ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΨΗΦΟ ΣΤΟ ΚΚΕ

Οι εκλογές είναι η στιγμή που το εκλογικό σώμα καλείται να εκφέρει γνώμη για την εξουσία, δηλ. για τη διαχείρισή της στο δοσμένο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό ακόμα  κι αν σημαίνει πως  με τις εκλογές δεν είναι δυνατό να  διαφοροποιηθούν οι στρατηγικές θέσεις των ανταγωνιζόμενων δυνάμεων κεφαλαίου και εργασίας,  δεν μηδενίζει όμως  τη σημασία τους. Γιατί η βασική αντίθεση  κεφαλαίου –εργασίας πραγματώνεται και λειτουργεί μέσω όλων των κοινωνικών, πολιτικών εκδηλώσεων  επομένως και  μέσω των εκλογών, -οι οποίες εξάλλου αναδιατάσσουν τους πολιτικούς συσχετισμούς  και μέσω των οποίων εκδηλώνεται αυτή η πάλη. Κι επειδή στην κοινωνία βιώνουμε συγκρούσεις κι αντιπαλότητες που πρέπει να αντικατοπτρίζονται στην πολιτική σκηνή εξουσίας, για να πιστεύουμε πως αυτή μας αφορά, η άμβλυνση των πολιτικών διαχωρισμών σ’ αυτήν υπάρχει κίνδυνος να εξουδετερώσουν το κύριο ιδεολογικό όπλο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, τις εκλογές,  μέσω του οποίου χειραγωγεί την αποδοχή για το  καπιταλιστικό σύστημα και καλλιεργεί τις αυταπάτες για παρέμβασή μας σ’  αυτό μόνο μέσα από τους θεσμούς.

               Γι’  αυτό και οι δεύτερες εκλογές που γίνονται  μέσα σ’ ένα χρόνο προκαλούν ένα νέο κύκλο εγχειρημάτων αναζήτησης νέων διαχωριστικών γραμμών μεταξύ κομμάτων και νέων πολιτικών σχηματισμών που αποδέχονται την παρούσα πολιτική,  για να παίξουν τους αντιπάλους,  ώστε  να μην αποδυναμωθεί το πολιτικό σύστημα –μέχρι και η Ενωση Κεντρώων του Λεβέντη άρχισε να εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις με προοπτικές εισόδου στη Βουλή. Τα διλήμματα  για επιλογή ανάμεσα σ’ αυτά τα κόμματα δεν είναι μόνο πλαστά αλλά και παραπλανητικά, γιατί στην πραγματικότητα δεν εκφράζουν καν διαφορετικά ρεύματα. Αν παρουσιάζεται ένα δίλημμα είναι ανάμεσα σε όλα τα κόμματα και το ΚΚΕ, γιατί στηρίζεται  σε πραγματικά δεδομένα –σύγκρουση εργασίας με κεφάλαιο.   

Η αστική δημοκρατία, όσο κι αν το παλεύει,  μοιάζει να έχει μετατραπεί σε θέατρο σκιών, που η καπιταλιστική κρίση αποκάλυψε, πίσω από το οποίο οι πραγματικές αποφάσεις είναι ειλημμένες ερήμην μας, εξυπηρετούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα τα οποία καλύπτονται υποτυπωδώς πίσω από τον ιδεολογικό μανδύα της ένωσης της Ευρώπης. Οι κρίσιμες αποφάσεις εξοβελίζονται από την εγχώρια πολιτική σκηνή και φυσικά και η αναφορά σ’  αυτές κι έτσι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας και τις παραφυάδες τους γίνεται περί όνου σκιάς.  

Μετά από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις στο καιρό των μνημονίων, κι αφού έχουν πουληθεί τα πάντα σε εκπληκτικές ποσότητες, -πρόσωπα, προγράμματα, υποσχέσεις- σε μια προσπάθεια  μετασχηματισμού τους  σε κεφάλαιο ψήφων, κι αφού ιστορία, αγώνες, ονόματα, οράματα, ινδάλματα, αξίες, απαξίες ανταλλάχτηκαν με ψήφους που θα εξυπηρετούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα και μόνο αυτά, ο νέος πολιτικός θηριοδαμαστής, ο θαυματοποιός που θα μας οδηγούσε τον Ιανουάριο στη γη Χαναάν, που επένδυσε ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος πάνω σ’  αυτόν, μοιάζει να χάνει τη δυναμική του και μαζί μ’  αυτόν και η ρεφορμιστική αριστερά. Είναι που στον καιρό των μνημονίων της καπιταλιστικής κρίσης ο καπιταλισμός  εκτιμά  ότι οι προτάσεις της για κράτος πρόνοια, κρατικό παρεμβατισμό, συμμετοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στη δομή της εξουσίας δεν του παρέχουν πια δυνατότητες συσσώρευσης όπως στο παρελθόν. Κι έτσι στο όνομα του ρεαλισμού πρέπει να υποστέλλονται όλες οι φωνές που δεν ενισχύουν την ασκούμενη πολιτική, ώστε να υπάρχει η  δυνατότητα να περάσουν με σχετική άνεση τα ανεξάντλητα  μέτρα λιτότητας και να συνεχιστεί  απρόσκοπτα η κρατική αυταρχοποίηση στην κατεύθυνση κατάπνιξης των κοινωνικών αντιστάσεων.

Κι αν γίνεται λόγος τόσο για κυβερνήσεις συνεργασίας, για μεγάλους ή μικρότερους συνασπισμούς είναι γιατί πίσω από τη  στήριξη σε κυβερνήσεις συνεργασίας βρίσκεται το γεγονός πως εγκαταλείπεται κάθε ιδέα αντιπαλότητας προς  αυτό το σύστημα. Είναι σίγουρο πως έρχεται, αν δεν έχει έρθει,  και η σειρά των διαφόρων κοινωνικών συγκρούσεων να  μπουν στη λογική αυτής της επιλογής. Κάθε αντίθεση που δεν είναι πια  μέσα στη λογική της διαδικαστικής δημοκρατικότητας, κάθε ταξικός  ανταγωνισμός θεωρείται εξτρεμιστικός, ύποπτος, καθυστερημένος, οπισθοδρομικός, λαϊκιστικός. Εναλλακτική να μην  υπάρχει.

 Γιατί και  το κόμμα του Π. Λαφαζάνη, πέρα από το ρόλο του σαν ανάχωμα στο ΚΚΕ,  με τις νεφελώδεις εξαγγελίες περί δραχμής, που μοιάζει για αντιμνημονιακό και  ισχυρίζεται πως συγκρούεται με το κατεστημένο και  ακολουθεί απαρέγκλιτα αριστερές ιδέες που δεν συγκρούονται όμως με τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, περισσότερο λειτουργεί  σαν προάγγελος για να συνηθίσουμε και να έρθει στο προσκήνιο σαν πράξη αντίστασης μάλιστα, αυτό που μεθοδεύεται από κάποια κυρίαρχα κέντρα –έξοδος από ευρωζώνη. Εξάλλου  και οι φασίστες της Χ.Α που προβλήθηκαν σαν αντισυστημικό κόμμα παραδέχονται ότι αυτή τη στιγμή δεν είναι εναντίον της Ευρωπαϊκής Ενωσης «γιατί την έχουμε πληρώσει» κατά Ν. Μιχαλολιάκο και ανάγουν την διαφορετική πολιτική που μπορεί να ασκήσουν στην ένταση των διαπραγματεύσεων –σκληρές διαπραγματεύσεις.

Πέντε χρόνια λοιπόν μετά την προσφυγή της χώρας, δια του Γ.Α.Παπανδρέου, στον Ευρωπαϊκό  Μηχανισμό Στήριξης όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, νεώτεροι και παλιότεροι καταφάσκουν στην αιτία που το προκάλεσε δηλ. στην Ευρωπαϊκή Ενωση καπιταλιστικών συμφερόντων. Πέντε χρόνια όμως μετά οι ταξικές διαιρέσεις μορφοποιούνται ξεκάθαρα και αποκαλύπτεται ολοένα και πιο ξεκάθαρα ο στόχος της πολιτικής που ασκείται όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η σύνθλιψη των εργαζομένων προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Όλη η προσπάθεια τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η εξουδετέρωση του κομμουνιστικού λόγου που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην εκ των έσω υπονόμευση του από το ρεφορμισμό, που βοηθούντος του ίδιου του καπιταλισμού προπαγάνδιζε την πειστικότητα που διέθετε το μοντέλο διαχείρισης του καπιταλισμού που πρότεινε. Και τώρα που οι μάσκες πέφτουν απομένει μόνη δύναμη για να παλέψει για τα εργατικά συμφέροντα μαζί με τους εργαζόμενους το ΚΚΕ. Όλη η κυρίαρχη ρητορική ή το  …αφήγημα επικεντρώνεται στην απουσία εναλλακτικής πρότασης, όταν υπάρχει εναλλακτική αντικαπιταλιστική πρόταση για την οποία αγωνίζεται το ΚΚΕ.

Οι εκλογές αυτές αν είναι κρίσιμες δεν είναι για το ποιο κόμμα θα βγει πρώτο, αλλά για τις ψήφους που θα συγκεντρώσει το ΚΚΕ, όχι βέβαια για να κυβερνήσει με τους όρους του καπιταλισμού, αλλά γιατί κύριος ανταγωνιστής  του καπιταλιστικού συστήματος είναι εκείνο το κοινωνικό  υποκείμενο που δημιουργείται από τον ίδιο τον καπιταλισμό, δηλ. η  εργατική τάξη. Γιατί είναι το κομμουνιστικό κόμμα που έχει επίγνωση του πραγματικού χαρακτήρα του καπιταλισμού  και είναι σε θέση μαζί με τις κυριαρχούμενες τάξεις να επιδιώκει την ανατροπή του.  

¨Ολες αυτές οι επιθέσεις, ακόμα και μέσω επιδοκιμασιών για να υπονομευτεί η  φερεγγυότητα του ΚΚΕ,  είναι για να εγκαταλειφθεί κάθε ιδέα  αντιπαλότητας σ’  αυτό το σύστημα. Όλα πρέπει να είναι  μέσα στη λογική της διαδικαστικής  δημοκρατικότητας για να θεωρηθούν παρωχημένες έως και ανύπαρκτες οι αντιθέσεις ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευομένους, που είναι η βασική αντίθεση. Γι’  αυτό ψήφο στο ΚΚΕ.