ΚΡΑΤΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

 

Στο Λίβανο κάπου 3000 άνθρωποι τραυματίζονται, διακόσιοι απ’  αυτούς με σοβαρά τραύματα, από  βομβητές που  εκρήγνυνται, σκοτώνοντας 12 ανθρώπους, ανάμεσά τους τέσσερις γιατρούς και δυο παιδιά. Την επόμενη μέρα της κηδείας των θυμάτων σημειώνονται κι άλλες εκρήξεις σε γουώκι τόκι, φορητούς υπολογιστές, τάμπλετ κλπ με 25 νεκρούς.  Όλα δείχνουν υπεύθυνο γι’ αυτές τις εκρήξεις  το Ισραήλ, παρόλο που αυτό επίσημα δεν το παραδέχεται. Οι απολογητές του είναι εκπληκτικά αμυντικοί σχετικά με τις τρομοκρατικές πράξεις του απαιτώντας όλοι να πιστεύουν ότι είναι φοβερά καλό και κυρίως ευφυές να μετατρέπονται ηλεκτρονικές συσκευές σε χιλιάδες βόμβες τοποθετημένες σε ανυποψίαστους άμαχους πληθυσμούς.  Και ολόκληρη η Δύση, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, λαλίστατη όταν  εκτοξεύει κατηγορίες τρομοκρατίας για  κάθε άνθρωπο που αντιστέκεται, ακόμα κι όταν υπερασπίζεται τη ζωή του, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει άγνοια και αποφεύγει να καταδικάσει την ενέργεια χαρακτηρίζοντας την τρομοκρατική.  

 Σκέφτεται κανείς ποια θα ήταν η αντίδραση δυτικών κυβερνήσεων και ΜΜΕ σε μια τέτοια ενέργεια του Ιράν, η οποία θα χαρακτηρίζονταν πράξη βαρβαρότητας και τρομοκρατίας, κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου τόσο αποσταθεροποιητική για όλη την περιοχή που η δυτική στρατιωτική επέμβαση στο Ιράν για αλλαγή του καθεστώτος να θεωρείται επιβεβλημένη. Τώρα όμως που το Ισραήλ παραβιάζει κάθε διεθνή κανόνα, που δολοφονεί ηγέτες, βομβαρδίζει πρεσβείες, διαπράττει γενοκτονία και γενικά κάνει όλα όσα κατηγορεί τους εχθρούς του, η Δύση το επιτρέπει με τη δικαιολογία της αυτοάμυνας. Ακόμα κι όταν περιστασιακά προσποιείται ότι αποδοκιμάζει κάποιες ενέργειές του δεν αίρεται ποτέ η υποστήριξή της σ’ αυτό.  Γιατί το Ισραήλ, σύμφωνα με τη δημοκρατική μας Δύση,  έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του επιτιθέμενο πρώτο, αλλά μπορεί επίσης να καταφύγει και σε τρομοκρατικές επιθέσεις επειδή η άλλη πλευρά είναι τρομοκράτες.

  Αυτό που στην τελευταία τρομοκρατική του πράξη έκανε το Ισραήλ ήταν να μετατρέψει σε βόμβες συσκευές που χρησιμοποιούνται στην καθημερινότητα και όχι μόνο από μέλη της Χεζμπολάχ, χωρίς να ενδιαφέρεται για τον αριθμό ή την ταυτότητα των θυμάτων, αν είναι ή όχι μέλη της Χεζμπολάχ. Γι’ αυτό αυτή η επίθεση είναι από τις πιο φρικτές τρομοκρατικές επιθέσεις. Δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των θυμάτων, αλλά με την άρση της  διάκρισης ανάμεσα σε μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση που ακολουθεί, ή τουλάχιστον δεν τολμά απροκάλυπτα να παραβιάσει,  κάποιους κανόνες δικαίου και μιας ομάδας που ανεξάρτητα των στόχων της ενεργεί με δικούς της κανόνες και νόμους για να τους πετύχει. Όταν λοιπόν κράτη που έχουν την ισχύ, οργάνωση και πειθώ να επιβάλλουν τη βούλησή τους ασκούν αδιάκριτη τη βία αδιαφορώντας για τα θύματα και παραβιάζοντας κατάφωρα κάθε κανόνα, τότε το χάος που μπορεί να προκληθεί δεν είναι παροδικό ούτε περιορισμένο. Το Ισραήλ γίνεται καθρέφτης αυτής της  ανάλγητης χωρίς κανόνες διακυβέρνησης και τρομοκρατικής βίας, όπου βέβαια αντανακλώνται οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της Δύσης.

 Σε  μια  εποχή όμως  όπου υπάρχει τεχνολογία ακριβείας, η επιλογή για αδιάκριτη βία από ένα κράτος μπορεί να θεωρηθεί όχι μόνο ως ηθικά χρεοκοπημένη, αλλά και ως κατάργηση κάθε κανόνα και νόμο δικαίου, με το κράτος να υποβιβάζεται στο ίδιο επίπεδο με ομάδες, εγκληματικές ή τρομοκρατικές,  στις οποίες αντιτίθεται. Δεν μπορεί λοιπόν  να δικαιολογηθεί  μια ενέργεια όπου η παράπλευρη απώλεια, όπως αρέσκεται να ονομάζει το ΝΑΤΟ τις υποτιθέμενες απροσχεδίαστες και ακούσιες ανθρώπινες απώλειες, δεν είναι απλώς μια πιθανότητα, αλλά αναπόφευκτη βεβαιότητα. Όταν μια κυβέρνηση, η  οποία διακηρύττει ότι έχει την  ευθύνη να προστατεύει και να υποστηρίζει τη δικαιοσύνη, ακολουθώντας κανόνες και νόμους,  επιλέγει μεθόδους που αντικατοπτρίζουν το ίδιο το χάος που ισχυρίζονται ότι καταπολεμούν, δεν εγείρει μόνο βαθιά ηθικά διλήμματα, αλλά νομιμοποιεί το χάος και στην πραγματικότητα καταργεί τα ερείσματα απ’ όπου αντλεί κύρος και αποδοχή το αστικό κράτος, πυροβολώντας στα πόδια του. Έτσι εξάλλου δεν λειτουργούσε το ναζιστικό κράτος του Χίτλερ που όλη του την ισχύ τη στήριζε στη βία και την τρομοκρατία  με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης;   

   Η απειλή  που το Ισραήλ έχει διασπείρει σε όλο τον κόσμο μπορεί  προς το παρόν να αποσιωπάται, αλλά στην πραγματικότητα έχει αρχίσει να λειτουργεί ως  υπόβαθρο επαλήθευσης πολλών από τα σενάρια συνομωσίας. Όλοι δηλώνουν άγνοια για τη στιγμή της επέμβασης του Ισραήλ στις συσκευές,  (στην αλυσίδα κατασκευής ή μεταφοράς;) καθιστώντας όχι μόνο όλη την ισραηλινή αλυσίδα εφοδιασμού ύποπτη, αλλά θέτοντας σε κίνδυνο και ολόκληρο τον παγκόσμιο εφοδιασμό ηλεκτρονικών συστημάτων. Ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε αλυσίδες κατασκευής ή μεταφοράς προϊόντων, όταν μπορούν ακόμα και κράτη να παραβιάζουν κάθε κώδικα δεοντολογίας και ηθικής χωρίς κυρώσεις; Καμία συσκευή δεν είναι πλέον ασφαλής και  δεν είναι μόνο υποψία ότι ο λόγος που οι ηγέτες μας δεν το καταδικάζουν απερίφραστα  αυτό είναι επειδή θέλουν να έχουν την επιλογή να χρησιμοποιήσουν την ίδια τακτική εναντίον των πληθυσμών. 

Πόσο ακόμα μπορεί να επικαλούνται οι δυτικές κυβερνήσεις το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του επιτρέποντάς το να συμπεριφέρεται σαν την πιο αμοραλιστική τρομοκρατική ομάδα, κατηγορώντας κάθε φωνή διαμαρτυρίας για αντισημιτισμό;