ΠΟΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ;

Η καγκελάριος Α. Μέρκελ  μιλώντας στο γερμανικό κοινοβούλιο για την έγκριση της συμφωνίας με την ελληνική πλευρά υπογράμμισε πως ««Με τo αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος χάθηκε το σημαντικότερο νόμισμα, η αξιοπιστία» ενώ, απαριθμώντας τις επιλογές που είχαν, απέρριψε την οδό της "ένωσης μεταφορών κεφαλαίων", που θα ήταν το τέλος της κοινότητας Δικαίου, με ένα κούρεμα, που όμως απαγορεύεται» καθώς και την εγκατάλειψη της Ελλάδας «με επακόλουθο το χάος στην Ελλάδα, αλλά αυτό θα ήταν το τέλος της υπευθυνότητας, και με εμάς αυτό δεν γίνεται».

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης προχτές στη Βουλή  αναφέρθηκε ότι πολλοί  από αυτούς που έχουν θητεύσει στο κίνημα της αριστεράς βρέθηκαν «αντιμέτωποι με την ηθική της ευθύνης και την ηθική του φρονήματος»

Ο Π. Λαφαζάνης πριν από τη συμφωνία που καταψήφισε διακήρυττε πως ήθελε μια «συμφωνία που να σέβεται την αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού, και να ανοίγει παράθυρα για διέξοδο από τη σημερινή κρίση»

               Εμπιστοσύνη κι αξιοπρέπεια, ευθύνη,  δίκαιο  κλπ. στο λόγο των διαπραγματευομένων –ΕΕ και Ελλάδος- σαν να είναι έννοιες απόλυτες, αμετακίνητες, απολιθωμένες, σαν το νόημά τους να μην αντανακλά την αιτιακή αλληλουχία ανάμεσα στην οικονομική συγκρότηση της κοινωνίας και το ιδεολογικό της εποικοδόμημα. Τέτοιες και παρόμοιες δηλώσεις δεν γίνονται παρά για να αφήνουμε το  έδαφος της πραγματικότητας  των ταξικών συμφερόντων και συγκρούσεων, επιδιώκοντας να χαθούμε σε  μια νέα πραγματικότητα στη σφαίρα της ηθικής ενέργειας, που περιλαμβάνει το δίκαιο, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια κλπ. Με παραμορφωμένες όλες τις  έννοιες που μ’ αυτές προσπαθούμε να συλλάβουμε την πραγματικότητα σε αγαστή συμφωνία οι «αριστεροί» με «φιλελεύθερους» που τους  καταγγέλλουν  μεθυσμένοι από την φρασεολογία τους και τον κούφιο λυρισμό τους μας γυρνάν έναν αιώνα πίσω, να ξαναπιστέψουμε πως η αστική κοινωνία  δεν είναι θεμελιωμένη πάνω στην αδικία, στην ασυνείδητη εκμετάλλευση και στην έσχατη εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας.

               Στα  χρόνια της κρίσης η αριστερά του ρεφορμισμού, των πολυποίκιλων  κινημάτων, του αντικομμουνισμού κλπ. έπεισε πως είναι σε θέση να επιβάλλει την εναλλακτική λύση στα αδιέξοδα των μνημονίων σαν πολιτική δύναμη μιας μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και ότι μπορούσε να γίνει πειστική και υπεύθυνη κυβερνητική δύναμη, αντλώντας την πολιτική της δύναμη από τη  σχέση εκπροσώπησης, που μετακυλίστηκε από το ΠΑΣΟΚ σ’  αυτήν, με  μεγάλο τμήμα του λαού.  Ταχύτατα,  σε λιγότερο από εξάμηνο, οπισθοχώρησε στην επίθεση του κεφαλαίου, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων στην κεντρική πολιτική σκηνή υπέρ της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και παρουσιάζοντας την ολοκληρωτική ακύρωση όλων των κατακτήσεων των λαϊκών δυνάμεων σαν τη μόνη εναλλακτική λύση για να μην «ανατιναχτεί» η χώρα.

Κι ενώ όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά ακόμα και τώρα στην κρίση, γνωρίζαμε πως η κοινή ουσία των ρεφορμιστικών δυνάμεων της αριστεράς στην πολιτική της έκφρασης ήταν ο προσανατολισμός των αγώνων στην ανάληψη της διακυβέρνησης, πάει να πει της διαχείρισης του καπιταλισμού,  πιστεύοντας στις διακηρύξεις για μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία υπέρ των λαϊκών δυνάμεων,  τώρα που διαπιστώθηκαν τα μηδενικά όρια αυτών των μεταρρυθμίσεων μιλάμε για προδοσία και πραξικόπημα.  Κι όμως  χρόνια ολόκληρα η ίδια η αριστερά, με τα ποικίλα επίθετα, προωθούσε την αντίληψη, και η πλειοψηφία των οπαδών της αποδεχόταν, με συμμετοχή σε κυβέρνηση ή ανάληψη της τον  μετασχηματισμό των κρατικών μηχανισμών, την αναδιανομή του εισοδήματος κλπ. ενώ η κυρίαρχη ιδεολογία της και στρατηγική διαποτίζεται από την επιδίωξη για ταξική συνεργασία, υπέρ βέβαια της κυρίαρχης τάξης,  και προσπάθεια αποφυγής της ταξικής σύγκρουσης και  της αποφασιστικής  ρήξης. Με το δημοψήφισμα  δεν έκανε άλλο παρά να χρησιμοποιήσει το δυνατό σημείο της καπιταλιστικής κυριαρχίας, την απόσπαση συναίνεσης των μαζών μέσω του μύθου της λαϊκής κυριαρχίας, για να  συνεχίζει να τις υπνωτίζει  με την αναγνώριση της αναγκαιότητας της πάλης  μέσα στους θεσμούς. Δεν υπήρξε λοιπόν καμιά προδοσία, όσο κι αν αυτή η ερμηνεία για την σύνταξη και ψήφιση του 3^ου μνημονίου από την αριστερά είναι αρκετά βολική, γιατί δεν ακυρώνει την πολιτική της μεταθέτοντας την ευθύνη σε πρόσωπα, ούτε και κανένα πραξικόπημα. Ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί όλα τα μέσα και εφεδρείες που διαθέτει. Μόνο που εμείς, εμποτισμένοι με την αστική ιδεολογία επειδή πιστέψαμε για σημαντικές τις μάχες πάνω σε δευτερεύουσες  πλευρές της καπιταλιστικής κυριαρχίας και  κάτω από άλλες συνθήκες συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι τέτοιες μάχες είναι κι αυτές της εποχής  της καπιταλιστικής κρίσης.

  Τα στοιχεία είναι διαφανή:  η υποταγή των αγώνων στην προοπτική σχηματισμού μιας αριστερής κυβέρνησης, η υπόσχεση για  προώθηση μιας άλλης οικονομικής πολιτικής, κόντρα μάλιστα στα διεθνή καπιταλιστικά κέντρα με άξονα το καπιταλιστικό κράτος, η προσδοκία για  χρησιμοποίηση  των κρατικών μηχανισμών για μεγάλες φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, η υποκατάσταση της ταξικής πάλης από διαπραγματεύσεις δεν ανοίγουν δρόμο για μια έστω κάπως πιο φιλολαϊκή πολιτική αλλά δημιουργούν, με τον παροπλισμό των λαϊκών μαζών,  τις καλύτερες προϋποθέσεις για νίκη της εντεινόμενης επίθεσης  του κεφαλαίου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ παγίδευσε και απλώς φαίνεται πως  αυτοπαγιδεύθηκε και ο ίδιος στις κλασικές αυταπάτες της σοσιαλδημοκρατίας με την  πλήρη εγκατάλειψη του μαρξισμού. Στην πραγματικότητα είναι κι αυτός ένας τρόπος να είσαι έγκυρος διαχειριστής της στρατηγικής του καπιταλισμού με εκμετάλλευση των οραμάτων των λαϊκών στρωμάτων για μια καλύτερη κοινωνία.  Γι΄ αυτό  και του απομένει μόνη ερμηνεία για την πραγματικότητα εκείνη που βασίζεται στο μη ορθολογικό και στην ψυχολογία της εκδίκησης ή ταπείνωσης, η οποία στηρίζεται στη θεωρία της εξωτερικής ταπείνωσης και της εσωτερικής προδοσίας.

Και κάπως έτσι η στροφή των μαζών θα είναι ταχύτερη. Οι κατεστραμμένες πλέον μεσαίες και μικροαστικές τάξεις εξομοιώνονται οικονομικά με το προλεταριάτο. Ενώ όμως το βιοτικό τους επίπεδο υποχωρεί δραματικά, πολιτικά διατηρούν την αστική τους κουλτούρα και την απέχθειά τους για τις κομμουνιστικές ιδέες. Με το φανατικό αστικό ρομαντισμό τους και με αποσπασματική πολιτική συνείδηση όσες δεν θα καταφεύγουν στα σαλπίσματα  του εθνικισμού και στο ρατσισμό με αποτέλεσμα να στραφούν σε φασίζουσες πολιτικές με  δημοκρατικές διακηρύξεις, θα ευελπιστούν οικονομική ανάκαμψη από ΕΕ. Το προλεταριάτο από την άλλη ολοένα και περισσότερο θα συνειδητοποιεί την αβουλία και ανικανότητα των αριστερών να υπερασπιστούν το βιοτικό επίπεδο και τα κεκτημένα εργατικά δικαιώματα, με κίνδυνο, για την κυρίαρχη τάξη, να  μετακινηθεί προς το κομμουνιστικό κόμμα. Κι έτσι αριστερές πλατφόρμες, γκρουπούσκουλα που προωθούνταν υπερβολικά από ΜΜΕ όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπαθούν να γίνουν τα αναχώματα προς μια τέτοια στροφή.  

Γι’ αυτό και «Η ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ κι η συμπόρευση μαζί του είναι προαπαιτούμενο για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και τη συγκρότηση μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας, που θα αγωνίζεται για κάθε λαϊκό πρόβλημα, θα διεκδικεί άμεσα μέτρα ανακούφισης, ανάκτηση απωλειών, με σταθερή «πυξίδα» την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό»