαρισμένο ανορθολογισμό του  ειδήμονα, για να κινδυνολογούν, στην προσπάθειά τους να  υπερασπιστούν τις πασιφανώς ύποπτες αντιδράσεις  της κυβέρνησης και φυσικά όλου του συστήματος εξουσίας.

         Το γεγονός ότι οι οργανωμένες κομμουνιστικές δυνάμεις στους χώρους δουλειάς  με τα ταξικά σωματεία έχουν πάρει  επάνω τους την επιτυχία της απεργίας, με ενημέρωση, συμπαράσταση, οργάνωση των εργαζομένων αναπτερώνει τις ελπίδες ότι δεν θα  παραμείνει αυτή η κινητοποίηση σαν η έξοδος ενός αλυσοδεμένου φυλακισμένου που δεν μπορεί να σπάσει τα δεσμά του και ξαναγυρνά στη φυλακή.

          Το εγκληματικό δυστύχημα  των Τεμπών φαίνεται να λειτουργεί καταλυτικά στη διάρρηξη της εμπιστοσύνης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού προς το σύστημα, που μπορεί να γίνει αφετηρία για ταξικούς αγώνες. Επειδή όμως η κυρίαρχη εξουσία, οργανωμένη και ισχυρή,  καραδοκεί κάθε φορά για να χειραγωγήσει και να ελέγξει προς το συμφέρον της, ο κίνδυνος να κατευθυνθεί η δυσαρέσκεια και η οργή  προς κάθε είδους μεταμφιεσμένου φασισμού είναι υπαρκτός. Γι’ αυτό οι προτροπές για διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις έξω από κόμματα και συνδικάτα είναι εκ του πονηρού. Επειδή στην πολιτική σκηνή υπάρχουν από τη μια όλα τα παρακλάδια των αστικών κομμάτων που διαφοροποιούνται στα πρόσωπα και σύρονται στις διαμαρτυρίες για να πέσει ο Κ. Μητσοτάκης και από την άλλη το Κομμουνιστικό Κόμμα, που καταγγέλλει τον καπιταλισμό και το κέρδος που ρημάζουν τις ζωές των εργαζομένων, κυρίως όταν δεν συναντούν οργανωμένη ταξική αντίσταση, ενώ στους χώρους δουλειάς  από τη μια  οι εργοδότες και από την άλλη τα ταξικά σωματεία, γι’ αυτό οι αναφορές σε ακηδεμόνευτες κινητοποιήσεις και ατομικές διαμαρτυρίες γίνονται για αποδυνάμωση των κομμουνιστών που οργανώνονται σε κόμμα και συνδικάτα.  

            Κανένας όμως  άνθρωπος δεν «είναι νησί ακέραιο», κανείς δεν διαμαρτύρεται για κοινωνικά προβλήματα ως άτομο, αλλά ως μέλος μιας κοινότητας. Όλοι οι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα και μόνο οργανωμένοι μέσα από ταξικά συνδικάτα μπορούν ν’ αγωνιστούν  και να διεκδικήσουν,  όπως οργανωμένα αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους η κυρίαρχη εξουσία. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι έγκλημα του καπιταλισμού όπως και η εξαθλίωση των εργαζομένων. Σε θέση μάχης είναι από τη μια τα συμφέροντα των καπιταλιστών από την άλλη οι ζωές των εργαζομένων. Τα κέρδη τα δικά τους και οι ζωές οι δικές μας.  

ΦΡΑΚΤΑΛ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

 

Στη χώρα μας μοιάζει αυτήν την περίοδο, με την απεργία της 28^ης Φεβρουαρίου,  όλες οι δράσεις και σκέψεις να επικεντρώνονται στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών,  που μπορεί να  φαίνεται σαν αποκομμένο από τις διεθνείς πολιτικές ανακατατάξεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. 

