ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

 

Και καθώς οι εικοσαετείς πολεμικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, μαζί και η Ελλάδα, το μόνο αποτέλεσμα που είχαν τελικά ήταν να διαμορφώσουν τις κατάλληλες συνθήκες για να αναλάβουν την εξουσία οι Ταλιμπάν, εναντίον των οποίων υποτίθεται έγινε η εισβολή, κάθε επιχειρηματολογία της κυρίαρχης εξουσίας που προσπαθεί να τις δικαιολογήσει μοιάζει το λιγότερο αδύναμη.   

     Το χάος που προκύπτει με τον τρόπο που γίνεται η  αποχώρηση είναι ενδεικτικό για τα αποτελέσματα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και των δικαιολογιών τους, όπως μάλιστα εκφράζονται και σε μήνυμα του Τζ. Μπάιντεν. «Η αποστολή μας στο Αφγανιστάν δεν υποτίθεται ότι ήταν η οικοδόμηση του έθνους ... το μόνο ζωτικό εθνικό μας συμφέρον στο Αφγανιστάν παραμένει σήμερα αυτό που ήταν πάντα: η αποτροπή τρομοκρατικής επίθεσης στην αμερικανική πατρίδα». Και ίσως γι’ αυτό στο δυτικό κόσμο καταναλώνεται εκείνη η ειδησεογραφία που εστιάζει αποκομμένα στα προβλήματα των γυναικών κάτω από την εξουσία των Ταλιμπάν ή στους κινδύνους από τις προσφυγικές ροές, που επιβεβαιώνει την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού. Επομένως  και το δικαίωμα των ΗΠΑ να διαμορφώνουν τη στρατιωτική στρατηγική τους που να ανταποκρίνεται στο καθεστώς της ως μοναδικής υπερδύναμης, η οποία υπερασπίζεται τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα, τα οποία απαιτούν αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Μετά μάλιστα τη διάλυση της ΕΣΣΔ οι ΗΠΑ διατηρούν και αναπτύσσουν την τρομερή στρατιωτική τους δύναμη για έναν παγκόσμιο ρόλο για τη διατήρηση της ιμπεριαλιστικής τάξης, ενώ στοχεύουν και επιτίθενται σε πολύ ασθενέστερες χώρες όπως το Ιράκ επιβάλλοντας την εξουσία τους  ως παγκόσμιας υπερδύναμης.

        Η συντήρηση βέβαια μιας τεράστιας στρατιωτικής μηχανής και το σχετικά υψηλό επίπεδο των αμυντικών δαπανών δεν προορίζεται και ούτε έχει στόχο  απλώς την αντιμετώπιση ορισμένων  απείθαρχων κρατών ή περιφερειακών δυνάμεων. Η παγκόσμια στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ προβλέπει την πιθανή απειλή από την Κίνα και τη Ρωσία,  γιατί είναι αυτές οι δύο χώρες που έχουν τους οικονομικούς πόρους και τη στρατιωτική δύναμη να αμφισβητήσουν την ηγεμονία των ΗΠΑ.

        Είναι που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός από τα τέλη του 20ού αιώνα εκδηλώνει ολοένα και περισσότερο την ανάγκη ελέγχου, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας σε όλα τα μέρη του κόσμου και τους τομείς της παγκόσμιας οικονομίας.   Μετά τη «χρυσή άνθηση»  της καπιταλιστικής ανάπτυξης για ένα τέταρτο του αιώνα, με τη λήξη του β’ παγκοσμίου πολέμου, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπόρεσε να δημιουργήσει και να διατηρήσει τα ίδια επίπεδα ανάπτυξης. Με την αυξανόμενη διεθνοποίηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τη μεταβλητότητά του, έχουν προκύψει νέα προβλήματα και αντιφάσεις.   

          Οι Ηνωμένες Πολιτείες λοιπόν και οι προηγμένες καπιταλιστικές χώρες απαίτησαν να καταλάβουν τις αγορές του τρίτου κόσμου και των πρώην σοσιαλιστικών χωρών και να εκμεταλλευτούν ανελέητα την πλεονεκτική θέση τους στο διεθνές εμπόριο και το μονοπώλιο τεχνολογίας. Σύμφωνα με την κυρίαρχη προπαγάνδα η ελεύθερη αγορά και  η  αστική δημοκρατία είναι συνυφασμένες και  για να εμφυτευτούν σε όλο τον κόσμο, η στρατιωτική δύναμη είναι ένα ουσιαστικό συστατικό. Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΠΟΕ αποτελούν την τριάδα των πολυμερών ιδρυμάτων που κυριαρχούνται από τους ιμπεριαλιστές και που διασφαλίζουν ότι ο καπιταλισμός του τέλους του 20ού αιώνα, της ελεύθερης αγοράς και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής τάξης, θα γίνει ο κανόνας σε όλο τον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δηλώνουν ανοιχτά ότι για να διατηρηθεί μια τέτοια καπιταλιστική τάξη είναι έτοιμη να αναπτύξει και να χρησιμοποιήσει την τεράστια στρατιωτική της δύναμη. Κάθε χώρα που αρνείται να αποδεχτεί ή παρεκκλίνει από αυτόν τον κανόνα αποτελεί στόχο πιθανών επιθέσεων τόσο σε οικονομικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο που μπορεί να οδηγεί και σε εμπόλεμη κατάσταση. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν ως εκ τούτου τα διπλά όπλα οικονομικών κυρώσεων, αποκλεισμών, απειλών και εκβιασμών μαζί με στρατιωτικά μέτρα για να ευθυγραμμίσουν στην πολιτική τους τα ανυπότακτα κράτη. Οι αραβικές χώρες, όπως η Αίγυπτος με την ψευδεπίγραφη αραβική άνοιξη, η Κούβα με το αδιάλειπτο εξηκονταετές εμπάργκο υπενθυμίζουν συνεχώς την πολιτική του ιμπεριαλισμού. 

