ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

 Από τη μια ο χιονιάς που πλήττει την Αθήνα, όπως και πέρυσι, αντιμετωπίζεται με την ίδια ολιγωρία και ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού όπως και πέρυσι, με τους αρμόδιους να επαναλαμβάνουν τις ίδιες δικαιολογίες όπως και πέρυσι. Κυβέρνηση και παρατρεχάμενα μέσα επικοινωνίας παρουσιάζουν τα καιρικά φαινόμενα σχεδόν σαν μια φυσική καταστροφή. Όπως και πέρυσι όμως, αυτός ο χιονιάς δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ούτε αιφνίδιος ούτε ανεξέλεγκτος, για να έχει τέτοια αποτελέσματα, αν είχαν ληφθεί προληπτικά μέτρα, υπήρχε η ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού  για την αντιμετώπισή του και οι περιλάλητοι ιδιωτικοί φορείς ανταποκρίνονταν στις υποχρεώσεις τους.  

     Από την άλλη σκάνδαλα και αποκαλύψεις για βιασμούς κι εκβιασμούς δεν φαίνεται να περιορίζονται στην έμφυλη βία, αλλά  αποκαλύπτουν μεροληψία ή ολιγωρία διωκτικών και δικαστικών αρχών. Και βέβαια πάντα παρών εδώ και δυο χρόνια ο φόβος της πανδημίας με το εθνικό σύστημα να έχει καταρρεύσει και το θανατικό να έχει εγκατασταθεί στην καθημερινότητά μας.

       Και εμείς να αισθανόμαστε ανασφαλείς κι εγκαταλελειμμένοι στη μοίρα της φτώχειας μας και  να ζητάμε σωτηρία από πλειοδότες υποσχέσεων σ’ ένα αέναο εκλογικό πέρα δώσε ανάμεσα σε παλιά κόμματα και τις μεταλλαγές τους.

      Κι αν προσπαθούσαμε να βρούμε τις διαφορές που χωρίζουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα στη χώρα μας θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα;

      Με το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Στο καταστατικό του ψηφισμένο στο 19ο Συνέδριο του, που πραγματοποιήθηκε από τις 11 έως τις 14 Απρίλη του 2013, διαβάζουμε: Το ΚΚΕ είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή οργανωμένη ιδεολογική, πολιτική πρωτοπορία της, η ανώτατη μορφή οργάνωσής της. Είναι επαναστατική οργάνωση εθελοντών ομοϊδεατών και αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, στην οποία θα καταργηθεί κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και θα διασφαλιστεί ένα ανώτερο επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων για το λαό, ισότητα δυνατοτήτων και δικαιωμάτων, ολόπλευρη κοινωνική πρόοδος στην Ελλάδα. 

      Στην ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ, στο μακρινό 4/10/74, διαβάζουμε: Η παράταξις της Νέας Δημοκρατίας συγκροτείται από έμπειρες και υγιείς, αλλά και από νέες προοδευτικές και ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις συντονισμένες στον ίδιο σκοπό: Να κάμουν στην Ελλάδα πράξη την επωνυμία της παρατάξεως - να δώσουν στη χώρα μια νέα δημοκρατία.

        Στην ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, Ιούλιο 2013, διαβάζουμε πως «Αγωνίζεται με όλες τις δυνάμεις του για τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική προκοπή και απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό», προσδιορίζοντας πώς εννοεί τον σοσιαλισμό «Για εμάς ο σοσιαλισμός είναι μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που βασίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία και διαχείριση των παραγωγικών μέσων. Απαιτεί τη δημοκρατία σε όλα τα κύτταρα της δημόσιας ζωής, όπου η συλλογικότητα αναδεικνύει έμπρακτα την υπεροχή της έναντι της ατομικότητας και η αλληλεγγύη την ισχύ της έναντι του ανταγωνισμό

       Στο προοίμιο του καταστατικού του ΚΙΝΑΛ διαβάζουμε: Για το Κίνημα Αλλαγής η δημοκρατία, με την πολιτική, κοινωνική και οικονομική έννοια, και η ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες στην κοινωνική, την πολιτική και την ατομική ζωή των ανθρώπων και συγκροτούν τον πυρήνα των αξιών του.

       Στο καταστατικό του ΜέΡΑ 25 διαβάζουμε για την αυτοαξιολόγηση του κόμματος. Το Καταστατικό του ΜέΡΑ25 αποτελεί σημαντικό σταθμό στην ιστορία των κομμάτων που δημιουργήθηκαν για να συγκρουστούν με την ολιγαρχία-δίχως-σύνορα και να υπηρετήσουν την επιστροφή του Δήμου στο επίκεντρο της Δημοκρατίας. 

       Η Ελληνική Λύση στο  δικό της καταστατικό διακηρύττει πως πιστεύει διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού που δίδαξαν τον υπόλοιπο κόσμο τον πολιτισμό, στις ικανότητες του Έλληνα στις επιστήμες και στην δημιουργία, στις αρχές της φιλοπατρίας, της αξιοκρατίας, της ορθοδοξίας, του φιλότιμου, του σεβασμού, της εμπιστοσύνης, του δυναμισμού, της πρωτοπορίας, της πειθαρχίας, της ανεξαρτησίας, της ακεραιότητας, της οικογένειας, όπως και στη Λαϊκή κυριαρχία και στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

       Εκτός λοιπόν από το ΚΚΕ που δηλώνει ξεκάθαρα τους στόχους του ότι αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού, όλα τα κόμματα της βουλής περιορίζονται στο να ομνύουν στο όνομα της Δημοκρατίας, αρκετά γενικής και αόριστης ώστε να τους επιτρέπει ακόμα και να  αλλοιθωρίζουν προς αυταρχικές πολιτικές λύσεις. Καμία βέβαια παράταξη, εξαιρείται το ΚΚΕ, δεν υπάρχει που να διαλαλεί ότι είναι ξεκάθαρα καπιταλιστική ή σαφώς εναντίον του κεφαλαίου.

       Και καθώς η πιο βασική ρύθμιση είναι  πρώτα της υλικής ζωής, δηλ. της παραγωγής και κατανομής των υλικών αγαθών, όσοι κατέχουν τα μέσα παραγωγής μπορούν να  ρυθμίζουν την οικονομία, να διακυβερνούν, να εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους τα υλικά αγαθά, ενώ οι υπόλοιποι αναγκάζονται να τα παράγουν και εξαρτάται ακόμα και η επιβίωσή τους από τους κατόχους των μέσων παραγωγής.  

        Αστικά όλα τα κόμματα που κονταροχτυπιούνται για τα πιο ασήμαντα ζητήματα για να μένει  ακλόνητο το κεφάλαιο στα χρυσά του κάστρα,  ξέροντας καλά ότι όποιο απ’ αυτά τα κόμματα κι αν έρθει στην εξουσία δεν πρόκειται να του ενοχλήσει την ευτυχία. Όλα τα αστικά κόμματα αυτό υπηρετούν, ακόμα κι αν δεν το ομολογούν επαναλαμβάνοντας τσιτάτα για την ευημερία και ελευθερία του λαού, γι’ αυτό και το ίδιο ξέρει να προστατεύει όσους το προστατεύουν. Το σιωπηρό σύνθημα που κυριαρχεί είναι κάτω τα χέρια από το κεφάλαιο.

     Το φαινόμενο λοιπόν πολιτικών παρατάξεων που ιδεολογικά μοιάζουν μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερό και εν τούτοις συγκρούονται με μανία για να καλύψουν ότι δεν υπάρχουν σαφείς και πραγματικές αντιθέσεις μεταξύ τους αναδεικνύεται σε περιόδους κρίσης όπως αυτήν την δεκαετία. Γι’ αυτό όλα αυτά τα χρόνια τόσα νέα κόμματα παλιάς κοπής εμφανίζονταν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, σε μια πολλαπλή προσπάθεια να καλυφτεί η πραγματική αντίθεση που ολοένα μεγαλώνει. Και είναι αυτή ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον καπιταλιστή, ανάμεσα στον πολίτη της εργατικής τάξης και την πολιτική εξουσία της αστικής τάξης.