ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ

Κατά τη  δημοσκόπηση της Marc για λογαριασμό του  Alpha γύρω στις  19/3, το 70,7% του εκλογικού σώματος  ζητά έντιμο συμβιβασμό με τους εταίρους  απορρίπτοντας την οριστική ρήξη, ενώ ένα ποσοστό του 62,1% τάσσεται υπέρ της παραμονής στο ευρώ ακόμα και με μνημονιακά μέτρα. Δέκα μέρες μετά στη Δημοσκόπηση για λογαριασμό του ΣΚΑΙ από το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας  ένα 42,5% του πληθυσμού φοβάται την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Κι αν είναι ενδιαφέρουσες αυτές οι δημοσκοπήσεις  είναι που μοιάζει να αντικατοπτρίζουν την κοινωνική θέση μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος που μετά το μνημόνιο άλλαξε το χάρτη της πολιτικής πλεύσης του προς τα …αριστερά και στους οποίους απευθύνεται όλη αυτή η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σχετικά με τις διαπραγματεύσεις που γίνονται με τους «εταίρους».

 Η ελπίδα για κοινωνική ανέλιξη που στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν η κοινωνική κινητικότητα θεωρούνταν πραγματικότητα, έγινε αιτία να μεταβάλουμε εικόνα για τους συνανθρώπους μας, του ίδιους τους εαυτούς μας αλλά και για την πολιτική. Κι ενώ στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η μετάβαση από τη μια κοινωνική θέση στην άλλη θεωρούνταν ότι προϋποθέτει  ριζικές αλλαγές σε ένα ευρύ πεδίο δραστηριοτήτων και ιδιαίτερα  ουσιαστικές αλλαγές στον πολιτικό προσανατολισμό, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία σαν  όλα να ισοπεδώθηκαν. Οι πολιτικές διαφορές που χώριζαν τα διάφορα κοινωνικά στρώματα και τις ομάδες συμφερόντων, για κοινωνικές τάξεις δεν γίνεται καν λόγος,  πιστέψαμε ότι εκμηδενίζονται. Οι κοινωνικές μετακινήσεις έμοιαζε να απαιτούν μερικές επουσιώδεις μόνο προσαρμογές που αφορούν ένα περιορισμένο κύκλο δραστηριοτήτων όπως την αλλαγή του κόμματος ή της στάσεως του απέναντι σε ορισμένα κυβερνητικά μέτρα ή την αισθητική του. Και όλοι πιστέψαμε πως ανήκουμε ή τουλάχιστον υπάρχει η δυνατότητα να ενταχτούμε σ’  αυτήν την περίφημη μεσαία τάξη, που επαίρεται πως το σύστημα σ’  αυτήν στηρίζεται και πιστεύει στη δύναμή της να το βελτιώνει προς όφελός της.  Μέχρι που η ταξική σύγκρουση βγήκε στο προσκήνιο απροκάλυπτα.

¨Ολοι όμως οι μικρομεσαίοι, εκπαιδευμένοι χρόνια ολόκληρα να μην  αναγνωρίζουμε ταξικές συγκρούσεις και να περιμένουμε με συμβιβασμούς  και διαπραγματεύσεις βελτίωση της κοινωνικής μας θέσης, πιστέψαμε, αφού μας βόλευε, πως όλα θα άλλαζαν με τραγούδια ή χάππενιγκ όπως  υποσχέθηκε η για πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς. Η διάκριση κεφαλαίου και προλεταριάτου δεν θεωρείται απ’  αυτήν την αριστερά  γενική αρχή εξηγήσεων των κοινωνικών φαινομένων και συνεχίζεται να υποστηρίζεται πως  υπάρχει πολιτική επικοινωνία ανάμεσα στο κεφάλαιο και το προλεταριάτο που εδράζεται στην αρχή του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης. Κι έτσι εύκολα πιστέψαμε πως η έξοδος από μνημόνια και αποδεσμεύσεις από τρόικες θα είναι αποτέλεσμα μιας μαγικής επιχείρησης κάποιας φιλικής συνεννόησης αρκεί να έχουμε εμείς την επιθυμία. Είναι που αρνούμαστε να αναζητήσουμε ερμηνεία της διαμορφωμένης πολιτικοοικονομικής κατάστασης στα ταξικά συμφέροντα και την εκμετάλλευσή μας από την κυρίαρχη τάξη. Θεωρώντας ατομικές τις ευθύνες για την εξαθλίωση της κοινωνίας, το πολύ πολύ μια συνέπεια ανεπιθύμητης του προγράμματος που εφαρμόστηκε, δεν σκεφτήκαμε πως δεν εξαθλιώνει κανείς μια κοινωνία αν δεν είναι αποφασισμένος από την αρχή, δηλ. από την ίδια τη διατύπωση του προγράμματος να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που θα το απότρεπαν. Γι’  αυτό κι  ανάμεσα στον εκμεταλλευόμενο και στην κυρίαρχη εξουσία μεσολαβούν ένα πλήθος από καθηγητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί κλπ. ώστε ο αποπροσανατολισμός μέσα από διαδικασίες εσωτερίκευσης της κυρίαρχης ιδεολογίας για ελάφρυνση της  εκμετάλλευσης να επιτρέπει την κυρίαρχη τάξη να πείσει  για την ενοποίηση των δυο κόσμων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, δίνοντας την ευκαιρία στους τελευταίους να ονειρεύονται ότι θα πετύχουν να εγκατασταθούν στη θέση αυτών που τους εκμεταλλεύονται.

Και η για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς τροφοδοτεί με το λόγο της  αυτό το όνειρο, επικαλούμενη όμως  συνεχώς τη λογική της κυρίαρχης εξουσίας, ακολουθώντας τις  σίγουρες αξίες της, τις δοκιμασμένες, γερές και  κατεστημένες και βλέποντας  με την δική της οπτική της. Αποδίδεται ότι για όλα φταίει η επικράτηση, ιδεολογική και πολιτική, του νεοφιλελευθερισμού και των συντηρητικών δυνάμεων στην Ευρώπη  κι έχει μείνει χωρίς πολιτική αποδίδοντας στον νεοφιλελευθερισμό  τη διαμόρφωση θεσμών  και καταστάσεων κομμένων και ραμμένες στα μέτρα του και όχι βέβαια στον ίδιο τον καπιταλισμό.

 Οι μάχες μοιάζει να δίνονται στο πεδίο της κουλτούρας, των αξιών, την τεχνικής κλπ. Κι εστιάζουμε σ’  αυτά το ενδιαφέρον μας και σε μια αξιοπρέπεια της «ανθρώπινης προσωπικότητας». Ακολουθούμε την κυρίαρχη εξουσία  στο επίπεδο της αφηρημένης γενικότητας και πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι συμφιλιωμένοι, ακόμα κι αν μας παίρνουν το πιάτο από μπροστά μας. Γιατί η κυρίαρχη ιδεολογία  έχει  εισχωρήσει μέσα μας με όλες τις μορφές σκέψης. Κι ενώ εξαθλιωνόμαστε συνεχίζουμε να θεωρούμε πως η ζωή μας δεν αξίζει ίδια με της κυρίαρχης τάξης, γι’  αυτό η ματιά της μας κεραυνοβολεί, μας ακινητοποιεί, η φωνή της μας απολιθώνει.  Στον ναρκισσιστικό της μονόλογο η αστική τάξη με το ενδιάμεσο των πανεπιστημίων της  και των ΜΜΕ έχει ριζώσει παντού στο μυαλό μας την ιδέα πως οι αξίες της  παραμένουν αιώνιες παρόλα τα λάθη που καταλογίζονται στους ανθρώπους. Δεχόμαστε τη βασιμότητα αυτών των αξιών και μέσα στη σκέψη μας υπάρχει μια άγρυπνη φρουρά επιφορτισμένη να τις  υπερασπίζει. Και τι γίνεται  τώρα που  αυτές οι αξίες φαίνονται άχρηστες, γιατί πια δεν αφορούν τον συγκεκριμένο αγώνα επιβίωσής μας; Πιστεύοντας σε μια κοινωνία ατόμων κλειδωνόμαστε στην υποκειμενικότητά μας, και ενοχοποιούμε το κάθε άτομο χωριστά. Κι έτσι δεν οργανώνεται κανένας μαζικός  αγώνας κι ούτε οι μορφές οργάνωσης προσφέρουν άλλο λεξιλόγιο κι άλλη οπτική. Κάναμε δικές μας τις μορφές σκέψης της κυρίαρχης τάξης.

Και γι’  αυτό θεωρεί  αρκετά εύκολο και η  για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς, ακολουθώντας την ίδια επικοινωνιακή πολιτική που στηρίζεται στο φόβο με τις προηγούμενες κυβερνήσεις κι αφήνοντας  να αιωρείται σαν απειλή  η στάση πληρωμών σε περίπτωση ρήξης με την ΕΕ, να κάνει αποδεκτή την όποια συμφωνία ανακοινωθεί χωρίς να προκαλέσει αντιδράσεις. Και επομένως φοβίζει η ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος  Ελλάδος και οι πρωτοβουλίες που παίρνει στη βάση της ταξικής σύγκρουσης κεφαλαίου –εργασίας, γιατί ακριβώς στρέφονται στην αιτία όλων τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής.