ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 

Υπάρχει κάτι λάθος με τη δημοκρατία και τον πολιτισμό της Δύσης που βοηθά  ένα κράτος όπως το Ισραήλ να συνεχίζει ένα χρόνο τώρα να σφάζει ανθρώπους και να ερημώνει τη γη τους. Η ιστορία της πολιτισμένης Δύσης είναι γεμάτη από παραδείγματα φρικτών μαζικών φρικαλεοτήτων, στις οποίες φυσικά   δεν ανταποκρίθηκε με την κατάλληλη αποστροφή και επείγουσα ανάγκη εκείνη την εποχή που συνέβαιναν. Αργότερα βέβαια οι ηγεσίες και η κυρίαρχη τάξη της Δύσης κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν και εκ των υστέρων καταδικάζουν τις φρικαλεότητες του παρελθόντος, όπως το Ολοκαύτωμα, αρνούνται όμως να αναγνωρίσουν την επανάληψή τους στην Παλαιστίνη.

        Και τώρα, μετά τις φρικαλεότητες του ναζιστικού καθεστώτος τις οποίες η Δύση διαβεβαίωνε ότι δεν θα επέτρεπε την επανάληψή τους, οι ηγεσίες της δημοκρατικής Δύσης υποστηρίζουν το Ισραήλ στη διάπραξη της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη. Θηριωδίες γίνονται στη Γάζα σε καθημερινή βάση εδώ και δεκατρείς μήνες και οι ηγεσίες της Δύσης αδιαφορούν. Και είναι τόσο ηθικά χρεοκοπημένοι που δεν διστάζουν να βρίσκουν δικαιολογίες, με γενικές καταδίκες της βίας και αποδοχή του δικαιώματος στην αυτοάμυνα, για να επιβληθεί ένας τέτοιος εφιάλτης στους συνανθρώπους τους.

         Για να παρασύρουν όμως και την  πλειοψηφία να συμπορεύεται  μαζί τους  παντού με ένα βομβαρδισμό μηνυμάτων προσπαθούν να πείσουν ότι όσοι υποστηρίζουν το δικαίωμα για μια πατρίδα των Παλαιστινίων δεν αντιλαμβάνονται σωστά την πραγματικότητα. Κι αυτά τα μηνύματα μπορεί να είναι φανερά και ξεκάθαρα, όπως η προπαγάνδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά και οι συζητήσεις  των απολογητών του Ισραήλ στο Διαδίκτυο. Μπορεί επίσης να είναι και πιο  διακριτικά, όπως τα ανείπωτα μηνύματα που εκπέμπονται, όταν κανείς γύρω μας δεν μιλάει για τη Γάζα και αυτή η φρίκη περιθωριοποιείται σαν είδηση κι εντάσσεται σε μια κανονικότητα συμπεριφοράς. Και είναι και μ’ αυτόν τον τρόπο, πέρα από την στρατιωτική υποστήριξη,  που οι ηγέτες μας συμπράττουν σε  μια ενεργή γενοκτονία. Και θέλουν να καθοδηγούν με την προπαγάνδα τους και όλη την κοινωνία για να δικαιολογεί τα χειρότερα πράγματα στον κόσμο με τον πιο άθλιο τρόπο.

          Η κυρίαρχη δυτική κοσμοθεωρία συρρικνώνει τη γη σε χώρες που ευθυγραμμίζονται με τις ΗΠΑ και αποτελούν τη Διεθνή Κοινότητα, ενώ ενεργεί σαν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν στις φτωχές χώρες της Αφρικής και Ασίας  να μην μοιράζονται έναν πλανήτη μαζί μας. Κι έτσι να μην  σκεφτόμαστε πραγματικά όλη την εκμεταλλευτική ιμπεριαλιστική εξόρυξη πόρων και εργασίας που καθιστά εφικτό τον τρόπο ζωής μας, παρόλο που επηρεάζει άμεσα σχεδόν κάθε στιγμή της ζωής μας. Η κυρίαρχη δυτική πολιτική και κουλτούρα προσποιείται ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν υπάρχει, όπως και ότι στο εσωτερικό των δυτικών χωρών  δεν υπάρχει εργατική τάξη. Η αντίληψη για τη δημοκρατία μας ως κάτι χωρίς ταξικό περιεχόμενο συσκοτίζει την διαίρεση κεφαλαίου και εργασίας με συγκρουόμενα συμφέροντα, για να παγιδευτεί το εργατικό κίνημα μεταξύ αντίδρασης και προοδευτισμού της ίδιας της αστικής τάξης, εξαφανίζοντας την πάλη των τάξεων.

         Γι’ αυτό και οι φιλοκαπιταλιστές οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι επιδιώκουν να αυξήσουν το κοινωνικό βάρος των μικροαστικών στρωμάτων εις βάρος της εργατικής τάξης. Από τη μια μεριά, μειώνουν την εργατική τάξη μόνο σε βιομηχανικούς εργάτες, από την άλλη, αναφέρονται σε μεγάλα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα μεταξύ αστικής και εργατικής τάξης, στα οποία δεν φαίνεται να ασκείται άμεσα η εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Αφομοιώνουν τη «μικροαστική τάξη» με τις «μεσαίες τάξεις» και ενσωματώνουν σε αυτές ένα μεγάλο κλάσμα του μισθωτού εργατικού δυναμικού. Το τέχνασμα αποδίδει, γιατί έτσι  η εργατική τάξη εξαφανίζεται και τα μεσοστρώματα, που ταλαντεύονται μεταξύ εργατικής και αστικής τάξης,  κολακεύονται  ότι αναπτύσσονται συνεχώς και ευημερούν χάρη στα θαύματα του καπιταλισμού, τουλάχιστον στη θεωρία. Για να δημιουργείται έτσι μια στρεβλή ταξική συνείδηση  στους εργαζόμενους που θα επιτρέπει στις κυβερνήσεις να υποστηρίζουν ακόμα και μια γενοκτονία.

          Κι αν όταν ο καπιταλισμός δεν κλονίζεται και είναι ικανός για συσσώρευση μπορεί τα μικροαστικά στρώματα να απολαμβάνουν προνόμια, όμως η γενική κρίση του καπιταλισμού λειτουργεί σαν ψαλίδι που συνθλίβει ό,τι υπάρχει ανάμεσα στην εργατική και κυρίαρχη τάξη. Μπορεί λοιπόν να μοιάζει ανακουφιστικό να ζει κανείς στη Δύση του καπιταλισμού που βιώνει μόνο τα οφέλη των μαζικών δολοφονιών και της ιμπεριαλιστικής εξόντωσης και να είναι τραγικό να ζει κανείς εκεί που γίνονται οι δολοφονίες και κάθε είδους εκμετάλλευση. Μόνο που  αν μοιάζει ωραίο να ζει κανείς στο δυτικό κόσμο αυτό δεν σημαίνει ότι το κακό δεν θα φτάσει κι εδώ και αυτό φυσικά   δεν θα είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία.  Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι της Ευρώπης είναι η απόδειξη ότι πουθενά στον κόσμο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων οι λαοί δεν είναι ασφαλείς. 

          Κι όμως η αντίδραση των λαών στη Δύση για τη γενοκτονία που υποστηρίζεται από την κυρίαρχη τάξη της Δύσης δεν έχει μαζικότητα και ένταση ανάλογη του μεγέθους της φρίκης. Δεν είναι μόνο η επιδέξια χειραγώγηση  των  κυβερνήσεων των καπιταλιστικών κρατών, αλλά και τα  νομιμοφανή τεχνάσματα που χρησιμοποιούν για  να περιορίσουν έως και να απαγορεύσουν τις διαμαρτυρίες συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους. Η εσκεμμένη μάλιστα  σύγχυση της κριτικής του Ισραήλ με τον αντισημιτισμό δίνει πρόσχημα στις δημοκρατικές μας κυβερνήσεις να ισχυριστούν ψευδώς τον αντισημιτισμό για να επιτεθούν στα δικαιώματα, ακόμα και να απειλήσουν την ιθαγένεια των εθνικών μειονοτήτων όπως στη Γερμανία, επιδοκιμάζοντας τη γενοκτονία ταυτόχρονα.  

          Το Ισραήλ και οι ανά τη Δύση  σύμμαχοί του βρίσκουν συνέχεια νέους τρόπους για να παρουσιαστεί ως θύμα ενώ διαπράττει γενοκτονία, όπως να διαστρεβλώνουν το νόημα τω λέξεων.  Έτσι π. χ. χρησιμοποιείται η λέξη πογκρόμ για να γίνει αναφορά σε Ισραηλινούς χούλιγκαν  για την αποκρουστική συμπεριφορά τους στο Άμστερνταμ, που κατέστρεψαν παλαιστινιακές σημαίες και τραγούδησαν για τη δολοφονία των παιδιών στη Γάζα που  προκάλεσαν την αντίδραση των κατοίκων της πόλης. Ποτέ όμως δεν έχει χρησιμοποιηθεί στις περιπτώσεις που ένοπλοι Ισραηλινοί έποικοι με βιαιότητα πυρπόλησαν σπίτια και ελιές των Παλαιστινίων για να τους τρομοκρατήσουν και διώξουν από τη γη τους κι αυτό γίνεται δεκαετίες τώρα.

          Η Γάζα δεν είναι από εκείνα τα θέματα όπου θα πρέπει να σεβαστείς τις απόψεις της άλλης πλευράς, γιατί η άλλη πλευρά είναι αυτή που διαπράττει και υποστηρίζει τη γενοκτονία.  Και η υποστήριξη μια γενοκτονικής σφαγής δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή. Γι’ αυτό κι αν ακόμα άμεσα δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη σφαγή είναι σημαντικό να κρατάμε το βλέμμα μας καρφωμένο σ’ αυτό που συμβαίνει σ’ εκείνη τη γωνιά του κόσμου. Κι επειδή η Παλαιστίνη είναι το μέτωπο που με τον πιο τραγικό τρόπο αντιμετωπίζεται ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και η αποικιοκρατία, κάθε αγώνας όπου γης που στρέφεται ενάντια σ’ αυτά γίνεται και αγώνας συμπαράστασης στην Παλαιστίνη. Γι’ αυτό και στη μεθαυριανή επέτειο το Πολυτεχνείου η  διαδήλωση ενάντια στον ιμπεριαλισμό  θα πρέπει να είναι μαζική, γιατί θα είναι συγχρόνως και μια διαδήλωση συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους, έμπρακτη εκδήλωση της  αλληλεγγύης μας στον πολύπαθο λαό.