            Η απληστία του κεφαλαίου για πρώτες ύλες, ενέργεια, παντός είδους διευκολύνσεις, για κέρδη, για συνεχή κέρδη,  που ξαναμοιράζει τον κόσμο και χαράζει σφαίρες επιρροής και σύνορα, σε μικρογραφία βρίσκει την έκφρασή του και στο έγκλημα των Τεμπών. Το ξεπούλημα δημόσιων οργανισμών αντί ευτελούς τιμήματος σε επιχειρήσεις που αδιαφορούσαν για τη βελτίωσή τους κι ενδιαφέρονταν μόνο για αύξηση των κερδών τους, εξασφαλίζοντας μάλιστα κρατική χρηματοδότηση, ήταν επιταγές καπιταλιστικών συμφερόντων που εξυπηρετούσαν οι κυβερνήσεις. Και είναι τα  ψέματα για τις αγορές και τον ανταγωνισμό που θα προωθούσαν αποτελεσματικότητα και καινοτομία που αποκαλύφτηκαν με το έγκλημα των Τεμπών με τον πιο τραγικό τρόπο.  Και δεν αφορά αυτή η αποκάλυψη μόνο το σιδηρόδρομο, αλλά κάθε καπιταλιστική επιχείρηση που δεν μπορεί παρά να ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη της. Και είναι βέβαια και η αστική μας  κυβέρνηση της οποίας οι  μεθοδεύσεις και οι παραλείψεις της  αποκάλυψαν μια πρωτοφανή, το λιγότερο,  αμέλεια, σχεδόν εχθρική,  προς το λαό που εκπροσωπεί, περιοριζόμενη κι εδώ σε επικοινωνιακά τεχνάσματα που την έφεραν απέναντι σχεδόν με το σύνολο του πληθυσμού, ενεργώντας από την αρχή ως ένοχος που θέλει να κρύψει στοιχεία ενοχοποίησης του.

         Και ο Ντ. Τραμπ,  που με την ισχύ της στρατιωτικής του υπεροχής ξαναμοιράζει την τράπουλα ανάμεσα στους συμμάχους, δεν προσπαθεί για άλλο παρά για τον αμερικανικό καπιταλισμό, μ’ έναν μάλιστα κυνισμό αντίστοιχο της απροκάλυπτης αναλγησίας  των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Με τον ίδιο κυνισμό η   ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ  Τζ. Βανς στη διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, που αιφνιδίασε αρκούντως δυσάρεστα τους Ευρωπαίους,  αποκάλυψε τους καινούργιους συσχετισμούς  δυνάμεων στην διατλαντική συμμαχία. Περίσσευε σ’ αυτού το λόγο η υποκρισία με όσα έλεγε για χάσμα αξιών μεταξύ των περισσότερων στην Ευρώπη και της κυβέρνησης Τραμπ. Μ’ έναν λόγο που χαϊδεύει τ’ αυτιά  των πληθυσμών της Δύση, που ψάχνουν σωτήρες και φαντάζονται ότι αλλάζει και όχι ότι συνεχίζεται η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ,  όταν κάνει κριτική στην εργαλειοποίηση του δικαστικού σώματος, στη διάβρωση της ελευθερίας του λόγου, στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, στην αδιαφορία για τη θέληση των πολιτών, ο Βανς απεικονίζει μια ήπειρο που έχει χάσει το δρόμο της. Σίγουρα βέβαια όχι αυτόν που νομίζουν πολλοί εξαθλιωμένοι και μη της Ευρώπης. Στην κυρίαρχη ρητορική πρωτίστως όλα είναι θέμα ηθικής  και πρωτίστως ο σωστός δρόμος είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη, που δεν χρειάζεται να ονοματίζεται, αφού θεωρείται πια φυσική διαδικασία. Εξάλλου, ακόμα και  για το ΝΑΤΟ η ίδρυσή του στον Ψυχρό Πόλεμο προβαλλόταν  ως έκφραση της αποφασιστικότητας των ΗΠΑ να υπερασπιστούν τις κοινές δυτικές αξίες. Τώρα όμως, που κατά Τραμπ αυτές οι αξίες δεν είναι  πλέον κοινές, ο ηθικός σκοπός του ίδιου του ΝΑΤΟ εξαφανίζεται, κι ας αναλάβουν το κόστος οι Ευρωπαίοι. Για ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και  καπιταλιστικά συμφέροντα ούτε λόγος βέβαια να γίνεται, ενώ η πολιτική του Τραμπ δεν παρεκκλίνει ούτε χιλιοστό από την εξυπηρέτησή τους, με τους ίδιους στόχους με τους προκατόχους του. Ενώ αγνοείται ένας στρατιωτικός πόλεμος και μια γενοκτονία, τα πυρά που εκτοξεύτηκαν σ’ έναν πολιτιστικό πόλεμο ανάμεσα σε Ευρώπη και ΗΠΑ μοιάζουν να είναι άσφαιρα, προπέτασμα καπνού, για να συσκοτίσουν νέες προτεραιότητες των ΗΠΑ. Η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζεται ως ισότιμος εταίρος κι ο αποκλεισμός της από τις συνομιλίες για το Ουκρανικό επιβεβαιώνουν την κυριαρχία των ΗΠΑ, που μοιάζει να συγκεντρώνει τις δυνάμεις της για τον επίφοβο αντίπαλο, την Κίνα.

