Κι ανάμεσα σε ειδήσεις, σχολιασμούς, εικόνες κλπ. από το
χτύπημα του Ισραήλ στο Ιράν, την απάντηση του και τις προσδοκίες για τιμωρία
του Ισραήλ και της εγκληματικής αλαζονείας του, μέσα στον ωκεανό του διαδικτύου, η επεξήγηση
για μια φωτογραφία ενός ένστολου σε πόρτα λεωφορείου είναι ενδεικτική για το
ρόλο του λαϊκού παράγοντα σ’ αυτήν την εγκληματική πορεία των ιμπεριαλιστών προς τον αφανισμό των λαών.
Η φωτογραφία δείχνει στο αεροδρόμιο του Καϊρου
έναν Αιγύπτιο αξιωματικό που κλαίει, καθώς απαγορεύτηκε η είσοδος σε
διεθνείς ακτιβιστές που κατευθύνονταν προς τη Γάζα. Ο καταγγελτικός λόγος των
περισσότερων σχολίων και η απαίτηση για ηρωική ανυπακοή του αξιωματικού στις
οδηγίες του αιγυπτιακού κράτους
ιχνογραφεί τα όρια ανάπτυξης της αντίστασης απέναντι στην κυρίαρχη εξουσία κατά τη δυτική αντίληψη, που έχει θεοποιήσει το
άτομο και αναγάγει τα πάντα στην ατομική ευθύνη.
Η
φωτογραφία αυτή, κι αν οι επεξηγήσεις που τη συνοδεύουν είναι σωστές,
αποκαλύπτει τη διάσταση ανάμεσα στη ηγεσία του στρατηγού Σίσι και το λαό των Αιγυπτίων απέναντι στο έγκλημα του Ισραήλ
στη Γάζα. Τα δάκρυα του ένστολου αποκαλύπτουν τα οδυνηρά όρια της αιγυπτιακής
αλληλεγγύης από έναν λαό που αναγκάζεται να αστυνομεύει τον αποκλεισμό της Γάζας που η καρδιά του τον
απορρίπτουν. Η ατομική όμως δράση στην
αντιμετώπιση ενός καθεστώτος που συντρίβει τη διαφωνία με βίαιη δύναμη κινδυνεύει
να οδηγήσει σε φυλάκιση και σε ακόμα χειρότερες καταστάσεις. Κι αν φαίνεται
απλό για τους αμέτοχους ότι το μόνο που
χρειάζεται να κάνει ο ένστολος Αιγύπτιος είναι να αγνοήσει το βάναυσο μηχανισμό
του αιγυπτιακού κράτους, ο φόβος ότι με την άρνηση των εντολών θα αντιμετωπίσει στρατοδικεία, βασανιστήρια
κ.λ.π τον αποτρέπει από μια τέτοια ηρωική πράξη. Από τη στιγμή μάλιστα που το
καθεστώς δεν τιμωρεί απλώς τη διαφωνία, αλλά
διαγράφει τους διαφωνούντες, μια τέτοια πράξη θα ήταν γενναία μεν, όμως δεν
είναι μια πράξη που ο καθένας μπορεί να κάνει. Γι’ αυτό θα πρέπει ν’ αντλείται
δύναμη από κάπου, να στηρίζεται κάπου. Και
είναι μόνο η μαζική οργάνωση που μπορεί
να σπάσει αυτόν τον φόβο. Γι’ αυτό και η πραγματική αντίσταση δεν μπορεί να
προέλθει από διαλυμένα άτομα που φοβούνται, αλλά από συλλογική οργάνωση που
στηρίζει τα άτομα, ενισχύει τη δύναμή τους και το κουράγιο τους, για να
μετατραπεί η θλίψη σε συλλογική δράση.
