ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

 

Για ένα ακόμα καλοκαίρι καίγονται στη χώρα τεράστιες εκτάσεις, με την κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη να δείχνει ως υπαίτιο την κλιματική αλλαγή, αφού παλιότερη κεντρική γραμμή για εμπρηστές ή και πράκτορες ακόμα παλιότερα δεν θεωρείται πειστική για να αποσείσει από την κυβέρνηση κάθε ευθύνη γι’ αυτές. Η έλλειψη πρόληψης και  σχεδιασμού, η ένδεια μέσων πυρόσβεσης κρύβονται πίσω από τη δικαιολογία της  κλιματικής αλλαγής, με μια κυβέρνηση που αρκείται στην απλοϊκή σκηνοθεσία υπουργών και πρωθυπουργού, σε ρόλους υπευθύνων, με σηκωμένα μανίκια και αξύριστο γένι μερικών ημερών. Καθώς τόσες μέρες, όπως και πέρυσι, φαίνεται ότι δεν υπάρχει σχέδιο, η εκκένωση δεν είναι παρά απλά εγκατάλειψη, κατά την οποία αφήνουμε τα πάντα στη μοίρα τους. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η κυβέρνηση κάνει εκκενώσεις, αλλά ότι κάνει μόνο εκκενώσεις. Δεν τις χρησιμοποιεί ως προληπτικό μέτρο για να ακολουθήσουν άλλα δραστικά αναλόγως της απειλής, αλλά σχεδόν περιορίζεται σ’ αυτό, επαιρόμενη μάλιστα για την αποτελεσματικότητα των χειρισμών της.

        Στη Ρόδο οι φωτιές έκαιγαν πέντε μέρες, καιγόταν πλούτος του νησιού, ζώα και καλλιέργειες, αλλά έγιναν είδηση όταν έφτασαν στα ξενοδοχεία και αυτό είναι χαρακτηριστικό για τη δημοσιογραφία αλλά και ευρύτερα για την πολιτική της χώρας. Ακόμα και με την πληροφορία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας  ότι  οι πληγείσες περιοχές είναι λιγότερες από το 10% της συνολικής τουριστικής χωρητικότητας της Ρόδου, το ενδιαφέρον εστιάζεται μόνο στον τουρισμό και  εκφράζεται εμμέσως η ικανοποίηση, επειδή είναι μικρό το ποσοστό των τουριστικών καταλυμάτων που επηρεάστηκαν από τις μεγάλες φωτιές.

          Η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες δεν είναι παρά μόνο η χώρα του ήλιου, της θάλασσας, των ακτών, των γραφικών αιγιοπελαγίτικων νησιών που πουλιούνται για κερδοφόρες επενδύσεις. Το κεφάλαιο διεισδύει μέσα στη δομή του  ελεύθερου χρόνου που τον μεταβάλλει σε μια νέα μεγάλη πηγή κερδών και ο τουρίστας ξεπροβάλλει σαν ένα εμπόρευμα μεγάλης κλίμακας μιας μεγάλης βιομηχανίας, της τουριστικής. Ο τουρισμός προκαλεί αύξηση της τιμής της γης και κάθε κομμάτι γης, και εκτός αστικού ιστού, ακόμα και γεωργική γη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αστικές χρήσεις.  Μάλιστα για  χρόνια, η αυθαίρετη δόμηση και η ρευστότητα των ορίων μεταξύ νόμιμου και αυθαίρετου ευνόησαν την αλλαγή χρήσης της γης, για να φέρει μεγαλύτερο κέρδος. Συνειδητές λοιπόν πολιτικές επιλογές χρησιμοποιούν τις  πυρκαγιές με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος για να δημιουργηθούν οι  προϋποθέσεις  διαχείρισης των καμένων αναδασωτέων περιοχών για επενδυτικά κέρδη. Άλλοτε για δόμηση δασικών περιοχών άλλοτε για δημιουργία αιολικών πάρκων, πάντα πίσω από τέτοιες αποφάσεις κρύβεται η αναζήτηση του μεγαλύτερου κέρδους. 

           Γι’ αυτό και πολλά από όσα έχουν σωρευτεί και κάνουν τόσο επιθετικές και καταστροφικές τις πυρκαγιές τα δημιούργησε ένα επιτελείο εξουσιαστών των αστικών κυβερνήσεων που αδιαφορεί χρόνια τώρα για τις τεράστιες ελλείψεις προσωπικού και υποδομών και  όχι μόνο στον τομέα της πυρόσβεσης, εφόσον δεν προκύπτει κερδοφορία. Και γι’ αυτό, όταν γίνεται η καταστροφή το μόνο που ενδιαφέρει την πολιτική ηγεσία που βρίσκεται στην εξουσία είναι η επικοινωνιακή διαχείρισή της.

           Και τώρα που οι δυο νέοι άνθρωποι, χειριστές των καναντέρ,  σκοτώθηκαν στην προσπάθεια να σβήσουν φωτιές με  ποιο τρόπο  ο λυρισμός  των πρωθυπουργικών δηλώσεων για το θάνατό τους μπορεί να τον κάνει διαχειρίσιμο; Ποιες επικοινωνιακές τακτικές θ’ αναπληρώσουν την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού ν’ ανταποκριθεί στις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και έτσι να συνεχίζει να νομιμοποιείται στα μάτια  των ανθρώπων που καταστρέφονται; Ποια επικοινωνιακά τεχνάσματα θα μπορέσουν να καλύπτουν συνεχώς τις δράσεις μιας πολιτικής ηγεσίας που αντιμετωπίζει τις εκμεταλλευόμενες τάξεις σαν εχθρούς που πρέπει να δαμάσει και να συντρίψει και γι’ αυτό ενισχύει συνεχώς την αστυνομία με προσλήψεις και μέσα καταστολής;

          Δεκαετίες προπαγάνδας έρχονται σε αντιπαράθεση με την οδυνηρή πραγματικότητα που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βιώνει και μοιάζει σε μεγάλο βαθμό να μην συνειδητοποιεί την αιτία της. Η προπαγάνδα που χειραγωγεί δεν είναι πια η άμεση, απροκάλυπτη και χοντροκομμένη υποστήριξη της κυρίαρχης εξουσίας. Είναι πιο εκλεπτυσμένη, αναγνωρίζει λάθη στην εξουσία, κολακεύει αυτούς στους οποίους απευθύνεται. Και το κυριότερο, είναι συνεχής, ενσωματωμένη σχεδόν σε όλες τις εκδοχές δημόσιας έκφρασης που διοχετεύεται μέσω των μέσων ενημέρωσης, που δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει. Αυτό το ήδη διαμορφωμένο επικοινωνιακό τοπίο βοηθά σε κάθε έκτακτη κατάσταση να γίνεται αποδεκτό το αφήγημα της κυρίαρχης εξουσίας. Η ροή των πληροφοριών πολιτικοποιείται με την έμμεση πολιτική παρέμβαση και ανάλογα με την περίσταση επιδιώκεται να κατηγορηθούν η φύση, οι πολιτικοί αντίπαλοι, άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες ή ακόμα και οι  ίδιοι οι άνθρωποι για την καταστροφή.

          Επομένως, μετά από τόσες αλλεπάλληλες ατέλειωτες κρίσεις δεν είναι καιρός να διαλυθούν οι αυταπάτες μας ότι ένα καπιταλιστικό κράτος μπορεί να ενδιαφέρεται για τη δική μας ευημερία και όχι για να εξασφαλίσει ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία του κεφαλαίου;