          Η κυβέρνηση Τραμπ  λέει τώρα  ότι η Ουκρανία θα πρέπει να εγκαταλείψει εδάφη και φιλοδοξίες για ένταξη στο  ΝΑΤΟ, προκειμένου να εξασφαλίσει μια ειρηνευτική συμφωνία και μάλιστα ότι η επιστροφή στα σύνορα της Ουκρανίας πριν από το 2014 είναι ένας μη ρεαλιστικός στόχος. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα ήταν ζωντανοί αν οι ΗΠΑ δεν μεθόδευαν αυτή τη σύγκρουση, δεν τροφοδοτούσαν αυτόν τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων. Για τρία χρόνια τόσο η ένταξη στο ΝΑΤΟ όσο και η ανακατάληψη των εδαφών που χάθηκαν από τη Ρωσία διακήρυτταν Ευρωπαίοι μαζί με τον ανεκδιήγητο πρόεδρο της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι, που σε όλο το δυτικό κόσμο λάτρευαν, ότι ήταν ο στόχος. Κι όλα αυτά μοιάζουν να ήταν ένα δόλωμα με ένα μόνο στόχο, να χρησιμοποιηθεί η Ουκρανία για να αιμορραγήσει η Ρωσία. Η οποία τα δικά της καπιταλιστικά συμφέροντα  υπεράσπιζε με το αίμα των χιλιάδων που χάθηκαν στα μέτωπα του πολέμου και τώρα πιθανόν θα δώσει  ανταλλάγματα για την ειρήνη που δεν θα λαμβάνουν και πολύ υπόψη το δικό της λαό.  Ήταν ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, με την Ουκρανία να αγωνίζεται για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, οπότε φυσικά θα είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία που θα θέσουν τους τελικούς όρους, όχι η Ουκρανία. Αυτή δεν καλείται realpolitik; Όσο για την  Ευρώπη, πρόσφερε τις εκδουλεύσεις που της ζήτησαν και πια οι ΗΠΑ δεν την χρειάζεται.  

           Και τώρα, θα γίνει μεταξύ καπιταλιστών διαπραγμάτευση για ειρήνη, που θα παρέχει στις ΗΠΑ πρόσβαση στον σημαντικό ορυκτό πλούτο σπάνιων γαιών της Ουκρανίας, όχι αυτή τη φορά για να συνεχίσει τον πόλεμο, αλλά για να πληρώσει για μια μεταπολεμική «ασπίδα ασφαλείας» που θα προμηθεύσουν οι ΗΠΑ, σύμφωνα με το σχέδιο του προέδρου Τραμπ. Η Ουκρανία καταστράφηκε, κάηκε, τεμαχίστηκε, ξεπουλήθηκε για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, ΗΠΑ, ΕΕ, με την τελευταία να  παρακάμπτεται χωρίς να επωφελείται και Ρωσία, που  καταφέρνει να διατηρήσει την ισχύ της.  

         Και φαίνεται εκ των υστέρων τόσο εύκολο να είχε αποφευχθεί όλη αυτή  η καταστροφή. Αυτός ο πόλεμος προκλήθηκε, και προκλήθηκε σκόπιμα, μόνο για να μετακινηθούν μερικά πιόνια στη μεγάλη σκακιέρα, για να βοηθήσουν τις ΗΠΑ να εξασφαλίσουν την πλανητική κυριαρχία.

    «Όμως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους/ Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα./ Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους/καθώς ο γιος από τη μάνα»

ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ

 

Οι εικόνες των Παλαιστινίων, ανάμεσά τους μικρά παιδιά με μωρά στην αγκαλιά τους ή νέοι που κουβαλούν γέροντες, που γυρίζουν με αυτοκίνητα, κάρα ή και περπατώντας στην κατεστραμμένη Γάζα μετά την ανακωχή, επαναβεβαιώνουν την ακλόνητη ανθεκτικότητά και αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού. Το μήνυμα που στέλνει με το αίμα του αυτός ο πολύπαθος λαός είναι ότι υπάρχει και παραμένει ανυποχώρητος στη γη του.

