«ΣΧΟΛΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ»

Οι μαζικές  απεργιακές κινητοποιήσεις  των συνδικάτων στη Γαλλία εδώ και πάνω από ένα μήνα ενάντια στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος πίεσαν την  κυβέρνηση του Ε. Φιλίπ να εμφανιστεί πιο διαλλακτική, για να παρασύρει σε συμβιβασμό τα συνδικάτα σταματώντας τις απεργίες. Στα καθ΄ ημάς, οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ απεργούν από τις 21 Δεκεμβρίου, για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και παύση απολύσεων, με εκκωφαντική τη σιωπή γι’ αυτό των συστημικών ΜΜΕ και αδιάλλακτη τη διοίκηση του ομίλου, που μηνύει και απαιτεί συλλήψεις εργαζομένων και συνδικαλιστών απεργών.

               Δυο ειδήσεις οι οποίες αναφέρονται  στους εργαζομένους και τα …αναχρονιστικά μέσα πίεσης, την απεργία, που τόσο βιαστικά έσπευσε ο κυρίαρχος λόγος να απαξιώσει, ακριβώς γιατί έτσι απειλείται η παντοδυναμία της κυρίαρχης εξουσίας.

               Την τελευταία δεκαετία, καθώς το χάσμα εισοδήματος μεταξύ πλούσιων και φτωχών διευρύνεται, η αυξανόμενη υποψία έγινε πια διαπίστωση,  ότι το παιχνίδι στη φρενήρη σύγχρονη οικονομία μας κλίνει ενάντια στους εργαζόμενους. Η ευρέως διαδεδομένη ευημερία της Δύσης των προηγούμενων δεκαετιών, όταν το αμερικανικό όνειρο φαινόταν ανοιχτό σε όλους, αρχίζει να μοιάζει με ιστορική εξαίρεση. Το παράδειγμα της Γαλλίας δείχνει πως  δεν περιορίζονται οι δυσμενείς για τους εργαζόμενους μεταρρυθμίσεις μόνο στην Ελλάδα, και ούτε μόνο σ’ αυτή ο  κυρίαρχος λόγος προπαγάνδας χρεώνει  την κρίση στους εργαζόμενους, αλλά αντίθετα ότι  η αυξανόμενη ανισότητα είναι εγγενής στον καπιταλισμό. Οι  καπιταλιστές - επενδυτές προμηθεύουν χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο σε επιχειρήσεις για να πάρουν μια όλο και μεγαλύτερη φέτα της οικονομικής πίτας, σε βάρος των εργαζομένων. Όσοι κατέχουν τα μέσα παραγωγής γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι εργαζόμενοι καταντούν να μην μπορούν να επιβιώσουν, σε μια εποχή που η τεχνολογική εξέλιξη επιτρέπει την ανάπτυξη του παγκόσμιου πλούτου, ώστε να εξασφαλίζονται αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης σε όλους τους εργαζόμενους.   

               Τις τελευταίες δεκαετίες επιβεβαιώνεται με τον πιο κραυγαλέο τρόπο μεταπολεμικά, αυτό που διαπίστωσε ο Κ. Μαρξ το 19^ο αιώνα, πως τα επίπεδα μισθών μπορούν να διευθετηθούν μόνο με τη συνεχή πάλη μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, εφόσον  ο καπιταλιστής συνεχώς τείνει να μειώσει τους μισθούς στο φυσικό τους ελάχιστο και να παρατείνει την εργάσιμη μέρα στο φυσικό της μέγιστο, γι’ αυτό πρέπει συνεχώς οι εργαζόμενοι να πιέζουν και να αγωνίζονται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι οι αγώνες των εργαζομένων, οι τεράστιες απεργιακές κινητοποιήσεις  του προηγούμενου αιώνα, το αντίπαλον δέος των σοσιαλιστικών κρατών που έσπασαν την αδιαλλαξία της κυρίαρχης τάξης στη Δύση και νομιμοποίησαν το δικαίωμα των εργαζομένων να σχηματίζουν συνδικάτα και να διαπραγματεύονται συλλογικά. Επί δεκαετίες μεταπολεμικά, αναγκάστηκε η κυρίαρχη εξουσία στις βιομηχανίες και εταιρείες  να δεχτεί τη νομιμότητα των συνδικάτων στη διαδικασία συλλογικής διαπραγμάτευσης. Η κρίση του καπιταλισμού από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά, η πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων έδωσε ώθηση στην μακροπρόθεσμη εκστρατεία  της κυρίαρχης τάξης για να μετατοπιστεί αποφασιστικά η ισορροπία των ταξικών δυνάμεων προς όφελός της. Το αστικό κράτος, που κάτω από την πίεση των εργαζομένων και την απειλή του σοσιαλισμού είχε αναλάβει ενεργό ρόλο στις εργασιακές σχέσεις των προηγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών αποδεχόμενο με νομικές ρυθμίσεις το ρόλο των συνδικαλιστικών οργανώσεων στους όρους εργασίας, ενισχυμένο από την πτώση του σοσιαλισμού και την αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος πρωτοστατεί στην απορρύθμιση της εργασίας και τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, εξυπηρετώντας την εξουσία του κεφαλαίου.

               Όλα αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης δεν έφεραν τίποτε άλλο παρά δυστυχία στον πυρήνα της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Και δεν είναι μια παράπλευρη συνέπεια της πολιτικής για έξοδο από την κρίση,  αλλά ο στόχος  αυτής της πολιτικής, σε ένα μονόπλευρο ταξικό πόλεμο που απαιτεί την καταστροφή  των μόνων μέσων για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου των εργατών, των συνδικάτων

               Ο καπιταλισμός αναγκάζει τους εργαζόμενους να ανταγωνίζονται μεταξύ τους διαιρώντας τους, -γηγενείς  εναντίον αλλοδαπών, ειδικευμένοι εναντίον ανειδίκευτων κλπ. - αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία για να κρατούνται οι εργαζόμενοι  διαιρεμένοι. Και είναι η οργάνωση σε συνδικάτα που  δίνει την ευκαιρία συλλογικής μάχης εναντίον των εργοδοτών και  μειώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων χτίζοντας την αλληλεγγύη μεταξύ τους. Τα συνδικάτα είναι η πρώτη γραμμή άμυνας των εργαζομένων εναντίον των εργοδοτών τους υπό τον καπιταλισμό. Γι’ αυτό και οι προσπάθειες της κυρίαρχης εξουσίας να τα αποδυναμώσουν, με όποιο τρόπο μπορούν είναι συνεχείς. Όπως άλωση των συνδικάτων από κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές που διαπραγματεύονται τους όρους εκμετάλλευσης εξ ονόματος των μελών τους στηρίζοντας την κυρίαρχη πολιτική που απομακρύνει τους εργαζόμενους, (π.χ πεπραγμένα προέδρου ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλου) νομοθετικές ρυθμίσεις για έλεγχο συνδικαλιστικών δράσεων (π.χ. ηλεκτρονική ψηφοφορία) και περιορισμό των απεργιακών κινητοποιήσεων.

               Και όλα αυτά, γιατί όπως είπε ο Φ. Εγκελς τα συνδικάτα και το όπλο απεργίας ειδικότερα είναι «σχολές πολέμου» που εκπαιδεύουν τους εργαζόμενους στην ταξική πάλη, ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη δική τους χειραφέτηση.