ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ…

 

Ο πόλεμος Ρωσίας και Ουκρανίας κλιμακώνεται ελεγχόμενα μεν,  επικίνδυνα δε, πριν τις δρομολογημένες διαπραγματεύσεις,  με την απόφαση  του  απερχόμενου πρόεδρου των ΗΠΑ  Μπάιντεν να άρει την απαγόρευση της Ουκρανίας για εκτόξευση αμερικανικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς ATACMS στο έδαφος της Ρωσίας. Στη Γάζα η γενοκτονία  συνεχίζεται, με σκοπίμως ανεξέλεγκτο το Ισραήλ.  Το ένταλμα σύλληψης κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπενιαμίν Νετανιάχου, και του πρώην υπουργού Άμυνάς του Γιοάβ Γκάλαντ  που  εξέδωσε την Πέμπτη το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, μπορεί να μην απειλεί κανέναν στην πραγματικότητα, αφού δεν υπάρχει μηχανισμός εκτέλεσης του εντάλματος της σύλληψης, αλλά μοιάζει να καθησυχάζει με την ελπίδα για μια χαραμάδα απόδοσης της  δικαιοσύνης. 

         Κάπως έτσι συρράξεις και στρατιωτικές επεμβάσεις, τα παμπάλαια μέσα της βίας,  συνεχίζουν να αποτελούν τα κύρια και πιο σημαντικά  εργαλεία για τη διαμόρφωση των νέων συσχετισμών στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η συνοχή και οι μακροπρόθεσμες στοχεύσεις κρατών, δηλ. των ΗΠΑ με ακολούθους τους την ΕΕ,  και διεθνών συστημάτων, δηλ. του ΝΑΤΟ, που προωθούσαν, παρά τις όποιες διαφορές,  βήμα βήμα τα συμφέροντα τους, στις μέρες μας έχουν καταλήξει στην αποδοχή μιας γενοκτονίας και στη δρομολόγηση ενός παγκόσμιου πολέμου.

        Στα καθ’ ημάς, η ειδησεογραφία καταναλώνει πληροφορίες εν είδει κουτσομπολιού, με τον ευτελισμό του ΣΥΡΙΖΑ και των πέριξ αυτού εκκολαπτόμενων κομμάτων, αγνοώντας σχεδόν πλήρως και επιδεικτικά τις απεργιακές κινητοποιήσεις και αποφεύγοντας στο ζήτημα της νεκραναστημένης, από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μ.Χρυσοχοίδη, τρομοκρατίας να αναφέρει όνομα, Ν. Ρωμανός, και το ιστορικό του 31χρονου   που συνελήφθηκε, σε εφαρμογή από πειθήνιους δικαστές  του τρομονόμου 187Α, για ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα στο ανατιναγμένο σπίτι των Αμπελοκήπων. Και βέβαια το λιβάνισμα της κυβέρνησης και των πρωτοβουλιών του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη από τα ΜΜΕ έχει γίνει η καθημερινότητά μας.       

       Κάπως έτσι, γεγονότα, δράσεις ή αποφάσεις της πολιτικοοικονομικής ζωής μας με την επιλεκτική τους χρησιμοποίηση από τα συστημικά ΜΜΕ, προβάλλοντάς τα αποσπασματικά και  αποκομμένα από στρατηγικούς σχεδιασμούς των κέντρων εξουσίας του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού συστήματος, στα πλαίσια της παγκόσμιας αναδιάταξης του, στοχεύουν να διαμορφώνουν την αντίστοιχη αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο.   

          Επί δεκαετίες τώρα η άλωση των μηχανισμών διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, των ιδεών μας και   η εκμετάλλευση ευαισθησιών μας από την κυρίαρχη εξουσία υποδούλωσε σ’ αυτή, σε μεγάλο βαθμό, μνήμη και σύμβολα. Γι’ αυτό και οι υποσχέσεις για περισσότερη δημοκρατία και για  διεύρυνση δικαιωμάτων, όπως στην Ουκρανία ή στο Ιράν,  γίνονται ακόμα πιστευτές, ενώ απλώς  διευκολύνουν τη δικαιολόγηση  επεμβάσεων προς όφελος ιμπεριαλιστικών στόχων. Το ίδιο  και η πολιτική των μεταρρυθμίσεων που τις τελευταίες δεκαετίες υιοθετήθηκε από τις πολιτικές ηγεσίες των καπιταλιστικών κρατών, εκμεταλλεύτηκε λαϊκά αιτήματα για μεταρρυθμίσεις, μεταβάλλοντας τελείως το περιεχόμενό τους. Οι μεταρρυθμίσεις της κυρίαρχης εξουσίας στηρίζονται στη λογική του κέρδους και κάνουν επισφαλείς τις θέσεις εργασίας αφαιρώντας την εγγυημένη θέση εργασίας και περιορίζοντας έως κατάργησης την παροχή κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών.

       Φαίνεται  να συνεχίζουμε, η πλειοψηφία, να  σκεφτόμαστε με όρους πολιτικού επιφαινόμενου, χωρίς να παρακολουθούμε τις υποδόριες μετατοπίσεις, ιδεολογικές, πολιτικές, οικονομικές που διέτρεχαν και διατρέχουν όλο το πολιτικοοικονομικό σύστημα. Κι ενώ με  την οικονομική κρίση αποκαλύφτηκαν οι πραγματικοί στόχοι του πολιτικού συστήματος και χρόνο το χρόνο φαινόταν να εξαντλείται η δραστικότητά του, οι ποικίλες αναδιαμορφώσεις του  πολιτικού τοπίου από την πολιτική ηγεσία  που θα διευκολύνουν απρόσκοπτα την οικονομία της αγοράς, αδιαφορώντας  για αποδυναμώσεις του κοινωνικού ιστού, κατάφεραν την επιβίωσή του. Και καθώς συνεχίζεται να  αποκαλύπτεται ο εκφυλισμός της εξουσίας σε μια αυταρχική διαχειριστική ασυναρτησία που καταποντίζεται στην εξαχρείωση, το πολιτικό κατεστημένο προσπαθεί να ξαναστήσει στα πόδια του τον χρεωκοπημένο δικομματισμό της Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, με εφεδρεία το νεότευκτο κόμμα του Κασσελάκη. Το δε Κομμουνιστικό Κόμμα όταν δεν απαξιώνεται,  επιλέγεται να αγνοείται ως μη υπάρχον.

       Οι κοινωνικού όροι όμως  ύπαρξης των λαϊκών στρωμάτων τροφοδοτούν μια έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, που, επειδή υπάρχει φόβος να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, οι σύγχρονοι μηχανισμοί παραγωγής της συναίνεσης πλασάρουν στο λαό διάφορα δημαγωγικού τύπου ιδεολογήματα για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του,  ώστε με τρόπο ανέξοδο να έχουν στο χέρι τους τον κόσμο. Η ανάπτυξη που όλο είναι προ των πυλών, η ασφάλεια που εξασφαλίζεται με την αυστηροποίηση των ποινών είναι κάποια απ’ αυτά που ανασύρονται κάθε φορά που απειλείται να διαρραγεί η συναίνεση. Ο Μ. Χρυσοχοϊδης μάλιστα αρέσκεται σε πρώτη ευκαιρία έστω και αμηχανίας της εξουσίας,  να ανασύρει την απειλή της τρομοκρατίας, νάχουμε να πορευόμαστε.

       Επιπλέον,  απεργίες, διαμαρτυρίες και κάθε κινητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων συκοφαντούνται και απαξιώνονται από  το φόβο να μην αποτελέσουν πρώτη ύλη της πιο οργανωμένης και δυναμικής αντίδρασης. Γι’ αυτό διανοούμενοι και πολιτικοί αναλαμβάνουν το μετασχηματισμό τους σε ακίνδυνους κοινωνικούς προβληματισμούς ή ανώδυνους βερμπαλισμούς, για  να συγχωνευτούν στο ιδεολογικό επίπεδο με τις πολιτικές ανάγκες της κυρίαρχης εξουσίας, να ανασυντεθούν έτσι που να δικαιώνουν τις προοπτικές της κυρίαρχης τάξης. Επιτυχημένο παράδειγμα ιδεολογικής χειραγώγησης είναι η εκμετάλλευση του δικαιωματισμού, που  με την αποσπασματικότητά του, την ατομικιστική εστίασή, αποκόπτοντάς τον από την υλική βάση της κοινωνίας και των κοινωνικών σχέσεων τα τελευταία χρόνια κατέληξε  να χρησιμοποιείται επιτυχώς από την άρχουσα τάξη ως όχημα ενοποίησης όλων των συμφερόντων με τα δικά της, εξαφανίζοντας κοινωνικές τάξεις, την πάλη τους και την ιστορικότητά τους.  

        Και κάπως έτσι χρόνια τώρα η μπόρα της ανεργίας, της οικονομικής δυσπραγίας και εξαθλίωσης γίνεται αποδεκτή πιο ομαλά και η αγανάκτηση, απογοήτευση, απελπισία των μεγάλων μαζών εγκλωβίζεται στις συνθηματολογίες και τα εκβιαστικά διλήμματα. Και επειδή πρέπει να  μείνουν οι κινητοποιήσεις τυφλές, χωρίς θετική διατύπωση του μετασχηματισμού της κοινωνίας που είναι οι αναγκαίες προϋποθέσεις που εξασφαλίζουν συνοχή και προοπτική των κοινωνικών αγώνων γι’ αυτό και  επιδιώκεται η περιθωριοποίηση του ΚΚΕ.