     Και η δημοκρατική Δύση ξαναγράφει τη γενοκτονία της Γάζας, αναφερόμενη στην καταστροφή της σαν να είναι μια τυχαία, φυσική καταστροφή, με τα μέσα ενημέρωσής της να ασχολούνται εκτενώς με δεινά Ισραηλινών ομήρων και των οικογενειών τους, ενώ απουσιάζουν ολοσχερώς αναφορές στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των Παλαιστινίων, οι οποίοι χαρακτηρίζονται κρατούμενοι. Ακόμα κι αν φάνηκε ότι υπήρξαν κάποιοι προβληματισμοί, και όχι οργισμένες αντιδράσεις και πλήρης απόρριψη, για το σχέδιο του Ντ. Τραμπ μεταφοράς των κατοίκων από τη Γάζα αυτοί περισσότερο επικεντρώνονται στην προσωπικότητα του Τραμπ και στη διαφορά του από τον Μπάιντεν και τους Δημοκρατικούς. Μόνο που η διαφορά τους είναι χρονική.  Με τον προηγούμενο πρόεδρο ολοκληρώθηκε μια γενοκτονία και με τον  τωρινό προωθείται  η εθνοκάθαρση σ’ αυτήν την περιοχή. Κι αυτό  το σχέδιο δεν είναι μια καινούργια ιδέα που συνέλαβε ο νέος πρόεδρος. Η εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Γάζα σε γειτονικά αραβικά κράτη ήταν πάντα το μακροπρόθεσμο σχέδιο, από τη στιγμή της ίδρυσης τον νέου κράτους του Ισραήλ.  Δεν προέκυψε δηλ. αυτό από το πουθενά, ξαφνικά  όταν ο Τραμπ έγινε πρόεδρος, αλλά ήταν πάντα το σχέδιο του κράτους του Ισραήλ και όλες οι ενέργειές του από το 1948 σ’ αυτό αποβλέπουν. Στον τερματισμό της ύπαρξης των Παλαιστινίων στην Παλαιστίνη, στην εκδίωξη από την πατρίδα τους, ώστε το έδαφός τους να απορροφηθεί τελικά πλήρως και επισήμως από το Ισραήλ. Ανερυθριάστως ΗΠΑ και Ισραήλ, συνεπικουρούμενοι από την Ε.Ε, αφού κατέστρεψαν σκόπιμα τη Γάζα, στη συνέχεια λένε στον πληθυσμό να φύγει επειδή σ΄ ολόκληρη  τη λωρίδα της Γάζας δεν έχει μείνει κανένα κτίριο όρθιο.

       Με τη γενοκτονία στη Γάζα αποκαλύφτηκε πλήρως η υποκρισία της Δύσης με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της. Η δημοκρατική Δύση δεν παρέλειψε και φέτος την ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος στο Άουσβιτς, στις 27 Ιανουαρίου, να διαβεβαιώσει ότι δεν θα επιτρέψει να επαναληφθεί μια τέτοια θηριωδία, την ίδια στιγμή που επέτρεπε τη μετατροπή σε μια ερημιά ερειπίων τη Γάζα και τον αφανισμό των κατοίκων της. Το Ολοκαύτωμα έχει μετατραπεί σε ασπίδα που, αντί να προστατεύει άλλους από το να γίνουν θύματα γενοκτονίας, χρησιμοποιείται για την προστασία εκείνων στη Δύση που επιθυμούν να τη διαπράξουν.  Έχει αποσβεστεί το αληθινό του μήνυμα, εδώ ξεχάστηκε ο Κόκκινος Στρατός που ελευθέρωσε το Άσουσβιτς,  έτσι ώστε να μπορεί κυνικά να επαναπροσδιοριστεί για να δικαιολογήσει τα ίδια τα εγκλήματα για τα οποία θα έπρεπε να χρησιμεύσει ως προειδοποίηση. Οι δυτικοί ηγέτες δείχνουν πάντα αποφασισμένοι να κοιτάζουν πίσω στα εγκλήματα του παρελθόντος και ποτέ του παρόντος,  σε εγκλήματα στα οποία είναι βαθιά συνένοχοι, και δείχνουν πρόθυμοι να εκστομίζουν για το παρελθόν μεγαλόστομες συγγνώμες και υποσχέσεις. Οι οποίες όμως  δεν αλλάζουν τίποτε, απλώς μ’ αυτές εκβιάζουν την αποδοχή και νομιμοποίηση για τα τετελεσμένα που  με χρήση βίας και κάθε είδους κατάχρηση κατάφεραν.   

        Κι αποδεικνύεται και με τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη ότι ακόμα και μετά τη φρίκη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου η Δύση δεν έμαθε κανένα μάθημα που τόσο έντονα και δυνατά διακήρυξε την εβδομάδα μνήμης στο Άουσβιτς. Πλήθος τα εγκλήματα μετά το Ολοκαύτωμα που διαπράχθηκαν άμεσα από τα δυτικά κράτη που θέλουν να εξάγουν και τη δημοκρατία τους. Τι να πρωτοθυμηθούμε.  Να θυμηθούμε τους Αλγερινούς που αποικίστηκαν και κακοποιήθηκαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 από τους Γάλλους ιμπεριαλιστές που προσκολλήθηκαν σε ένα από τα τελευταία σημαντικά αποικιακά φυλάκιά τους; Να θυμηθούμε τους Βιετναμέζους  οι οποίοι σφαγιάστηκαν στην υπηρεσία μιας στρατηγικής του Ψυχρού Πολέμου από τις ΗΠΑ, για να ενισχύσουν την επεκτεινόμενη αυτοκρατορία τους ενάντια στην εξάπλωση ενός αντίπαλου κομμουνισμού;  Ή τους Ιρακινούς και Λίβυους που είδαν τις χώρες τους να βομβαρδίζονται και τους λαούς τους να σκοτώνονται ή να εκκαθαρίζονται καθώς η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ ακολουθούσαν το στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία;

          Και σ’ όλη τη Δύση, με τους υποτιθέμενους ευαίσθητους δημοκρατικά πολίτες της που υπερασπίζονται δικαιώματα και ελευθερίες, οι αντιδράσεις για τη γενοκτονία και την επιχειρούμενη εθνοκάθαρση μοιάζουν δυσανάλογες με το μέγεθος του εγκλήματος που συντελείται σε απευθείας σύνδεση. Είναι ανατριχιαστικό και τρομακτικό το γεγονός ότι ουσιαστικά τα δικαιώματα και οι ελευθερίες διαλύονται συστηματικά σε όλο το δυτικό κόσμο στο όνομα της προστασίας των συμφερόντων ενός κράτους απαρτχάϊντ στη Μ. Ανατολή, ενώ οι διαμαρτυρίες είναι σποραδικές, χωρίς τη μαζικότητα και ένταση που θα φόβιζε τους ενορχηστρωτές του εγκλήματος. Φαίνεται ότι η ψυχολογική σφυρηλάτηση  με καθημερινή μαζική προπαγάνδα και  η χειραγώγηση στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που  περιορίζει  τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης με αποτέλεσμα την ταύτιση, σε μεγάλο ποσοστό,  με την κυρίαρχη τάξη και τα συμφέροντα της  λειτουργούν αποτρεπτικά στην οργάνωση και αντίδραση χιλιάδων λαού στις θηριωδίες του Ισραήλ με τις ευλογίες και βοήθεια όλης της Δύσης. 

        Στην ίδια τη χώρα του Ισραήλ δημοσκόπηση από το Jewish People Policy Institute διαπίστωσε ότι περισσότεροι από οκτώ στους δέκα Εβραίους Ισραηλινούς υποστηρίζουν το σχέδιο που πρότεινε ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ για εθνοκάθαρση της Λωρίδας της Γάζας από Παλαιστίνιους με την επανεγκατάστασή τους στην Αίγυπτο και την Ιορδανία. Δηλ. οι Ισραηλινοί στην πλειοψηφία τους συναινούν στη μόνιμη εκδίωξη ενός γηγενούς πληθυσμού από την πατρίδα του σε μαζική κλίμακα, ώστε η επικράτεια να διεκδικηθεί από εποίκους. Αυτή η συναίνεση χτίστηκε δεκαετίες τώρα, αφού οι Ισραηλινοί από τη γέννησή τους διδάσκονται να βλέπουν τους Παλαιστίνιους ως λιγότερο από ανθρώπους. Έχουν εκπαιδευτεί να  θεωρούν  απόλυτα φυσικό οι ίδιοι οι Ισραηλινοί να τυγχάνουν προνομιακής μεταχείρισης και να καταπατούν δικαιώματα και αξιοπρέπεια των γηγενών κατοίκων. Με τη συστηματική δηλητηρίαση της συνείδησης γίνεται αποδεκτή η χρήση βίας και  αδικίας στους Παλαιστίνιους που δεν θεωρούνται ίσοι και αντιμετωπίζονται ως υπάνθρωποι.

       Η μετατροπή της μεγάλης πλειοψηφίας ενός λαού σε δολοφόνους και τυράννους που επαναλαμβάνουν σε νέες συνθήκες, μετά από 80 χρόνια, τις θηριωδίες ενός άλλου λαού στην καρδιά της Ευρώπης προαναγγέλλει και το μέλλον της  διαφημιζόμενης δημοκρατικής Δύσης. Όσο ο καπιταλισμός κυνηγά τα κέρδη του και οι ιμπεριαλιστές εφαρμόζουν τα σχέδια τους, για τους λαούς που δεν αντιδρούν με όραμα το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, η μετατροπή των ανθρώπων σε τέρατα, ώστε να συμμετέχουν σε τερατώδεις πράξεις  έρχεται όλο και πιο κοντά μας.