ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ

 

Μοιάζει, στην αιωρούμενη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα που  χαρακτηρίζει την κατάσταση που βιώνουμε, η σταδιακή καταστροφή που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας να μην υποχωρεί.

         Στον τομέα της επιδημίας κατέληξε η κυβέρνηση, μετά από περισσότερο από έναν χρόνο, να έχει αποτύχει ν’ ανταποκριθεί στα προβλήματα που προκάλεσε η εξάπλωσή της, προβλήματα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου.  Χρεώνει αποκλειστικά στις δικές της ενέργειες την επιτυχημένη  αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της  πανδημίας με τον πρωθυπουργό να αποδέχεται με αυταρέσκεια  τις πιο γλοιώδεις κολακείες για τις ικανότητές του, ενώ  ενοχοποιεί τους πάντες για την ολέθρια πολιτική της όλο το επόμενο διάστημα της επιδημίας. Η αποτυχία να περιοριστεί η εξάπλωση του ιού λόγω περιορισμένων τέστ ανίχνευσης και ιχνηλάτησης αποδόθηκε στην απροθυμία των πολιτών να πειθαρχήσουν στα μέτρα αποστασιοποίησης, που χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για την υπερβολική χρήση αστυνομικής καταστολής. Η ανεπάρκεια ενός ήδη αδύναμου συστήματος υγείας να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες που προκύπτουν γίνεται προσπάθεια να καλυφτεί εκ των ενόντων, μετατρέποντας το σε σύστημα μιας νόσου, για να μη φανεί η κατάρρευσή του. Η απροθυμία για προστασία των εργαζομένων στις μετακινήσεις τους και στους χώρους εργασίας κρύβεται πίσω από επαίνους και βερμπαλισμούς για ήρωες εργαζόμενους.

       Όλον αυτόν τον καιρό της πανδημίας  στην πραγματικότητα ζητήθηκε από τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, των τροφίμων, της καθαριότητας, των δημόσιων μεταφορών, της εφοδιαστικής αλυσίδας κ.λ.π. να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να εργαστούν, απαιτώντας να μη διαμαρτύρονται και να αρκούνται σε επαίνους ή και κατηγορίες, αντί να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Συγχρόνως όμως  η κυβέρνηση με υπερβάλλοντα ζήλο νομοθετεί κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με μακροχρόνιους αγώνες, όπως είναι το οκτάωρο, προβάλλοντας μάλιστα αναισχύντως ο αρμόδιος υπουργός Χατζηδάκης γελοία επιχειρήματα για να πείσει για το φιλεργατικό χαρακτήρα αυτών των αλλαγών.

      Και βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε για τη δύναμη που η κυρίαρχη εξουσία έχει, σε όλο το διάστημα της πανδημίας η αστυνομία της απέκτησε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έχει η αστυνομία ενός αυταρχικού κράτους. Παρόλο που η  αυθαιρεσία της και η βιαιότητά της έγινε προσπάθεια να συνδεθεί με την προστασία από την πανδημία  η ασύμμετρη βία και προπάντων η αδικαιολόγητη    δεν έκαναν πειστική την επιχειρηματολογία. Κι απέμεινε γυμνή η βία της αστυνομίας που φυλάει παγκάκια για να μην υπάρξει συνωστισμός ή κυνηγάει νέους που διασκεδάζουν. Για να συνηθίζουμε στην πανταχού παρουσία της που καταστέλλει κάθε διαμαρτυρία και να ισοπεδώνονται αγωνιστικές κινητοποιήσεις για υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και αντιδράσεις για χρήση μάσκας ή αποφυγής συνωστισμού. Για να αναδειχθεί σε …επαναστατική πράξη  το ποτό στις πλατείες, όσο τα αντεργατικά νομοσχέδια θα ψηφίζονται και θα συρρικνώνονται μέχρι κατάργησης όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων.

        Στα ενδιάμεσα, δεν ξεχνά η κυρίαρχη εξουσία να επικεντρώσει την προσοχή σε εθνικά θέματα, όταν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει επικοινωνιακά για να βελτιώσει την εικόνα της. Το έκανε  πριν ένα χρόνο, όταν η Τουρκία σε αντίδραση για την έλλειψη υποστήριξης για τις πολιτικές της στη Συρία, άνοιξε τα δυτικά της σύνορα ωθώντας χιλιάδες μετανάστες σε σημεία εισόδου προς την Ελλάδα, στην περιοχή του Έβρου. Τότε η Ελλάδα έκλεισε τα σύνορα και ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης βρήκε ευκαιρία να εμφανίσει την όλη επιχείρηση απώθησης των μεταναστών και προσφύγων ως πολεμική επιχείρηση καταπάτησης ελληνικού εδάφους, που η κυβέρνησή του με τη στρατιωτική ηγεσία έφεραν εις πέρας με επιτυχία. Βεβαίως, οι εντάσεις με την Τουρκία δεν σταμάτησαν τον περασμένο Φεβρουάριο. Το καλοκαίρι ξέσπασε και πάλι κρίση για τα θαλάσσια σύνορα και τα δικαιώματα εξερεύνησης στην ανατολική Μεσόγειο. Κι ύστερα, αφού η Τουρκία απέσυρε το ερευνητικό σκάφος της και υιοθέτησε ένα πιο συμφιλιωτικό τόνο προς την Ελλάδα και την ΕΕ,  φάνηκε οι εντάσεις να μειώνονται. Και μετά από μια ταραχώδη χρονιά έγινε και η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Ν. Δένδια στην Τουρκία. Αυτή την φορά η  συνάντηση των υπουργών εξωτερικών  Ελλάδας και Τουρκίας που είχε στόχο  τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των  δυο συμμάχων του ΝΑΤΟ, κατέληξε μπροστά στις κάμερες σε μια έντονη ανταλλαγή κατηγοριών ανάμεσα τους. Κι ενώ στις δηλώσεις τύπου, μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης, μίλησαν αρχικά για τους διαύλους επικοινωνίας που πρέπει να είναι ανοιχτοί και την αύξηση της οικονομικής συνεργασίας σε μια προσπάθεια  βελτίωσης των σχέσεων,  στη συνέχεια η συζήτηση εξετράπη σε μια καταγραφή παραπόνων της μιας χώρας εναντίον της άλλης, με τον Ν. Δένδια ν’ απαριθμεί τις βασικές ελληνικές θέσεις ανταπαντώντας στις προκλήσεις του τούρκου υπουργού Τσαβούσογλου. 

       Λαμβάνοντας βέβαια υπόψη πως αμφότερες οι χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ, με την Ελλάδα μάλιστα να σπεύδει να δηλώνει τη συμμόρφωσή της σε όλες τις επιταγές του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, μοιάζει αυτό το σπάνιο, κατά πως λένε, διπλωματικό επεισόδιο περισσότερο να έχει επικοινωνιακά χαρακτηριστικά παρά μελλοντικές προειδοποιήσεις. Και πέρα από τη χρησιμότητά του στο βιογραφικό του Ν. Δένδια για μελλοντικές ανακατατάξεις στο εσωτερικό του κόμματος της Ν.Δ έδωσε μια ανάσα εθνικής υπερηφάνειας, κάτι αντίστοιχο με την ανάσα αξιοπρέπειας επί ΣΥΡΙΖΑ, που κατέληξε σε ασφυξία. Γιατί στην τελική, όταν τα λόγια απλά συνοδεύουν μια θεατρική παρουσία   και όχι αποφάσεις που μπορούν να υλοποιηθούν,  ακόμα και αν δεν είναι στις προθέσεις ο επικοινωνιακός στόχος σ’ αυτόν θα περιοριστούν. Γιατί πώς θα μπορούσε η Ελλάδα να υποστηρίξει εμπράκτως όλα αυτά τα εθνικώς υπερήφανα λόγια που εξεστόμισε ο υπουργός της;  Με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ;

          Περισσότερο από ένας χρόνος λοιπόν από την εμφάνιση της πανδημίας, η  παρούσα κατάσταση είναι γεμάτη από εντάσεις και αντιφάσεις, ο χρόνος είναι πυκνός σε γεγονότα  που συνθέτουν μια νέα πραγματικότητα: Αυξανόμενη μαζική ανεργία, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων,  σύγχυση των ορίων μεταξύ παραγωγής και αναπαραγωγής για όσους εργάζονται από το σπίτι,  συρρίκνωση πολιτικών ελευθεριών. Συγχρόνως όμως πραγματοποιούνται και διάφορες  διαδικασίες πάλης και πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης με αγωνιστικές κινητοποιήσεις, στις οποίες η νεολαία δηλώνει το αγωνιστικό της παρόν.