ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΚΡΗΞΗ ΒΟΜΒΑΣ

Και πριν εξαντληθούν οι εκδηλώσεις και οι δηλώσεις εθνικοφροσύνης με την ευκαιρία της συμφωνίας των Πρεσπών, έσκασε και η βόμβα στην έδρα του ραδιοτηλεοπτικού ομίλου του ΣΚΑΪ, ανανεώνοντας τις ευκαιρίες αντιπαράθεσης κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης και τροφοδοτώντας τους παροικούντες στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας ή Κοινωνικής Δικτύωσης με υλικό που τους επιτρέπει ν’ αναδείξουν τον ηρωισμό τους, είτε ως παθόντες στο ΣΚΑΪ είτε ως αγωνιζόμενοι με τα πληκτρολόγια. Οι δράστες της βομβιστικής επίθεσης μένουν στο σκοτάδι και στόχοι τους και κίνητρά τους δεν κρίνονται παρά από το αποτέλεσμα. Δεν είναι δα και η πρώτη βομβιστική ενέργεια για να ξαφνιάσει!

           Και μεις οι αδαείς περί την τρομοκρατία θα πρέπει, παραβλέποντας τα πραγματικά και μεγάλα προβλήματα, να επιστρατεύουμε ό,τι  λογική μας έχει διασωθεί για να ξεδιαλύνουμε κάθε φορά τα αινίγματα των επιθέσεων, γιατί  σ’ αυτόν τον στόχο ή τον άλλο, γιατί τώρα κλπ.;

             Και επειδή τις περισσότερες φορές, με κάθε δράση τρομοκρατική συνειρμικά ανακαλείται ο άγονος προβληματισμός σχετικά με την  27 χρονη δράση της Ε.Ο17Ν,  αναρωτιέται κανείς για τους στόχους που έχει η επιμονή σε τέτοιου είδους δράσεις  και ακόμα περισσότερο για τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται οι στόχοι. Όταν πριν 26 χρόνια η Ε.Ο Ν17, ως εκδικητής-τιμωρός, για την «πολιτική αυτή ξεπουλήματος των οικονομικών μονάδων και καταστροφής του 40%του παραγωγικού δυναμικού» της χώρας από τη ΝΔ, αποφάσιζε να χτυπήσει στα πόδια έναν από τους βουλευτές που ψήφιζαν στη Βουλή υπέρ αυτής της πολιτικής και επέλεξε τον παντελώς ασήμαντο Λευτέρη Παπαδημητρίου, δεν μπορούσε να μην αναρωτηθεί κανείς εάν το βασικό κριτήριο γι’ αυτό ήταν η ευκολία πρόσβασης στο στόχο. Γι’ αυτό ήταν αναγκασμένη να μεγεθύνει το ρόλο του, τον αποκαλεί στην προκήρυξη «λοχαγό» της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, για να μεγεθύνει τη δική της δράση ως τιμωρού, και μ’ αυτόν τον τρόπο  να πολλαπλασιάσει τις δικές της αυθαιρεσίες. Και έμεινε βέβαια αναπάντητο το ερώτημα, και μετά τη σύλληψη των μελών της, για τις αυταπάτες ή σκοπιμότητες των μελών της γύρω από τις δυνατότητες μιας αποτελεσματικής στρατηγικής επίθεσης εναντίον του συστήματος που διακήρυτταν πως πολεμούσαν, επιλέγοντας ως στόχους ανθρώπους που και για το ίδιο το σύστημα ήταν αναλώσιμοι.

           Και για άλλη μια φορά σε θέση ντεντέκτιβ ψάχνουμε να λύσουμε αστυνομικά μυστήρια, για το  ποιος έβαλε τη βόμβα, γιατί την έβαλε κλπ. Και σ’ ένα τηλεοπτικό κανάλι, που ταυτίζει απροσχημάτιστα την προπαγάνδα, αρκούντως φασίζουσα, με την πληροφόρηση και προβάλλει την επικαιρότητα σύμφωνα με τις επιθυμίες των χρηματοδοτών του, διαμορφώνοντας την εικόνα της πραγματικότητας κατά τα συμφέροντά τους, η έκρηξη της βόμβας στο προαύλιό του, που τα σπασμένα τζάμια εκβιάζουν θέαμα εντυπωσιακό, δίνεται η ευκαιρία να παίξει το ρόλο του θύματος και του διωκομένου.

         Τέτοιες μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες, που μοιάζει να έχουν θολά κίνητρα και στόχους, βέβαιο είναι πως μπορούν να αξιοποιηθούν για  αποπροσανατολισμό από φλέγοντα προβλήματα, να βοηθήσουν στην δικαιολόγηση για αποδοχή αυταρχικών  μέτρων και  στην προώθηση και κατασκευή κρίσης στο επίπεδο της κοινωνίας που αλλοιώνει τις πραγματικότητες της υπαρκτής κοινωνικής αντιπαράθεσης. Κι αυτές οι παλαιές πρακτικές τακτικές συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται, άλλοτε αποτελεσματικά άλλοτε όχι,  για το χειρισμό και έλεγχο της κοινής γνώμης με το φόβο, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση.

            Και παρουσιάζει ενδιαφέρον που διανοούμενοι, καθηγητές πανεπιστημίου, στα πλαίσια μιας μικροπολιτικής που μοιάζει να μην αντέχει σε κριτική, ξιφουλκούν εναντίον της ακροαριστερής τρομοκρατίας με στόχο άμεσο να πλήξουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως ηθικό αυτουργό της. Κι έτσι, επιδεικνύοντας μια αφέλεια που δεν συνάδει με τα βιογραφικά τους και με το κύρος που αντλούν από τις θέσεις που κατέχουν, δίνουν εγκυρότητα στον πολιτικό λόγο που ταυτίζει ΣΥΡΙΖΑ με αριστερά και τρομοκρατία με στόχο μακροπρόθεσμο να απαξιωθεί συλλήβδην ο αριστερός και βέβαια κομμουνιστικός λόγος.

           Ένας γράφει για την τρομοκρατία που προέρχεται ««από την άκρα αριστερά και στρέφεται κυρίως εναντίον του φιλελεύθερου τμήματος της κοινωνίας», άλλος παραπέμπει στην ελευθερία του τύπου που πλήττεται, ένας τρίτος κατηγορεί πως ευθύνονται για τη στοχοποίηση του ΣΚΑΪ οι  κατηγορίες που έχουν εκτοξευτεί  εναντίον του.

            Και δεν μπορεί κανείς να μην σκεφτεί πως και στον τομέα της διανόησης, που παλιότερα περιελάμβανε ένα μικρό τμήμα της κοινωνίας και η πνευματική  εργασία δεν συμμετείχε άμεσα στη διαδικασία παραγωγής υπεραξίας, τώρα ο ανταγωνισμός έχει γίνει αδυσώπητος. Ακόμα και η πνευματική παραγωγή διαμεσολαβείται από τον μηχανισμό προσφοράς και ζήτησης στην καπιταλιστική αγορά αγαθών της πνευματικής παραγωγής. Ως εκ τούτου, η υπεροχή του διανοούμενου ως ελεύθερου δημιουργού που μπορεί να  ανυψώνεται πάνω από κόμματα κι είναι ανεξάρτητος από το μεγάλο κεφάλαιο και ασφαλής στην κοινωνική του κατάσταση έχει τρωθεί. Αν παλιότερα ελεγχόταν κυρίως από την κρατική εξουσία τώρα είναι και η αγορά που αγκαλιάζει ή απορρίπτει τα πνευματικά προϊόντα του. Γι’ αυτό, καθώς η αγωνία του για τη  διατήρηση των προνομίων του συνδέεται με τη διατήρηση εκείνων των παραγωγικών σχέσεων που τον ικανοποιούν επιστρατεύει τον πνευματικό του εξοπλισμό για να τις υπερασπιστεί.

       Και στην τελική, σε δράσεις βίας με αμφίβολο στόχο και  ανεξήγητες  προθέσεις, ο διανοούμενος είτε ανακαλύπτει επαναστατικές προθέσεις είτε τις καταγγέλλει υπερασπιζόμενος ένα φαντασιακό status quo αποδεικνύει την αντιφατικότητά του που παραδοσιακά αποδίδεται στη μικροαστική τάξη.