Γαλουχημένοι όμως στη Δύση από τη φιλοσοφία της και την πολιτική της όπως εκφράζεται
και στον αμερικανικό κινηματογράφο που στηρίζεται στο υπεράνθρωπο άτομο, το
οποίο με πυξίδα μια άχρονη ηθική αγωνίζεται και τις περισσότερες φορές
θριαμβεύει, είμαστε εκτεθειμένοι στον εγκωμιασμό του ατόμου και των δράσεων του
σε περιβάλλοντα που δεν διακυβεύονται ζωές και νοιαζόμαστε περισσότερο να μη
χάσουμε αυτήν τη φοβερή ατομική ελευθερία και αυτονομία μας υπερτιμώντας τες. Γι’
αυτό και η αντιμετώπιση, μ’ έναν
εξωπραγματικό ρομαντισμό, κάθε μοναχικής
αντίστασης, στην καταλυτική δύναμη της οποίας η πίστη παραμένει ακράδαντη και καταρρέει οδηγώντας σε
παραίτηση όταν, όπως συμβαίνει τις πιο πολλές φορές, απλώς συντρίβει κάποιον
χωρίς πραγματικό αποτέλεσμα, εξωραϊζει και μεγαλοποιεί την ατομική δράση. Έτσι που τελικά μπορεί να λειτουργήσει
αποτρεπτικά για μαζική οργάνωση και αντίσταση.
Στη Δύση εκθειάζεται τόσο η
ματαιοδοξία της ατομικιστικής στάσης, ακόμα κι αν είναι απομονωμένη από τον
υπόλοιπο κόσμο, που κάθε συλλογική οργάνωση, κάθε οργανωμένη μαζική αντίσταση
απαξιώνεται στο όνομα της ατομικής ελευθερίας. Κι εξάλλου είναι πολύ βολικό κάθε αποτροπιαστική δράση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής όταν ξεσηκώνει μαζικές αντιδράσεις να χρεώνεται σε μεμονωμένα άτομα που την ασκούσαν, όπως τώρα επιχειρείται με τον Νετανιάχου ή και τον Τραμπ, μένοντας ο ιμπεριαλισμός των καπιταλιστικών κρατών στο απυρόβλητο. Αντίστοιχα, κι όταν προβάλλονται από την κυρίαρχη πολιτική ή συστημικά μέσα συμπεριφορές
μαζών είναι περισσότερο για να τις ευτελίσουν και να τις υποτιμήσουν. Σαν τις εικόνες με τις μάζες πεινασμένων Παλαιστινίων που
διαγκωνίζονται απεγνωσμένα ν’ αρπάξουν κάτι από τα τρόφιμα που τους πετούν.
Τα ανάλογα βίντεο από τη Γάζα που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
δείχνουν μεγάλα πλήθη να σπεύδουν ταυτόχρονα να προμηθευτούν τρόφιμα, χωρίς
πειθαρχία, που περνούν απεγνωσμένα πάνω από εμπόδια για πρόσβαση στα
τρόφιμα, σαν άγριοι, όπως πολλά σχόλια
φιλοϊσραηλινά επισημαίνουν. Έχοντας σταματήσει την ανθρωπιστική βοήθεια
και αφήνοντας τους ανθρώπους να λιμοκτονούν, το κράτος του Ισραήλ βρίσκει έναν
εξαιρετικά επικίνδυνο τρόπο διανομής των ελάχιστων τροφίμων που επιτρέπονται,
χωρίς νοιάξιμο και, ακόμα περισσότερο, σεβασμό στις ανάγκες των ανθρώπων που
πεινούν. Φαίνεται ο νέος μηχανισμός
διανομής βοήθειας να μετατρέπει την
προμήθεια τροφίμων σε μια επικίνδυνη πορεία για
εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένους στη Γάζα,
μετατρέποντας τις περιοχές προμήθειας τροφίμων σε πεδία θανάτου, με
ισραηλινές σφαίρες να τους αποδεκατίζουν.
Οι ίδιοι οι ισραηλινοί έχουν επανειλημμένα παραδεχτεί με θράσος,
αφού η περίφημη διεθνής κοινότητα των ιμπεριαλιστών τους επιτρέπει να
καταπατούν κάθε έννοια ανθρωπισμού και διεθνούς δικαίου, ότι πυροβόλησαν προειδοποιητικά σε μεγάλα
πλήθη που συγκεντρώνονταν πριν ξεκινήσει η διαδικασία της προμήθειας. Κι αν
μοιράζουν μ’ αυτόν τον τρόπο τα λιγοστά τρόφιμα σε πεινασμένους ανθρώπους είναι
γιατί θέλουν οι άνθρωποι να πολεμήσουν πάνω από τα τρόφιμα, για να
κατασκευάσουν την αφήγηση ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ζώα και άγριοι. Για να
είναι εύκολο στους καλοζωισμένους των
δυτικών κρατών, με τον ιδεαλιστικό ανθρωπισμό τους, να φρίξουν για τις μάζες
που παλεύουν για λίγη τροφή, όμοια άγριοι, χωρίς αξιοπρεπείς τρόπους
συμπεριφοράς, να δικαιώσουν στο τέλος το Ισραήλ που τους αντιμετωπίζει σαν
κατώτερα όντα. Όμως, ακόμα και χωρίς να εκφράζεται η περιφρόνηση για τα απελπισμένα
πλήθη που παλεύουν για ένα πιάτο φαΐ, η
δημιουργία τέτοιων συνθηκών που να είναι
μόνο η πείνα που καθορίζει τις συμπεριφορές τους προϋποθέτει την απόλυτη περιφρόνηση της ανθρώπινης
υπόστασης των κατοίκων της Γάζας.
Μόνο που αυτή
την απανθρωποίηση των Παλαιστινίων δεν μπορούν να την καταφέρουν. Είναι οι Ισραηλινοί
που έχουν απανθρωποιηθεί αντιμετωπίζοντας έναν ολόκληρο λαό σαν κατώτερα όντα. Κι
αν ο ιδεαλισμός επανεμφανίζεται καλυμμένος, όπως με θρησκευτικό μανδύα, και ύπουλος να δικαιολογήσει κάθε αποτρόπαιη
πράξη ενάντια στον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό, η υλική πραγματικότητα όμως δεν
μπορεί να αγνοηθεί. Γιατί αιώνες αγώνων, επαναστάσεων, αυτοθυσίας γίνονται για
να σώσουν αυτό το άθλιο σώμα, αυτή την καθημερινή πάλη της επιβίωσης που μόλις
καταδέχονται να πιάσουν στα χείλη τους οι παντός είδους ιδεαλιστές μας, που δεν
έχουν και πολλή ανάγκη ν’ ανησυχούν γι’ αυτά, αφού δεν τα βολεύουν και τόσο
άσχημα. Γιατί ναι, πρώτα είναι το σώμα, όλα είναι σώμα, όλα είναι ύλη, όλα από
εκεί ξεκινούν. Είναι αυτό το δοξασμένο κι εξευτελισμένο όνομα, η κοιλιά, η
πειναλέα κοιλιά που πρέπει να γεμίσει και που χορτάτοι πολιτικοί και φιλόσοφοι καταφρονούν
για να απαξιώσουν όσους διεκδικούν να χορτάσουν την πείνα τους. Και είναι η
πείνα που κατατρώει τις κοιλιές και δεν αφήνει χώρο στο όνειρο, στην ανάταση
μια ζωής, κάθε μέρα το κυνήγι του ψωμιού που το Ισραήλ το κάνει μάταιο.
Γι’ αυτό
παντού και πάντα πρέπει να νικιέται πρώτα η πείνα, η φτώχεια, η κοινωνική
αθλιότητα για ν’ ανθίσουν όλα τα άνθη του πνεύματος. Και δεν υπάρχει ατομική
σωτηρία, δεν υπάρχει ατομική ελευθερία όταν η πείνα καραδοκεί, ο πόλεμος
απειλεί. Τίποτε λοιπόν δεν δικαιολογεί την απομόνωση απ’ αυτούς που παλεύουν, γιατί
δεν υπάρχει πια καμιά πιθανότητα προφύλαξης από τα χτυπήματα. Ο καθένας μαζί με
όλους, οργανωμένα σε κάθε τόπο ν’ αντιστέκεται και να πολεμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου