ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ

       Παραμονή Χριστουγέννων 2011.
       Σκηνή 1η :  Σε εμπορικό δρόμο, μια νοικοκυρεμένα ντυμένη γυναίκα γύρω στα 60 απλώνει και δεν απλώνει το χέρι για ελεημοσύνη, μουρμουρίζοντας κάτι για λογαριασμό απλήρωτο…
         Σκήνή 2η : Σε παραδιπλανό εμπορικό δρόμο μια γυναίκα κοντά 35 χρονών, που η εμφάνιση και το ντύσιμό της δεν διαφέρει σε τίποτε από τις χιλιάδες γυναίκες της ηλικίας της που δουλεύουν σε  διάφορα καταστήματα, με συστολή σου ζητά να της αγοράσεις  οτιδήποτε θέλεις από το σούπερ μάρκετ
        Σκηνή 3η: Εξω από πρατήριο ψωμιού μια γιαγιά  ψευτοπουλά στυλό και ζητά να της πάρεις  ένα καρβέλι ψωμί, γιατί έχει και εγγόνι στο σπίτι
        Σκηνή 4η: Εξω από   σούπερ μάρκετ μια καλοντυμένη κυρία ζητά με χίλιες συγγνώμες μερικά ευρώ, ούτε πέντε, για να μπορέσει να συμπληρώσει το ποσόν για τα τρόφιμα που θέλει να αγοράσει
       Σκηνή 5η : ……..
       Σκηνή 6η:    …….
          Ατέλειωτα τέτοια περιστατικά σε μια χώρα που  οι  κυβερνώντες της  υποκρίνονται τους ηγέτες της και  σωτήρες της αδιαφορώντας για  το λαό της.
        Η επικράτηση της κοινωνικής συμπεριφοράς, που κυριάρχησε  χρόνια τώρα,  με καθαρά ωφελιμιστικό και ατομιστικό χαρακτήρα,  επινόησε εξαίρετες μεθόδους για να αποδυναμώνεται και να υπονομεύεται  κάθε έκφρασης αλληλεγγύης που δεν παίρνει  τη νέα μορφή φιλανθρωπίας. Η φιλανθρωπία στον καιρό της ευμάρειας έγινε μπίζνες, έπαιρνε μορφές φιλανθρωπικών τηλεοπτικών μαραθώνιων,  στον καιρό της κρίσης περιορίζεται στην ελεημοσύνη.
       Οι ελεημοσύνες, οι αγαθοεργίες κατευθύνονται σε θύματα της οικονομικής κρίσης, η οποία  ταυτίζεται με χτύπημα ακατανόητο της μοίρας, που όλοι μαζί δεν καταφέραμε  να αποτρέψουμε. Η δυστυχία είναι μεγάλη, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα την νικήσουμε, αλλά πρέπει να είμαστε αποτελεσματικοί και πρακτικοί σ’ αυτόν τον μικρό  χώρο που ζούμε. Η κάθαρση από τον πόνο επιχειρείται μέσα από τη φιλάνθρωπη δωρεά.
      Ούτε λόγος βέβαια για αγώνα και ένταξη, για όραμα μιας ιδανικής κοινωνίας αλλά μόνο για προσφορά και υποστήριξη. Αυτό που ζητείται είναι οι πλούσιοι ή τουλάχιστον αυτοί που βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, να μεταχειρίζονται τους φτωχούς με ευσπλαχνία.
        Αιώνες όμως τώρα έχει αποδειχτεί ότι η χριστιανική ευσπλαχνία είναι κάτι παραπάνω από άχρηστη ως τρόπος ανακούφισης της φτώχειας, αλλά υποστηρίζεται, ιδιαίτερα από τους κρατούντες, γιατί πάντα θεωρούνταν ένα μέσο προστασίας από τον κίνδυνο διεκδίκησης  δικαιωμάτων  από τους απόκληρους, οι οποίοι έτσι περιορίζονταν να θεωρούν ως μόνο τους δικαίωμα τα ψίχουλα που θα τους έριχναν οι πλούσιοι.  Οι κρατούντες δεν σταματούν να προπαγανδίζουν ασυστόλως, σε  μια εποχή αφθονίας που την περιόρισαν στους λίγους,  τις αρχές της λιτότητας, αυτοβοήθειας και συνεχούς αυτοβελτίωσης.
        Σχεδόν  το σύνολο της κοινωνίας μας  βυθίζεται στην ηττοπάθεια, έτσι καθώς βρίσκεται αντιμέτωπο με μια οικονομική καταστροφή που αρνείται να καταλάβει, έτσι που αργά αλλά σταθερά πέφτει στην ένδεια και στην ανέχεια και πολλοί βυθίζονται στην άβυσσο της επινόησης τεχνασμάτων πρόσφορων μόνο  για εφήμερη και στοιχειώδη επιβίωση.     Η οικονομική καταστροφή του λαού είναι μια γιγαντιαία διεργασία απόλυτου ταξικού διαχωρισμού, που σπρώχνει τους φτωχούς εργαζόμενους σε αχανή τέλματα αθλιότητας.
          Και κοντά σ’ αυτά διαπιστώνεται και η αύξηση της εγκληματικότητας και η διαφθορά των νέων φτωχών, που θα βαίνει αυξανόμενη, όσο κι αν εκθειάζεται η αξιοπρέπεια των φτωχών που θα πρέπει στωικά να  αποδεχτούν τη μοίρα τους. Η αύξηση της  εγκληματικότητας και της αναίτια συχνά βίας πολλές φορές θα είναι ένα είδος τυφλής προσωπικής αντίδρασης. Πολλές φορές θα είναι προσπάθειες των ανθρώπων  να ξεφύγουν από τη μοίρα του φτωχού, να μην την αποδεχτούν ή να την λησμονήσουν.
        Οσο θα αποστρέφουμε το βλέμμα μας από την κοινή μας «μοίρα» και θα αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τις αιτίες της θα μένουμε απαθείς απέναντι στις δυνατότητες της συλλογικής δράσης.
       Το εργατικό κίνημα όμως μπορεί να δώσει απάντηση στην κραυγή διαμαρτυρίας του φτωχού, που δεν είναι απλά μια συλλογική αντίσταση κατά της αφόρητης δεινοπάθειας, αλλά η ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης.
     Δεν είμαστε αντιμέτωποι, όπως στις ελληνικές ταινίες του  ’60 που υποκρίνονταν τις αθώες, ο φτωχός και ο πλούσιος. Ξεκάθαρη υπόσταση αποκτούν και πάλι οι δυο συγκεκριμένες τάξεις, η εργατική και η τάξη των καπιταλιστών, με όποια μορφή.
      Ας συνειδητοποιήσουμε  ότι κανείς δεν θα εξασφαλίζει ή διατηρεί πια αξιοπρεπή εργασία απλώς και μόνο με περιστασιακή διαμαρτυρία. Οι 55 μέρες απεργίας στην ελληνική χαλυβουργία αναδεικνύουν στην πράξη τα σημαντικότερα όπλα του συλλογικού ταξικού αγώνα, την αλληλεγγύη και την απεργία - με την οργάνωση και την πειθαρχία που προϋποθέτει.
      Απαιτείται  συνεχής επαγρύπνηση, οργάνωση και δράση. Καιρός να ξαναμπεί στο προσκήνιο  η εργατική τάξη ως δρων υποκείμενο και όχι  απλώς ως πάσχον «αντικείμενο».
      Καλημέρα προλεταριάτο