ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ

 Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι εκλογές στην Ιταλία που ανέδειξαν ένα φασιστικό κόμμα, τα δημοψηφίσματα στην Ανατολική  Ουκρανία που εκφράζουν σύμφωνα με  τους Ρώσους τη θέληση των κατοίκων της να ενσωματωθούν στη Ρωσία, η καταστροφή των αγωγών φυσικού αερίου στη Βαλτική που αποδίδεται από τους Δυτικούς σε δολιοφθορά των Ρώσων, είναι από τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων που σηματοδοτούν τη ρευστότητα ενός περιβάλλοντος που γίνεται ολοένα πιο επικίνδυνο για τους απανταχού της Ευρώπης λαούς.

Η Ουκρανία και ο λαός της χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ ως πολιορκητικός κριός κατά της Ρωσίας εδώ και χρόνια, με απώτερο στόχο να προκληθεί στρατιωτική αντίδραση από τη Ρωσία και να διακοπεί η αναπτυσσόμενη οικονομική της σχέση με την Ε.Ε. Της Ε.Ε, της οποίας  η ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία κινδυνεύει να βυθίσει την οικονομία της σε βαθιά ύφεση και τους λαούς της στην ένδεια. Οι οποίοι λαοί, φοβισμένοι, οργισμένοι και αποπροσανατολισμένοι αναζητούν διέξοδο επικαλούμενοι δημοκρατικά δικαιώματα και αναζητούν συμμάχους για ν’ αντιμετωπίσουν την απειλή της πλήρους εξαθλίωσης. Και ο Πούτιν προσπαθεί αυτήν την απελπισία των λαών να την εκμεταλλευτεί ιδεολογικά, όπως φάνηκε από την ομιλία που εκφώνησε  κατά την τελετή για την επικύρωση της ενσωμάτωσης στη Ρωσική Ομοσπονδία των τεσσάρων περιοχών της  ανατολικής Ουκρανίας.

  Η ομιλία του είχε λίγο από όλα, στην προσπάθειά του να σχηματίσει έναν αντιδυτικό πόλο, υποστηρίζοντας ότι η Ρωσία θέλει να ηγηθεί ενός «αντι-αποικιακού κινήματος» για να απελευθερώσει τον κόσμο, εκμεταλλευόμενος  στην πραγματικότητα την ιδεολογική κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης. Στην ομιλία του κάνει καίριες επισημάνσεις για τη βασική γεωπολιτική, παρά την σχεδόν παντελή έλλειψη ταξικής ανάλυσης και την άρνησή του ν’ αναγνωρίσει την αντιδραστική φύση της τσαρικής αυτοκρατορίας. Στρέφεται εναντίον των μπολσεβίκων για την πολιτική τους των εθνοτήτων,  που θεωρεί ότι αποδυνάμωσε τη Ρωσία  και προετοίμασε το έδαφος για την άνοδο του εθνικισμού μετά το 1991. Υποθέτει αυθαίρετα δηλ. ότι η Ρωσική αυτοκρατορία πριν το 1917 ήταν ένα είδος εθελοντικής ένωσης ίσων μεταξύ τους εθνοτήτων. Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική. Ο Λένιν έχει αναφερθεί  επανειλημμένα στη Ρωσική Αυτοκρατορία ως φυλακή εθνών, όπου η ρωσική άρχουσα τάξη υπέβαλε τα έθνη της Κεντρικής Ασίας, του Καυκάσου και της Βαλτικής σε βάναυση και διαρκή καταπίεση. Και είναι  η επιμονή των μπολσεβίκων στο δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση και η απόρριψη του μεγάλου ρωσικού σοβινισμού που συγκράτησε ειρηνικά ενωμένη την ΕΣΣΔ. Ο Πούτιν όμως σκέφτεται μόνο με όρους ρωσικής δύναμης, όχι με όρους συνολικής ανθρώπινης απελευθέρωσης, εξυπηρετώντας τον ρωσικό εθνικισμό της αστικής του τάξης.

Βέβαια δύσκολα θα μπορούσαν να υπάρξουν αντιρρήσεις στην καταγγελία του για την απληστία της Δύσης  που επιδιώκει να υποδουλώσει και να αποικίσει άλλα έθνη και ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα ήταν ευχαριστημένοι μόνο με μια Ρωσία που θα ήταν πλήρως υποταγμένη στα νεοαποικιακά τους συμφέροντα. Δίνει μια ιστορία της δυτικής αποικιοκρατίας, αναφέροντας το διατλαντικό δουλεμπόριο, την αμερικανική γενοκτονία και  πολλά άλλα. Δεν αναφέρει  τη συμπεριφορά του τσαρικού καθεστώτος στους λαούς της Γεωργίας, της Αρμενίας και της Κεντρικής Ασίας, σφετερίζεται όμως την σοβιετική κληρονομιά στην υποστήριξη του αντιαποικιακού κινήματος και των αγώνων για τη μείωση της φτώχειας και της ανισότητας.  Θεωρεί ότι η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός είναι καθαρά δυτικά φαινόμενα, δεν έχουν να κάνουν με τον καπιταλισμό, κάτι που είναι προφανώς μια λανθασμένη και μεροληπτική  παρανόηση της ιστορίας, ρίχνοντας νερό στο μύλο όσων κατηγορούν τη σημερινή Ρωσία για ιμπεριαλισμό. Η Ρωσία δεν έχει την επιλογή να είναι μια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη σήμερα. Όχι όμως λόγω των εγγενών ρωσικών αξιών, αλλά επειδή το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ο αιώνας των απελευθερωτικών αγώνων,  η οικονομική καταστροφή της Ρωσίας μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και η  μοναδική κυριαρχία των ΗΠΑ  συνδυάστηκαν για να την  παραμερίσουν.

      Επιπλέον ο Πούτιν, προσπαθώντας να διαβρώσει την εικόνα της Δύσης κατρακυλά σε ένα σχεδόν   αξιολύπητο συντηρητισμό, υιοθετώντας συντηρητικές, παραδοσιακές αξίες αναφερόμενος στα δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ. 

      Η ομιλία του Πούτιν δείχνει ότι η στρατηγική του για την Ουκρανία είναι η αμφισβήτηση της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Περιγράφει με ακρίβεια την ευρεία γεωπολιτική δυναμική,  το ιμπεριαλιστικό μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ που θέλει να διατηρήσει την ηγεμονία του και τα κέρδη του και το οποίο είναι επομένως απελπισμένο να νικήσει το αυξανόμενο πολυπολικό σχέδιο. Αυτό όμως δεν αρκεί για τους υποταγμένους στα συμφέροντα της Δύσης να προσβλέπουν προς τον Πούτιν, θεωρώντας τον πέρα από κάθε αμφισβήτηση ή κριτική, μόνο και μόνο επειδή θεωρείται εχθρός των ΗΠΑ. Γιατί ο Πούτιν θα προτιμούσε η Ρωσία να είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη ίση με τις ΗΠΑ και αυτό στην πραγματικότητα προσπαθεί να πετύχει. Η ομιλία του προσθέτει μια ακόμα απόδειξη ότι είναι βαθιά συντηρητικός, πέρα για πέρα καπιταλιστής, εχθρός του κομμουνισμού και ούτε κατά ελάχιστον δεν υποστηρίζει το μαρξισμό.

      Οι εργαζόμενοι ανά τον κόσμο είναι μόνοι τους,  όπως ήταν και πριν από την Οκτωβριανή επανάσταση, η οποία έγινε πραγματικότητα με τους αγώνες τους και την οργάνωσή τους.