ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ…

Εσπευσμένα το Σαββατοκύριακο διεξάγεται συζήτηση για ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου στη Βουλή, στην οποία σ’ ένα ρεσιτάλ υποκρισίας ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ λογοφέρουν σχετικά με τον εμπρησμό της Μαρφιν με την τραγική κατάληξη, που χρησιμοποιήθηκε τα μάλα όλα αυτά τα χρόνια για εκφοβισμό, συκοφάντηση και απαξίωση των μαζικών κινητοποιήσεων. Ο βουλευτής της Ν.Δ Γ. Βρούτσης ανερυθριάστως μιλά για ευαισθησία προς τους εργαζόμενους που κάηκαν και θρασύτατα ο υπουργός Γ.Κατρούγκαλος απαιτεί να αποδίδεται τιμή στους αγώνες. Αμφότεροι βέβαια επι του πρακτέου ταυτίζονται –ανηλεής η επίθεσή τους  στους εργαζόμενους.

Έξι χρόνια τώρα με τα μνημόνια και τα αντίστοιχα οικονομικά μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται περίσσεψαν οι οικονομικές αναλύσεις που καλύπτουν όλες τις πτυχές των μέτρων, ενώ υποβαθμίζονται ή και διαστρεβλώνονται οι  πρακτικές συνέπειές τους, οι  οποίες επειδή εξαρτώνται  από την τροπή που μπορεί να πάρει στο άμεσο μέλλον η ταξική πάλη στη χώρα μας, καταβάλλονται προσπάθειες   να μην μπορέσει το εργατικό κίνημα να γίνει μαζικό, να  ορθώσει το δικό του λόγο, να συγκρουστεί και να δώσει τις δικές του λύσεις στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.  

               Έτσι, σε μια στιγμή που η επονομαζόμενη αριστερά κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οχυρωμένη στο αλαζονικό κυβερνητικό της οικοδόμημα ακολουθεί την ίδια πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων που εκβάλλει στις σκολιές ατραπούς μιας αέναης φτωχοποίησης, με φραστικούς εξωραϊσμούς των πολιτικών της αποφάσεων, με ρητορικά επιχειρήματα συγκάλυψης της αντιλαϊκής πολιτικής της, συνεχίζει τις άοκνες προσπάθειες για εγκλωβισμό του μεγάλου όγκου των ενεργών δυνάμεων της εργασίας σ’ ένα κοινωνικό και πολιτικό συμβιβασμό που θα εξουδετερώνει κάθε αντίδρασή τους. Κι ενώ φαινόταν πως  βρισκόμαστε σε φάση ύφεσης του εργατικού κινήματος, ώστε να κοντεύουν και οι μικρές και σύντομες εκρήξεις του να είναι όλο και πιο σπάνιες, η απεργία της 4^ης Φλεβάρη έδειξε κάποια στοιχεία ανάκαμψης, ενδείξεις πως ίσως αρχίζει να οικοδομείται ταξική συνείδηση.

               Και δεν είναι μόνο που οι επιπτώσεις της εφαρμογής του ασφαλιστικού δεν αφήνουν καμιά κατηγορία εργαζομένων άτρωτη αυτό που φοβίζει την κυρίαρχη εξουσία για τις αντιδράσεις τους, αλλά περισσότερο ότι υπάρχουν ακόμα πρωτοπορίες σε ετοιμότητα που εντείνουν την επαφή με το χωρίς ταξική συνείδηση και  φοβισμένο κομμάτι της εργατικής τάξης  που βρίσκεται σε κάθε τόπο δουλειάς, και οι οποίες  δουλεύοντας αργά αλλά σταθερά υπονομεύουν,  για να ανατραπεί, τη διάχυτη αντίληψη της κυρίαρχης εξουσίας για την ματαιοπονία κάθε αντίδρασης. Κι αυτό είναι δυνατό, γιατί υπάρχει η πολιτική δύναμη, το ΚΚΕ,  που είναι ικανή να ερμηνεύσει τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα, να τα συνθέσει και να συγκρουστεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και τα δικαιώματά τους.

           Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με την αριστερή φρασεολογία και την δικαιολογία του εξαναγκασμού για τις πολιτικές της αποφάσεις που προβάλλονται σαν υποχρεωτικές χωρίς εναλλακτική, αποβλέπει στο να   συντηρούνται επιφυλάξεις, φόβοι και αμφισβητήσεις των εργαζομένων, που χρόνια παρέμεναν στη γωνία αναθέτοντας σε άλλους διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς,  ώστε, σε συνδυασμό με την αντίληψη ότι οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες που ακολουθούν είναι μια σισύφεια πορεία, να υπονομεύονται οι κινητοποιήσεις τους. Κι όμως  μέσα από όλες αυτές τις κινητοποιήσεις, από ταξικές δυνάμεις του ΚΚΕ που δεν απογοητεύονται  και ακολουθούν με πείσμα κάθε αγωνιστική προοπτική που διανοίγεται έστω και με αμφίβολα αποτελέσματα, ακόμα κι αν η μαζικότητα κι η ένταση τους δεν είναι αντίστοιχη αυτών που διακυβεύονται,  γίνεται η ταξική συνειδητοποίηση, έστω αργά και βασανιστικά, οργανώνεται το κίνημα για να   είναι  μαζικό και ταξικό, μακριά από  τον εργατοπατερισμό, τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους και του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Και είναι κρίσιμη η  απόφαση για το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, γιατί  από το είδος της απάντησης  που θα δοθεί από διάφορους κλάδους εργαζομένων  θα εξαρτηθεί το αν και κατά πόσο στις μάχες που έρχονται, θα συνδεθούν η όχι με το ταξικό  κίνημα, με την κίνηση των λαϊκών τάξεων. Το τελευταίο παράδειγμα με τις απεργίες  των δημοσιογράφων είναι εύλογο για την τύχη που μπορεί να έχουν μεμονωμένες κινητοποιήσεις περιχαρακωμένες σε συντεχνιακά αιτήματα κι εγκλωβισμένες σε μια πολύμορφη χειραγώγηση.

Άλλωστε,  για χρόνια, αυτό που βλέπαμε στην πραγματικότητα  των λαϊκών μαζών δεν ήταν άλλη από την εικόνα μιας κατακερματισμένης κοινωνίας. Εργαζόμενοι, κλάδοι εργαζομένων κατέχονταν από κυρίαρχες ιδεολογίες, περιορίζονταν στα συντεχνιακά  συμφέροντα χωρίς πολιτική αναφορά κι εγκλωβίζονταν  με ευκολία σε κόμματα και κινήματα που συντηρούσαν και αναπαρήγαγαν αυτές τις ιδεολογίες και τις αντίστοιχες τους πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές. Το δύσκολο δηλ. είναι ότι ο καπιταλισμός, ειδικά σε περιόδους  ύφεσης, επιβάλλει διασπάσεις πάνω στην εργατική τάξη που εκφράζεται με την αποσπασματικότητα στις όποιες αντιδράσεις, που μπορεί να περιοριστεί στα όρια της συντεχνίας.  Οι διασπάσεις που επιβάλλονται οδηγούν τους εργαζόμενους να βλέπουν τα συμφέροντά τους αντιθετικά με εκείνα άλλων κλάδων εργαζομένων. Κι ίσως γι’ αυτό λειτούργησε όλα αυτά τα χρόνια ο κοινωνικός αυτοματισμός,  κλάδοι εργαζομένων εναντίον αλλήλων. Και γι’  αυτό αποθεώθηκε η αμφισβήτηση  κάθε μορφής οργάνωσης και το αυθόρμητο, ώστε να μην υπάρξει εκείνη η πολιτική δύναμη που θα οργανώσει και θα συσπειρώσει.

Όσο υπάρχουν όμως οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής  και το πολιτικό σύστημα που τις αντιστοιχεί, η εργατική τάξη, με όλες τις μορφές της, δεν θα πάψει να αποτελεί τον αποφασιστικό και αναντικατάστατο αντίπαλο του κεφαλαίου. Και είναι το κόμμα της, το ΚΚΕ, που έχει αναλάβει το βάρος του αντικαπιταλιστικού αγώνα. Γι’ αυτό και τις επόμενες μέρες πρέπει να είναι μαζική η συμμετοχή των εργαζομένων στο κάλεσμά του για αντίδραση στο ασφαλιστικό …εκτός κι αν θεωρείται ότι ο αντικαπιταλιστικός αγώνας δεν  έχει νόημα, η κυριαρχία του κεφαλαίου είναι αιώνια και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο πεπρωμένο.