ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

 Από τη μια συνεχίζει να μας ταλανίζει η πανδημία. Η ανησυχία σχετικά με αυτήν δεν καταπαύει και η τρομοκράτηση για  τις παραλλαγές της covid-19 μεταθέτει στην ατομική ευθύνη τόσο την αδυναμία των συστημάτων υγείας ν’ ανταποκριθούν στην επιδημία, την στιγμή που ουδόλως έχουν ενισχυθεί όλο αυτό το διάστημα, όσο και την εξάπλωση της πανδημίας με την άρνηση εμβολιασμού, τη στιγμή που ο επιστημονικός λόγος χρησιμοποιείται και  για δικαίωση αποφάσεων της  κυρίαρχης εξουσίας. Από την άλλη, προστίθεται η ενεργειακή κρίση που κάνει το τοπίο πιο ζοφερό, καθώς οι τιμές πετρελαίου και φυσικού αερίου έχουν εκτοξευθεί, με τους πιο ευάλωτους οικονομικά να απειλούνται με ολοκληρωτική φτώχεια. Κι ενδιάμεσα, με απειλές, δικαστικές αποφάσεις, χειραγωγημένη ενημέρωση, το υπουργείο Παιδείας  της Ν. Κεραμέως περιχαρακώνει το μέλλον της νεολαίας σε μια ανομολόγητη ταξική προοπτική,  με τον εκπαιδευτικό κόσμο να δυσκολεύεται να βρει το βηματισμό του για να αντιδράσει. Αντίθετα, της γης οι κολασμένοι, εργάτες από το Μπαγκλαντές, την Αίγυπτο και άλλες χώρες που δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες στα φραουλοχώραφα της Αχαίας και Ηλείας, αποκτούν συνδικαλιστική οργάνωση για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αύξηση της αμοιβής τους στα 4 ευρώ, παρόλο που η τρομοκράτησή τους φτάνει στα άκρα με το κάψιμο των παραγκών τους με όλα τους τα υπάρχοντα.  

        Μια κοινωνία που μοιάζει να παραπαίει, με εργαζόμενους σε μεγάλο βαθμό χωρίς ταξική συνείδηση, με μισθωτούς που κολακεύονται ότι ανήκουν στην μεσαία τάξη, με φασίστες που βαφτίζονται πατριώτες και πολιτικούς που κραυγάζουν ότι κυβερνούν στο όνομα του λαού. Μάλιστα, με την εμφάνιση στην επικαιρότητα του Γ. Παπανδρέου που διεκδικεί εκ νέου την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ με το νέο όνομα  ΚΙΝΑΛ, όπως βαφτίστηκε τα τελευταία χρόνια, δόθηκε η ευκαιρία για πολιτικές αναλύσεις που χρεώνουν όλες τις κακοδαιμονίες της μεταπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ, σαν να διαφοροποιούνταν από τη λογική της αστικής δημοκρατίας. Για να αθωωθεί ο καπιταλισμός, που η αστική δημοκρατία με όλα τα μέσα εξυπηρετεί, προσαρμοζόμενη και εξελισσόμενη κατά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης κι αναλόγως της πίεσης της εργατικής τάξης.

          Καθώς λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια διαπιστώναμε πως η οικονομική κατωτερότητα ήταν δείκτης της ταξικής κατωτερότητάς μας, γαντζωθήκαμε από τις υποσχέσεις της άρχουσας τάξης που μας επέτρεπε να αποκτήσουμε χρήματα, ώστε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας για μια σύντομη στιγμή τις απολαύσεις  που η κυρίαρχη τάξη θεωρούσε  δικό της δικαίωμα. Κι έτσι  οι  προοπτικές για βελτίωση του επιπέδου ζωής μας έγιναν το κίνητρο για την υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος, ξεχνώντας  πως οι δικοί μας αγώνες επέβαλαν τη βελτίωση της ζωής μας και δεν ήταν παραχωρήσεις της άρχουσας τάξης. Αποκτήσαμε λοιπόν κοινή συνείδηση από έναν κοινό τρόπο ζωής, δυνατότητα για διασκέδαση, ταξίδια, σπουδές κλπ. και έναν κοινό τρόπο  πολιτικής σκέψης που περιλάμβανε δημοκρατία, αξιοκρατία, οικονομική ανέλιξη κλπ. Κι αποκοιμήθηκε η ταξική συνείδηση. 

           Μόνο που όσο βυθιζόμαστε στην οικονομική κρίση που με διάφορες αιτίες ανανεώνεται και παρατείνεται, αποδεικνύεται ότι η ανισότητα στον τρόπο της ζωής και τις προσδοκίες είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό. Κι όσο περιορίζονται τα οικονομικά κίνητρα που είναι πρόθυμοι οι αστοί  να παράσχουν για να αποφευχθούν οι συγκρούσεις, τόσο περισσότερο μας υπενθυμίζουν ότι θα πρέπει να ευγνωμονούμε την άρχουσα τάξη, γιατί μας παρέχει δουλειά εκφοβίζοντάς μας με τον μεγάλο εφεδρικό στρατό ανέργων, που περιμένουν τις θέσεις μας. Για να  καταλήξαμε να γίνουμε σ’ όλα τα χρόνια της κρίσης και σ’ αυτά της πανδημίας με την καινούργια κρίση που ξεκινά, ένα απλό άθροισμα από ετερόκλητες ομάδες που το περισσότερο που θα καταφέρουμε είναι να συγχωνευτούμε σε μια ομοιογενή μάζα δυσαρεστημένων. Κι έτσι, έχοντας διαποτιστεί από τις αξίες και πρότυπα συμπεριφοράς της άρχουσας τάξης, προσαρμοσμένες στα όρια μας, να χάσουμε τις ιδιότητες εκείνες χωρίς τις οποίες  ο αυτοσεβασμός μας  θα ήταν ανέφικτος και η συλλογική οργανωμένη πάλη αδύνατη, όπως  θάρρος, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη. Και στην τελική να μην μας ενώνει η κοινή αίσθηση της εκμετάλλευσης, παραμένοντας άτομα ναρκισσιστικά που μηρυκάζουν την οργή τους.

         Η κυρίαρχη τάξη έχει μάθει πια να πολιτεύεται στο όνομα του λαού. Αλλά όσο φοβάται ότι η κοινωνική τάξη απειλείται πραγματικά και οι βασικές αρχές  που στηρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα κινδυνεύουν σοβαρά, ακόμα και οι πιο δημοκρατικοί αστοί θα προσχωρήσουν στις  γραμμές του πιο αντιδραστικού κόμματος που θα εμφανιστεί να υπερασπίζεται  αποτελεσματικά το υπάρχον σύστημα. Και ένα φασιστικό κόμμα, συγκαλυμμένο ή όχι, μπορεί να θεωρηθεί λύση. 

       Παρατεταμένη οικονομική κρίση, διάψευση της δημαγωγίας της σοσιαλδημοκρατίας, περιοριστικά μέτρα εξαιτίας της πανδημίας, ενεργειακή κρίση είναι παράγοντες που προκαλούν συνδυασμούς στο σύστημα που αδυνατώντας να κατανοήσουμε επιδρούν αρνητικά στην πολιτική μας ωριμότητα. Η ύπαρξη λοιπόν του  κομμουνιστικού κόμματος που εμπνέει, και οργανώνει τις μεγάλες μάζες των εργαζομένων αυξάνει την ελπίδα ότι το μεγάλο άνοιγμα ανάμεσα στην εξαιρετικά περιπλεγμένη οικονομική και κοινωνική δομή και στη δυνατότητα των εργαζομένων να την κατανοήσουν θα τείνει να κλείσει. Όσο λοιπόν το επίπεδο της μαζικής συνείδησης τείνει  να  ταυτίζεται με την αντικειμενική κατάσταση πραγμάτων  τόσο αυξάνει η ελπίδα να διεκδικηθούν δυναμικά  δικαιώματα που συρρικνώνονται ή καταργούνται είτε με ειρηνικά είτε με βίαια μέσα. Και είναι το δύσκολο έργο του  κομμουνιστικού κόμματος  όχι μόνο να αντικατασταθεί η εικόνα του κόσμου που έχουμε στο μυαλό μας  με την πραγματική κατάσταση αλλά και αυτό να μην επιτευχθεί μετά από ένα ατέλειωτα μακρύ χρονικό διάστημα.