ΟΡΓΗ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥ

 

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν ποικιλοτρόπως σχολιαστεί λεκτικές επιθέσεις και  αποδοκιμασίες των απολυμένων εργαζομένων στα λιπάσματα Καβάλας προς τον υπουργό Κ. Χατζηδάκη σε καφετέρια  της Θεσσαλονίκης. Κι αν εντυπωσιάζει η αγανάκτηση ενός από τους απολυμένους ο οποίος διαμαρτυρόταν  έξω φρενών για την απόλυσή του, ενώ 30 χρόνια ψήφιζε Νέα Δημοκρατία, ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση κάνουν τα σχόλια  για την εκλογική προτίμηση του απολυμένου. Πολλά θέλουν να αναδείξουν τις εναλλαγές που προσφέρουν οι εκλογικές διαδικασίες εντοπίζοντας το πρόβλημα στη λανθασμένη αξιολόγηση κομμάτων από τους εκλογείς, όπως από τον συγκεκριμένο απολυμένο, ενώ άλλα προσπαθούν να δώσουν ψυχολογικές ερμηνείες στις πολιτικές επιλογές των εργαζομένων και ελάχιστα επικεντρώνονται στο μείζον πρόβλημα, την έλλειψη ταξικής συνείδησης. 

     Και ο αποδέκτης της αγανάκτησης του απολυμένου, ο υπουργός Κ. Χατζηδάκης,  και τα αποδοκιμαστικά σχόλια για την εκλογική του  προτίμηση, η Νέα Δημοκρατία,  εντάσσονται  στην ίδια λογική που αντιμετωπίζει τα ταξικά ζητήματα ως προβλήματα προσώπων ή κομμάτων, αποκομμένα από την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής.

       Είναι που δεκαετίες τώρα το κυρίαρχο αφήγημα είναι πως  δεν υπάρχει εργατική τάξη. Μάλιστα η κυβέρνηση Μητσοτάκη με μεγαθυμία περιέλαβε στην επινοημένη από την κυρίαρχη εξουσία  μεσαία τάξη όλους με ετήσιο εισόδημα επακριβώς 6294 ευρώ, όπως ανακοίνωσε πριν δυο χρόνια ο υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας.

        Μόνο που η εργατική τάξη συνεχίζει να  υπάρχει, όσο κι αν η μετατόπιση της οικονομικής δραστηριότητας από τη βιομηχανία πέρασε στις υπηρεσίες κι επομένως αυξήθηκαν οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα. Γι’ αυτό θεωρείται ότι, αφού μειώνεται ο βιομηχανικός εργάτης, περιορίζεται η εργατική τάξη, γιατί όλοι αυτοί που εργάζονται στα ηλεκτρονικά, επικοινωνίες, στη συναρμολόγηση, στις τεχνολογίες αιχμής κλπ. που βαφτίζονται υπηρεσίες δεν θεωρούνται εργάτες. Ακόμα και ο προλεταριοποιημένος διανοούμενος που το μεταβιομηχανικό μοντέλο  απορρίπτει τις σπουδές του, τις γνώσεις του και τον περιθωριοποιεί,  σπάνια το συνειδητοποιεί,  πιστεύοντας τις δικαιολογίες ότι βρισκόμαστε μπροστά σε προσωρινές αδυναμίες, δυσκολίες προσαρμογής των οικονομιών και των κοινωνιών που θα ξεπεραστούν, ενώ ο εργαζόμενος σε διάφορες εργασίες παροχής υπηρεσιών, ο μισθωτός  υπάλληλος στα μαγαζιά κ.λ.π  δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στην εικόνα του προλετάριου του προηγούμενο αιώνα και συμπεραίνει ότι  δεν ανήκει στην εργατική τάξη. Κι έτσι  όλοι αυτοί δεν διαμορφώνουν μια κοινή ταυτότητα, και γι’ αυτό δεν  αναγνωρίζουν τα κοινά τους συμφέροντα, δεν συνειδητοποιούν τη φύση της εκμετάλλευσής τους και δεν αναπτύσσουν ταξική  αλληλεγγύη που επιτυγχάνεται με τη συνειδητοποίηση πως μόνον με τον συλλογικό αγώνα μπορούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους.

       Γι’ αυτό και ψηφίζουν 30 χρόνια Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικούς  διαχειριστές του καπιταλισμού,  και νιώθουν προδομένοι όταν δεν υλοποιούνται οι προεκλογικές υποσχέσεις τους και τρέχουν συνέχεια  πίσω από κάθε  αστικό κόμμα που υπόσχεται τα ίδια σ’ ένα φαύλο κύκλο μάταιων ελπίδων. Εγκλωβίζονται στην αστική αντίληψη ότι αρκεί οι εργαζόμενοι να ψηφίσουν στις εκλογές και δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα άλλο, αφού τα πάντα, από τα πιο ελάχιστα, η σύγκρουση με τα  άλλα κόμματα ή η  δημιουργία νόμων, μέχρι τα μέγιστα, η εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας και διαβίωσης,  είναι φροντίδα των εκλεγμένων των εκπροσώπων.

           Επιπλέον,  οι επιθέσεις του κεφαλαίου ενάντια στους  εργαζόμενους  όλα αυτά τα χρόνια δεν πραγματοποιούνται με μια μετωπική επίθεση εναντίον τους, αλλά με την αποδιάρθρωση της εργατικής τάξης. Άλλοτε λοιπόν  η κυρίαρχη εξουσία επιδιώκει τον παροδικό προσεταιρισμό κάποιων τμημάτων της, άλλοτε με τη συκοφάντηση και αντιπαράθεση κλάδων εργαζομένων  επιρρίπτει σ’ αυτούς τις ευθύνες για την οικονομική εξαθλίωση, ενισχύοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό. Δημιουργούνται  έτσι οι  προϋποθέσεις διαίρεσής των εργαζομένων  που χρησιμοποιούνται, με την ιδεολογικοπολιτική παραπλάνησή τους, για την πιο αποτελεσματική εκμετάλλευσή τους.

       Επομένως, μια τάξη που δεν έχει συνείδηση του εαυτού της, κατακερματισμένη και χειραγωγημένη είναι εύκολο να τσακιστεί. Και οι αγανακτισμένοι απολυμένοι των λιπασμάτων Καβάλας είναι ένα μικρό μέρος απ’ αυτούς τους εργαζόμενους που τσάκισε ο καπιταλισμός για να ξεπεράσει τις κρίσεις του. Με  τις ομαδικές απολύσεις στα λιπάσματα Καβάλας αποδεικνύεται πως οι δικαστικές αποφάσεις έχουν περισσότερο επικοινωνιακή σκοπιμότητα και πως καμιά νομική διεκδίκηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης μπορεί να μην υλοποιείται, με τη σύμπραξη της εκτελεστικής εξουσίας,  όταν δεν υπάρχει ένα ισχυρό εργατικό κίνημα.

         Ανατροπή αυτής της πολιτικής αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού δεν γίνεται ούτε με αλλαγή κυβερνήσεων, ούτε με αποδοκιμασίες προσώπων χωρίς οργανωμένη αντίσταση από ένα ισχυρό εργατικό κίνημα μέσα από τα συνδικάτα τα οποία μπορούν και πρέπει να γίνουν μοχλοί για αυτή την ανατροπή.  Είναι τα εργατικά συνδικάτα που ενώνουν τους εργαζόμενους σε μεγάλες οργανώσεις, στις οποίες ο κοινός αγώνας αντικαθιστά τον ατομικό  ανταγωνισμό για μια θέση εργασίας αναπτύσσουν την ταξική συνείδηση και διδάσκουν μέσα από τους αγώνες ταξική αλληλεγγύη. Γι’ αυτό και είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος του κομμουνιστικού κόμματος που οργανώνει,  εκφράζει την αναγκαιότητα για ταξική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος και βάζει στο στόχαστρο την κυρίαρχη τάξη «που εξοπλίζει την εκάστοτε κυβέρνηση». Γι' αυτό και το πιο σημαντικό από όσα συνέβησαν στην Έκθεση Θεσσαλονίκης ήταν το πλήθος κόσμου που διαδήλωνε με τα συνδικάτα του ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, που στη συγκεκριμένη στιγμή υλοποιεί η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη.