ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Κι αν τα εγκαίνια της ΔΕΘ με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας του και τα επεισόδια   είναι από τις πρώτες ειδήσεις, μια απεργία εργαζομένων και μια δήλωση στρατηγού  των ΗΠΑ μοιάζει να σηματοδοτούν την πορεία του μέλλοντός μας.

Από τη μια το Πρωτοδικείο του Πειραιά έκρινε παράνομη την απεργία των εργαζομένων στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ στο σταθμό εμπορευματοκιβωτίων στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ ο ΣΕΒ στην  ανακοίνωσή του τρομοκρατεί με τη ««σημαντική βλάβη που προκαλείται στην ελληνική οικονομία από τις αυθαίρετες δράσεις μιας μικρής μειοψηφίας συνδικαλιστών» ζητώντας παρέμβαση της Δικαιοσύνης και των αρμοδίων αρχών.

Από την άλλη ο Στρατηγός Ντάνφορντ, αρχηγός του γενικού επιτελείου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, μίλησε στους αμερικανούς δημοσιογράφους, μετά από την συνάντηση που είχε με τον Α/ΓΕΕΘΑ Βαγγέλη Αποστολάκη, επισημαίνοντας την «αυξανόμενη στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ» της Ελλάδας και δηλώνοντας πως ««Αν δούμε το χάρτη και τις τρέχουσες επιχειρήσεις σε Λιβύη και Συρία αλλά και τις πιθανές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ευκαιρίες εδώ είναι αρκετά σημαντικές».

Από τη μια αγώνας των εργαζομένων, από την άλλη ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί που απειλούν να ισοπεδώσουν τα πάντα.

Οι αποφάσεις της δικαιοσύνης, η οποία ακριβώς επειδή λειτουργεί με νόμους που βασίζονται και δικαιώνουν το υφιστάμενο σύστημα του καπιταλισμού,  για άλλη μια φορά ταυτίζονται με την ικανοποίηση των κυρίαρχων ταξικών συμφερόντων, όπως μάλιστα εκφράζονται ξεκάθαρα από το ΣΕΒ.

Και μπορεί  η αστική μας δημοκρατία με την πίεση από τους αγώνες του εργατικού κινήματος να υποκρίθηκε την αναγνώριση της απεργίας ως δικαιώματος, όσο όμως αποδυναμώνεται το εργατικό κίνημα τόσο το αστικό κράτος περιορίζει το δικαίωμα της απεργίας με νομικά, αλλά και όταν αυτά δεν επαρκούν, με κατασταλτικά μέσα. Γιατί οι εργαζόμενοι έχουν την πιο μεγάλη δύναμη, για τον απλό λόγο πως οι καπιταλιστές μπορούν να συσσωρεύουν κέρδη μόνο αν οι εργαζόμενοι κάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους. Αν αρνηθούν όμως, οργανωμένα όλοι μαζί, τα κέρδη σταματούν. Κι αν υπάρχει ένα πράγμα που ενδιαφέρει τους εργοδότες είναι η ροή των κερδών.  Αυτή η ικανότητα να συντρίψουν όλο το σύστημα, απλά με το να αρνούνται να εργαστούν, δίνει στους εργαζόμενους μια δύναμη που καμία άλλη κοινωνική ομάδα δεν έχει, εκτός από τους ίδιους τους καπιταλιστές που εξαρτώνται όμως απ’ αυτούς.  Και αυτό δεν είναι απλά μια θεωρία. Αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία και οι πιο μικρές  μεταρρυθμίσεις που βελτίωσαν τις υλικές συνθήκες των λαϊκών μαζών ή που τις έδωσαν περισσότερα δικαιώματα ήταν πάντα με βάση  κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης

 Γι’ αυτό χρησιμοποιούνται από το αστικό μας κράτος   όλα τα μέσα που διαθέτει, για να πεισθούν οι εργαζόμενοι πως δεν υπάρχει λόγος να αντισταθούν και να αποδέχονται την ιδέα ενός κόσμου όπου πρέπει να φοβούνται τη δύναμη του κεφαλαίου, ποτέ το αντίστροφο να μη συμβαίνει. Προσπαθεί να αποδυναμώσει τις δυνάμεις που ενεργούν εναντίον του συνθλίβοντας τα συνδικάτα ή, κρατώντας ακόμα τα προσχήματα, δημιουργώντας νέα  που παρέχουν υπηρεσίες προς τον καπιταλισμό, όπως η εργοδοσία των "COSCO" - "DPORT" – Εργολάβων στο λιμάνι του Πειραιά,  με το σωματείο σφραγίδα που προέκυψε με νόθες και διαβλητές διαδικασίες.

Το κεφάλαιο μπορεί να μην είναι κυριολεκτικά παγκόσμιο, αλλά η παγκοσμιοποίησή του επαρκεί για να μπορεί να σκάψει το λάκκο των εργαζομένων βάζοντας τον ένα εργαζόμενο εναντίον του άλλου από διαφορετικά μέρη του πλανήτη. Η παγκοσμιοποίηση λοιπόν του κεφαλαίου σ’ αυτή τη δεκαετή καπιταλιστική κρίση, απειλεί, για να επιβάλει τους όρους του,  συνεχώς τον κόσμο της εργασίας με την ανεργία. Κι επειδή  πάντα υπάρχουν μέρη όπου οι εργαζόμενοι δέχονται να δουλέψουν με ψίχουλα, ο εκβιασμός είναι αποτελεσματικός όσο η αλληλεγγύη, η οργάνωσή και ο συντονισμός  τους μοιάζουν ανύπαρκτοι.

 Αν το κεφάλαιο επομένως έχει μια ικανότητα για εκβιασμούς και οργάνωση ακόμα και ετερογενών ομάδων τότε και η εργατική τάξη πρέπει να έχει την αντίστοιχη ικανότητα. Γι’  αυτό και   η όποια  απαξίωση για  οργάνωση της εργατικής τάξης μέσα από το κόμμα της, το κομμουνιστικό, στρέφεται εναντίον της. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα σε κάθε χώρα, για να οργανώνει τον κοινωνικό και πολιτικό αγώνα, να αναπτύσσει ρίζες ανάμεσα στις μάζες, ξεκινώντας από τα συγκεκριμένα προβλήματά τους. Γι’  αυτό στη δική μας χώρα πρέπει να παλέψουμε τους καπιταλιστές, στη  δική μας χώρα ν’ αγωνιστούμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Επειδή η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης είναι το αποκορύφωμα της κάθε γνήσιας θεωρίας, είναι η ολοκλήρωσή της, ακόμα και για  να σκεφτούμε μια κλίμακα για την πολιτική δράση και  την οργάνωσή μας πέρα από εθνικά σύνορα πρέπει να ξεκινήσουμε από το δικό μας εθνικό χώρο.

Για να βοηθήσουμε λοιπόν τους Παλαιστίνιους να νικήσουν το Ισραήλ, για να συμπαρασταθούμε στους κατατρεγμένους λαούς της  Συρίας, του Ιράκ κλπ. πρέπει   αντιδράσουμε στις επιλογές της δικής μας  κυβέρνησής, που εκφράζει τις φιλοδοξίες της άρχουσας τάξης, για συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, που εκτός από τη Συρία περιλαμβάνουν και « τις πιθανές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο».

           Συνοπτικά, το σύστημα πνίγεται σε έναν υπερπληθωρισμό πλούτου,  με τις  παραγωγικές δυνάμεις  να έχουν τη δυνατότητα να παράγουν ένα σύνολο προϊόντων που δεν μπορεί όμως να απορροφηθεί από τις αγορές και με τόσους πολλούς ανθρώπους να τους εξαθλιώνει η φτώχεια. Στη Μέση Ανατολή οι αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού εκτίθενται σε συμπυκνωμένη μορφή και η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού ταυτίζεται με την  κρίση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Υπάρχουν κοινωνικοί και πολιτικοί κραδασμοί παντού, που συνοδεύονται από ακραία αστάθεια σε παγκόσμια κλίμακα και βίαιες αλλαγές στις σχέσεις των κρατών.

Κι είναι που με τον αγώνα των εργαζομένων η ανικανότητα του καπιταλισμού να κάνει παραγωγική χρήση των κολοσσιαίων ποσών υπεραξίας που εξάγονται από τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών  και αυξάνει την οργή τους θα γίνει και η καταδίκη του.