        Και τώρα στο Αφγανιστάν σε ζωντανή μετάδοση, με την επιφύλαξη πάντα της επιλεκτικής ειδησεογραφίας, παρακολουθούμε τις συνέπειες σε μια από τις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού. Καθώς λοιπόν  οι Ταλιμπάν πια επικρατούν και εγκαταλείπονται από τους Αμερικανούς, όσοι συνεργάστηκαν μαζί τους οι οποίοι πανικόβλητοι κατά την ειδησεογραφία προσπαθούν να φύγουν από τη χώρα, άρχισαν στη Δύση, και στη χώρα μας, να εκφράζονται φόβοι για τα κύματα προσφύγων και την απειλή του δυτικού πολιτισμού από αυτούς.

          Κι επαναλαμβάνεται αμέτρητες φορές, με διάφορες μορφές, η ίδια αντίληψη και σκέψη, μέσα στο ιδεολογικό πλαίσιο το οποίο  δημιούργησαν η αποικιοκρατία και ο ευρωκεντρισμός  για την Ανατολή που κατασκευάστηκε στη Δύση, και περιλαμβάνει υπανάπτυξη, ανορθολογισμό, οπισθοδρόμηση, δικαιώνοντας την αποικιοκρατία με την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού. Και τώρα δικαιώνει ο κυρίαρχος λόγος το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία με τους δήθεν φόβους ισλαμοποίησης και την αγωνία για τα δικαιώματα των γυναικών,  όλα αποκομμένα από την ιμπεριαλιστική πολιτική της δύσης που …εκπολιτίζει.

          Η διάσταση αυτή ενισχύει το δίπολο Δύσης– Ανατολής, δημιουργώντας ένα μέτωπο πνευματικής σύγκρουσης,  μεταθέτοντας τις αιτίες σε σφαίρες πέραν των συγκεκριμένων γεωπολιτικών συμφερόντων, προσφέροντας ιδεολογική κάλυψη  στη Δύση για  να ελέγξει την Ανατολή και κατ' επέκταση να την χειραγωγήσει και να την κυβερνήσει. Υποτιμώντας τον πολιτισμό αυτών των λαών νομιμοποιείται και εκλογικεύεται κάθε επέμβαση της Δύσης σ’ αυτές τις περιοχές, γιατί  ο βασικός λόγος που προβάλλεται γι’ αυτό  είναι η πνευματική ισχύς και η ανωτερότητα της Δύσης αντίκρυ στην Ανατολή. Ο οριενταλισμός συνεχίζει να επιβιώνει,  προσδίδει  ιδεολογικά στοιχεία στην αντιπαράθεση πλάθοντας και διαδίδοντας ποικίλα στερεότυπα για τους Ανατολίτες, ώστε με μαθηματική ακρίβεια η δυτική κηδεμονία να θεωρηθεί μονόδρομος. Τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, η γεωπολιτική στρατηγική των δυτικών δυνάμεων σ’ αυτήν την περιοχή μπαίνει στο περιθώριο και  το πρόβλημα εντοπίζεται στα δικαιώματα των γυναικών που καταπατούνται,  στη δημοκρατία τους που δεν μιμείται σωστά την αστική δημοκρατία της Δύσης και η εκμετάλλευση, η οικονομική αφαίμαξη, η πολύχρονη πολεμική εμπλοκή  αυτών των λαών με  τους δυτικούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους μένει στο ημίφως.

           Κάτω από τα ερείπια του σημερινού καθημαγμένου και ματωμένου Αφγανιστάν υπάρχει  μόνο η  ελπίδα ότι μπορεί να  βλαστήσουν οι σπόροι που παραμένουν ζωντανοί ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές μέσα στις καρδιές των λαών, όταν πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον και γι’ αυτούς μόνο με τη δική τους δράση.