ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ

«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του ευρώ» αποφάνθηκε ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης εκ της Εσπερίας, που καταγγέλλει «τον φρικτό περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας που επιβάλλει η  τρόικα των δανειστών» και τα εγχώρια  ΜΜΕ αναπαράγουν δηλώσεις του και αναλύουν το  σχέδιό του, ενώ  πολιτικοί  των ποικιλώνυμων κομμάτων θυμούνται το παρακράτος και  στελέχη διοίκησης κάνουν ΕΔΕ για το plan B. Στο εσωτερικό  ο Π. Λαφαζάνης στην εκδήλωση για τα πέντε χρόνια του ιστότοπου του μιλά για εθνικό νόμισμα και υποστηρίζει ότι η έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί καταστροφή, θεωρώντας το ΟΧΙ φωτεινό ορόσημα για « μια Ελλάδα περήφανη και στο κάτω κάτω σοσιαλιστική».

Και όλα αυτά και άλλα τόσα στη σκιά των ψηφισθέντων προαπαιτούμενων, του τρίτου μνημονίου, των κεφαλαιακών ελέγχων και των …κουαρτέτων. Και άντε τώρα να εντοπίσει κανείς μέσα στο πλαίσιο αυτών των επεισοδίων αιτίες και στόχους  που τα συνδέουν και  ερμηνεύουν και να σταθμίσει τη σοβαρότητά τους και επικινδυνότητά τους. Και θα πρέπει να επιδοθεί κανείς στο παιχνίδι του χαμένου θησαυρού για να  ανακαλύψει μέσα σ’ αυτά τα  τραγελαφικά επεισόδια με τις τραγικές συνέπειες στη μαζική μας εξαθλίωση, τη διαφορά αρχών, ουσίας, κατεύθυνσης  από τη στιγμή που  μπαίνουν στο περιθώριο τα καθοριστικά κριτήρια που σε τελευταία ανάλυση είναι οι καθαρά παραγωγικές απαιτήσεις, οι ανάγκες διαμόρφωσης κατάλληλης εργατικής δύναμης ή κατάλληλα προσανατολισμένων καταναλωτών, με άλλα λόγια όλα αυτά που εξυπηρετούν  τις  απαιτήσεις του καπιταλιστικού κέρδους.

               Με το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αποσαφηνίζονται πια οι στόχοι και πολλών από κείνους που έδιναν την εντύπωση  στα πρώτα χρόνια της κρίσης πως  διαπνέονταν από αριστερές και προοδευτικές απόψεις, στα πλαίσια  της διάκρισης μνημονιακών και αντιμνημονιακών, έτσι που σε συνδυασμό με την αποσαφήνιση της μνημονιακής πραγματικότητας να μετατοπιστεί ένα μεγάλο μέρος από αυτούς σε θέσεις όχι πια απλώς ανοχής αλλά και συνεργασίας με την κυρίαρχη εξουσία. Και  οι αντιπαραθέσεις τύπου Βαρουφάκη, Λαφαζάνη κλπ. που θέλουν να ξεγελάσουν ότι γίνονται είτε σε καθαρά ιδεολογικό επίπεδο ή σε πολιτικό περιορίζονται στην πραγματικότητα να γίνονται στο οικονομικό υποστηρίζοντας αντιτιθέμενα  αστικά συμφέροντα μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια.

Τα αναχώματα και οι εφεδρείες της αστικής πολιτικής με αριστερό πρόσημο όλο εξαντλούνται και όλο νέα εμφανίζονται.  Οι αριστεροί της κυβέρνησης και της εσωτερικής αντιπολίτευσής της κόπτονται για την αναγνώριση της αυτονομίας της οικονομίας, για τη μη ταύτισή της με τις ιστορικά προσδιορισμένες παραγωγικές σχέσεις και με τον  καπιταλιστικό  τρόπο οργάνωσης της παραγωγής, αγνοώντας ή διαστρεβλώνοντας τις ιδεολογικές συντεταγμένες που ενσωματώνονται σ’  αυτήν. Οι επαναστατικές  κορώνες με μπόλικη μαρξίζουσα ορολογία   της Αριστερής Πλατφόρρμας δεν σκοπεύουν παρά παραπλανώντας να ασκήσουν μολυντική και αποσυνθετική επίδραση για αποδιάρθρωση κάθε  λαϊκού κινήματος. Γλώσσα και δράσεις αποκτούν συμβολικό ρόλο για να λειτουργήσουν  ως σημειολογικά στοιχεία ταύτισης σε μια καθ’  όλα αφελή αναπαράσταση επαναστατικής συμπεριφοράς.  Γι’  αυτό κι  αυτές οι τάσεις για σύγκρουση ή άρνηση της ασκούμενης πολιτικής, πάντα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος,  δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται απλώς σαν ανεδαφικές και ουτοπικές θεωρητικολογίες, αλλά σαν  επικίνδυνες τάσεις,  γιατί με τον ευμετάδοτο απλοποιητικό λόγο τους επιδιώκουν να υπονομεύσουν το επίπονο και επιτακτικά αναγκαίο έργο ερμηνείας και κατανόησης της κοινωνικής πραγματικότητας -το έργο του ΚΚΕ.

Η εθνική κυριαρχία και η υπερήφανη Ελλάδα ξαναβρίσκουν στους όψιμους επαναστάτες είτε του διαδικτύου (Ισκρα) είτε των …hedge funds (Βαρουφάκης) τη θέση του ιδανικού των προηγούμενων δεκαετιών που συσπειρώνει, πάνω στην υπόθεση περί ομοιογενούς κοινωνίας ελλήνων,  τους θυμωμένους εξαθλιωμένους ακίνδυνα για τον καπιταλισμό με εύπεπτες ερμηνείες για την πραγματικότητα κι εύκολα αναγνωρίσιμες διαχωριστικές γραμμές –ελληνικά και  ξένα συμφέροντα. Ενώ η κατάδειξη της σαπίλας στον περιορισμένο χώρο του ευρώ σύμφωνα με τη σαιξπηρική παράφραση του λαλίστατου πρώην υπουργού δίνει μια ερμηνεία αντικλείδι για τον τρόπο λειτουργίας του καπιταλισμού που στηρίζεται στην ηθική και συγκαλύπτει αυτό που είναι η ουσία του, η εκμετάλλευση. Το είδος του νομίσματος είναι ένα κατά συμβεβηκός χαρακτηριστικό του.

 Κι όλοι τούτοι, αντιπολιτευόμενοι  με διαφορετικό λόγο συναντώνται στον ίδιο στόχο, στον …εξανθρωπισμό του καπιταλισμού. Ο αγώνας για αποδέσμευση από μνημόνια δεν συνδέεται με την καταπίεση και εκμετάλλευση του καπιταλισμού, αλλά με λάθη που παίρνουν  άλλοτε έναν αφηρημένο άλλοτε έναν προσωπικό χαρακτήρα, που τ’ αποσπά από το περίγραμμά τους  και τα υποκαθιστά με το καθολικό σχήμα της ανθρώπινης πλάνης, όταν δεν διανθίζονται με προσωπικό δόλο ή συμφέρον, ποτέ με ταξικό κριτήριο.

               Κι έτσι η πορεία των γεγονότων αποκαλύπτει πια ότι  κυρίαρχος φορέας της οργανωμένης αντίστασης ενάντια στις επιλογές του κεφαλαίου για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος απομένει το ΚΚΕ